Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-03-10 21:15

Lieve Igor, mooie man

Geplaatst: 25-03-10 21:15

Lieve Igor, mooie man

Een tijdje geleden zag ik jouw foto op een site.
En het was, alsof er een vonkje oversloeg, van jou op mij. Ik had me voorgenomen om geen hond meer te nemen, met een verleden, maar ik kon je niet vergeten. Je zat in mijn hoofd, je speelde door mijn gedachten, en als ik mijn mooie Dimo zag, zag ik jou in gedachten naast hem staan, met hem spelen, met hem gek doen….. ik kon je niet meer vergeten.

Ik heb een mailtje gedaan over je, ik wilde meer weten. Ik hoorde dat je problemen had met uitlaten, maar niemand wist wat. Je had gebeten, maar ook het waarom daarvan wisten we niet, het enige wat wij wisten dat er iets met het uitlaten moet zijn gebeurd met je. Ik hoorde over jouw karakter, en alles in jou sprak me aan. Nu weet ik meer. Ik weet van het anti-trektuig, wat in je okseltjes sneed, waardoor je vreselijke pijn had, iedere keer als je uitgelaten werd. Ik weet dat je naar het asiel moest, toen je vrouwtje je niet meer wilde, je niet meer aankon. Als puppie was je zo schattig, maar net als alle honden bleef je geen pup. Je werd groter en sterker, en je kreeg een heel eigen wil, en een heel eigen karakter. Zij dacht dat ze je wel naar haar hand kon zetten, maar dat wilde je niet.

Je ging van het asiel vandaan naar mensen die je niet begrepen, die je gelijk mee naar de dierenarts namen, terwijl jij daar zo’n slechte ervaring mee had. Je ging haast door het lint, je wilde wel vertellen dat je bang was, maar je bent een hond, en je kunt alleen maar hondentaal. Zij begrepen er niets van. Ze wilden je ook mee op vakantie nemen, gelijk al, maar jij had tijd nodig om aan je nieuwe plek te wennen, met al die dingen die je niet kende.

Ze brachten je terug naar het asiel. Jij was zo in de stress geraakt, dat je niet meer wist, hoe je nu nog duidelijk moest maken dat je dit echt niet wilde, dat je alleen maar een huis wou, waar je jezelf mocht zijn, waar iemand was, die je begreep. En toen iemand je uitliet, en de lijn onder je oksels kwam, en hij hem eronder uit probeerde te halen, raakte je in paniek, want je was de pijn nog niet vergeten. Je beet. Toen een week daarna iemand over je heen viel, beet je weer, weer in paniek. Toen was er nog maar een optie voor jou, je zou worden ingeslapen.

Maar de mevrouw van het asiel zag iets in je, iets waardoor ze je niet wilde laten gaan….. en ze belde een mevrouw in Duitsland, die al meer honden die nare dingen hadden meegemaakt, een plekje had gegeven. Zij kwam je halen, en daar zou je voorlopig wonen.
En zij zocht een plekje voor jou, een heel fijn plekje, met een lekkere mand maar vooral iemand die je zou begrijpen, die jouw taal kon.

En toen zag ik jouw foto, en ik werd verliefd.
Ik heb haar gemaild, en ik hoorde jouw verhaal. En jij had een plekje zo hard nodig…… en ik had precies dat plekje, dat ene plekje. En ik kende jouw taal.
Je kwam bij ons op bezoek, een dagje. En wat was het leuk, wat heb ik gelachen om je. En wat vind ik je verschrikkelijk lief…… met je stiekeme kusjes, die je me gaf als je dacht dat niemand het zag. Met je prachtige ogen. Wat was je blij, wat kwam je vaak heel even bij me zitten, en je keek me aan.....

Je doet me zoveel denken aan een andere hond, een hond die jij nooit gekend hebt, en Dimo ook niet, maar ik wel. Het was een mooie hond, een lieve hond. Hij had ook een verhaal, een beetje een triest verhaal, net als jij. Ik hield zielsveel van hem. Het heeft lang geduurd voor ik over zijn dood heen was, en vergeten zal ik hem nooit. Je lijkt op hem, uiterlijk, en innerlijk ook.
Maar als je het goed vindt, gaan we samen nieuwe hoofdstukken schrijven in jouw boek. We gaan schrijven over lange wandelingen, over sporten met zijn drietjes.

Ga je met me mee?
Ik zal je de bergen laten zien, de mooie grote bergen, zo hard en zo ruig, en zo prachtig. Ik zal je de meren laten zien, en je mag er in zwemmen ook, als je dat wilt. De meren zijn eindeloos diep, ze zijn net zo diep als de bergen hoog zijn. We gaan schrijven over vertrouwen, en ik hoop dat je me genoeg vertrouwt om met je mee te gaan, voor de rest van je leven, want ik heb dat plekje voor jou. Ik heb geduld lieverd, het hoeft niet nu. Het hoeft niet snel. Ik heb de tijd.

Ik ga met je mee want ik laat je nu nooit meer gaan
Geef mij nu je angst ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht ik geef je hem morgen terug
Zolang ik je niet verlies vind ik heus wel de weg met jou

Ga je mee?

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 25-03-10 21:24, in het totaal 1 keer bewerkt