Bokt.nl

Citaat:

Weet je waar ik nou echt een hekel aan heb? Het nieuws.
Nooit positief nieuws. Zoals vandaag, oorlog, terroristische aanslagen, ouders die hun eigen kind vermoorden. Dat is tegenwoordig volgens mij een rage geworden.
En elke dag weer achter de computer begint saai te worden.
Ik ging de deur uit, pakte mijn fiets en reed naar Maria toe.
Nou ja, lopen kon ook wel, ze woont hier om de hoek, maar ik was weer te lui.
Ze is mijn beste vriendin waar ik alles aan kan vertellen. Mijn alles, als ik haar zo verliezen dan was ik in staat alles te doen om haar terug te krijgen. We verbergen niets voor elkaar. Ik sta voor haar klaar wanneer ze me nodig heeft, en zij ook voor mij.
Ik belde aan en ik hoorde al trapgeroffel naar beneden komen. Haar moeder deed de deur open en lachte vriendelijk naar me. Dat deed ze altijd. Ze was heel erg aardig tegen iedereen.
‘Hoi Eva, wat leuk dat je langskomt. Hoe gaat het met je?’ vroeg Saskia met een vriendelijke lach op haar gezicht, ‘Goed hoor, met U ook?’ antwoordde ik.
‘Ja hoor, kom maar gauw binnen, ik zal Maria roepen’.
Ik ging op de bank zitten en keek rond. Het was erg knus en voelde me altijd er welkom en thuis. Ik zag een familiefoto op de wand hangen. Maria, haar moeder en vader en haar broer Lars.
‘Hé Eva, waar kwam je voor?’ Vroeg Maria. Ze straalde altijd in haar ogen, ook vandaag. ‘Ik verveel me de laatste tijd te erg. Vooral nu we vakantie hebben.’ Antwoordde ik. Maria gaf een knikje ‘Heb je helemaal gelijk in, we kunnen onze vrienden wel uitnodigen en dan wat bedenken om te doen!’. We vonden het een goed idee en belden gelijk een paar vrienden op. ‘Robin wel He? Die heeft altijd wel goeie ideeën.’. Ik voelde dat ik rood werd. ‘Ja, en dat moet ik geloven? Zie ik daar twee rode wangentjes?’ Zei ze klierig. Ik voelde dat ik nog roder werd. ‘Kom, we gaan ze bellen.’ Stelde Maria voor. ‘ Eerst Robin dan maar He?’. Ik toetste het nummer in en wachtte een paar tellen en toen nam hij op. ‘Hè Robin, zin om wat te doen? Ik en Maria vervelen ons en we dachten dat we misschien wel met onze vrienden wat leuks konden doen.’
Hij reageerde direct spontaan. ‘Wanneer? Ik kan denk ik altijd wel. En wat willen jullie doen?’ Ik voelde vlinders in mijn buik en antwoordde ‘We wouden wel wat met zijn allen afspreken. Half 3 bij Maria’s huis!’ en na wat geklets hingen we op. ‘Volgende!’.

Toen we klaar waren maakten we wat lekkers klaar en maakten het een beetje knus. We legden wat kussens op de bank en zetten thee.
Het was bijna half 3 en iedereen was er al. Alleen Elise niet die moest nog komen, maar dat waren we van haar gewend. Eindelijk kwam ze na 10 minuten aanzetten. We begonnen met plannen. Leo had al een voorstel toen hij nog niet eens binnen was. ‘We kunnen wel bij iemand logeren en dan een avond uitgaan bij De hond. Lekker feesten’. Niet een slecht idee maar wel origineel. Ik wilde iets spannends en daar waren veel het mee eens. Marie schonk de thee en deed er chocolade koekjes bij. ‘Weten jullie nog wat we vroeger altijd deden?’ Vroeg Robin.
Het was even stil en toen antwoordde hij zelf op de vraag. ‘Hier beetje buiten de stad is een heel natuurlandschap weten jullie nog? Daar gingen we altijd heen toen we klein waren. We bouwden hutten, maar die kwamen nooit af. Misschien kunnen we wel afmaken als ie nog intact is?’. En volgens mij vond iedereen dat een geweldig idee. We begonnen direct heel veel te fantaseren over wat we nog meer konden doen. ‘Misschien kunnen we wel een weekje daar blijven kamperen. Ik mag misschien wel de auto van me pa mee, hij vertrouwd me wel met dat ding. Maar eerst natuurlijk toestemming voor iedereen’. Stelde ik voor.
We kletsten nog wat over het kamperen en daarna ging iedereen naar huis.

