Geplaatst 2 dagen geleden was de kleine man ineens een nacht en een dag weg. Hij genoot wel eens van een middagje maar nooit zo lang. Ook was hij nooit echt ver weg en kwam wel ergen wegschieten als je hem riep. Maar nu was er geen spoor te bekennen. Reden om hem te gaan zoeken. Rond het avond uur vonden we hem, liggend op een steen bij de buurvrouw. Hij kwam niet, ademde erg snel en bleef bijna bewegingloos liggen. Mijn zusje heeft hem opgepakt, en daarop begon hij te brommen en gillen van de pijn. We hebben hem naar binnen gebracht, en daar leek hij iets beter te zijn, hij liep wat rond maar soms leek hij samen te trekken en begon dan weer te schreeuwen van de pijn. We hebben toen mijn tante gebeld, dierenartsassistente. En zij zei dat het waarschijnlijk een shock was en het zou bekomen. Maar het bekwam niet. Dus mijn ouders zijn die nacht na een belletje met hem naar de dierenarts geschoten.
Blaasobstructie, een plugje in de urinebuis waardoor hij het niet kwijt kon en zijn blaas dus, -letterlijk- op knappen stond. We waren net op tijd, want als dit inderdaad was gebeurd was onze mooie man er nu waarschijnlijk niet meer geweest. Ze hebben hem een katheter gegeven, morfine tegen de pijn en antibiotica. Dan zou hij in de loop van de volgende dag weer kunnen plassen. Maar nee, het bleef hem zelf niet lukken. Zijn blaas heeft zo'n opdonder gekregen, is dermate uitgerekt dat hij het zelf niet kan. Hij heeft wel aandrang, maar kan zelf niet plassen zeg maar.
Toch zou onze Ozzy niet onze Ozzy zijn om met een stunt te komen. Die morgen vroeg ontsnapt uit zijn hokje en naar de koffiedrinkende dierenartsen en assistentes gewandelt. Daar lekker bij gaan zitten en om aandacht geschooid. Geen kat die ooit uit zo'n hokje ontsnapt is...
Die avond hebben ze ons gevraagd hem weer op te halen. Hij werd gek in zijn kooitje, hij heeft een hekel aan opgesloten zitten. Hij heeft nu een doorloopkatheter. Zodat zijn blaas kan bekomen. We hebben een kooi meegekregen, maar hij struind gewoon lekker door de keuken of met een handoekenlaag bij ons op schoot. Opgesloten zijn is niets voor hem. Ook al resulteert dit in constant dweilen en viezigheid.
Maandag is de grote dag. De catheter gaat eruit en zijn urine word getest. Alles hangt van zijn doen af, als hij zelf weer kan plassen heeft hij een kans op een humaan leven. Lukt dit niet is het een hele moeilijke beslissing maar moet hij afgemaakt worden.
Ik ben er stuk van, schrik van elk teken wat slecht zou kunnen zijn. Zijn urine lijkt nu weer puur bloed en straks moet er weer antibiotice toegedient worden. Ik blijf hem maar reiki geven en op hem letten. Maar het voelt niet goed, zo dreigend zo onzeker.
ik hoop ook heel erg dat hij er boven op komt 
