Geplaatst Rond 7 uur ging ik naar tekenles aan de overkant. Om hier te komen moesten mijn moeder en ik een drukke weg oversteken.
Ik had blijkbaar de deur niet goed dichtgedaan, ik kan het mezelf nog niet vergeven....
Tess was een hele drukke, energieke hond. Maar zo verschrikkelijk lief en aanhankelijk. Ik hield zoveel van haar!
Nou, mijn moeder en ik staken de weg over maar nog voordat we echt aan de overkant waren hoorden we een onwijs harde knal. Echt absurd hard! Ik dacht zo, een onderdeel van die auto vliegt zo de sloot in!! Ik dacht er verder niet bij na..
Ineens begint mijn moeder heel hard te gillen en te rennen en huilen, en dan besef ik het...
Dat was geen onderdeel van de auto, maar mijn hond die zo de sloot in vloog.
De buren hadden het gezien en kwamen allemaal aanrennen en plukte haar ongeveer 5 meter verder uit de sloot. Er leek eigenlijk niks aan de hand te zijn. Ze zat een beetje verbaasd om zich heen te kijken en had een wondje op haar pootje, maar oh oh wat was ik blij!
Tranen stroomden over mijn wangen. Mijn vader pakte snel de auto en reed naar de dierenarts, maar in de auto zakte ze steeds een beetje meer in elkaar.
Bij de dierenarts aangekomen zagen we geen botbreuken! Hoe kan dit? De klap was zo onwijs hard! Ik geloofde het gewoon niet.. er moest meer zijn!
Toen we thuis waren ging het maar niet beter. Ze lag alleen maar in haar mand en bewoog zich niet. Ze zeiden dat dit kwam door de shock, maar ik voelde dat er iets fout was. De volgende ochtend schrokken we ons dood, ze lag in haar eigen poep en plas en nog steeds op dezelfde plek. We tilden haar op en ineens kwam er een grote plas bloed uit haar. Ik schrok me dood, ik dacht: zie je wel..
We belden gelijk de dierenarts, maar die zei tot mijn verbazing dat het oud bloed kon zijn en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Toen we vertelden dat ze nog niet had bewogen, schrok zij ook. We moesten gelijk terugkomen en haar af en toe verleggen.
Bij de dierenarts vertelden ze ons dat ze waarschijnlijk met haar hoofd tegen de auto is geknald en dat twee wervels alle zenuwen hebben doorgesneden. Ze zou nooit meer kunnen bewegen. Nooit meer lopen. Ze probeerde met haar hoofd zichzelf omhoog te duwen terwijl ze je aankeek met van die ogen: "baas, ik snap het niet, waarom kan ik me niet bewegen?" het was zo verschrikkelijk om te zien. Ze snapte het niet.
We moesten haar uit haar lijden verlossen. Mijn lieve meisje, mijn vriendinnetje. Het leek wel of ze besefte dat ze niet meer beter kon worden.
2 jaar, zo jong en zo energiek en dan doodgaan aan verlamming. Dit was het allerergste voor haar.
Nu, nog elke dag, mis ik haar zo verschrikkelijk erg. Nog elke dag..
Ik heb het nog steeds geen plekje kunnen geven. Had ik de deur maar dicht gedaan!!!
Meisje ik mis je zo!
Rust zacht lieve Tess
Wat zullen we je missen! Nog veelste jong om te gaan. Altijd zo vrolijk en lief, en elke ochtend wachtte je iedereen op. Elke ochtend, middag en avond zal ik je missen lieverd
Zo snel en ineens is het voorbij, maar gelukkig heb je nu rust en geen pijn meer. Een leven zonder lopen en rennen door het bos was voor jou geen optie!
Ik zal je nooit vergeten
Als tranen een trap konden bouwen,
En herinneringen een brug.
Dan klommen we de hemel in,
En brachten je gezond mee terug.
Als sterren konden spreken,
En sterren konden zien.
Wil je vanavond dan heel even zwaaien,
En twinkelen als een groet.
Zodat wij hier beneden weten,
Hoe het zonder jou moet.
Achter de tranen van verdriet,schuilt de glimlach van herinnering....
Heel veel sterkte!!! 
