iedereen kan schrijven deel 1

Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Fenn

Berichten: 6395
Geregistreerd: 13-08-04
Woonplaats: nederland

iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-06 20:01

Dit is het nieuwe, maar toch andere 'ieders verhaal bij dezelfde foto' topic, voorzien van een nieuwe naam, omdat we van plan zijn een frisse nieuwe start te maken. De vorige topics waren:
ieders verhaal bij dezelfde foto
ieders verhaal bij dezelfde foto deel 2.
ieders verhaal bij dezelfde foto deel 3

De bedoeling van dit topic is dat iedereen zijn/haar verhaal kan plaatsen. Iedereen kan namelijk schrijven. Om jullie een handje op weg te helpen is er elke keer een thema. Dat kan een foto zijn, maar ook iets anders. Het is in elk geval een onderwerp waar je inspiratie vandaan kan halen en waar je verhalen over kan schrijven.
Een verhaal schrijven is helemaal niet zo moeilijk, maar er zijn een paar dingetjes waar je op moet letten:
*Leestekens. Zet punten, komma's en 'aanhalingstekens'.
*Maak gebruik van de entertoets. Die zit echt niets voor niets op je toetsenbord. Niet na elke zin erop drukken, maar schrijf wel in alinea’s.
*Verledentijd/tegenwoordige tijd. Als je begint in de verledentijd moet je ook in die tijd blijven schrijven. Dat klinkt heel logisch, maar is soms best lastig.
*Spellingsfouten. Het is heel irritant om een verhaal te lezen waarin veel spellingsfouten zitten. Je hoeft niet direct elk woord zonder fout te schrijven, maar gooi er in elk geval een spellingscontroller overheen of laat het voor je het plaatst even door iemand lezen.

Jullie inspiratiebron deze keer is een foto. Eve_lien heeft hem uitgekozen.
Afbeelding
Een eenzame vogel, een steiger die in het niets uit lijkt te monden en een prachtige ondergaande zon. Waar denk jij aan bij dit stille meer?

Om het allemaal wel overzichtelijk te houden zijn er regels:
Citaat:
1. Iedereen heeft twee weken de tijd om een verhaal te schrijven bij het onderwerp.
2. Degene die het mooiste verhaal heeft geschreven, volgens degene die de keer ervoor 'gewonnen' had, mag een nieuw onderwerp verzinnen.
3. Het onderwerp zou kunnen afgeleid zijn van:
- Een foto.
- Vijf losstaande woorden die verwerkt moeten worden.
- Krantenartikel.
- of een andere interessante inspiratiebron.

Laat je fantasie de vrije loop gaan!
4. Oneliners worden niet op prijs gesteld. Wil je reageren op een verhaal van iemand anders, doe dit dan netjes onderbouwd.
5. Je verhaal hoeft niet van ontzettend goede kwaliteit te zijn, maar doe wel je best. Blijf origineel en probeer als je vaker schrijft verschillende stijlen uit.
6. Per onderwerp mag je maar 1 verhaal plaatsen.
7. Er is geen minimum aantal te plaatsen woorden, zo lang je er maar voor zorgt dat het verhaal inhoud en waarde heeft. Let hier op!
8. Als je jouw verhaal plaatst, zien we graag dat je ook reageert op andere verhalen.
9. Eve_lien of Ik plaatst het nieuwe topic met het uitgekozen onderwerp van de laatste ‘winnaar’.
10. Als jij het laatst een onderwerp hebt gekozen zorg dan dat je goed meeleest en op tijd een pb stuurt naar degene die het nieuwe onderwerp mag kiezen. PB Eve_lien en Fenn ook even wie je gekozen hebt.
11. Ben je gekozen stuur je onderwerp zo snel mogelijk naar Eve_lien en Fenn.


