Ha, ik heb ook twee van zulke paarden! Beiden slecht ingereden en imuun voor beenhulpen die op een normale manier gegeven worden.

Vaak eerst even kwaad worden en dan snappen ze plotseling dat je ergens een been hebt zitten!

Beide paarden hebben geen fijn verleden, dus ben ik gauw geneigd om maar niet te hard op te treden want ze hebben al zoveel op hun lazer gehad... Je komt jezelf helaas wel tegen!

Toon had, na zijn galopgezeur, plotseling weer iets opgepakt wat eigenlijk allang al over was: door mijn binnenbeen heen lopen en geen stelling en buiging meer op mijn verzoek. Ik heb het verzoek toen onmiddellijk omgezet in een duidelijke eis (spoor erin en iets meer teugelhulpen dan ik normaal gebruik) en hij liep toch mooi gebogen en het wijken ging ook meteen flitsend...

Kaminka is moeilijk in de aanleuning en heeft een hele harde mond. Bovendien maakt ze zich heel sterk in haar kaken en laat ze gewoon niet los. Die heb ik een keer uit frustratie (na een half jaar vriendelijk van achter naar voren proberen te rijden met ophoudingen en zo) in haar mond getrokken met mijn linkerhand (kant waar ze het meest stug is). En voila: mevrouw gaf onmiddellijk na...

Ben er ondertussen wel achter dat een verreden paard rijden iets heel anders is als een jong paard inrijden... Bij dit soort types moet je soms wat onconventionele acties toepassen om uiteindelijk volgens het boekje te kunnen rijden. Helaas het is niet anders, bij Waldo denk ik ook!

Groetjes Mieke