Thuis aangekomen ging ik direct naar de keuken en pakte een pak chips en gooide wat in een schaaltje. Ik deed de tv aan en zette hem op TMF. Maar met mijn hoofd bij het uitje, wachtte totdat mijn moeder thuiskwam. Een uur rond half 7. Ik moest altijd koken en dan direct eten dus dat was een goede tijd om het erover te hebben.
Ik had zin om te koken, iets heel lekkers, met kaarsjes etc. Misschien hielp dat wel voor toestemming. Maar ook gewoon omdat ze zo goed voor me zorgde. Ik rende naar de keuken en begon spontaan met koken, ik gooide een pan met boter op het gastel en gooide er 2 eieren in. Met lekkere kaas en zout en groenten. Ik pakte een blikje ragout en gooide het in een pan totdat het klaar was. Ik gooide het in ragoutbakjes.
Daarna gooide ik wat brood in bakjes met wat broodbeleg want ik had geen zin om groenten te koken.
Toen was de omelet was klaar. Ik liet het nog even sussen totdat mijn moeder er was. Ik maakte een toetje met lekkere vruchten en slagroom en zette nog wat kaarsjes op tafel.
Klaar. Het geurde door het hele huis heen. Ik wou nu al eten. Na 5 minuten gin de deur open en me moeder hing haar jas op en liep naar de woonkamer. ‘Hoi mam! Hoe was het op je werk?’ vroeg ik. ‘Goed hoor, wat ruikt het hier lekker!’ Ze schoof aan tafel en we begonnen te eten. ‘Mam?’ vroeg ik, ‘Ik heb een vraagje, Het is nu vakantie en ik verveel me vreselijk thuis. En we hebben nog wel 5 weken te gaan. Robin had een prachtidee, we konden wel met de hele vriendengroep op kamp naar dat natuurschap waar we vroeger altijd heen gingen. We bouwden daar vroeger altijd hutten maar het kwam nooit af. Maar nu wouden we er wel een weekje heen. Maar vind jij dat wel goed mam?’. Na mijn lange preek lachte ze. ‘Dit etentje deed je vast om weg te kunnen he?’ Ik bloosde. ‘Ja, ik weet het, maar ik wil het zo graag!’ Ze dacht na en liep naar de telefoon. ‘Ik zal even overleggen met je vader.’ Ik hoorde t niet want ze liep naar boven. Na 5 – 10 minuten kwam ze naar beneden en gaf ze mijn vader. ‘He schat, ik weet dat je het doodsgraaf wil, maar dan moet je wel een paar dingen beloven!’ het klonk al goed en ik antwoordde ‘ja, pap, ik heb er echt alles voor over!’. Mijn hart bonkte in mijn keel, ik wachtte op een ja. ‘Oke, je mag als je belooft dat je heel blijft en geen gevaarlijke dingen zal doen, en jullie nemen allemaal jullie mobiel mee voor noodgevallen’. Ik juichte, o wat was ik blij. ‘Ja pap, en ik vraag nog om 1 kleine gunst.’ Nu werd ik wel erg zenuwachtig. ‘Zou ik de auto mee mogen nemen? Liefst de landrover want het is best een ruig gebied en er kan meer in’. Hij aarzelde een tijdje. ‘Als je beloofd dat hij heel blijft, zo niet dan kan jij en je vrienden de schade betalen’. Ik vond het een goeie deal en ging er gelijk mee akkoord. We praatten nog even verder over hoe het ging en na een tijdje hing ik op.
Ik was blij dat ik me pa weer even mocht spreken. ‘Wat heb je gezegd mam? Had je hem betoverd?’. Zoals ik mijn pa ken, hij is zo streng, ik mocht vroeger nooit wat. Maar hij is nu weg dus ik kan doen en laten wat ik wil. Maar dat zou zijn vertrouwen in mij schaden als hij erachter kwam, dus doe ik het gewoon niet.

Ik belde gauw al mijn vrienden op en vroeg of ze konden. Ook hun mochten, als was dat van Maria nog niet helemaal zeker omdat, haar moeder nog niet thuis was maar haar vader vond het goed. We begonnen eerst met de datum plannen. ‘We kunnen als het aan mij ligt, morgen wel vertrekken, ik heb er ongelofelijk veel zin in!’ zei ik. Zo te horen iedereen wel.
We maakten een lijstje met wat we allemaal mee zouden nemen. Natuurlijk een radio met cd speler, muziek was bijna het belangrijkste. Natuurlijk ook eten. Wel groenten want we bleven daar wel een week. Ik verheugde me er al op. Misschien was het wel me kans om, hoe zeg je dat nou niet kinderachtig, met Robin een relatie te hebben. Ik werd helemaal van warm binnen als ik al maar 1 seconde aan Robin dacht. Ik weet nog wel dat ik op Lars was een hele tijd.
En toen ik met hem had dacht ik, waar ben ik aan begonnen. Hij deed zich anders voor dan dat ie eigenlijk was. Ik vond hem toen niet meer leuk. Ik weet zeker dat Robin zichzelf gewoon blijft. Lars is trouwens ook nog eens mijn buurjongen. Hij woont 2 huizen van me af.

