Geplaatst 
Had geen doel ofzo. En weet ook nog niet of ik het verder ga schrijven.Met tranen in haar ogen stond Trisha bij de bushalte te wachten, een andere dan waar ze normaal wachtte. En dit keer ook zonder Kayleigh. Ze hadden gevochten, alweer. Dit maal was het niet het oude liedje, twee uur nakomen en twee uur corvee. Dit maal was alles veel erger. Kayleigh die in het ziekenhuis lag. Zij, Trisha die geschorst was en het kwade hoofd van de directeur dat ze niet meer van haar netvlies kreeg. Een ding wist ze zeker, naar huis gaan was geen optie. Haar moeder zou ontploffen. Normaal zei ze niet eens iets, dan is ze te druk met haar modellenbureau. Haar ouders waren al gescheiden voordat Trisha geboren werd. Voor een jong model natuurlijk een onmogelijke taak om een kind op te voeden. Daarom heeft ze tot haar veertiende geen contact met haar moeder noch vader gehad. Toen was het toch gaan kriebelen, en heeft ze haar moeder opgezocht. Ze had haar heel anders voorgesteld, geen modepop met opgeblazen lippen. Trisha is alles behalve een trots voor haar moeder. Ze doet niet haar best op school en voor de modewereld is ze ook niet geschikt. Iets dat Kayleigh allemaal doet en is. Trisha ’s moeder had nog aan Kayleigh gevraagd of ze een keer een shoot wilde doen, maar Kayleigh had geweigerd.
Trisha ’s dagdroom werd verbroken door de bus die de bocht om schoot. Spetters tegen haar panterpanty. Normaal zou Trisha van woede een meter de lucht in gesprongen zijn, maar dit maal maakte het haar helemaal niets uit. Trisha zocht wanhopig in de overvolle bus naar een plekje. ‘Hier!’. Een jongen wijst naast zich op de bank. ‘Gadver’. Normaal zou ze nooit naast zo ’n soort jongen gaan zitten, naast zo ’n uitslover. Ze heeft geen andere keus, en neemt plaats naast de jongen. ‘Hoe heet jij? Ik dacht dat ik je al eerder gezien had’. De jongen kijkt Trisha aan, maar het doet haar weinig. ‘Trisha Fins’. Haar ogen daalde naar haar panty. Een vieze panterpanty met ladders, dat hij nat is merkt ze nu pas. ‘Waar ga je heen?’. De jongen keek Trisha doordringend aan. ‘Weet ik veel’. Trisha had geen zin om te praten, en laat staan met zo ’n soort jongen. ‘Ik merk heust wel dat je mij niet mag, jij bent het soort meisje dat iedereen op zijn uiterlijk keurt’. De hele weg keek Trisha naar buiten. Toen haar tranen waren gedroogd en de bui over was gewaaid keek ze naar de jongen. Eigenlijk heeft hij wel gelijk, Trisha keurde hem meteen af. En waarom? Omdat hij eruit zag als een van die jongens die haar altijd pestte? Hij zou anders kunnen zijn, toch? Nu durfde Trisha niks meer te zeggen. De jongen merkte dat Trisha keek, en keek haar recht in haar rode huilogen aan. ‘Ik ben trouwens Dave’. Hij lachte naar haar. Hij was een van de weinige die door Trisha ’s uiterlijk heen keek. Hij keek naar haar innerlijk en beoordeelde haar niet op haar uiterlijk. Trisha kreeg het even ongemakkelijk en zonder na te denken stapte ze op. ‘Ik moet hier zijn’. Met een ruk stond ze op.’ Dat is nou toevallig, ik ook’. Dave stond op en liep achter haar aan. Bij de bushalte is het rustig, een paar jongeren met hun scooters, een paar spelende kinderen, en wat wandelende ouderen. ‘Waar moet je trouwens heen?’ Dave keek Trisha attent aan. Trisha zweeg en keek neer op Dave ’s schoenen. ‘ Laat me raden, jij bent weggelopen van huis?’ Trisha voelt haar wangen gloeien. Snel kijkt ze een andere richting op, er staat een fiets! Ze kijkt nog een keer, nee er zit geen slot op.’ Nee, ik ben niet van huis weggelopen’. Trisha probeerde zo zelf verzekert mogelijk over te komen, liep naar de fiets en stapte op.’Oke, ik zie nog wel een keer! Later’. Trisha probeerde weg te fietsen maar Dave hield haar tegen. ‘Zou ik je nummer mogen?’ Dave gaf een papiertje aan Trisha,ze pende haar nummer er snel op en reed weg. Dave riep haar nog iets na maar dat hoorde ze al niet meer.
Wat moet ik nu? Trisha voelde haar ogen weer zwellen. Ze probeerde haar tranen te stoppen. Ze had geen flauw idee waar ze was, waar ze vannacht zou overnachten, of haar moeder al merkte dat ze niet thuis gekomen was… Haar gedachten worden verstoord. Haar mobiel gaat af, maar Trisha heeft geen zin in op te nemen. Zonder na te denken drukt ze de oproep weg. Een uur lang heeft ze tegen de harde wind in gefietst, ze had honger. Maar had niks bij, geen geld, geen deken, niets bruikbaars. Alleen haar boekentas, maar daar heeft ze nu erg weinig aan. Trisha pakt de agenda uit haar tas, en keek in het spiegeltje op de voorkant. Haar mascara was uitgelopen, en nu merkt ze pas hoe ellendig ze zich voelt. Haar zwarte haren hebben lichtblonde uitgroei, de lippenstift zit tot aan haar neus. Snel werk ze alles even bij en stopt dan haar agenda terug in haar rugtas. Ze fiets verder en komt een bordje tegen, met ‘ Hotel Da Vince’ erop. Aarzelend loopt Trisha de gang door. ‘Kan ik u helpen?’ Een vriendelijke vrouw achter de kassa nam haar van top tot teen op.’ Kan ik iets doen om een nacht hier door te brengen?’ Hoopvol keek Trisha de vrouw aan. ‘Helaas, je zult toch echt moeten betalen. Betalen of werken’. Het vriendelijke gezicht van de vrouw verstrakte tot een streng onaangenaam gezicht. ‘Werk? Wat voor werk?’ Trisha keek haar niet-begrijpend aan.’Ben jij al achttien?’ De vrouw keek haar streng aan. Nee, Trisha was geen achttien. Trisha was een maandje geleden zestien geworden.
bedankt voor het lezen.
