Bokt.nl

Citaat:

Anne:
De wind waait door mijn haren terwijl ik de krachtige passen van Fury onder me voel. Samen denderen we over het zandpad in de bossen. Het is een geweldige rit, maar wel onze laatste. Aan het einde van het zandpad is een uitgestrekt veld met een geweldig uitzicht. Genietend stappen we over het veld. Ik kijk naar het mooie uitzicht en het kleurige veld en geniet van het zonnetje. Waarom moeten wij hier nou weer weg? Het is niet eerlijk. Als het allemaal niet mis was gegaan, had Fury nu niet weggehoeven van mij en ik niet van hier. Ik herrinner me nog heel goed, dat mijn moeder het kwam vertellen. Het was een maand geleden. Ik zat rustig te ontbijten en wilde na het ontbijt gaan rijden. Mijn moeder kwam binnen met een bleek en betraand gezicht. ‘Lieverd,’ zei ze. Aan haar toon kon ik horen dat het niet veel goeds was. ‘Je vader en ik gaan scheiden.’ Dat kwam als een klap aan. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Scheiden? En de boerderij dan? We moesten toch niet verhuizen?! Mijn moeder was nog niet uitgepraat en ze ging verder. ‘Dat betekend dus, dat wij gaan verhuizen en je vader ook. Wij gaan tijdelijk bij oma wonen, totdat ik een goede baan heb en een huis kan kopen.’ ‘Maar wat gebeurd er dan met onze boerderij?’ vraag ik. ‘Je vader blijft hier wonen, totdat de boerderij verkocht is. Ik vertrek morgen al naar oma en jij blijft bij je vader totdat Fury verkocht is,’ antwoord mijn moeder. ‘WAT! Fury verkopen?!’ roep ik uit, terwijl de tranen over mijn wangen beginnen te lopen. ‘We zullen wel moeten, in de stad bij oma is geen plaats voor een paard. Als we een eigen huis hebben, gaan we wel opzoek naar een manege voor je.’ Daarna ben ik weggerend, het huis uit. Fury verkopen zou het einde van mijn leven betekenen. Fury en ik waren een team, een geweldig team. Ik wilde haar niet kwijt! Later besefte ik dat ik er niks tegen kon doen en Fury werd te koop gezet. Met een wazige blik staat ik over het veld, waar we nog steeds overheen stappen. ‘Kom Fury, nog even een stukje racen,’ Samen crossen we over het veld, als een team. De wind blaast de tranen van mijn gezicht. Na een halfuurtje komen we beiden uitgeput op stal aan. Ik zadel haar af en voor de laatste keer borstel ik haar goed en doe vervolgens haar reisdeken om en maak de bandages vast. Ik zet haar in stal en kijk of alle spullen klaar staan. Dan ga ik bij Fury in stal zitten om zo van de laatste minuten samen te genieten. Een kwartier later hoor ik een auto het erf op rijden. Als ik op sta om te kijken zie ik mensen de stal in lopen. De nieuwe eigenaren van Fury, samen met mijn vader. Ik hoor ze praten over het geld en er wordt contant betaald voor Fury. Na een paar minuten is het zover, Fury mag de trailer in. Ik neem haar mee uit stal en leid haar rustig de trailer in. Ik geef haar een kus en een knuffel, mompel nog een paar laatste lieve woordjes tegen haar en verlaat de trailer. De tranen lopen over mijn wangen. De trailer wordt gesloten en de motor wordt gestart. Langzaam vertrekt de auto met trailer. Ik zie Fury nog 1 keer achterom kijken en ze hinnikt, alsof ze wil zeggen: ‘Baasje, waar ga ik naar toe?’ Ik zwaai de trailer uit en loop huilend naar binnen. Dat was het dan, onze tijd is voorbij.