Wees creatief en probeer telkens het beste van jezelf te laten zien!
dit topic is met toestemming van Fairie

Eve_lien

Berichten: 12252
Geregistreerd: 04-05-04
Woonplaats: Utrecht

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-11-06 20:02

Top.
Allemaal heel veel succes!
Ik ga me er ook eens aan wagen.

Fenn

Berichten: 6395
Geregistreerd: 13-08-04
Woonplaats: nederland

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-06 20:03

oja, ik en Eve_lien schrijven ook mee natuurlijk Lachen

Tinkebel

Berichten: 3992
Geregistreerd: 09-11-04

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-11-06 20:08

Klinkt goed Ja
Ik ga inspiratie zoeken!

Anoniem

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-11-06 23:11

Aah super! Haha!
Mooie foto Evelien, ik ga eens beginnen!

Fenn

Berichten: 6395
Geregistreerd: 13-08-04
Woonplaats: nederland

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-06 18:54

is er iemand al begonnen?
Ik heb even nog weinig tijd, maar ik ben al druk bezig met zoeken naar een verhaallijn Lachen

Tinkebel

Berichten: 3992
Geregistreerd: 09-11-04

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-11-06 21:31

Ik ben nog steeds aan het denken, heb veel ideeen maar ze zijn allemaal niet echt goed genoeg om te gaan schrijven..
Heb trouwens al heel lang niet meer geschreven, dus weet niet of het nog lukt Bloos

Anoniem

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-11-06 21:58

-weggehaald-

Ik plaats hem wel een andere keer, ben er niet tevreden over Knipoog

Siria

Berichten: 695
Geregistreerd: 19-09-06

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-11-06 22:07

ik ben ook al begonnen met een verhaal, maar kan nog wel even duren voor het af is denk ik...

trouwens maakt het uit hoe lang het verhaal is?

Anoniem

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-11-06 22:14

Siria schreef:
ik ben ook al begonnen met een verhaal, maar kan nog wel even duren voor het af is denk ik...

trouwens maakt het uit hoe lang het verhaal is?


Citaat:
7. Er is geen minimum aantal te plaatsen woorden, zo lang je er maar voor zorgt dat het verhaal inhoud en waarde heeft. Let hier op!

Nevony

Berichten: 3961
Geregistreerd: 20-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 11:00

Wat leuk, dat ik dit topic nog nooit eerder heb ontzekt Bloos!

Ik ga ook wat verzinnen, echt heel leuk

nujaro

Berichten: 5435
Geregistreerd: 22-03-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 11:10

ik kom hier misschien ook wel meeschrijven Lachen

Nevony

Berichten: 3961
Geregistreerd: 20-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 11:16

Dat van mij is echt maar heel kort enzo
maar het is de eerste keer dat ik meedoe, dus ik wahct gewoon even tot een van jullie wat geplaatst heeft en dan kijk ik wel even Knipoog Schijnheilig

nujaro

Berichten: 5435
Geregistreerd: 22-03-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 13:27

even een vraagje Bloos zien jullie zo'n zin als deze als een verplichte zin die je moet gebruiken?

Een eenzame vogel, een steiger die in het niets uit lijkt te monden en een prachtige ondergaande zon. Waar denk jij aan bij dit stille meer?

Anoniem

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 13:50

Citaat:
Jullie inspiratiebron deze keer is een foto.


Dus geen zin Knipoog

nujaro

Berichten: 5435
Geregistreerd: 22-03-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 13:52

ooh sorry Bloos
verkeerd begrepen, maar die zin die staat er gewoon als mooie show, om het zo maar te zeggen Lachen

dankje, ga er eens over nadenken, volgens mij kun je hier vet veel kanten mee op Haha!

nujaro

Berichten: 5435
Geregistreerd: 22-03-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 15:24

Dit is de eerste keer dat ik meedoe hier Knipoog ben niet echt een topschrijfster, maar vind het wel grappig om te doen Lachen als er wat verkeerd is hoor ik het wel Knipoog

