Het is een beetje een vaag verhaal
, maar het zit als volgt: sinds enkele maanden heb ik mijn oude hobby weer opgepakt, een paard gekocht (Friese merrie) en weer gaan rijden. Ik geniet, geniet en geniet met volle teugen en weet nu wat ik al die tijd gemist heb. Het leuke is, of was beter gezegd, dat mijn man (geen achtergrond of ervaring met paarden) helemaal in mijn hobby meeging, en ook ging rijden. Hij maakte al er goede vorderingen. Hoewel ik geen expert ben vind ik zelf, en dit zegt mijn instructeur ook, dat hij duidelijk echt aanleg heeft voor het rijden. We hadden dus een maand of 2 geleden afgesproken dat er een 2e paard bij zou komen (een makke, goed beleerde ruin) zodat we samen konden rijden, en ook straks als hij de basis onder de knie heeft, kunnen lessen (zelf heb ik al lessen). Ik had telkens een beetje grappend gezegd "je mag van mij met alle liefde een paard, maar moet je er eerst een keer afgevallen zijn, als je het dan nóg wilt, dan koop je er een".Toen gebeurde 10 dagen geleden een ongeluk. Hij had net gereden, op mijn paard, wat geweldig ging, hij had er ook een supergevoel over, helemaal enthousiast..... Het ongeluk gebuerde niet terwijl hij erop zat, maar er voor stond en met een paard wat niet van mij is (en wel ooit beleerd is maar nooir dóórgereden). Hij hield het paard vast bij het afzadelen, het paard schrok om onduidelijke reden en spoot ervandoor, mijn man daarin meenemend ... nou ja, lang verhaal, maar het resultaat is enkele gekneusde ribben, bulten, bloeduitstorting, gekneusde enkel en hand,.... en.... ANGST.
Vanwege de aard van de verwondingen was het niet mogelijk hem direct dezelfde dag weer het zadel in te zetten, dat had ik in zo'n geval natuurlijk op mijn paard gedaan, die het summum van betrouwbaarheid is. Maar hij was erg dapper. De dag dat het gebuerde zei hij dat hij niet bang was, maar zich alleen nog maar meer gesterkt voelde in zijn wens goed te leren rijden. Dat hij begreep dat het paard uit eerlijke angst handelde, en niet met als doel hem pijn te doen, en dat hij niet kon wáchten weer voldoende hersteld te zijn om te rijden.
Het herstel vlot voorspoedig. Afgezien van wat geringe pijnklachten en blauwe plekken gaat het een stuk beter met hem. En daar wringt nu net de schoen. Naarmate hij hersteld en het moment nadert waarop hij weer rijden zal/zou, neemt zijn angst toe. Had hij direct na het ongeluk geen angst, nu merk ik aan hem dat hij zelfs met poetsen meer afstand bewaard, en ook de wens een eigen paard te kopen is rap aan het verdampen. Van het laaiend enthousiasme (ik moest bij wijze van er rap bij zijn om een kans te krijgen op mijn eigen paard te rijden) is weinig over.
Allemaal niet erg, zou je denken. Maar ik vind het wél erg want ik heb hem nog nooit zo blij met iets gezien als met de overwinning van zijn eerste geslaagde draf, zijn eerste (stapvoets, dat wel) buitenrit en ga zo maar door.
Ik wil hem van zijn angst afhelpen. Dat gaat alleen heel moeilijk, want, via een soort wet van murphy duiken er nu uit alle hoeken en gaten mensen op met onheilstijdingen in de trant van "ik ken die en die en die heeft zus-en-zulk-een-verwonding overgehouden aan een paard". Ik snap ook niet wat die mensen bezielt om iemand op die manier bang te gaan zitten maken.
Hoe kan ik hem laten ervaren dat wat hem is overkomen een ongeluk was, waarbij hij zelf ook niet slim gehandeld heeft door weg te rennen voor het paard (die prompt kuddegedrag vertoonde, achter hem aanrende en hem daarbij in blinde paniek meenam), en dat paardrijden met de noodzakelijke voorzorgsmaatrgelen gewoon NIET gevaarlijk is, zeker niet wanneer je doel is, zoals bij ons het doel is/was, recreatief te rijden.
Ik hoop dat iemand kan helpen met advies. Ik hoop dat het duidelijk is dat ik het NIET erg vind als hij mijn hobby niet wil delen, als de reden is dat hij het niet leuk zou vinden, maar dat ik het wél erg vind als de reden ANGST is.
Vast echt bedankt!
Meira
PS> mijn man is overigens 52, dus vond het juist zo super dat hij zo sportief bezig was!!
Een 
toch gekocht, maar onder de afspraak dat hij de eerste tijd door mij bereden wordt en dan stapje voor stapje mijn man erop gaat (eerst alleen stappen, dan draven enzovoorts). Voor die tijd pakt hij het eerst weer op met mijn merrie, die is zo betrouwbaar als iets, en daar heeft hij ook steeds vertrouwen in gehad. Zijn paard wordt ook pas eind van de maand geleverd, dat geeft hem ook weer wat tijd om te 'wennen'. 
Ik was ECHT supertrots op hem. 
