Ik was er om 18.00 uur, heb even gepraat met Wilma, waar Lot nu staat. We zijn naar Lot gelopen en toen hebben we een paar foto's gemaakt. Wilma moest haar gezin nog eten geven (zelf had ze geen honger, logisch) en dus ben ik alleen bij Lot gebleven. Ze was vrolijk en ik had wortels bij me, ik heb haar er vast een paar gegeven. Toen heb ik haar gepoetst. Ik was helemaal alleen bij haar en heb veel tegen haar gepraat. Ik ben tegen een van de wanden van de box gaan zitten en Lot ging helemaal tegen me aan staan, zo dicht dat mijn benen tussen die van haar zaten, en met haar hoofd boven mijn hoofd. Zo bleef ze onbeweeglijk staan, terwijl ik haar aaide. We hebben zo wel 20 minuten gezeten en ik zei tegen haar dat ze om kwart voor 7 nog meer wortels zou krijgen. Af en toe ging ze heel zacht met haar neus in mijn nek en tegen mijn hoofd aanduwen. Na een hele tijd liep ze ineens naar haar voerbak en ik keek op mijn horloge, het was stipt kwart voor 7. Ik heb de wortels gepakt en ben ze aan Lot gaan voeren terwijl ik weer ging zitten in de box. Ondertussen was Wilma weer binnengekomen en ook haar buurvrouw die ook haar paarden thuis heeft, kwam erbij om wat steun te geven. Lot haar hele box ligt vol met hooi, maar ze eet het bijna niet. Brokken eet ze wel graag, maar haar hooi laat ze altijd staan. Maar net voor zevenen begon ze ineens heel driftig haar hooi te eten. Ik ben nog even bij haar gaan zitten. De DA was er nog niet en Wilma heeft hem toen gebeld. Hij zou er pas om half 8 zijn. Dat maakte het er niet makkelijker op.
De DA kwam even na half 8 binnen en we deden Lot een halster om. Ik liep met haar naar de hoek van het weiland, aan de kant van de weg, waar de ophaaldienst erbij zou kunnen morgen. Lot werd wat onrustig. Ik vond de DA helemaal niet aardig. Hij liep daar maar met die spuit en wilde hem al geven terwijl ik Lot nog een stuk wortel gaf. Toen hij de spuit in haar wilde doen, werd ze bang. Ze heeft altijd al een hekel aan dierenartsen gehad en ook al was ze nog zo kreupel, als er een DA kwam, liep ze spontaan goed. De DA deed wat ongeduldig en zei dat ik haar beter vast moest houden, en haar neus moest vasthouden alsof er een praam omheen zat. De buurvrouw nam het over en hield Lot vast. De DA kreeg de spuit erin. Maar Lot bleef staan. Ze zette haar voor- en achterbenen wijd zodat ze niet kon vallen. De DA zei dat ze een hele taaie pony was. Waarom deed hij nou niet een dubbele dosis, ik snap het gewoon niet. Toen ze maar bleef staan, deed hij er nog een spuit in. Toen gaf ze een zucht en viel in 1 keer op de grond. Ze ademde nog wat en knipperde met haar oogje maar was er al eigenlijk niet meer. De DA controleerde even later of ze dood was, en dat was ze. Ik heb nog een hele tijd bij haar gezeten, bij haar hoofdje. Ik heb tegen haar gepraat. Na een tijdje kwamen Wilma en de buurvrouw met een zeil en toen hebben we haar onder het zeil gelegd.
Ik heb nog nooit zoiets aangrijpends meegemaakt. Ik kan gewoon niet geloven dat ze er niet meer is, mijn Lotje. Zo'n mooie en lieve pony...
Ik heb ook zulke gemengde gevoelens erover, het was gelukkig bij haar thuis is haar vertrouwde omgeving, ze hoefde niet eerst in een trailer ergens naar toe. Haar benen waren ook echt op, ze liep kreupel en had waarschijnlijk nog veel meer pijn dan wij dachten, ze was zo hard voor zichzelf. Maar ze wilde gewoon niet dood leek het, ze wilde niet en ze moest. Ik vind het gewoon zo erg...dit doet zo ongelooflijk veel pijn.
Dag lieve Lot,
Bedankt voor al die mooie jaren die je me hebt gegeven.
Je hebt geen pijn meer, en ik hoop dat je het nu goed hebt.
En dat we elkaar misschien ooit nog ergens tegenkomen.
Ik zal je nooit vergeten...