Een paar uur later ben ik bijna klaar met het inpakken van mijn kamer. Een aantal dingen waren al naar oma toe en een aantal dingen zullen naar mijn vader gaan, wanneer hij naar zijn nieuwe huis gaat. Ik sleep de tassen één voor één naar de voordeur en loop voor de laatste keer een rondje door het huis. Ook de boerderij is verkocht, dus ik zal hier nooit meer terugkomen. Daarna zet ik mijn spullen buiten en trek de deur achter mij dicht. Dat was het dan, dag boerderij, dag deel van mijn leven. Ik gooi de tassen in de auto van mijn vader en dan zijn we klaar om te gaan. Op naar oma. Onderweg moet ik steeds aan Fury denken, het verdriet is groot. Ik kende haar al mijn hele leven. Toen ik klein was, was zij klein. En nu ik zestien ben, was zij ook zestien. We waren even oud en begrepen elkaar als de beste. We maakten veel buitenritten en ook vaak dressuur op het veld. Zo af en toe reden we een onderlinge wedstrijd op de plaatselijke manege, daar zijn we gestopt in de klasse M1, vanwege haar verkoop.
Zo’n twintig minuten later zijn we bij de stad aangekomen. Het is er druk en het stinkt er naar auto’s. Ik zucht eens diep en vraag me af hoelang ik hier moet gaan wonen. Algauw zijn we aangekomen bij het huis van mijn oma en helpt mijn vader met de spullen naar binnen te brengen. Daarna neem ik afscheid van mijn vader en hij vertrekt. ‘Kindje! Hallo!’ roept mijn oma, zodra ze mij ziet. Ik zet een glimlach op mijn gezicht en loop op haar af. Ik word zo’n beetje gestikt door haar knuffel, gelukkig komt mijn moeder net op tijd. ‘Zo is het wel weer genoeg mam,’ zegt ze tegen oma en oma laat me eindelijk los. Mijn moeder vraagt over Fury en de nieuwe eigenaren, maar ik haal mijn schouders op en sleep mijn spullen naar de kamer waar ik tijdelijk zal slapen. Ik pak een beetje uit en leg alle kleren in de kast. Ik kijk om me heen en bedenk me dan dat het net een gevangenis is. Er staat een bed, een bureau en een kast. Even later komt mijn moeder binnenlopen. ‘We hebben een verassing voor je,’ zegt ze. ‘Kan je even naar beneden komen?’ ‘Ik kom er aan,’ antwoord ik zonder veel interesse te tonen. Moeizaam sleep ik me naar beneden. Die verassing kan me toch nooit opvrolijken. Beneden ga ik op de bank zitten. ‘Omdat we nu in de stad wonen en oma hier een internetverbinding heeft, hebben we een laptop voor je gekocht,’ verteld mijn moeder. ‘Zo kan je lekker draadloos internetten hier in huis en contact houden met je vriendinnen van je oude school.’ ‘Wow stoer! Bedankt!’ antwoord ik. Ik glimlach en geef mijn moeder en oma een kus. Daarna ga ik snel met de laptop naar boven en start hem op. Als ik Windows Verkenner open zie ik dat mam allemaal foto’s van de computer op de boerderij heeft afgehaald en ze op de laptop heeft gezet. Foto’s van mij en Fury. De tranen schieten alweer in mijn ogen als ik daar naar kijk. Snel ga ik verder met het bekijken van alle dingen op de laptop. Ik zie dat MSN ook is geinstalleerd. Yes! Eindelijk MSN! Op de boerderij mocht ik nooit internetten of op MSN. Alleen af en toe een mailtje versturen. Snel log ik in op MSN, met mijn hotmail adres en ik voeg al mijn vriendinnen toe op MSN. Daarna surf ik wat rond op internet. Eindelijk is uitgebreid internetten! Op Google typ ik deze woorden in: Gezocht, mooie 16-jarige NRPS’er. Ik druk op zoeken en al snel verschijnen er veel pagina’s. ‘Er zijn ook zoveel NRPS’ers,’ zucht ik. Een link die ik heel vaak voorbij zie komen is www.bokt.nl. Ik besluit om er een kijkje te nemen. Al snel wordt het duidelijk dat het een forum is. Een paardenforum! Om toch nog wat in het paardenleven te blijven besluit ik om me aan te melden op de site. Bij registreren vul ik alles in en druk op de knop. Al snel krijg ik een mailtje. ‘Oké, alleen nog deze link en dan ben ik dus geregistreerd,’ mompel ik in mezelf. Even later ben ik ingelogd en kan ik dus ook posten. Ik wil net wat gaan posten, als mijn moeder me roept. Met een zucht sluit ik af en ga naar beneden. Het is etenstijd.