Toen ik iedereen gebeld had pakte ik mijn spullen in. We gingen morgen om half 11 alweer weg. We hadden hier afgesproken want dan hoefde k niet door het hele dorp heen met de landrover. Ik hoopte maar dat hij heel bleef want anders moest iedereen de schade betalen. Eerst natuurlijk kleren, warme truien, T-shirts, korte en lange broeken etc. En dan nog te bedenken dat ik daar een week zat zonder wasmachine, dus best veel kleren inpakken was absoluut geen misdaad. Eten kon ik s’ochtends wel in de koelbox doen. Toen ik na een paar uur klaar was ging de bel. Mijn moeder deed niet open, die lag vast weer te dutten dus ik ging. Het was Maria. ‘Hé Maria, waarvoor zo laat nog?’ Ik wist wel dat het goed nieuws was want ze lachte helemaal. ‘Je mag!!’ schreeuwde ik uit. ‘Ja, ik mag Eva, maar op een voorwaarde, We mogen geen gevaarlijke dingen doen, maar dat kon ik al raden.’ Ik lachte en zei ‘ouders He?
Ze ging nog even naar binnen en kletsen nog wat over het uitje. Toen het 10 uur was ging ze naar huis en ik nam een douche. O jee, een week geen douche. Dat word stinken. Ik ging lekker languit in bad liggen en droomde langzaam weg. Toen mijn moeder me riep schrok ik wakker. O jee, was het al zo laat! Ik spoelde me snel af en droogde me af. Deed mijn pyjama aan en ging naar beneden. ‘Sorry mam, ik was de tijd vergeten!’. Maar ze vond het kennelijk niet erg. Ze had een kop warme chocolademelk klaargezet met een chocolade koekje. Dat deden we eigenlijk elke dag. Dan kletsten we bij wat we de hele dag gedaan hadden.
We keken nog even naar het nieuws. Zoals gewoonlijk oorlog en aanslagen. Was kennelijk normaal geworden.
Na een uurtje gekletst en tv gekeken te hebben ging ik op bed. Mijn laatste paar uur op mijn eigen bed, ik las nog even een paar bladzijden en deed daarna het licht uit en viel als een blok in slaap.


De wekker ging en ik sprong ietwat te snel uit mijn bed. Ik voelde dat ik duizelig werd en ging nog even liggen. Toen ik echt wakker was stond ik op. Ik juichte diep van binnen en sprong als een gek door de kamer. Ik nam nog gauw even een douche in 5 min. Deed mijn kleren aan en raasde naar beneden. ‘Hoi mam, moet je niet naar je werk?’ Normaal was ze er nu niet en was de hond aan het blaffen omdat hij alleen was. ‘Nee, vandaag heb ik vrij. Het is vrijdag en er waren genoeg mensen dus ik mocht wel vrij. Kan ik tenminste rustig afscheid van je nemen.’ Ik voelde een kleine heimwee opborrelen. Een week lang weg van alles. Van de gezelligheid in het dorp. Van mijn moeder. Maar toch had ik ook wel zin om er even tussenuit te knijpen. Samen met Robin. Mam, wat lief van je! Ik ga je heel erg missen , maar als ik er weer ben gaan we nog heel veel dingen samen doen! Antwoordde mijn moeder.

Ik deed gauw het eten in de koelbox en het drinken in de kratten. Natuurlijk kon een krat bier niet ontbreken. Feestje bouwen is nooit verkeerd. Toen nog gauw mijn kleding naar beneden halen en het gauw in de landrover doen. Paraplu erbij voor als het weer omsloeg. Er was wel genoeg schaduw de laatste keer dat ik er was. Dat was toen ik 11 was. We zijn nu wel 6 jaar verder. Maar ik weet zeker dat het er nog wel is, ik moet er namelijk elke dag langs fietsen om op school te komen. Al een week geen school en dan al vervelen. Maar dat is nu voorbij.
Toen arriveerde Robin en Leo. Dat waren ook beste vrienden. Die gingen nooit ergens heen zonder elkaar. We gooiden hun bagage in de landrover en ik schonk wat drinken in terwijl we op de rest wachten. Dit keer was Elise wel op tijd, Maria had haar opgehaald. ‘Gooi alles er maar in, dan kunnen we vertrekken’ Zei ik en ik liep naar mijn moeder toe die in de deuropening stond toe te kijken. ‘Doeg mam, ik zal je missen, Hou je goed!’ en we gaven elkaar een dikke knuffel. ‘Jij ook schat, tot over een week! En als er iets gebeurt bellen naar mijn mobiel’. En zo vertrokken we naar het natuurlandschap met een laatste zwaai naar mijn moeder.

