Geplaatst Nu drie weken geleden gingen we op vakantie en mijn moeder paste op de beestenbende. Meneer was nog super nieuwsgierig naar wat er allemaal ging gebeuren en groot was het contrast toen we twee weken terug thuis kwamen. Meneer lag op zijn schuilplaats onder het bed. Koppetje naar beneden en wilde niet eten en drinken en al helemaal geen aandacht, maar zijn buik leek wel opgezwollen. Niet goed dus. De weekend-dierenarts voelde niets vreemds aan zijn buik, maar hij was wel sterk uitgedroogd. Hij heeft daar dus vocht gekregen en de volgende dag moesten we naar onze eigen dierenarts voor een bloedonderzoek. Ook zij heeft hem onderzocht, maar zij vond zijn buik wel vreemd. Zijn buik/maag zat vol met vocht. Er werd een FIP test gedaan, maar deze was negatief, maar toch werd er verwacht dat hij FIP had. Uit het bloedonderzoek kwam weinig afwijkends voor een kat van 17/18 jaar, dus de volgende dag gingen we voor een echo naar Amsterdam. Ook uit deze echo kwam weinig dat afweek voor zo'n oudje, dus doorgestuurd voor een celonderzoek en toen moesten we 4 dagen wachten op het antwoord. Ondertussen leek hij iets op te knappen. Op de vrijdag van de uitslag kwam hij zelfs met zijn dikke buikje op de bank naast ons liggen, op zijn rug, zodat we zijn buikje konden masseren. Ook wilde hij eventjes buiten in het zonnetje liggen. Maar de uitslag van het onderzoek was niet positief. Het was dan wel geen FIP, maar hij had wel kankercellen op zijn lever. Gezien de snelheid waarmee hij van het ene moment niets had op het moment dat hij ineens wel wat had, was het een zeer agressieve vorm. Maar omdat hij die dag een goede dag had, wilde we het voor het weekend nog even proberen of het beter zou gaan met plaspillen en ontstekingsremmers. Het was zo'n sterke kat, dat had hij ons al vele malen eerder laten zien. Maar helaas, het ging alleen maar bergafwaarts en maandag hebben we dus gebeld voor een afspraak voor het thuis inslapen.
Woensdagochtend, wachtend op de dierenarts, heeft hij nog heel akelig een soort van epileptische aanval gehad waar alleen ik bij was. Ik dacht dat hij ter plekke zou overlijden en het spuitje niet eens zou halen, maar gelukkig kwam hij nog iets bij na een half uur. Maar ondanks dat, heeft hij niet gemerkt dat de dierenarts met de assitente om kwart over 12 bij ons binnen waren. Hij heeft nauwelijks gemerkt dat hij onderzocht werd en een narcose spuit in zijn bil kreeg. Kort erna had hij al snel een oppervlakkige ademhaling. Hij heeft er niet tegen gevochten. Onze stoere jongen die altijd maar doorging, had het al opgegeven... Na het dodelijke spuitje was zijn hartslag al heel snel weg en heeft de dierenarts hem in een houding gelegd waarin hij vaak lag. Het leek van een afstandje net alsof hij lag te slapen, alleen ademde hij niet meer.
De hele middag heeft hij op het tapijt gelegen in een houding waarbij we ieder moment dachten dat hij zich om zou kunnen draaien en met zijn mooie diep groene oogjes glanzend van plezier ons ineens aan kon kijken en ons leek te zeggen; 'Maar ik ben er nog hoor!' Maar dat gebeurde niet. Hij was er niet meer...
Om half 7 is hij opgehaald door het crematorium en pas toen had ik echt door dat hij er niet meer was en zijn mooie groene oogjes mij nooit meer aan zouden kijken. Onze mooie rode stoere kater is er niet meer.
Heel veel sterkte, en onwijs veel respect voor jou dat je dit diertje nog een heel gelukkig, toch bijna jaar hebt gegeven. 
Bij het lezen van je verhaal hield ik het zelf ook niet meer droog 
