Ik zal het verhaal nog eventjes voor iedereen duidelijk vertellen..
Mijn moeder ging vanochtend naar de stal toe om de pony's allemaal een broodje te geven. Me moeder kwam al snel terug en zei dat Beer niet wou opstaan. Ik ging naar de stal toe om te kijken bij Beer. Eerst had ik ze deken afgedaan want misschien zat ik met ze benen in 1 van de riem klem maar dat was niet het geval. Ik was bang dat die van ouderdom verlamd was geraakt. We hadden de DA gebeld en binnen een half uur zal ze er zijn. In die tijd ben ik de hele tijd bij hem blijven zitten. Hem geaaid en wortels gegeven en tegen hem en me zelf gezegd dat het goed komt, al was ik daar niet zeker over.. Hij was zo lief voor me. Hij legde ze hoofd zo lief op mij en likte me hand. Hij wou maar niet opegeven. Steeds blijf hij het weer proberen om op te staan maar het ging gewoon niet. Hij viel steeds weer om want ze achterbenen wouden maar niet mee werken.
3 kwartier later kwam de DA en hebben we hem samen geprobeerd om hem overeind te krijgen. Het lukte niet.. De DA onderzoekte zijn achterbenen en ze zei dat hij niet verlamd was. Hij had geen controle meer over zich zelf en was gewoon te zwak om op te staan, van ouderdom. Toen ze vroeg hoe oud die was antwoorde ik dat wij dachten dat Beer zo rond de 23 jaar was. Ze zei dat ik er wel 10 jaar bij kon doen.
Toen gaf ze hem een paar vitamine spuiten op de hoop dat er verbetering in zal komen maar ze zag het somber in. Als het echt niet ging moesten we bellen en dan was het einde verhaal...
Om half 11 is de DA weg gegaan en ik ben zo veel mogelijk bij Beer gebleven, tegen hem gepraat, gepoetst en biks gegeven. Hij likte me tranen weg van me gezicht, zo lief.. Hij probeerde nog vaak om op te staan, een echte doorzetter maar het lukte niet. Er kwam maar geen verbetering in en ze ogen vielen heel vaak weg. Toen had ik de beslissing genomen, hij mocht niet meer lijden, hij heeft zijn tijd gehad. Me vader had de DA gebeld om 5 over half 2 en rond 2 uur zijn zal ze er zijn. In die tijd probeerde ik me er al voorbereiden maar ik wou het gewoon niet. Mijn lieve beer wou ook maar niet opgeven net of die me niet in de steek wou laten. Hij bleef maar proberen om op te staan. Ik bleef hem maar aaien en kussen en gezegd dat die nu niet meer hoeft te lijden en dat het zo beter is.
De DA was er om 5 over 2. Eerst ging ze me uitleggen wat er ging proberen. Gelukkig lag Beer al anders moest die zo vallen. Ik heb z'n hoofdje vast gehouden toen die al die spuitjes kreeg. Ik bleef hem aaien en hij keek me maar zo lief aan. Toen het laatste spuitje klaar was begon beer heel hard met z'n benen te spartelen en toen lag die stil. Ik ben bij hem gaan liggen en heel hard gehuild en gepraat tegen hem. Waarom moest dit nou gebeuren bij mijn lieve Beer... Furie die buiten stond zat maar de hele tijd hard te hinneken net of die ook nog afscheid wou nemen. Twas zo ontzettend lieve pony die je nooit maar dan ook nooit kwaad zal doen!! Ik ben nog een half uurtje bij hem blijven liggen en aan alle mooie dingen gedacht wat ik met hem heb mee gemaakt...
Vrijdag wordt die pas opgehaald omdat ze dat niet doen met kerst. Nu ligt die in stal met een laken over zich heen..
Beer, lieve schat van me, ik zal je nooit vergeten. Je hoeft nu niet meer te vechten. Nu ben je bij Nobel, je lieve vriend. Ik zal je nooit vergeten en je blijft altijd mijn beerie beerie!!
Beer, rust zacht
Beer is om 16 over 2 overleden...
Hij heeft een mooie leeftijd bereikt, maar het blijft moeilijk... 
