Ik heb dit verhaaltje ook bij western gezet, maar omdat er relatief weinig engele ruiters op western komen, toch ook even hier...

zo'n 11 jaar geleden begon ik met rijden, op de engelse manier. Jaar in jaar uit dit gedaan, af en toe eens een onderling wedstrijdje, maar nooit officieel gestart. Het trok me gewoon niet. Nu zijn we 11 jaar verder en ben ik bezig de overstap naar western te maken.
Vorig jaar 3 "orientatie" lessen genomen, om eens te kijken of ik het wat vond. Ondanks dat het voor mijn gevoel erg hard ging (wist amper hoe ik moest sturen, gingen we al in galop) vond ik het wel leuk.
Gestopt met lessen, en met Honey wat aan gaan rommelen. Na een tijdje kon ze (op haar manier) een beetje een soort van sliding maken. Ikke trots natuurlijk!!!
Toen kwam de tijd dat er een groter paardje bij kon. YES, eindelijk zou ik een cowgirl kunnen worden.
Dit grotere paardje heb ik nu zo'n 4 mnd. Heb af en toe les, doe nog niet zoveel, aangezien ze jong is.
Maar....
Ik vind het gewoon zo donders moeilijk!!!!!
Zo moeilijk dat ik twijfel of ik wel door moet gaan.
Ik vind het schitterend om te zien, en het lijkt me ook geweldig om te spinnen of te stoppen, of lekker relaxed te joggen, maar feit is en blijft dat het me ontzettend tegenvalt qua moeilijkheidsgraad.
Mijn paardje moet alles ook nog leren, net als ik. Ook een feit dat het er hierdoor niet makkelijker op wordt.
Wedstrijdambities heb ik (nog) niet, dus dat is al totaal geen punt (zowel niet voor western als voor engels)
Maarja, ik zeg net dat ik het schitterend vind om een goede westernruiter te zien rijden, ik vind het ook schitterend als ik een mooie engelse kur, of een springconcours zie...
Ik weet het gewoon niet.... *zucht*