De wind blaast mijn haren alle kanten op. Schuimkoppen vormen zich op de golven en wolken komen snel voorbij. Er biggeld een traan over mijn wangen. Mijn hele leven lijkt kapot, alles gaat verkeerd. Eerst mijn vader, nu mijn moeder, alles loopt gewoon verkeerd af. Langzaam loop ik verder over het strand. Mijn blik blijft hangen op een vrolijk gezinnetje, dat de hond uitlaat. Het kind huppelt vrolijk vooruit, terwijl de ouders haar trots nakijken. Een steek van jaloezie gaat door mij heen. Kon ik het verleden maar veranderen. Ik zucht een keertje en wend mijn blik af. Zo word het toch nooit meer, ik kan het beter vergeten.

De tijd verstrijkt langzaam en na een tijdje begint het te schemeren. Ik besluit om naar huis te gaan, ook al is het niet mijn thuis. Nee, het zal nooit mijn thuis zijn. Nooit zal ik mij daar gewenst voelen, hoe graag ze het ook willen. Zonder op te kijken steek ik over, naast mij komt een auto met piepende banden tot stilstand komt. Ik merk het niet en loop in gedachten verzonken door. Achter mij hoor ik hoe de bestuurder, mij nog wat naroept.

Zachtjes doe ik de deur open en stap de hal in. Ik doe geen moeite om mijn jas op te hangen, maar gooi die in een hoek neer. Snel loop ik door de trap op, naar mijn kamer toe. Zin in eten heb ik toch niet en een dagje overslaan kan wel. Met een plof laat ik me op mijn bed vallen. Waarom waren het mijn ouders? Snikkend verberg ik mijn gezicht in mijn kussen en val in een diepe slaap.

De volgende ochtend word ik wakker van mijn wekker. Gauw sla ik hem uit en kreun een keertje. Als ik mijn ogen open doe, kijk ik verbaasd om mij heen. Waar ben ik? Dan komen mijn herinneringen van het ongeluk met mijn moeder weer terug. Gelijk worden mijn ogen weer vochtig. Waarom ben ik niet bij dat ongeluk omgekomen? Mijn vader was al een jaar eerder gestorven aan kanker. Net of dat nog niet erg genoeg was. “Lisa, kom je ook wat eten schat!” wordt er naar boven geroepen. Gelijk verhard ik en verdwijnen mijn emotie’s. Mijn tranen veeg ik weg en ik gooi gauw wat water in mijn gezicht. Dan kleed ik mij om, haal een borstel door mijn haar en ren naar beneden. “Ik heb geen honger! Ga wel vast naar school.” Roep ik en gris mijn tas uit de hoek in de hal. “Kom even hier. We willen graag even met je praten.” Hoor ik mijn pleegvader zeggen. Met een zucht laat ik mijn tas vallen en loop door naar de keuken. Daar blijf ik in de deuropening staan wachten tot ze wat zeggen. “Nee, kom nou even zitten en stel je niet zo aan.” zegt mijn pleegvader op een strenge toon. Met tegenzin loop ik naar een stoel toe en schuif aan. “Wat is er?” vraag ik ongeduldig en geïrriteerd. “We vinden dat het steeds slechter met je gaat. Je eet niet, drinkt alleen af en toe wat water. Wat zit je zo dwars?” vraagt mijn pleegmoeder aardig aan mij. Met grote ogen staar ik haar aan. “Hoe kunt u dat aan mij vragen, mevrouw Verbeek?” vraag ik haar bitterhard. Ik zie in haar ogen wel, dat ze het beste met me voorheeft. Dat ze wil dat ik gelukkig ben en mijn leven weer oppak, maar dat kan ik gewoon niet. “Je mag me met je aanspreken en je hoeft mij geen mevrouw te noemen.” Ik antwoord niet en staar voor me uit. “Bovendien ben je hier nou al een week. Ik vind dat je ons zo langzamer hand wel pap en mam kunt gaan noemen.” Zegt mijn pleegvader dan of het de gewoonste zaak van de wereld is. Nu voel ik de woede in mij opborrelen. Hoe kunnen ze zoiets zeggen? Wat denken ze wel niet? Ik spring op uit mijn stoel en mijn ogen zijn vol vuur. “Ik heb al een vader en een moeder en ik hoef geen tweede!” gil ik keihard en loop naar de deur toe. Achter mij hoor ik hoe mijn pleegmoeder in snikken uitbarst en haar man haar troost. “Zie dan wat je ons aandoet.” Roept hij me nog kwaad na. Het kan mij niets schelen en ik trek me er niet van aan. Ik gris mijn jas uit de hoek waar ik hem gister heb neergegooid. “Jullie zullen nooit meer last van mij hebben!” roep ik nog kwaad en vol woede.

