Geplaatst: 23-07-16 20:45 16 maart 2016
Wat een dag. Vandaag zijn we naar het Elephant Nature Park (Chiang Mai, Thailand) geweest. In het busje er naar toe kregen wij een documentaire te zien met de meest gruwelijke beelden, een ware nachtmerrie. Als een klein kind zat ik te huilen en voelde me zo rot dat ze dit moesten doormaken. We hebben de ware mishandeling gezien van deze dieren, maar ook verschillende reddingsacties, hoe het in zijn werk gaat en wat er allemaal voor gedaan moet worden.
Om gelijk met de deur in huis te vallen is het belangrijk om te weten dat in dit park olifanten worden opgevangen die uit de entertainment wereld zijn gehaald. Denk hierbij aan de welbekende ritjes op de rug van de olifanten, olifanten die “leuke” kunstjes doen en olifanten die hard moeten werken in de landbouw zoals het wegslepen van grote zware boomstammen. Zelf kun je nog wel meer voorbeelden bedenken lijkt me. In het park zijn 69 olifanten waarvan er 9 het proces (de Phajaan, Google dat maar eens) waarbij de olifant wordt gebroken van binnen en naar de hand van de mens wordt gezet, niet hebben meegemaakt. Alle andere 60 dus wel. Er zijn olifanten met enorm heftige verwondingen, zo zijn er 4 die een groot deel van hun voet missen door een ongeluk met een landmijn. Er zijn er een aantal compleet blind, sommige door ouderdom, anderen door de mens. Ja wij, de mensheid. Ik kan er echt niet met mijn hoofd bij dat de mens zo enorm verpest is, dat er dierenmishandeling bestaat. Ook zijn er een flink aantal olifanten met botbreuken die niet meer genezen maar waar ze gelukkig geen last meer van hebben. Vandaag heb ik gebroken ruggen en benen gezien, kapotte voetjes door landmijnen en compleet blinden. Er zijn olifanten die fysiek in orde en gezond zijn, maar allemaal zijn ze mentaal heel zwaar mishandeld. Bij bijna alle olifanten kan je zijn of haar gevoel goed zien in de ogen. Waar er bij sommige nog pure angst en verdriet in de ogen zijn af te lezen, zijn er ook een hoop waarbij de rust en vrede is teruggekeerd.
In het ENP mogen de olifanten weer lekker olifant zijn en van hun vrijheid genieten. Naast de 69 olifanten hebben zij ook ruim 500 honden en katten opgevangen en een hoop koeien en waterbuffels. Alles kan vredig door elkaar rond lopen en dat is mooi om terug te zien.
Denk alstjeblieft 1000 keer na en lees je in over dit soort zaken voor je met je luie reet op een olifant wil gaan zitten omdat dat zogenaamd zo’n toffe ervaring is. Achter jouw rug om wordt diezelfde olifant volledig in elkaar getrapt en geslagen, staan ze de hele dag strak vast aan kettingen en touwen en bovenal hebben ze een verschrikkelijke mahout die een stok heeft waaraan een ijzeren haak zit verbonden. Olifanten zijn niet gemaakt om erop te gaan zitten, ze moeten hun eigen zware lichaamsgewicht al de hele dag meezeulen in de hitte en dan ook nog 3 mensen erboven op met een suf versierd stoeltje. Daarbij hebben olifanten een hartslag van slechts 28 slagen per minuut.
De ervaring om met zo’n Gentle Giant te lopen, te voeren, te wassen en puur van hun te genieten in hun eigen habitat is zo gigantisch veel waard en raad ik ook echt iedereen aan. Streep dus dat gestoorde olifantje rijden van je bucketlist af en ga een dag met de vrijwilligers mee van bijvoorbeeld het ENP. Zo hadden wij vandaag een begeleider, zijn naam is Ten, die het maar al te geweldig en mooi vond om alles te vertellen over het park en haar geredde dieren.
Er zijn veel andere sanctuaries, maar nogmaals zoek dit goed uit, waar je er al een ziet die met z’n hol op een olifant zit, weet je dat het foute boel is. Je leert zoveel over deze dieren en je krijgt echt heel veel liefde van ze terug, ondanks alles wat ze hebben meegemaakt. Elk dier met een eigen verhaal. Ze zijn zo vriendelijk, nieuwsgierig en zitten vol met humor. Terug in het hotel zat ik compleet onder de modder en echt, ik genoot er van. Ik had het voorrecht om een hele dag met deze dieren op te trekken en man, wat bijzonder. Nog steeds vind ik het moeilijk om er over te praten en ook bij het schrijven van deze post staat het huilen me nader bij. Het is niet eerlijk dat niet elk dier dezelfde kans krijgt. Ik heb het zowel over de olifantenritjes als de dansende beren, entertainment apen, tijgers in tempels, bontindustrie, verwaarlozing en mishandeling van huisdieren, slecht leven van dieren voor de slacht etc. Alles is even slecht en helaas zal het waarschijnlijk nooit gestopt worden, hoe graag je het ook wil en hoe hard je er ook voor werkt.
Het is nu alweer meer dan 4 maanden geleden en er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ze hebben me in slechts één dag tijd zoveel geleerd. Ik ben oprecht verliefd geworden op de Aziatische olifant. Het is echt alleen al een om ze van zo dichtbij te zien, maar ze dan ook nog mogen aanraken, is echt breath taking.