’Heb je een beetje zin om naar je nieuwe school te gaan?’ vraagt mijn moeder. Ik schud me hoofd, het liefst zou ik gewoon op dezelfde school blijven, maar dat is te ver. Het is maandagochtend en we zitten met zijn drieën aan het ontbijt. Zometeen brengt mijn moeder me naar school en maak ik kennis met mijn nieuwe klas. Ik ben zenuwachtig en dat gevoel maakt mij misselijk. Veel te snel is het tijd om te vertrekken. Ik staar uit het raam terwijl we richting de school rijden. In de verte zie ik het gebouw van de school. Het komt steeds dichterbij en voor ik het weet staan we al voor de school. Binnengekomen loop ik naar de afdelingsleider en hij brengt mij naar een lokaal, een lokaal met een klas. ‘Dames en heren! Mag ik even de aandacht?’ roept de afdelingsleider. Het wordt stil in de klas en iedereen kijkt naar mij en de afdelingsleider. ‘Dit is Anne, ze komt van een boerderij en is net in de stad komen wonen. Vanaf nu zit ze ook bij jullie in de klas!’ ‘Haha, boerentrien,’ hoor ik een paar jongens roepen en gelijk voel ik me minder op mijn gemak. Eén meisje in de klas staat op en loopt op mij af. ‘Hey, ik ben Marlies,’ zegt ze. ‘Kom maar bij ons zitten.’ Een beetje verbaast over deze actie loopt ik met haar mee en ga bij haar in het groepje zitten. We stellen ons aan elkaar voor en algauw weet ik wie wie is in het groepje. Marlies, Joyce en Kim. ‘Je komt van het platteland hè?’ vraagt Joyce. ‘Ja,’ antwoord ik. ‘Heb je toevallig ook paardgereden?’ Een waterige glimlach verschijnt over mijn gezicht en ik begin te vertellen over Fury. ‘Ja, ik heb paardgereden. Al sinds ik klein was. Mijn ouders hadden sinds mijn geboorte een NRPS merrie, Fury. Op haar heb ik altijd gereden, maar door de verhuizing hebben we ook haar moeten verkopen,’ ‘Da’s kl*te voor je,’ zegt Kim. ‘Ga je nu nog wel paardrijden dan?’ ‘Over een tijdje wel weer ja,’ antwoord ik. ‘Wij rijden ook paard, hier op een manege in de stad en we hebben samen vier verzorgpaarden,’ zegt Marlies. ‘Je kan wel een keer mee, als je het leuk vind.’ ‘Lijkt me tof!’ antwoord ik.
Al snel is de schooldag voorbij. Het viel eigenlijk heel erg mee! En het was nog gezellig ook! Als ik thuis ben maak ik snel het huiswerk wat ik heb en dan start ik Bokt weer op. Ik kijk wat rond en vind bij paardenpraat een topic dat mij nieuwschierig maakt: Ik heb een nieuw paard! Een zwarte NRPS merrie! Fury was ook een zwarte merrie, misschien is het Fury wel, ik klik op de link en wacht tot de pagina geopend is..

Citaat:

Lisanne:
Het is eind van de middag en een doordeweekse dag. Ik sta te wachten op Eline, mijn ‘vriendin’. Samen gaan we weer lekker tussen de jongens hangen. Mijn moeder is nog steeds op haar werk en daarna gaat ze nog langs die nieuwe vriend van haar. Dus ze merkt het niet als ik de hele avond bij de jongens hang en wat drink. Als zij thuis komt lig ik toch al lang op bed!
Terwijl ik in mijn gedachtes verzonken ben gaat de bel. ‘Hehe, daar zul je Eline hebben,’ zeg ik tegen mezelf. Ik open de deur en loop naar buiten, samen lopen we richting het plein. Daar aangekomen zijn de jongens er al, zo te zien zijn ze al behoorlijk aan de drank en ze hebben de grootste lol. ‘Heeeeeeeeey chicky!’ roept Orly. Orly is mijn vriend, al een paar weken lang. Ik heb hem ontmoet toen ik samen met Eline in de discotheek was. Het was gelijk op de eerste avond al raak, want Orly was een vriend van Eline en Andy. Een paar weken geleden kende ik Eline ook nog helemaal niet! Ik kwam namelijk nieuw op school. De eerste dag herrinner ik me nog al te goed!
