Leffroi schreef:Maar buiten het feit van de opleidingen..
Hoe gaan jullie om met ontploffende katten? Ik heb een erg goede greep als het er op aan komt, heb ik al vaak een compliment over gehad, maar toch zou ik wat minder stress bij de beestjes willen ontwikkelen. Bij een enkele voel je direct al, dat je hem stevig in de houdgreep moet hebben, maar soms kunnen de meest rustige en liefste katten compleet ontploffen tijdens het zetten van een braunule bijvoorbeeld. (En de katten die bij voorbaat al grommen, blijft het meestal bij alleen maar grommen en zitten doodstil).
*kruipt even uit de meeleesmodus als diereneigneraresse die vroeger veel meeliep met dierenartsen om dierenarts te worden late (nooit van gekomen)*
Ik heb een kat, die eigenlijk zeer gemakkelijk is, oren aan de waslijn type, ondanks dat ze een driekleur is. Wat mij opvalt is dat de meeste dierenartsen/assistenten/para's uitgaan van het ergste en daar de greep bijvoorbaat op aanpassen.
laatst moest er bij haar bloed worden afgenomen via de hals. ze werd zo stevig vastgehouden dat haar stressniveau eigenlijk al gestegen was voor er uberhaupt een naald door de huid ging.. Toen ze dat voelde stond ze direct gillend overeind, een zeesterhouding waar je een tien voor kunt uitdelen binnen de houtgreep met wijd opengesperde ogen.
Nodeloos om te zeggen dat de naald teruggetrokken moest worden, omdat er met geen mogelijkheid nog gecontroleerd geprikt kon worden.. Maar men durfde mijn kat die helemaal door het lint was ook niet meer los te laten.
Dus ik ik ga achter haar staan, leg mijn handen laag om de borst, geen druk op de achterkant.. en zeg laat maar los.. waarop ze zeggen: zou ik niet doen, ze herkent nu niemand.. Dus ik zeg: wel doen! (dacht dat mijn kat van 18.5 daar ter plekke een hartaanval zou krijgen). dus ze laten schorvoetend los.. Ik geef 1x wat lichte druk, ze merkt dat ze de achterhand weer wat kan draaien en het was direct klaar..
Maar toen moest poging twee nog komen, gelukkig waren ze er zelf al achter dat ze misschien iets minder 'dwang' moesten toepassen.. dus het kinnetje wordt omhoog gehouden maar niet vast (gewoon haar kin laten rusten op een kommentje van de hand) en zonder boe of bah mocht de andere ader geprikt worden.. de eerste ging niet meer, dat was een dikke blauwe plek natuurlijk.
Hetzelfde gebeurde in eerste instantie met bloeddrukmeten.. pootje werd natuurlijk gestrekt, maar voorbij het punt dat ze het 'zelf' kon toestaan.. dus daar werd even goed geblazen.. Toen ze echter los was lag ze op tafel rustig te spinnen terwijl ze de druk opvoerden.
ok, het is misschien een 'rare tante' maar ze geeft gelukkig wel een duidelijke spiegel..
wellicht proberen om van lichte dwang naar zwaardere te gaan.
Door tijdsdruk en het aantal verzettende katten, hebben veel assistenten en para's in mijn ervaring de neiging om te stevig in te komen.. En dan is mijn poezebeest ineens toch een driekleur..
Nog even een tip van de dag voor het onderzoek bij een oudere kat, die nooit echt wat gemankeerd heeft.. Eerst even het hart beluisteren voor je onderzoekjes gaat doen naar bijvoorbeeld krakende gewrichten.. Heeft mij een half uur 'extra' gekost (en de assistente/para dus ook).. omdat er een flinke ruis te horen was op het hart, maar door de stress was het niet meer te zeggen of er wat aan de hand was, of een functioneel 'ruisje'. Het laatste bleek het geval toen er nogmaals gecheckt werd nadat ze tijd had gehad om weer tot rust te komen.. (ze lichte reuma in de achterpoten en daar gingen ze eerste bevoelen en 'rekken en strekken')
*glijdt weer onder de steen terug, een leest verder mee.. beroepshoek blijft altijd wel trekken*