We reden over de weg richting de supermarkt. We moesten nog wel wat snoep en andere spullen hebben. We kwamen er toch langs. ‘Gaan jullie maar, Ik wacht hier wel samen met Eva’, stelde Maria voor. Eigenlijk best slim bedacht, dan hoefde ik tenminste de auto niet te parkeren, het was er toch nooit druk. Na 5 minuten kwamen ze aanzetten met een tas snoep en chips en nog wat dingen die van pas zouden kunnen komen. Zo hoefden we niet helemaal weer naar huis om dingen op te halen die we echt nodig hadden. Ze gooiden het in de kofferbak en we reden verder, even de landrover bijgetankt en klaar voor het avontuur. We hadden ook hout en touwen meegenomen om een hut te bouwen. Ik was helemaal in gedachten over wat voor leuke dingen er gingen gebeuren en keek niet goed uit. Toen we er bijna waren kwam er een vrachtwagen bij de kruising weg. Hij kwam van rechts dus hij had voorrang. Het was een krappe bocht dus hij had de hele weg in bezet genomen. Ik zag het net op tijd en kon nog remmen met een gangetje van 50 km/per uur. Net op tijd. ‘Let nou op Eva, we hoeven nog niet dood voor het avontuur!’ Schreeuwde Elise. Ze was echt zo’n meisje waar je goed op moest letten dat ze geen woede uitbarsting zou krijgen als je iets verkeerd deed. ‘Je speelt wel met ons leven hoor!’.
Ik wist wel dat ze gelijk had en lette de rest van de rit goed op. Na 2 km waren we er dan eindelijk. We legden vroeger eigenlijk wel veel afstanden af om daar te komen nu ik er zo over nadenk. Daarom kregen we het nooit af. Maar nu hadden we genoeg tijd. ‘He jongens,’ zei ik, ‘eigenlijk is het best wel jammer als we na een week alweer weg moeten. Zonde van het hutje. Misschien dat we er nog wel vaker heen kunnen’. Iedereen was het er zo te horen met mijn mening eens. ‘Misschien dat we het wel ons territorium kunnen noemen. Soort van ons land, bezit. Hoe je het maar wilt noemen’. ‘Ja!!’ Hoorde ik achter me schreeuwen. Het was Maria die er net zoals mij en de anderen er vreselijk veel zin in had. ‘We kunnen het wel een naam geven! Misschien wel iets met onze namen erin? Merel. Dat komt er uit als we onze voorletters er bij doen. M van Maria, E van Eva, R van Robin, E van Elise en L van Leo.
Het merelbos’.
Maria had altijd geweldige ideeën, dat was 1 van de redenen waarom zij me beste vriendin was. We waren er, stapten uit de auto en gingen zitten op een rots. We keken even uit over het Merelbos, eigenlijk was er alleen maar bos, maar ook veel watervallen en rotsen. Soms een open veldje. We wisten al waar we precies heen wouden. Na het open stukje in het midden. Daar had je een beekje waar je jezelf wel even beetje kon wassen en drinken. Verder had je er genoeg ruimte om een kampvuurtje te maken en rotsen om in de schaduw te zitten als de zon veel scheen. ‘Kom we gaan’ riep Leo later. ‘We moeten eerst maar aan het werk en alles klaarzetten, dan kunnen we vanavond wel uitrusten en morgen een leuke dag beginnen’. Het klonk als hemel in de oren. Morgen een leuke dag. Nu moesten we eerst aan de hut beginnen en alles erheen slepen. Was wel iets van 1 – 2 km. We haalden alles uit de auto en ik deed de deur op slot. Natuurlijk stond de auto wel veilig uit het zicht. We wouden natuurlijk geen voorbijgangers op visite.
Na een tijdje gingen we even rusten. Eigenlijk best wel een groot stuk. Vooral mensen die geen conditie hebben. Met andere woorden, mensen zoals mij. Ik had binnenpretje en we gingen na wat drinken weer lopen. ‘Wat zullen we eerst doen als we er zijn?’ vroeg Robin.
Hij liep naast mij en vroeg het zo te zien aan mij. ‘Ik denk eerst even uitrusten en dan beginnen aan de hut?’ Zo te zien vond Robin het wel een goed idee.

Eindelijk waren we er. En zoals afgesproken gingen we uitrusten. Maria en ik zaten tegen een rots aan uit te rusten en kletsten een beetje over school. ‘Ik heb echt geen zin om aan dat boekverslag bezig te gaan. Ten eerste is het boek nog niet uit en ten tweede heb ik geen zin om op die slome computer te typen. Hij loopt altijd vast als ik wil opslaan en dan ben ik alles weer kwijt’. Ik was het met haar eens. ‘Je mag heus wel op onze computer bezig. We hebben er 2 dus dan kunnen we allebei wel tegelijk bezig. Ook nog eens veel gezelliger’. Dat was afgesproken aan die knik te zien van Maria. Ze had er kennelijk geen zin.
Na de pauze gingen we gauw hard aan het werk. We waren nu nog niet moe dus het schoot op. We hadden al een soort van frame. Het zag er eigenlijk best professioneel uit voor ons doen. Ik hielp met het hout sjouwen. We bonden het in de breedte vast met touw en spijkers. Het zag er echt heel stevig uit. Binnen belegden we de grond ook met hout en midden in nog een paal van hout voor de stevigheid. Na 8 uren was het al donker. We deden wat kaarsen aan en pompten de luchtbedden op en het eten deden we allemaal in een hoekje zodat het niet overal lag. En binnen een paar minuten lag iedereen op z’n luchtbed en kletsten we nog over van alles en niets. Toen werd het langzaam stil en iedereen sliep volgens mij.