’Goedemorgen dames en heren,’ zei de afdelingsleider. ‘Ik wil jullie voorstellen aan een nieuwe klasgenoot van jullie, Lisanne!’ Ongeveer twintig mensen keken naar mij. Erg op mijn gemakt voelde ik me niet. Ik wilde helemaal niet naar een andere school, maar ik moest wel. Mijn moeder vond de andere school een ‘slechte school’. De leraar in het lokaal gebaarde dat ik maar ergens moest gaan zitten, ik keek de klas rond en zag maar één vrije tafel. En dat was naast een meisje, later bleek dat het Eline was. Zo leerde wij elkaar kennen, vanaf die tijd zijn we eigenlijk heel veel samen. Zo ook nu. ‘Hey Orly’ zeg ik. Ik loop op hem af en zoen hem vol op zijn mond. Hij slaat zijn armen stevig om mij heen en begint mij vol overgave terug te zoenen. Ik proef een smaak van bier en rook, zeker niet de eerste keer! Als we even uitgezoend zijn nemen we beide een flesje bier. Lekker relaxed zitten we op een bankje. Eline en Andy zijn verdwenen, die liggen vast ergens in de bosjes. Dat gebeurd namelijk wel vaker. Het flesje bier is algauw op en Orly begint mij weer te zoenen. ‘Lisanne, lieverd..’ mompelt hij tussen de zoenen door. Ik weet wat die woorden betekenen. Dat zegt hij alleen tijdens het zoenen, als hij meer wil. Ik voel zijn koude handen op mijn blote huid onder mijn shirt en mijn jas. Als een spin kruipen ze omhoog en behendig maakt hij de sluiting van mijn bh los. ‘Niet hier,’ fluister ik in zijn oor. ‘Kom mee naar mijn huis,’ We staan op en met een paar flesjes bier in onze handen lopen we naar mijn huis. In mijn kamer aangekomen worden de flesjes op de grond gegooid en hij gooit mij op het bed. Zo’n twee uur later gaat hij weer weg. Uitgeput blijf ik achter op het bed, samen met een aantal bierflesjes. Ik voel me raar. Wat er is gebeurd, gebeurd wel vaker. Altijd veilig, maar dan nog! Ik voel me een beetje gebruikt, een raar gevoel. Een soort gevoel van dat ik een slet ben. Maar dat ben ik toch niet? Ik doe het toch alleen met mijn eigen vriend? Oké, niet helemaal waar! Ik schuif de bierflesjes onder mijn bed, waar nog een heleboel andere flesjes liggen. Mijn moeder merkt het toch niet, ze komt nooit onder mijn bed. Als ik weer in bed lig, klaar om te gaan slapen denk ik nog wat na. Ik bedenk met dat ‘het’ met Andy misschien nog wel lekkerder is als met mijn eigen vriend. Eline is er nog niet achter, dat Andy en ik een ‘bedrelatie’ hebben. Voorlopig krijgt ze dat ook nog niet te weten!

De volgende ochtend breekt te vroeg aan! Als mijn wekker afgaat sta ik op met redelijk wat hoofdpijn. Toch iets te veel gedronken gisteravond! Snel loop ik naar de badkamer en drink een glas water. Daarna ga ik douche en als ik eindelijk klaar ben is er al geen tijd meer voor een ontbijt. Als ik mijn fiets naar buiten rijd staan Orly, Andy en Eline al te wachten. Orly geeft mij een zoen op mijn mond en heel snel zie ik een jaloerse blik van Andy. Hij zou mij toch niet echt leuk vinden hè! Samen fietsen we naar school. Weer een lange saaie schooldag.
