licorne schreef:Er is onervaren en onervaren.... Wat kan iemand op basis van zijn eigen vermogen wel of niet aan? Is iemand van nature helder, duidelijk, consequent en toch liefdevol, gewend om leiding te geven en iemand dingen te leren, dan kun je als eerste hond veel meer aan dan iemand die soft, twijfelend, inconsequent, onstabiel of wat dan ook is. It depends....
Dit is zeker waar!
Mijn eerste hond was dus een Alaskan Malamute, totaal geen "beginnershond". Ik heb met hem op cursus gezeten -op aanraden van de fokker-, omdat Malamutes erg dominant zijn. Speciaal een hondentrainer uitgezocht die bekend was met het ras, maar helaas....ik trof er eentje die de methode "wie niet horen wil moet maar voelen" hanteerde. Mijn hond (Mulak) was jong en lette nog niet zo goed op mij, de omgeving was veel interessanter.
Wat moest ik van die kl#%tzak doen??? Mulak slaan met de musketonkaak van de riem!!!! Nou, echt niet dus!
Ik ben gelijk gestopt met die cursus (ook geen andere cursus meer geprobeert, zelfs later met m'n Piertje niet meer...ik dors het echt niet meer aan. Het vertrouwen in hondentrainers was totaal weg). De trainer zei nog dat het helemaal fout zou gaan met Mulak en mij, dat ie agressief zou worden enzovoorts. Tuurlijk....dat wordt ie met slaan natuurlijk niet...
Met veel geduld en liefde en ja...ook bloed, zweet en tranen...hebben we toch een fantastische tijd gehad. Hij is nooit de makkelijkste geworden en luisterde alleen echt als ik boos was, maar als ik met die cursus verder was gegaan had ik een valse hond gehad, was Mulak volkomen verpest geweest.
Oftewel...een goed inschattingsvermogen, veel liefde voor de hond en een goede kennis van het karakter van je eigen hond...dan komt het heus wel goed!