Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Lielle schreef:Ik heb tot vier jaar geleden op de volgende manier gesprongen:
paard rond ingesteld, beetje diep en een vast grondtempo. Na de wending recht maken, controleren of de afstand klopt, eventueel corrigeren en dan op 3 galopsprongen been en wegrijden naar de hindernis. Komt het niet op de sprong, handen naar voren zodat je paard de vrijheid heeft om de sprong naar eigen inzicht te kunnen nemen. Je bent dus veel voor je paard aan het denken, eigen initiatief wordt minder op prijs gesteld.
Vier jaar geleden ben ik weer gaan springen, bij een andere instructeur.
Ik ben drie keer met een groen paard begonnen en hij gebruikt de volgende aanpak:
Thuis:
In draf: heel rustig tempo, bijna sloom (wel met impuls) en niet rijden naar de sprong. Hij moet zelf leren nadenken over de afzet, en het passend bij de sprong komen. Zelf stil zitten, niet doen, alleen wakend been en hand. Je paard moet meedenken, en zichzelf kunnen redden als het nodig is. Jij bent er voor de overtuiging en de richting.
In galop: rustig grondtempo, vooral ritme vast houden. Niet 'rijden' naar de sprong, maar rust en ritme handhaven en zelf stil zitten. Als het niet past, bijtijds corrigeren en in hetzelfde tempo naar de sprong. Als het paard er te dicht onder komt, handen op de plaats houden (evt een klein beetje terug brengen) en je paard tegen je hand op laten springen.
Concours: iets hoger grond tempo, verder zelfde verhaal.
Mijn voorkeur gaat dus uit naar de tweede manier, mijn parcoursen zijn veel rustiger en vloeiender geworden en mijn paard kan me een handje helpen als ik zelf een fout maak.
En jullie?
gomir schreef:Hebben jouw paarden geen ogen brittkitt
Die van mij lopen echt niet geheel vrijwillig door de sprong heen hoor...met de afzet bemoei ik me weinig tot niet. Als ik dat ook nog allemaal moet gaan regelen voor mijn paard
Hij heeft die grijze massa niet voor niets gekregen hoor Door nog eens extra been te geven haal je ze naar mijn idee alleen maar uit hun evenwicht.