Tja, ik ben dus ook zo fanatiek. En ik heb 29 sept show en 21 sept trainingsweekend. Mijn hoofd weet wel dat ik dat natuurlijk niet ga redden, dat het niet reeel is. Maar oooooow, wat wil ik graag!
Ik mag mijn handjes samenknijpen. Maar nu het ergste leed geleden is en alles weer goed is, wil je toch weer aan de gang. Ik weet het: het had net zo goed een weidepaard kunnen worden, of erger....helemaal weg. Maar die schok ben je nu teboven, hij is weer goed. Opbouwen en daarbij niet te snel gaan vind ik vreselijk moeilijk.
Ik denk al snel:"mwah, hij is rad...ik ga er maar weer eens op." Terwijl ik hem heus wel graag rad wil houden. Dus moeten ze me zowat vastbinden op een stoel.
Het rare is dat ik gewoon Marillion kan rijden, dus afkickverschijnselen hoef ik niet te hebben. Maar ik wil gewoon weer met Iem aan de gang.