‘Wakker worden iedereen, vandaag word het een leuke dag!’ Riep Elise. Hoe kan dat nou? Elise en vroeg uit bed. Dat moest in de krant komen te staan. Langzaam kwam iedereen uit de hut naar buiten. Het was echt geweldig mooi weer. Niet warm maar ook niet koud. De zon scheen lekker en de lucht was blauw met soms wat wolkjes. We gingen op de boomstammen zitten die we in een kring hadden geplaatst. We gingen eerst ontbijten. Robin kwam naast me zitten en vroeg of ik straks met de rest mee wou zwemmen. Natuurlijk wou ik dat.
Toen we klaar waren ruimden we alles op en gooiden het in een plastic zak.
‘Kom we gaan zwemmen!’ Riep Maria, ‘Kunnen we wel gebruiken na dat harde zweten van gister’. We liepen naar het meertje. Best wel diep maar we kwamen er vroeger ook uit dus dat zou nu ook wel moeten lukken. We namen een frisse duik erin en zwommen een paar baantjes. ‘Hé Eva!’ Ik keek achterom en Robin ging onder water. Hij wist dat ik me altijd doodschrok als iemand plots uit het water wegkwam. Ik ging ook onder water zodat ik niet kon schrikken en probeerde hem te vinden. Maar ’t lukte niet. Toen ik weer naar boven ging zag ik hem nog niet. Ik ging weer onderwater om verder te zoeken. Maar tevergeefs. ‘Maria, kom hier, Robin is weg!’ Schreeuwde ik naar de kant. Maria sprong t water in en zwom naar me toe. Plots was het net of ze het water in werd gezogen. ‘Ik pakte haar hand en probeerde haar weg te trekken. En dat lukte. ‘Maria, wat was dat!’ Vroeg ik verschrikt. Toen voelde ik een hand mijn been vastpakken en probeerde mij naar beneden te trekken. Ik dook onder water en voelde dat het Robin was. Toen trok ik hem boven water. ‘Robin! Ik had het kunnen weten!’ en duwde een plens water in zijn gezicht. Ik ging onder water en zwom de bocht om waar ik kon schuilen. Eigenlijk best logische plek waar ze je gaan zoeken dus ik ging de kant op en ging achter een boom schuilen om te kijken wat hij zou doen. Hij ging onder water en dacht dat ik er nog was. ‘Eva, kom nou, ik weet dat t een grap is’. Maar ik vond het te leuk om hem nog even te laten zoeken. Toen rende ik zo hard als ik kon richting het water en sprong voor Robin zijn neus in t water. Hij schrok zich wezenloos en hij gaf toe dat ik hem te pakken gekregen had. Ik duwde hem onder water en hij trok me mee. Zo bleven we een paar tellen onder water en hij gaf me een kus. Ik werd helemaal warm en gaf hem ook een kus. Toen moest ik weer naar boven om adem te halen. ‘He, tortelduifjes! Komen jullie nog?’ Riep Leo. We zwommen na de kant en ik ging op de kant zitten drogen en Maria kwam naast me zitten. ‘Wat deden jullie zo lang onder water?’ vroeg ze. ‘Gewoon zwemmen, wat dan?’ Maria lachte, ‘En dat moet ik geloven?’ Ik wist dat ze me doorhad maar toch zei ik het niet. Ik keek achterom en zag Robin naar me staren, en volgens mij Maria ook. ‘Wat kijkt ie toch verliefd naar jou. En jij trouwens ook naar hem. Of lijkt dat maar zo? Zei Maria op een irriterende toon.

Toen we onderweg waren naar onze hut hield ik Robin zijn hand vast. Ik wist eigenlijk wel dat hij op me was, tenminste, dat zei Leo altijd tegen mij. Ik in ieder geval wel, maar ik wou het niet laten merken dat ik op hem was. Eigenlijk best kinderachtig, maar zo zit ik in elkaar. Van mij hoeft de hele wereld niet te weten op wie ik ben. Maar Maria die kent me door en door. Daar kan ik niet voor verbergen. Maar nu weet de hele vriendengroep wel dat ik op Robin ben dus ik verberg het ook niet zoveel meer.

