Juist Zonnebloem, dat bedoel ik! Bij 1 paard, bij andere niet (Dennis schreef dat ook al), ben zelfs mijn nieuwe jonge merrie zelf aan het inrijden en vindt dat hardstikke leuk, mijn andere merrie is een hete racekonijn en ik geef er niets om en juist bij mijn paard waar ik de meest hechte band mee heb, klap ik dicht terwijl hij probeert z'n best voor me te doen, dus ik voel me ook best wel schuldig. Uiteraard zijn er wel een aantal heel vervelende incidenten geweest met vervelende gevolgen, dus de angst zal wel ergens vandaan komen.
Ik heb geen Anky-kwaliteiten en pretendeer ook geen sterruiter te zijn, maar een beetje rijden kan ik ook nog wel, anders waag ik me natuurlijk niet aan een groen paard, maar bij dit paard zie ik echt overal leeuwen en beren, echt een alles overheersende angst, tja, denk op zo'n moment dan maar eens aan technieken van het rijden te denken die er in de loop der jaren ingestampt zijn. En uiteraard dat het dan ook fout gaat op zo'n moment, er beweegt een grasspriet, meneer schrikt zich rot, draait zich en zet het op een rennen en ik zit weer met knikkende knieen in het zadel. Dag ontspanning, dag dressuurbasis, ik ben dan gewoon uitgereden, klaar. Bij ieder ander paard zou ik dus gewoon doen of er niets gebeurt is en doorrijden, of aanpakken als het om aanstellerij gaat, bij dit paard stap ik af. Bovendien mag een paard ook best een keer schrikken, dat is zijn aard nu eenmaal, anders kan ik beter op zo'n mooi gekleurd paard stappen dat bij C&A voor de ingang staat.........
Ik weet het allemaal wel, maar ja, nu de praktijk nog. Maar ik vindt het wel erg fijn om te horen dat er nog meer mensen die dit hebben, en laten we eerlijk zijn, toegeven dat je bang bent is niet zo erg, ik geef er allang niets meer om dat ik wordt uitgelachen. Ik heb er genoeg op hun bek zien gaan die mij hebben uitgelachen en zelf ook doodsbang waren voor hun paard maar liever verschuilden achter een grote mond. Stoer hoor!
Zelfkennis is de eerste stap tot zelfverbetering.