Met een knal gooi ik de deur achter mij dicht. Tranen stromen over mijn wangen, zodra ik het tuinpad af ben. Ik loop een onwillekeurig kant op en heb niet door dat het begint te regenen. Zachtjes tikt de regen tegen mijn gezicht aan en vermengd zich met mijn tranen. Ik merk niet eens dat mijn kleren tegen mijn lichaam aan beginnen te plakken.

Uren achter elkaar loop ik onvermoeibaar door. Gedreven door mijn eigen verdriet. Het begint al langzaam donker te worden. Mijn tranen zijn opgedroogd en mijn haar plakt in mijn gezicht. Onbewust loop ik een bos in, steeds dieper en dieper. De bomen weerhouden het laatste beetje licht en geeft een spookachtige tint aan het bos. Ik weet dat ik mijn einde tegemoet loop, zodat ik bij mijn ouders kan zijn.

Uiteindelijk is er een kleine open plek in het bos, met in het midden een hele hoge uitkijktoren. Daar loop ik zwijgend de trap op. Iedere stap die ik zet kost mij energie. Als ik boven ben kijk ik even om mij heen. Het uitzicht is enorm vanaf hier, het fascineert me. Mijn ogen dwalen af naar de hemel, wetend dat mijn ouders daar zijn. Duizenden sterren twinkelen aan de heldere hemel. Dan valt mijn blik op de uitgerekte zee, die vanaf hier te zien is. Mijn ogen glijden naar de steiger, waar ik de afgelopen dagen vaak ben geweest. Eenzaam om even uit te waaien, geen last van mijn pleeggezin en wie dan ook. Langzaam loop ik naar de reling toe en kijk naar beneden. Het is een enorme diepte en ik voel me duizelig worden. Ik weet dat ik hoogtevrees heb, maar probeer er niet aan te denken. Dit doe ik voor mijn ouders, zodat ik weer bij hun kan zijn, maar dan voor altijd. Langzaam klim ik over het hekje en kijk nog eens naar beneden. De duizeling word erger en ik hou de reling krampachtig vast. In mijn gedachten haal ik mijn ouders voor de geest. Tranen stromen weer over mijn wangen heen. “Jullie zijn mijn enige ouders en dat zal nooit veranderen.” Fluister ik zachtjes, terwijl ik de reling loslaat.


Kus Nujaro

eknein

Berichten: 4347
Geregistreerd: 01-05-04
Woonplaats: Vries

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 16:03

Citaat:
Nog altijd blijf ik er aan denken, het verschrikkelijke ongeluk. 2 jaar geleden, een warme zomerdag op ons opblaas bootje eindigde in een nachtmerrie. Ik weet het nog zo goed, oh god ik weet het nog zo goed.

