Bokt.nl

Citaat:

Op 2001-08-03 19:14, schreef Zep:
Toch moet je nu niet de indruk willen wekken dat een paard uit zichzelf te gymnasticeren is, je zult er wel aan moeten rijden. Als voorbeeld neem ik even onze jonge merrie. Die heeft een bijna ideale halsaanzet, en loopt puur op impuls en een contactteugeltje "aan de teugel". Ik heb dan ook een fijne (zeer lichte, maar zeker contact) aanleuning. Toch ben je er dan niet. Nu als 4-jarige is dat prima, maar als je haar de komende 4 jaar blijft rijden zoals ik nu doe schiet je natuurlijk geen steek op.

Ik wil de aanleuning kunnen controleren, hij moet "van mij" zijn. Ik wil kunnen bepalen hoeveel ik in mijn hand heb, waarom en wanneer. Dan praat je over ideale uitersten die ik waarschijnlijk nooit zal bereiken, maar je moet ergens naar streven niet waar? Dus probeer ik in de training te variëren met de hoofd-halshouding, de buiging, de impuls, het ritme, net zolang totdat al die afzonderlijke dingen beheersbaar en controleerbaar zijn.

"Aan de teugel" zou je niet eens over na moeten denken. Je moet op je paard gaan zitten, je teugel aannemen en dan moet ie er zijn. Simpel als wat eigenlijk. Als je een 4-jarige eerst maar alle kanten op laat zwabberen en zijn kop de lucht in laat steken, dan zit je met een totaal verkeerde spieropbouw die je er later allemaal weer af moet rijden. Dubbel werk dus. Er is niet één houding waarin het paard "aan de teugel" gaat, dat is volgens mij de grootste fout die de meesten maken. Aan de teugel betekent het hebben van aanleuning bij een paard dat netjes van achteruit impulsief beweegt. Er moet een verbinding zijn tussen achter en voorkant. En het aardige is, dat op het moment dat je dat voor elkaar hebt, je dat hoofd ook in dat leuke krulletje hebt...