Toen we er waren liepen we naar het open stuk om te kijken hoe ons dorp erbij lag.
Vredig, zoals altijd. Mijn huis kon je niet zien, die zat helemaal achteraan. Elise haar huis wel. Een best groot huis. Breed met 2 verdiepingen. ‘He? Hoe kan dat nou?’ zei Leo verbaasd. ‘Ik dacht dat er 2 flats stonden? Of zijn die gesloopt?’ Toen zagen wij het ook. ‘Die flats waren wel erg verrot. Maar in zulke korte tijd kon dat toch niet?’ Merkte Robin op. ‘Eerst moet iedereen een ander verblijf hebben en dan moet alles er nog uit. Dat kan nooit in 1 dag!’
We bleven staan en keken er nog naar. Wel raar, in een dag. ‘Kom we gaan, we moeten eten’.
Iedereen was wel stil, in gedachten hoe dat kon. Ik ook, maar het zou wel goed zijn.
En zo dacht de rest er denk ik later ook over.
We aten brood met kaas. Eigenlijk niet zo slim op brood mee te nemen. Het word heel snel hard. Maar gelukkig hadden ze maar 3 meegenomen, dan konden we die de eerste dagen wel opeten. ‘Eigenlijk best raar, dat zou niets zijn, het waren de hoogste gebouwen van het dorp. Dat is niet logisch, het moest dan wel heel noodzakelijk zijn maar, ik heb er niets over gehoord dat ’t gebouw snel weg moest’ , Zei Elise. Zij wist altijd alle nieuwtjes omdat haar ouders in de gemeente zaten. Dat was trouwens wel handig. We hielden erover op en het werd tijd om alles op te ruimen. ‘Waar moeten de vuilniszakken heen? Het gaat zo stinken als we het hier laten liggen.’ Vroeg Maria. ‘We kunnen wel bij de landrover in die greppel gooien, zo valt het niet op.’ Stelde Leo voor. Iedereen stemde daarmee in. ‘Ik ga wel, wie gaat er me mij mee?’ Vroeg ik. En zoals ik had gehoopt wou Robin met me mee. Gelukkig bleef de rest hier.
We sjouwden allebei 2 vuilniszakken mee. Kennelijk zat Robin nog steeds met die 2 flats. ‘Ik vind het nog steeds raar, mijn pap zijn vriend woonde daar, hij zou daar nooit zomaar weggaan. Hij was er opgegroeid.’ Ik was het met hem eens. ‘Kom, niet aan denken, het zal wel goed zijn joh!’ zei ik tegen hem. Ik durfde na die middag eindelijk een vraag te stellen waar ik al lange tijd mee zat. ‘Hoe zit het eigenlijk tussen ons Robin?’ O jee, wat kwam dat er stom uit. Robin keek me aan en daar kon ik niet tegen, ik voelde dat ik bloosde. Wat had hij toch lieve bruine ogen. Dat was een reden, maar ook zijn karakter. Hij kwam altijd zo vertrouwelijk over. ‘Je weet het wel Eva. Ik ben gek op je, en ik hou van je’. Ik begon te lachen. Ik kon niets meer uitbrengen en zoende hem op zijn mond. ‘Dat zegt wel genoeg toch?’ Vroeg ik lachend. ‘Ja, zeker weten’. En we zoenden nog een paar keer en liepen verder.