‘Waarom hebben we eigenlijk onze hengels niet meegenomen’ lachte Lotte me toe. ‘Omdat we in een opblaasboot zitten sukkel’ snauwde ik haar toe, ‘lijkt me gevaarlijk’. We lachten om haar domme opmerking. ‘Hier neem nog een biertje’ en ik gooide een blikje haar richting op. ‘Het word koud en donker, zullen we gaan’ stelde Lotte voor. Ik was het er niet mee eens en dus gebeurde het niet, een verschrikkelijke fout. ‘Nog eerst even een sigaret roken, lot’ zei ik. Ik voelde dat het begon te waaien, maar deed niks. Ik was aangeschoten, lollig en dacht niet na over de gevolgen die zouden komen. Ik zag Lotte zenuwachtig naar de donkere lucht kijken, ik moest een beetje om haar lachen. Lotte was altijd de persoon die minder durfde dan ik, maar ik kreeg haar altijd zover. We zaten daar nog een paar minuten, te niksen en te praten over alles en iedereen. Tot mijn pet afwaaide en een paar meter naast ons neer in het water viel. ‘Laten we gaan’ zei ik. Ik stond op en begon te wankelen, het waaide echt heel hard. Dat had ik absoluut niet door gehad toen ik zo plat in het bootje lag. Snel haalde ik het touw van de rots waar we het bootje aan vast hadden geknoopt. Toen het touw was verwijderd, begon ons bootje gelijk te varen door de nog steeds harder wordende wind. Ik stak de beide peddels in het water om bij te sturen en af te remmen. Maar het was hopeloos, het begon nog harder te waaien en te regenen. Tegelijk met een enorme knal van een donder in de lucht sloegen wij tegen een rotsblok op. Ons bootje sloeg om, ik bleef me vast houden aan de touwtjes die aan ons bootje vast zaten. ‘Lotte’ krijste ik. Maar zonder antwoord. Ik sloeg wind heen en weer met mijn armen om me te verplaatsen. Ik bleef Lotte’s naam schreeuwen. Nergens, geen armen die boven water staken, geen bang hoofd die om hulp zou roepen. Voor mij werd het met de seconde moeilijker om me staande te houden, ik moest met alle macht aan het bootje trekken om te zorgen dat hij niet weg zou waaien. ik sloeg mijn arm om het dichts bijzijde rotsblok en bleef maar schreeuwen: ‘Lotte, Lotte asjeblieft, asjeblieft’.

En nu 2 jaar later, zit ik hier. Op het gras naar het zelfde meer te kijken, het afschuwelijke water. De mist, die opkwam. ‘Oh Lotte, waarom toch’?

nujaro

Berichten: 5435
Geregistreerd: 22-03-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 16:20

als ik het goed heb begrepen mochten we opbouwend commentaar geven Bloos en wanneer je mee wou doen, je dat ook moest proberen bij andere Knipoog nouja bij deze dan

Ik vind het echt super orgineel bedacht en erg mooi beschreven, wel vond ik het jammer dat je bij bijv.:
‘Waarom hebben we eigenlijk onze hengels niet meegenomen’ lachte Lotte me toe.
geen punt, komma, uitroepen etc. bij het aanhalingsteken zet Knipoog

ooh en klein typfoutje denk ik Knipoog wind is wild Knipoog
Ik sloeg wind heen en weer met mijn armen om me te verplaatsen.

Just_Crazy

Berichten: 1065
Geregistreerd: 16-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 17:05

Is er ook een bepaalde wachtlijst ofiets.. Of mag je gewoon 'vrij' je verhaal plaatsen?

Anoniem

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 17:11

Nee hoor, je mag gewoon plaatsen, het is alleen wel de bedoeling dat je een verhaal bij de (in dit geval) foto maakt, dus niet een bestaand verhaal dat er toevallig goed bij past oid. En het liefst ook de verhalen van anderen je reactie geeft, dat houdt dus in.. onderbouwd commentaar en de hele mikmak Knipoog Verder staat alles in de regels, have fun Lachen

Mariss

Berichten: 3501
Geregistreerd: 18-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 18:02

