Ik denk dat ie gewoon absoluut niet aan je been is, lekker makkelijk in een vals knikje loopt, met de achterhand er achteraan sloft en het zo wel fijn makkelijk vindt...
Mijn oplossing, niet meer aan de voorkant denken, die doet er niet toe, maar gewoon bezig gaan aan de achterkant, flitsend aan het been maken, door veel overgangen te rijden en te eisen dat hij reageert op een zo klein mogelijke hulp. Dan zal je ineens merken dat je (bijna) niets meer hoeft te doen in je hand, niet eens spelen ofzo, aangezien het paard uit zichzelf zal gaan nageven op een klein beetje binnenbeen en een begrenzende buitenhand...
Dit is overigens iets wat makkelijk verteld is, maar een heel stuk moeilijker na te rijden is
On and on the rain will fall, like tears from the stars...
When you're lost, hurt, tired and lonely something beautiful will come your way