In onze beginnersles wordt in les 1 altijd uitgelegd dat je op 3 manieren stuurt: met je teugels, met je been en met je zit. Daarnaast wordt over het been geven uitgelegd dat je dit doet door je kuit aan te drukken, maar voor mensen zover zijn dat ze die beweging ook makkelijk kunnen maken als ze zelf in beweging op het paard zitten noemen we het 'een schopje' geven met twee benen. Als lesgever roept het ook makkelijker als iemand z'n paard niet van z'n plek geeft 'geef maar een schopje' is op zo'n moment duidelijker dan 'druk je kuit aan'. Vooral ook omdat als mensen doelbewust hun kuiten gaan aanspannen ze daar in het begin vaak hun hele lijf voor gaan gebruiken en ook hun bovenbenen aanspannen en helemaal naar voren gaan zitten.
Dus eerst leren zitten in de stap en draf, zodat je door balansproblemen je paard niet meteen weer uit z'n gang haalt en dan de volgende stap(pen). Zo ook met sturen. In het begin is het al lastig zat om één hand van de hals van je paard af te bewegen zonder dat je andere hand bijvoorbeeld over de hals meegaat. Daarom dus eerst die coördinatie leren door wat grotere hulpen te geven. Op het moment dat je benen en handen onafhankelijk van elkaar kunt gaan bewegen, kun je bij de teugelhulp je beenhulp gaan gebruiken en vanuit daar ga je weer leren je zit te gebruiken. Maar daar hebben de meeste mensen echt wel wat lessen voor nodig.
De hulpen worden naar mate je langer rijd steeds verfijnder (is de bedoeling).
Wat ik trouwens zelf merk is dat beginners vaak zo lief zijn voor het paard dat je wel moet zeggen dat een schopje gegeven moet worden voordat er überhaupt iets met een been wordt gedaan. Vooral volwassenen hebben vaak bij hun eerste lessen echt het idee dat het paard het allemaal vanzelf wel doet. Wat de meeste paarden volgens mij best makkelijk vinden, want als er niets wordt gevraagd dan hoeven ze ook niets.
Op een paardenrug hoog boven de grond
Voel ik mij pas echt gezond
Ondersteund door vier gezonde benen en een sterke rug
Heb ik telkens voor even die van mij terug!