Citaat:
Vol bewondering liet ik mijn blik over het meer vallen. De laatste lichtstralen van de ondergaande zon zorgden voor een prachtige schittering van licht in de steeds donkerwordende duisternis. Met een zucht van genot haalde ik mijn tekenblok tevoorschijn. Met soepele bewegingen schetste ik een ruw begin op het blad. Even niet meer denken. Andere mensen kwamen tot rust met hardlopen, of fitnissen. Je kapot zweten, en je laten bedelven door de endorfine. Nee, dat was ik niets voor mij. Ik begreep die mensen niet. Voor mij was de enige manier om tot rust te komen, mijn gedachtens op orde te brengen en weer leven in mezelf te blazen, tekenen. De werkelijkheid overbrengen op een wit vel, en zorgen dat het ook een stukje werkelijkheid werd. Het was een vorm van creeëren van je eigen fantasie wereld, en het leven daarin. Jezelf te kunnen verplaatsen naar een droomplek, waar al die problemen in het niets oplosten, niemand je kon raken. Verlangend keek ik naar een overkomende vogel die gewichtloos over het wateroppervlak zweefde. Het was een prachtig gezicht. Perfect in al zijn eenzaamheid, hij had niemand nodig om zich goed te voelen. Dat begreep je meteen. In mijn hart voelde ik diep respect, en een hopeloos verlangen naar de vogel. Met een ruk scheurde ik het blad van mijn blok, en wierp het naast me neer. Zwaar in gedachten, mijn hart in trance begon ik de vogel te schetsen. Eerst zijn lijfje, toen zijn vleugels. De ondergaande zon als achtergrond. De schitterende zee waar zijn lichaam zich als een tweelingbroer in weerkaatste als ondergrond. Toch niet alleen. Samen met zichzelf. De aanblik van die vogel bleef in mijn hoofd hangen. Hij was al lang verdwenen, in de nacht. Ik had niet gemerkt dat zon inmiddels al was ondergegaan. Ik leefde weer eens in me eigen wereld. Nou, niet in mijn eigen wereld, maar in die van de vogel. Die vogel inspireerde me, op een geobserdeerde manier. Dat helse verlangen naar vrijheid, onafhankelijk zijn. Niemand nodig hebben. Alleen maar toch samen. Ik wist dat ik de enige persoon op deze aarde was die dat kon begrijpen. Deze zieke gedachten, waarmee ik mezelf alleen nog maar meer pijnigde. Ik was die vogel niet, verdomme. Ik was enkel mezelf, mijn hopeloze zelf, waar niemand om gaf. Vrijheid was een te groot woord voor mij. Ik mocht het niet eens denken van mezelf. Vrijheid. Onafhankelijkheid. Dat was voor andere mensen, dieren, wezens. Maar niet voor mij. Verdrietig keerde ik mezelf weer tot het blad. Tekenen, moest ik. Dan kon ik niet aan al die foute dingen denken. Die dingen, die langzaam hun greep op me begonnen krijgen. En ik wist niet hoe ik daar uit moest komen. Het leek of als ik mezelf los probeerde te rukken, die greep enkel sterker werd. Trillend bewoog ik met mijn potlood boven het blad. 'Tekenen', fluisterde een stem in mijn hoofd. 'Tekenen!' Zachtjes drukte ik de punt van mijn potlood in het vel. Langzaam begon ik weer te schetsen. 'Jullie krijgen me niet,' dacht ik bij mezelf. 'Nooit.' Maar ik wist dat het einde dichterbij kwam, en er niets was wat het kon stoppen.
Laatst bijgewerkt door Mariss op 15-11-06 18:10, in het totaal 1 keer bewerkt

Mariss

Berichten: 3501
Geregistreerd: 18-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 18:08

Nujaro; Mooi, echt, het gevoel ligt erin. Wel vind ik jammer dat je nogal eens wisselt van schrijfstijl. Lachen
eknein; Ook mooi! Lachen Loopt goed door, alleen wel jammer dat ik de laatste twee zinnen iets pakkender had gemaakt.

