Geplaatst 
De laaste jaren wilde ze al niet meer zo ver wandelen etc maar voor de rest was ze nog zo fit! Totdat mijn moeder donderdag opeens zag dat ze bloed plaste (dit had ze voor paar maanden terug ook een beetje gedaan en toen was het een blaasontsteking). Dus mams vrijdagochtend gelijk met barry's water naar de DA, hier kreeg ze al vreselijk bericht: Alles wat fout kon zijn was zo'n beetje fout. Ze had suikerziekte en allerlei waardes waren fout. Er werd meteen een afspraak gemaakt voor maandag om een bloedonderzoek te doen.
In het weekend ging ze erg hard achteruit, het eten kwam er vaak weer uit, het lopen werd steeds minder etc.
Vandaag zijn mijn vader en ik met dr naar de DA gegaan voor het bloedonderzoek en hebben we met het hele gezin besloten Barry morgen in te laten slapen...
Uit het bloedonderzoek bleek dat zowel dr nieren als lever kapot zijn en niet meer werken. Ook haar suiker is vreselijk hoog, mag 6 zijn en is bij haar 36. Schrok zelfs de DA wel ff van. Ze vertelde dat het een kwestie van dagen nog zou zijn en hij elke dag steeds verder af zou takelen. Wel kon ze ons garanderen dat ze nu (nog) geen erge pijn had, ze voelde zich niet lekker dat wel, maar pijn niet. Het hoofdje wil wel, maar dr lichaam kan niet meer.
Maar ze eet/drinkt niet meer, geeft vaak over, kan nauwelijks nog lopen. Doet niets anders dan slapen want ze is natuurlijk vreselijk verzwakt doordat ze geen eten binnen kan houden. Hierdoor kan ze als ze ligt niet meer uit zichzelf opstaan. Erg sneu allemaal om te zien... Ook het languit gaan liggen (wat ze zo graag doet) kan ze niet omdat ze dan moeilijk adem kan halen.. Wanneer ze plast is het bloed en poep ziet er ook heel raar uit en heel dun.
Dikke rotbeslissingen allemaal, maar een lijdensweg heeft ze absoluut niet verdiend!!
Het lijkt me allemaal vreselijk worden vandaag! Maar ik heb voor mezelf besloten dat ik erbij wil zijn, ook voor haar... Zij heeft zoveel voor mij gedaan en mij zoveel plezier gegeven dat ik me verplicht voel dit laatste voor haar te doen! Ook tegen het gemis zie ik vreselijk op, van elk broodje kreeg zij het laatste stukje, elke avond ging ze samen met mij Amber zn laatste hooi en koekje geven... en nog zoveel dingen meer... dat zal ik nu moeten missen en dat is zo enorm zwaar!
Ik weet het, mensen zeggen "ze is al 15 jaar, heeft een prachtleven gehad etc". Tuurlijk dat is allemaal waar, maar toch blijft het een ontzettend moeilijke beslissing!
Wij hebben hetzelfde meegemaakt en er ook voor gekozen om het te beëindigen voordat het nog erger werd. De DA komt het ook thuis op haar vertrouwde stek doen als je dat vraagt.
Lang leven telefoons en ik ben altijd bereikbaar!
Ben er voor je !!! 