Toen we er waren gooide we het in de greppel en keken naar de stad uit. Hier zag je het veel beter dan waar wij stonden. ‘Wat raar, de flats staan er niet meer, maar er staan nou ook huizen in brand!’ we konden niet zien welken. Maar we wisten wat we moesten doen. We renden als een gek terug naar onze hut. ‘Kom allemaal hier, wij moeten jullie wat vertellen.’
Iedereen kwam er aanrennen alsof de wereld verging. ‘Toen wij bij de rand waren van de weg, zagen we naar ons dorp. En volgens mij staan er huizen in brand!’ Ik vertelde het nog wel redelijk kalm maar ik wist dat het niet goed was. ‘Wat zou het zijn? Terroristische aanslag in een dorp lijkt me sterk. Een stelletje rotpubers zou kunnen, maar dan de flat nog?’
Iedereen werd bleek, ‘Niet mijn huis He? Niet onze huizen!’ Schreeuwde Elise uit. Ze was echt altijd heel snel emotioneel. Maar ik kon het ook niet langer houden. Ik barstte in huilen uit en viel in Maria haar armen. Maria probeerde haar sterk te houden en probeerde snel te handelen. ‘We kunnen niet bedenken wat het is. Ik denk dat we er beter heen kunnen gaan. Het is nu iets van 3 uur dus het is nog licht!’ Ik was het ermee eens, maar ik kon het nu gewoon niet. ‘Waarom niet morgen? Misschien zijn er nog mensen die dit gedaan hebben.!’
Ik ging gelijk van de ergste dingen uit. Dan kon ik er tenminste nog om lachen. Ze waren het met me eens. De rest van de dag was het vrij stil. We aten avondeten en we luisterden naar een CD. Alles veranderde om mij heen. Alles stond in brand en iedereen was weg. Hoe zou het met mijn moeder zijn? Zou ons huis nog staan? Wat zou er zijn gebeurd? Waarom was het gebeurd? Ik werd helemaal bang maar ik moest wel iets doen.
Opeens kreeg ik een prachtidee. ‘Jongens, luister. Ik weet niet wat er is, maar ik denk niet dat het een ongelukje is. Geef de radio eens’. Ik zette hem op de radio en draaide met de knop. Het enige wat ik hoorde was gezoem. Wat moest ik ervan denken? Alles draaide om me heen, wat als het wel een terroristische aanslag was? Of erger…Oorlog. Ik zag al die oorlogfilms voor me. Bloedbaden, zelfmoorden, gaskamers uit de 2e wereldoorlog. Ik pakte mijn mobieltje en draaide het telefoonnummer van mijn moeders mobiel, zoals ze zei. ik hoorde niets. Hoe kon dat nou? Iedereen keek me aan. ‘We moeten van het ergste uitgaan, ik krijg geen contact en de radio doet het ook niet! Verdacht?’ mijn stem trilde en bibberde. ‘Ik denk dat we vanavond met de landrover het beste naar het dorp moeten gaan. Stel er is wat aan de hand dan kunnen we terug gaan naar het Merelbos en daar verder een plan bedenken’.
Opeens realiseerde ik me dat mijn vader nog in het buitenland zat! Misschien dat ik naar zijn mobiel kon bellen? Ik toetste het nummer in en legde het mobieltje tegen me oor aan. Misschien dat hij wist wat er was en het allemaal wel meeviel. Tevergeefs, weer geen gehoor.
Zouden er doden gevallen zijn of zouden ze gevlucht zijn. Konden ze nog wel vluchten?
Maar ik moest ophouden met denken en wat doen. ‘We gaan nu naar ons dorp toe! Misschien dat we dan weten wat er aan de hand is en misschien valt er nog wat te redden!’
Ik stond op en gooide al onze spullen in de hut. Ik probeerde nog een keer mijn vader en moeder te bereiken maar weer geen gehoor. ‘Kom mensen, sneller!’ Iedereen was klaar met opruimen en we renden zo snel mogelijk door alle hindernissen door naar de landrover.
We stapten in en ik reed als een gek weg. ‘Rustig Eva! Misschien valt het wel mee’. Maar ik luisterde er niet meer naar en racete verder. We kwamen dichter bij en zagen alles beter. Ik stopte even en loerde even voor me uit. Er liep een hele horde mensen. Het waren zo te zien burgers. Ze liepen in rijen en heel snel. Erachter liepen vreemde mensen. Ik zag dat ze wapens op hun rug hadden. Ik reageerde snel en deed de autolichten uit. ‘Oorlog’ zei ik op een zachte toon. ‘We moeten contact zoeken. We kunnen hier wel blijven staan maar…’ Toen hoorde ik een luide brom wat niet wou stoppen. Zo te zien waren het allemaal vliegtuigen. Iedereen hoorde en zag het en ze wisten nu ook zeker dat het oorlog was. 3e oorlog? Of een burgeroorlog, land tegen land. Ik zou het niet weten. ‘Ik reed langzaam en zo onopvallend mogelijk om de stad heen om te kijken waar de burgers heen gingen. De vliegtuigen bombardeerden alle huizen die verrot en oud en lelijk waren. De grootste en mooiste bleven staan. Maria woonde maar in een klein huisje dat oud was. Ze barste in tranen uit, ik trapte op de rem troostte haar zoveel mogelijk als ik kon al ging dat heel moeilijk omdat ik zelf ook moest huilen. ‘Maria, ik vind het zo erg voor je, kon ik maar meer voor je doen’. Maar ik wist dat het nutteloze woorden waren waar ze niks mee kon. Ik trapte het gaspedaal in. Ik werd helemaal woedend en kon me niet meer inhouden. We reden al gauw 100 km/per uur. Dat was het domste wat ik kon doen. Er werd op de auto geschoten en ik besefte dat ik andere levens in gevaar bracht. Ik kon niet meer terug. We raceten de stad uit totdat het veilig was. We schuilden in een huis helemaal buiten uit de stad. We zochten het hele huis door maar deze was ook geplunderd. Ik zette de auto in de garage. Natuurlijk kon het huis niet zo snel op slot gedaan worden en daar was ik ook blij mee. Ik lied de garage open want hij was open. Zo viel het niet op. De auto van de mensen zelf was weg. Zeker gestolen. Ze hadden een dikke BMW, die wouden hun wel willen hebben. Toen iedereen naar binnen liep hielden we een kleine vergadering. ‘Ik weet niet wat mij bezielde en het spijt me zo, we hadden nooit weg moeten gaan.’ Maar daar waren ze het niet mee eens. Robin viel in ‘Ik ben blij dat we nu weten hoe gevaarlijk het daar is. Ze zijn niet zo tam. We zijn nu wel even veilig maar ze zullen verder zoeken naar mensen die gevlucht zijn, zoals wij’. Het is hier wild aan toegegaan zo te zien. Glazen over de grond, schilderijen van de muur gehaald en alle waardevolle spullen meegenomen. Ik voelde een hele brok in mijn keel opborrelen. Wat is er met mijn moeder gebeurd? Ze was niet thuis geweest want ze moest vandaag werken. Zou ze weten wat er gebeurd was? Of zou ze zelf ook gevangen zijn? Bij die gedachte draaide alles, alles werd zwart voor mijn ogen en viel op de grond. Alles stortte in. Ik zag in mijn gedachten allemaal dode mensen op straat liggen of mensen die naar concentratiekampen werden gebracht of werden gemarteld. Later stond mijn moeder voor mij en keek me aan en zei: ‘Kind, ik kom terug, zorg goed voor je vrienden, en hou je sterk’. Ik probeerde wat terug te zeggen maar er kwam niets uit. En zo kwamen die vreselijke beelden terug van mensen die vermoord werden of vluchten. Na een tijd begon ik weer wat licht te zien en herkende veel meubelstukken uit het huis waar we in gevlucht waren. Alles was rustig. Voor me zat Robin en hij zat wat te lezen in een boek. Op de andere bank zaten Elise en Maria. Een beetje voor hun uit te staren.
Ik wou opstaan maar was nog beetje duizelig en ging weer liggen. Robin zag het en pakte me beet. ‘Maria, pak even een doekje, ze is helemaal nat van het zweet!’ Hij kwam bij me zitten en streelde door mijn haren heen. ‘Robin? Wat is er gebeurd?’ vroeg ik na een tijdje met een hele rilling door mijn stem heen. ‘Wat er gebeurd is? Ik weet het ook niet. Je viel opeens op de grond en je bewoog je niet. We dachten even dat je er niet meer was. Maar Elise die goed oplet bij verzorging wist dat het om bewusteloosheid ging.’ Hij vertelde nog een heel verhaal. Zo te zien was hij meer dan mij geschrokken. Maria depte het doekje op mijn voorhoofd en gaf me een hele dikke knuffel. Ik kreeg tranen in mijn ogen. ‘Ik heb jullie wel heel erg laten schrikken zeg.’ Robin had tranen in zijn ogen. ‘Ga nou niet huilen!’ Maar dat had duidelijk geen indruk op hem gemaakt. Ik sloeg mijn armen om hem heen en troostte hem. ‘Het komt goed schat, het komt goed’. Maar zoveel zekerheid was er niet in mijn stem. Misschien dat het nooit weer ophield, dat het wel 3e wereldoorlog kan zijn. Na een paar minuten begonnen we wat helder na te denken. ‘We moeten denk ik eerst maar langs iedereen hun huis om te kijken wat ervan over is en op zoek naar mensen die niet gevangen zijn genomen.’ Stelde Leo voor. Ik was blij dat hij er was want hij hielp iedereen altijd wel uit de nesten en dacht altijd helder na ook al gebeurden er de ergste dingen. Het was net of hij geen emoties had. Maar zo’n iemand in de groep was op het moment wel nodig. Hij was er meer van bewust, echt zo’n oorlogventje. Iedereen probeerde hun hoofd erbij te houden en we praatten over wat de volgende stap zou zijn. Leo begon direct met praten. ‘We moeten nu echt allemaal helder nadenken, en dus heb ik het volgende bedacht’. Iedereen was opeens klaarwakker. ‘Als we nou eerst al het eten inslaan wat we kunnen eten? Dan gaan we zonder de auto door de stad heen lopen om te zoeken naar mensen die niet gevonden zijn’. Ik was het ermee eens en stond direct op. Beter nu dan te laat en we graaiden de kasten leeg. Alles ging de kofferbak in en we gingen nog naar de buren. Hier was ook niemand te bekennen en al de waardevolle spullen waren weg. Ook de dwarsfluit waar mevrouw de Jong zo veel op speelde. Hoe zou het met haar afgelopen zijn? Ook hier hadden we eten en drinken ingezameld. Zo moesten we wel genoeg hebben.
Leve lang de wereld, oorlog hier oorlog daar. Dat had ik nog gedacht toen ik nog thuis was. Dat zal vast iemand anders nu ook wel denken. Misschien was dit wel een nare droom om mij te laten zien wat oorlog eigenlijk inhoud. Het was net alsof ik een deel van het echte leven gemist had. Alles was in een haverklap veranderd. Ik was een paar dagen weg en toen ik hier was zag ik geen vrolijke mensen over straat lopen. Maar allemaal patrouilles en burgers die weg werden gehaald. Ik wist ook niet waarheen.
Ik liep naar Robin. Hij zat wat naar de gezinsfoto’s te staren. De ouders en hun 2 kinderen van 4 en 6 jaar. Mevrouw de Jong was in verwachting van hun 3e kindje. Toen ik daaraan dacht vroeg ik me af wat ze met zwangere vrouwen zouden doen. Hoe zou het met haar aflopen? Zouden ze hun hard laten werken of in een soort van ziekenhuis brengen? Toen kwam er een liedje in me op. Ik begon hem een beetje te zingen maar het liedje sloeg er helemaal niet op.

