Sinds vorig jaar februari heb ik mijn vorige paard verkocht. Met dit paard kon ik voor mijn gevoel de hele wereld aan! Maar omdat hij geen plezier mee in de wedstrijden had, leek het mij een goede beslissing om hem te verkopen. En zelf een nieuw paard te kopen om die weer op wedstrijd uit te brengen.
Toen kocht ik mijn huidig paard, een 5 jarige onbeleerde ruin. Ik heb hem zadelmak laten maken en na 2 maanden mocht ik er op stappen, wel nog onder begeleiding. Eerst de persoon die hem zadelmak heeft gemaakt er op en daarna hielp hij mij.
De derde keer dat ik op hem reed schoot hij er in een keer vandoor en ging hij keihard over de diagonaal om vervolgens in de andere hoek om te draaien. En ja, daar vloog ik dwars door de stekpaal heen

Toen zijn we helemaal maar terug gegaan naar de basis. Ik ben daarna rustig begonnen met opstappen in de longeerbak op een andere stal, als hij dan weer weg schoot dan liep hij tenminste de rondjes. Ik heb hier een aantal weken in gereden, tot dat ik weer normaal durfde op te stappen en weer kon stappen, draven en galopperen.
Hierna zijn we in de kleinebak 30 x 30 gaan rijden. Ik was hier wel wat zenuwachtig voor. En het ging ook direct weer mis, paard ging weer hard en vloog weer de andere kant op en daar lag ik weer, dit keer had ik de paal wel net kunnen ontwijken

Na een tijdje in de kleine bak te hebben gereden. Kreeg ik ook wel weer wat meer vertrouwen. En probeerde ik het in de grote bak, dit ging wel goed. En toen had ik weer de moed om weer thuis te gaan rijden.
De eerste keer dat ik thuis, werd ik weer verschrikkelijk bang om op te stappen. Maar toch weer opgestapt. En toen kwam ik langzaam wel weer wat tot rust. Totdat mijn paard besloot dat hij wel weer over de diagonaal kon rennen en in de hoek de andere kan op te gaan. Gelukkig kon ik wel blijven zitten. Maar was weer helemaal bang geworden. En telkens als ik thuis op stapte rende mijn paard weer door de bak al heen een weer schietend. Sinds dien blijf ik wel zitten, maar verkramp ik helemaal. En kan dan geen hulp meer geven.
Dus de zadelmak maker heeft hem toen weer een weekje gereden. En sinds dien gaat hij het niet meer de andere kant op. Hij ren nog wel maar nu kan ik hem gewoon over de hoefslag laten lopen. Op de volte rijden durf ik gewoon nog niet.
Toen ging het een maand of 3 goed, ik bleef wel wat zenuwachtig. Maar niet meer zo bang. En tijdens een dressuurles vloog hij zo weer uit het niets de andere kant op. En daar was ik zo van geschrokken dat ik weer helemaal bang werd.
Nu zo'n 7 maanden verder is dat nog niet veel verbeterd. zodra ik maar denk dat hij wat friss en vrolijk is. Of hij een pas harder gaat raak ik compleet verlamd kan ik, voor mijn gevoel, niks meer bewegen, moet ik soms hyperventileren, word ik weer bang en moet ik soms gewoon huilen als ik er op zit. Ik weet dat ik 'gewoon' mijn been er aan moet houden. En wat voltes en dingen moet gaan rijden. Dat hij dan gewoon braaf te rijden is, maar doordat ik zo snel bang word. Kom ik hier niet aan toe

Als ik op vreemd terrein rijd, gaat het vaak beter als thuis. We kunnen zo een parcours rond springen zonder problemen. En als we het bos in gaan heb ik er totaal geen last van.. Dat is de enige keer dat wij ontspannen kunnen rijden. Alleen dan staat mijn paard met opzadelen, op en vreemde plek, zo op spanning dat hij begint te bokken op het zadel. En mijn vader mij hier totaal niet mee kan helpen (hij maakt het eerder erger door zijn niet hele hanige acties) en heb ik vaak de tranen al in mijn ogen voordat ik er op zit. Maar als ik er dan op zit gaat het goed.
Nu ben ik ook nog depressief geworden, na de verkoop van mijn vorige paard. Omdat ik het nog niet heb kunnen verwerken dat hij weg is. En mijn huidige paard alles behalve goed gaat. Omdat hij nogal een heel sensibel paardje is. En als ik maar wat zenuwachtig ben, dan is hij het ook. En dan word ik weer bang en hij ook. En dan gaan we weer hard.. Ik kom gewoon niet uit deze cirkel.
Nu heb ik sinds begin januari de ziekte van pfeifer gekregen. Waardoor ik tot maart helemaal niet op mijn paard mag rijden. Maar de laaste keer ging het helemaal niet goed. En ik ben weer bang om straks er weer op te moeten stappen.
Ook durf ik hem niet meer op de trailer te laten staan, omdat hij er al een keer over de voorstang is gesprongen. en zowel de trailer als mijn paard toen best wel kapot waren. En ik sinds dien ook helemaal in de stress schiet als hij op de trailer moet

Van mijn vorige paard ben ik ook wel wat keren af gevallen, maar ik ben nog nooit zo bang geweest. Als dat ik op dit moment ben.
Sorry voor dit hele verhaal.. Maar ik moest het even kwijt. Omdat ik gewoon niet weet waar ik straks weer moet beginnen. En ik hier heel vaak aan moet denken, waardoor ik alweer in de stress schiet. En ik maar depressief blijf. Omdat ik er geen lol meer in kan beleven.
Wie, o wie heeft tips om van al deze angsten af te komen?