Just_Crazy

Berichten: 1065
Geregistreerd: 16-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 18:33

De meeste mensen hebben hun leven weer opgepakt en beschouwen hem nu als verleden tijd. Het is dan misschien al zo'n lange tijd geleden, ik kan hem niet vergeten. De vragen spelen nog steeds door mijn hoofd. De onzekerheid, alsof het misschien niet de echte werkelijkheid is. Nooit is zijn lichaam gevonden, nooit zijn er bewijzen geweest. Maar toch was iedereen er heilig van overtuigd dat hij naar de andere wereld was. Ik ben de enige die er langer bij stilstond. Ik heb nooit enige verandering aan hem kunnen waarnemen. Hij was in mijn ogen altijd dezelfde persoon geweest. Maar er was meer. Ik heb het altijd geweten en gevoeld maar kon er nooit achter komen wát er nou speelde. Na het vele proberen gaf ik op en leerde er mee leven. En toch bleef die spanning altijd tussen ons, alsof we beiden wisten dat er iets ging gebeuren. We waren niet van die standaard pubers die tegen elkaar zeggen “ik wil je niet meer kwijt, je bent de enige voor me”. Nee, wij waren het tegenovergestelde. Meestal als we samen waren konden we elkaar wel het ziekenhuis in slaan en wilden we elkaar nooit meer zien. Maar we kwamen steeds weer terug bij elkaar. Of het toeval was of opzet hebben we nooit begrepen. We zijn elkaar steeds meer gaan begrijpen en accepteren. Wij waren niet zoals de andere kinderen die samen met papa en mama naar de dierentuin gaan of zondags naar opa en oma gaan. We waren gewoon anders, maar ook wij waren normale kinderen die kunnen luisteren en spelen. Misschien was dat het. Misschien zijn we bij elkaar gekomen omdat we anders waren. Het doet er nu niet meer toe. Onze liefde was een feit geworden maar vele mensen vonden ons ‘raar’ en zagen niet hoeveel we echt om elkaar gaven. “Zeg dat je van me houdt’, was het laatste wat je tegen me zei. En toen op die bijzondere dag was je opeens weg. De wind huilde niet toen je niet meer terugkwam. Het leek alsof de wind zuchtte van opluchting. Ik was de enige die niet gebroken was van verdriet. Het leek zo vertrouwd, alsof je er nog gewoon was en dat er niks veranderd was.Het was een onbekend gevoel maar zeker geen slecht gevoel. Mensen waren tegen me omdat ik er zo gemakkelijk mee omging. Ik wilde gewoon niet beseffen dat je weg was. Het voelde niet anders en zo wilde ik het graag laten.

Er zijn weer vele jaren voorbij gegaan. Ik ben er nu over na gaan denken hoeveel ik om je gaf. Ik zou zo graag willen dat je lichaam werd gevonden. Dat ik eindelijk zekerheid heb dat je er niet meer bent. De enige plek waar ik logisch kan nadenken is hier. Op het puntje van de oever. Mijn tenen raken net het koude golvende water. Ik weet niet hoelang ik hier al zit, ik wil het ook niet weten. Hier zullen mensen mij nooit vinden, dit plekje was van ons. De zon zakt steeds verder en belicht alleen nog maar de zachte golfjes die zich in het water vormen. Ik voel m’n oogleden zwaar worden en krijg het koud. Als een standaard reactie ril ik even en sluit mijn ogen. Er ontstaat een lichte mist en dan hoor ik je zachte stem.Ver weg, maar dichtbij genoeg om te kunnen onderscheiden dat jij hier altijd bij me zult zijn.

Just_Crazy

Berichten: 1065
Geregistreerd: 16-12-05

Re: iedereen kan schrijven deel 1

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-06 19:08

had 'm liever wat langer doorgeschreven maar zo blijft 'ie nog enigszins mysterieus Lachen