Why you look so sad?
Tears are in your eyes
Come on and come to me now
Don't be ashamed to cry
Let me see you through
Cause i've seen the dark side too
When the night falls on you
You don't know what to do
Nothing you confess
Could make me love you less

I’ll stand by you
I'll stand by you
Won't let nobody hurt you
I'll stand by you

Ik stond naast Robin en sloeg een arm om hem heen. “We moeten nu echt weg, we hebben niet de tijd om even rustig aan te doen, niet nu”. We liepen weg en toen alles klaar was deden we de deuren op slot van de Landrover en we pakten wat fietsen die in de garage stonden.
“Oké iedereen, let op!” riep Leo. “We moeten nu echt scherp zijn, en riskeer je eigen leven niet en ook niet die van een ander. Blijf op je hoede”. Iedereen ging een andere kant. Ik en Leo en Eva gingen samen en Maria, Robin en Elise gingen samen. Ons groepje gingen richting het winkelcentrum en Maria’s groepje gingen de huizen langs om andere mensen te zoeken. Wij probeerden te kijken of er nog soldaten en andere gekkigheden waren. Ook zochten wij om mensen. Het was een gevaarlijke rit. We moesten op onze fietsen zo stil mogelijk zijn. Gelukkig konden we hier de verstopplekjes wel een beetje. Hopelijk de soldaten niet. We kwamen aan bij de ‘grote’ rotonde en opeens kwamen er autolichten tevoorschijn. Ik schrok me dood en hield mijn stuur stevig vast. Opeens was iedereen heel alert. We vluchten de bosjes in met de fietsen en loerden rond over de weg.