Geplaatst Ik heb dit verhaal al 3x geprobeerd te typen, maar 3x gestopt omdat het te veel werd.
Ik probeer het een laatste keer...
Dit wordt een heel lang verhaal...
Max, onze 3,5 jarige reu, een kruising tussen een herder en een friesche stabij, liep woensdag niet goed. besloten om het nog even aan te kijken en anders donderdag een afspraak te maken met de dierenarts. Donderdag was hij nog niet helemaal lekker, en een afspraak gemaakt om 5 uur. Mijn vriendin en haar moeder zouden met hem gaan omdat ik tot 6 uur moest werken. Het was niet zo erg volgens mij, dus niet nodig om vrij te nemen van mijn werk.
Om 6 uur stond ik op het station en dacht ik: Ik zal eens bellen hoe het is gegaan, of hij heel de toko bij elkaar heeft gejankt.
Ik kreeg geen gehoor... Raar...
Misschien is het uitgelopen en zijn ze nog bezig?...
Of zijn onderweg terug naar huis?
Of ze is haar telefoon vergeten en zijn aan het spelen buiten?
Of er is iets heel anders aan de hand....
Toen die gedachten door mijn hoofd spookte, belde mijn vriendin, het enige wat ze zei was: Je moet NU in de bus stappen naar de dierenarts, ik vertel je daar wat er is.
Pfff... Dan zit je daar, op een vol station...
Bus komt uiteraard te laat, tijd gaat veel te langzaam en het verkeer zit steeds tegen.
Gelukkig was mijn schoonzusje zo lief om mij op te halen en naar de da te brengen.
Daar aangekomen vroeg ik bij de receptie naar mijn hond en het enige wat de receptioniste zei was: Kom maar mee...
We liepen de onderzoekskamers voorbij,.. niemand te bekennen.
Toen ze me een kleine kamer inwees zag ik mijn vriendin, schoonmoeder en de da om een tafel staan met daarop onze hond.
Aan de beademing, en infuus. Enorm hevig schokkend.
Mijn vriendin hield zijn hoofd vast omdat anders door de schokken zijn tube steeds uitging. De da beademde hem handmatig en mijn schoonmoeder had de rest van zijn lijf vast.
Het enige wat ik kon zeggen was: Wat is er gebeurd, hoe kan dit?
Toen hoorde ik de woorden ''in het zelfde potje,.. verkeerde injectie''...
Vanaf dat moment ging het snel...
Hier de uitleg wat er gebeurd is:
De da had hem uitvoerig onderzocht en geconstateerd dat het een jonge gezonde gekke hond was met een ontzettend sterk hart!
Het enige waarom hij een beetje vreemd liep was dat er een kleine ontsteking zat bij zijn anaalklieren. Een simpele antibiotica zou dit moeten verhelpen. Ze dokter trok het kastje open en injecteerde hem met de 'antibiotica'.
Toen mijn vriendin en haar moeder bij de balie stonden om af te rekenen kwam de da naar buiten stormen en nam ze weer mee naar binnen. Ze zei dat ze een hele grote fout had gemaakt. Mijn vriendin merkte nog op dat het wel mee zou vallen. De da liep weg en toen ze even weg was werd onze hond niet goed. Toen mijn vriendin de da wilde halen, kwam ze weer binnen gerend met tranen in haar ogen.
Ze vertelde dat ze onze hond met de verkeerde stof had geinjecteerd. Ipv de antibiotica had ze hem een euthanasiespuit gegeven. Dat ze de leverancier had gebeld om te vragen wat ze het beste kon doen. Dat het in hetzelfde potje zit, maar ze die vloeistof nooit gebruikt om te euthaniseren en de link niet heeft gelegd. Op dat moment zakte onze hond in elkaar....
We hebben uren gewacht. Zijn reflexen waren er nog, maar het was niets minder dan een hond in diepe, diepe slaap..
Op een gegeven moment werd zijn hart sterker, en begon hij zachtjes zelf adem te halen. Dit ging ook steeds beter, maar ik had het gevoel dat zijn reflexen minder werden, en er af en toe helemaal niet meer waren. Dat hij steeds verder insliep.
De vraag spookte steeds door mijn hoofd, Stel dat hij wakker wordt... hoe gebeurd dit? Krijgen we onze hond dan terug of houdt hij er van alles aan over? Dit wilde ik niet...
Uieindelijk zijn we om 11 uur naar huis gegaan om ons even op te frissen, en nog geen 5 minuten later belde ze. Max had het opgegeven...
We zijn er weer heen gereden en hebben hem op gehaald.
De dierenarts was er echt ziek van. We hebben gezegd dat ze niet te streng moet zijn voor zichzelf. Dat fouten maken mensenlijk is. En het nu niet meer voorkomt. Ze geeft de potjes niet de schuld, echt haarzelf.
Vrijdag hebben we hem begraven in de wei, was geen fijn gezicht, want hij heeft overal bloedingen gehad en was leeggebloed op de kussens.
Zaterdag is de dierenarts nog bij ons langsgeweest om er over te praten.
We gaan niets tegen ze doen. De dierenartsen van de praktijk staan bij ons hoog in het vaandel, en helpen ons altijd, ook met de paarden. Ze hebben voor Max ook alles gedaan wat er in hun macht lag.
Het enige wat ik weet is dat het nooit meer gebeurd, ze hebben gelijk alle potjes van elkaar verwijderd en hiervoor actie ondernomen.
Pfff.. Je gaat met een 3,5 jarige gezonde hond heen, en gaat met een dode hond naar huis... Wie had dat gedacht?...
Wat een leegte....
Nooit meer achter je aan rennen als je eens dacht niet meer terug te komen
Nooit meer je enthousiasme horen als we wakker worden of thuiskomen
Nooit meer achter de shetlander aanrennen om hem uit te dagen
Nooit meer met je bal spelen, wat je het liefste deed
Nooit meer stiekem een hond op de bank zien liggen
Nooit meer met je beste maat touwtrekken
Nooit meer uren door de wei banjeren
Nooit meer knuffelen
Nooit meer
We missen je ontzettend jongen,...
deze foto laten we afmaken, en uitvergroten op canvas
