Bang? Probeer vertrouwen te krijgen in je paard!

Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 

Imoontje
Berichten: 312
Geregistreerd: 21-08-03
Woonplaats: Schiedam

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-12-03 21:07

Ik vind het ook moeilijk. Ik heb van mijn zesde tot mijn 19e gereden op alles wat los en vast zit. Van dribbelpony'tjes tot reuzen van 1.75m. De wildste ritten gemaakt op ponykampen en met mijn D-pony sprong ik met gemak 1.40 met mijn handen op mijn rug.... Tot een jaar of 5 geleden ik door een collega werd uitgenodigd om een buitenrit te komen maken op een hele brave Tinker. Ik had al een aantal jaartjes niet gereden maar ik had absoluut geen angst. Na een rustige buitenrit (lekker door de duinen gestapt) vonden we het een goed idee om de paarden lekker nog even te laten grazen op een stukje gras vlakbij stal. Vol vertrouwen liet ik de teugels los en zat gezellig te kletsen. TOT de Tinker plots vanuit het niets onder me vandaan dook en met een rotgang ervandoor schoot. En geloof me, dat gaat zo snel dat je geen enkele houvast meer hebt. Ik ben met een rotklap neergekomen en stuiterde gewoon weer omhoog en kwam plat op mijn rug terecht. Het duurde even voor ik weer lucht had en ik was ervan overtuigd dat ik zou stikken. Ben me door die ervaring rotgeschrokken en heb dan ook jaren niet meer gereden. TOT ik verliefd werd op een anderhalf jarige driekwart arabier die ik heb gekocht. Ik dacht dat ik op die manier wel weer vertrouwen zou krijgen en dat ik dat langzaam op kon bouwen tot ze oud genoeg zou zijn om ingereden te worden. Helaas was mijn angst zo blijven hangen dat dit niet echt werkte. Gelukkig mocht ik toen op een hele brave Haflinger gaan rijden en dat beviel me best. Ze was wel wat sloom maar dat vond ik niet zo erg, zo kon mijn vertrouwen weer terugkomen. Op een dag was ik haar bijna een uur aan het rijden en het ging GOED! Ze liep netjes aan de teugel en goed voorwaarts. Ik ging mijn laatste rondje in galop TOT ze op de lange zijde, in volle galop opeens een gigabok geeft en ik WEER plat op mijn rug terecht kwam... Ik verloor het zicht in mijn ogen even en zag echt sterretjes. Later kreeg ik last van 'tunnelzicht' en ik kon drie weken niet tillen door de pijn aan mijn stuitje. Ik heb niet meer op haar gereden... Enkele weken later moest ik voor iemand ''EEN HELE BRAVE HENGST VAN 16 JAAR'' uit de bak halen... Halverwege raakte ik in paniek en nam een kennisje hem van me over. Terwijl ik achter hen liep zag ik dat hij in slowmotion omhoog kwam, landde op haar schouders en drukte haar op de grond. Hij landde daarbij op haar vinger die helemaal open lag. Omdat ze bloedde als een rund moest ik hem wel overnemen om hem naar zijn stal te brengen. Daar kon ik niet bij omdat er een paard in de weg stond. Toen sprong hij bij mij op mijn schouders, maar ik kon net op tijd wegspringen. Ik liep nog wel een klap van hem op.... Mijn eigen jonge merrie was ook al geen land mee te bezeilen en die heb ik te koop gezet... ik was het helemaal zat!! Omdat het wat moeilijk was haar te verkopen heb ik haar kunnen ruilen voor een brave (hmmm...geloof het nog maar!) Welsh Cob merrie. Deze merrie heb ik nog en ik ben apetrots op haar. Ik ben heel blij dat ik haar kan poetsen en verzorgen zonder verrot geschopt te worden zoals bij die arabier maar rijden? Ik heb haar nu vanaf april en ik heb er 3 x opgezeten... niks geks gebeurd hoor maar toch.... Ik heb twee meisjes die haar de hele week voor me rijden en ik ben al blij dat ik haar stal schoon kan maken.... Ik hoop ooit het vertrouwen weer volledig terug te krijgen. Als mijn jongste zoontje naar school gaat heb ik weer wat meer tijd en dan wil ik 2 x per week privéles gaan nemen. En heeeeel rustig aan beginnen. Dus veroordeel me asjeblieft niet dat ik bang ben voor mijn eigen paard... want ik doe zo mijn best! Sorry voor dit lange verhaal maar het floepte zomaar uit mijn vingers!


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 18 bezoekers