Geplaatst te zwak en te ziek om te lopen
op genezing echt niet te hopen
beslissen om je te laten gaan
Het is nu genoeg
al 2 maanden loopt ons gezin er tegen aan te hikken, wetend dat het er aankomt maar iedere dag gewoon maar hopen dat je hem s 'ochtends voor altijd slapend en in alle rust in woonkamer vind.Niks is minder waar Onze dorus de bobtail van inmiddels 14 jaar !!!!! hij wil nog zo graag, maar zijn lichaam is op.
Loopt nog fanatiek zijn rondje mee ( niet al te hard natuurlijk) wankelend en niet helemaal meer recht op zijn pootjes en als hij dan zijn evenwicht verliest languit gestrekt ligt, en tja soms ook ook wel eens in de stront.
Alleen opstaan lukt hem niet meer, zijn achterkantje is te zwak... dan blaft hij en moeten wij hem een handje helpen...
Zelfs de laatste 2 weken zo erg, dat mijn vader in de nacht er soms wel 5 keer uit moet.
Op het moment zorgen we dat er iedere dag iemand haast de hele dag thuis is, we zijn namelijk bang dat hij de hele tijd blaft als hij omhoog wilt.
Hij heeft kanker over zijn lichaam uitgezaaid en heeft een tumor op zijn been, waar 2 gaatjes in zitten en dus beetje bij beetje leegloopt.
Dit houd hij zelf netjes schoon, maar zijn been doet zeer.. waardoor hij hem vaak ontlast.. en dus nog slechter in evenwicht staat.
Aanstaande dinsdag wordt mijn grote vriend ingeslapen, mijn maatje die 14 jaar lang bij ons is geweest en waar ik veel goede herinneringen aan heb!
De dierenarts komt hem thuis inslapen, daarna brengen we hem weg om hem alleen te laten cremeren en hij krijgt een urn.
Voor mijn vader is dit vooral belangrijk, ik denk dat we het as gaan uit strooien maar dat zien we wel met de tijd.
Het is rot deze beslissing te moeten maken als hij je lief aan kijkt met zijn schitterende ogen en nogal kwispelt.
Aan alle kanten laat hij merken dat hij zich geestelijk nog prima voelt en verder wilt ( voor een blikje voer probeert hij nog met 4 bene in de lucht te springen) en ligt uiteindelijk dan languit.
Was hij maar volledig ziek, dan had ik er niet zo'n schuldgevoel bij en twijfel je niet of je niet beter nog een maandje kan wachten.
Maar zijn lichaam is op en helaas moet hij daar mee leven.
Dorus, maatje, grote vriend.... Ik ga je missen en bedankt voor al de jaren samen zijn.
in zijn jongeren jaren!
Als twee blauwe ogen vragen,
Help mij, want ik voel me niet fijn,
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort,
Dit komt nooit meer goed,
En hij krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan omdat je hem niet kan missen,
Egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
En je zonder hem naar huis toe moet,
Met een riem in je hand,
En je hart vol pijn,
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
Elke dag samen was een feest,
En in al die tijd,
Is hij zelf niet een keer,
Egoïstisch geweest.
Tis een prachtige hond.
) dan is het nog steeds moeilijk om dé beslissing te nemen.