Mijn plannen zijn nog vaag en liggen totaal niet vast, maar ik weet wel zeker dat ik terug ga om één of twee weken vrijwilligerswerk te doen daar. Zo online raak ik er niet over uitgepraat en nu ik het telkens terug lees zijn er nog zoveel dingen die ik met jullie wil delen, dingen die ik jullie wil leren.
Wat ik hier ook nog wil doen is een klein verslagje maken van de olifanten die wij hebben ontmoet, elk met hun eigen verhaal.
Als eerst mochten we Bua Loy voeren vanaf het platform. Een vriendelijk omaatje van 65 jaar. Aan de twee bulten bovenop het hoofd van een olifant kun je inschatten hoe oud ze zijn. Hoe groter de bulten, hoe ouder. Leuk feitje die ik ook nog niet wist.
Als een kleine Indische stuiterbal liep ik daar rond, niet wetende dat we nog dichterbij mochten komen. We gingen het park nu echt in en de volgende grote verrassing stond al klaar.
Mae Thai (Mevrouw Thai naar het Nederlands vertaald) is echt het omaatje van de groep. Een heel lief en gevoelig dier. Heel voorzichtig en erg geduldig en vol met liefde. We mochten haar allemaal voeren, lekkere stukken watermeloen!
We namen afscheid van Mae Thai en liepen door naar Kabu (dit betekent Golden Merit, goud waard). Enorm lief dier van 25 jaar, vrij jong nog dus! De leeftijd van olifanten staat gelijk aan die van de mens. 1 jaar is 1 jaar. Het is niet zoals bij honden dat 1 jaar in een mensenleven staat voor 7 jaar in een hondenleven. Zoals je misschien nog net kunt zien achter haar slurf is haar linker voorbeen gebroken. Ze ondervindt hier geen pijn meer van en heeft er mee leren leven. Ze heeft de breuk opgelopen toen ze als 2jarige gup met haar moeder in het bos moest werken tijdens de houtkap. Ten vertelde ons dat tijdens het werken er een boomstam losschoot en vervolgens dus haar been brak. In de tijd dat Kabu daar leefde werd er gedwongen gefokt met haar. Ze had twee baby’s. Haar eerste overleed toen zijn spirit werd gebroken (Phajaan). Haar tweede werd verkocht om te gaan werken in de olifantenshow industrie. In september 2015 is Kabu bij het ENP gekomen. Ook werd Kabu liever niet gevoerd, maar zelfstandig uit een mand eten was prima
.
We liepen door richting de rivier en daar stuitte we op de 3 jaar oude Navann en zijn familie. Navann is in het ENP geboren en heeft, gelukkig, de Phajaan niet meegemaakt. De andere olifanten die je eromheen ziet zijn zijn moeder (die met haar billen onze kant op staat) en zijn ‘tantes’. Samen zorgen ze met veel liefde en geluk voor Navann. Heerlijk om te zien hoe hij echt kattenkwaad uithaalde en puur kind is. We mochten niet dichterbij komen dan 2 a 3 meter in verband met de bescherming van Navann door zijn moeder en tantes. Geen probleem, vanaf hier zijn ze al geweldig!
Toen kwamen we aan bij de twee allerbeste vriendinnetjes. Links Mae Perm en rechts Jokia. Mae Perm is 65 jaar en de eerste geredde olifant. Rechts Jokia, 60 jaar en aan beide ogen blind. Haar ene oog is blind gestoken met een ijzeren haak door haar vroegere mahout. Aan haar andere oog is ze blind geraakt door iemand die (volgens mij, not sure) met een katapult dingen in haar oog schoot. In ieder geval door menselijke toedoen. Ze volgen elkaar echt overal en dat is geweldig om te zien. Hoe olifanten zo’n sterke band van vriendschap en liefde hebben. Eveneens zijn ze beide enorm vriendelijk, lief, voorzichtig en heel rustig. Jokia was degene die er voor heeft gezorgd dat ik fijn bemoddert was.
Het is echt niet te bevatten dat elke olifant die we ontmoet hebben zo enorm lief en vriendelijk was ondanks alles wat ze mee hadden gemaakt. Sprakeloos.
Mae Perm is helaas overleden kort na ons bezoek.. Dit was erg zwaar voor Jokia, inmiddels heeft ze steun en toeverlaat gevonden in de familie van Navann. Ben erg dankbaar dat ik nog zo'n prachtige foto met haar heb:
We mochten ons even omkleden indien nodig en gingen toen olifanten nat spetteren in de rivier. Onder het genot van een mand met watermeloen waren ze enorm aan het genieten.
Dit was echt een fantastische afsluiter van een ronduit perfecte dag!
Wil je meer weten of zelf het park bezoeken?
Kijk dan op http://www.elephantnaturepark.org/ .
Zeker waar.
Ik heb met Lek Chailert gesproken en meerdere vrijwilligers die aangaven dat er op hun grond idd personen rondlopen die rijden op olifanten maar die horen absoluut NIET bij het Elephant Nature Park. Maar dat het wel is toegestaan dat zij aan de randen van de bossen mogen lopen. 
