Geplaatst 
). Dus ze blijft bij ons! Met een levershunt vergiftigen ze heel langzaam hun eigen lichaam en het kan dat ze er uiteindelijk epileptische aanvallen van krijgt. Kijk dan is het voor mij makkelijker om dan te zeggen: oke tot hier en niet verder. Of als ze pijn krijgt of andere nare klachten dan is het voor ons en Piertje (zoals ze nu heet) genoeg geweest. Maar wie heeft dit ook wel eens meegemaakt bij zijn hond of kat? het kan heel goed zijn dat je op een leeftijd van 9 weken nog niks merkt en dan een paar maanden later dat ze last krijgen van vage klachten. Dat ons ukje er nu al last van heeft is vroeg. Ze is ook erg achter in haar doen en laten. De andere kittens springen en klimmen dat het een lieve lust (of last
) is, zij kan niet springen of klimmen. Sinds een paar dagen kan ze opeens spinnen en kopjes geven. Ik moet er wel bij zeggen dat het gedrag wel is bijgetrokken. De eerste paar dagen liep ze heel vaak doelloos rondjes te draaien, nu al minder. Dus ik heb hoop dat het iets in haar hersenen is (toch een klein mongooltje 
) en dat ze gewoon groot wordt en wel 16 jaar. Het is echt een superlief katje, maar wel een beetje dom. Zoals een moeder op stal zei; ze hoeft toch geen muizen te vangen, ze krijgt wel eten in haar bakje. Inderdaad. En de DA noemde haar het kneusje van het jaar. Gelukkig snapte ze heel goed waarom wij besloten haar te houden. Ach de gezonde kittens krijgen wel een baasje, deze wacht tzt een spuitje. Dan nog maar een tijdje bij ons en veel liefde en lekker eten krijgen. Medicatie is bij een levershunt niet mogelijk. Voorlopig genieten we van alle kleine dingetjes van Piertje.
En zeker niet slechter.