Ik ken het de laatste tijd maar al te goed helaas. Ik heb in de loop van de tijd aardig wat pony's versleten en eigenlijk allemaal waren het snelle drukke zenuwpezen die zeker buiten maar al te graag ergens van schrokken (maar niet heus) om maar een reden te hebben om een sprint te kunnen trekken.

Nu heb ik helaas een ziekte waardoor mijn evenwicht wat minder wordt dus misschien dat dat er mee te maken heeft.

De tinker die we nu hebben is jong maar door en door betrouwbaar en dat weet ik, hij heeft bij mij nog nooit een stap verkeerd gezet, ik heb hem zelf ingereden en ken hem dus echt goed. Hij is nu zover dat hij naar buiten kan, Met de kar is hij superbraaf buitem, hij kijkt lekker om zich heen en geniet echt van de rit.
Onder het zadel ben ik eigenlijk steeds met iemand er naast lopend gegaan omdat ik niet durfde gek genoeg.

Nu ben ik 2 weken geleden voor de 1e keer alleen met hem naar buiten gegaan en hij was echt heel lief, zette geen stap verkeerd en ik at het zowat in mijn broek te doen van angst. Pas na een half uur zakte dat weg. Gister ben ik voor de derde keer naar buiten geweest. Na 10 minuten kon ik me pas ontspannen.

Ik snap en ken het niet van mezelf, als er een paard is waarop je veilig naar buiten kan is Connor dat wel. Als hij schrikt staat hij stil, hij rent niet weg of zo. Hij houdt rekening met het feit dat ik duizelig ben en maakt dus ook geen onverwachte bewegingen. Ik hoop dat ik hier snel overheen ben want ik vind het geen leuk gevoel. Maar het weerhoud me er niet van om donderdag weer een buitenritje te gaan maken.