Halverwege de schooldag word ik uit het lokaal gehaald. Ik moet bij de afdelingsleider komen. ‘Het bevalt je hier wel goed op school hè?’ zegt de afdelingsleider, ik noem hem even meneer Zeurpiet, omdat hij altijd zo zeurt. ‘Ja hoor, best wel,’ antwoord ik nuchter. ‘Het gerucht gaat dat jij en je vriendje wel erg intiem gister bezig waren op het plein gister,’ ‘Ja en?’ antwoord ik. ‘Onze plicht als leraren is om je ouders in te schakelen, als we het nog een keer zien. We willen zeker weten dat er geen rare dingen gebeuren zonder ouderlijke toestemming.’ Ik zucht diep en geef hem dan een antwoord. ‘Is dat al erg genoeg om ouders in te schakelen? Zeker niet goed genoeg in de bosjes gekeken? Daar gebeurde pas een spektakel!’ ‘Kan je mij vertellen wat er daar gebeurd is Lisanne?’ vraagt meneer Zeurpiet. ‘Sorry, ik roddel niet over mensen.’ Hij kijkt erg geshockeerd, maar laat mij dan toch gaan. Als ik weer in de kantine ben zitten de anderen er ook. ‘Wat was er nou?’ vraagt Eline. Ik leg het verhaal aan hun uit en samen lachen we erom. Toch ben ik diep in mijn hart wel blij dat hij mijn moeder niet gaat bellen. Dan had ik wel een probleem gehad, voortaan toch maar iets voorzichtiger buiten.
Als de schooldag voorbij is zit ik toch nog een beetje met het voorval in mijn maag. Stel dat hij mijn moeder gaat bellen! Dan heb ik toch echt een probleem. Thuisgekomen wil ik aan mijn huiswerk beginnen als mijn telefoon gaat. Het is Andy. ‘Met Lisanne,’ zeg ik als ik de telefoon opneem. ‘Hey met Andy,’ antwoord Andy. ‘Zin om naar mij toe te komen?’ Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet doen. Het is niet eerlijk tegenover Eline, maar ik kan geen nee zeggen. ‘Is goed, ben er met een halfuurtje oké?’ antwoord ik. ‘Is goed, zie je dan,’ antwoord Andy en hij hangt op. Van huiswerk maken komt helemaal niks meer. Concentratie is ver te zoeken. Waarom kan ik nou weer geen nee zeggen! Nu bedrieg ik Orly en Eline alweer! Snel glip ik het huis uit en ga op de fiets naar Andy. Al voor ik heb aangebeld doet Andy de deur open. ‘Hehe, dat duurde lang,’ zegt hij, zodra ik naar binnen stap. Hij trekt mij mee naar boven. Nee zeggen tegen hem kan niet. Ik kan niks tegen hem inbrengen. Al zoenend vallen we op het bed en zo liggen we daar een tijdje boven op elkaar, tot er ineens op zijn deur wordt geklopt. ‘Andy, ben je daar?’ klinkt de stem van Eline. oliebol! Eline staat er. Ik zie dat Andy niet weet wat hij moet doen. Gelukkig zit zijn deur op slot en kan ze niet zomaar binnenkomen. ‘Wacht even lieverd,’ roept Andy dan. ‘Ik moet mij even aankleden!’ ‘Oké, ik wacht wel even,’ hoor ik Eline zeggen. ‘Ga door het raam via de regenpijp,’ fluistert Andy mij in mijn oor. Hij geeft me nog een laatste lange zoen. Snel klim ik uit het raam en moeiteloos glijd ik langs de regenpijp naar beneden. Mijn fiets staat gelukkig in de achtertuin, anders had Eline hem al lang gezien! Snel fiets ik weg en ik zie nog net hoe Eline en Andy voor het raam staan te zoenen. Als ik thuis ben ga ik toch maar weer aan mijn huiswerk, daarna start ik de computer op om gewoon even te surfen. Diep in mijn hart heb ik eigenlijk wel weer zin om paard te rijden, maar sinds ik op een nieuwe school zit en nieuwe vrienden heb, ben ik gestopt met de manege. De manege was ook niet erg leuk. Op een zoekmachine ga ik opzoek naar een manege. Ik vind er veel, maar één site komt vaak langs. Hm, denk ik bij mezelf. Zou www.bokt.nl een site van een manege zijn? Als ik er op klik komt er een blauwe pagina te voorschijn. ‘Oh, een paardenforum,’ zeg ik tegen mezelf. Ik wil de site alweer weg klikken als ik me toch bedenk. Misschien kan ik wel lid worden hier en vind ik zo een manege! Daarom besluit ik om me toch maar aan te melden op Bokt.nl. Als ik geregistreerd ben kijk ik even wat rond, ergens reageren doe ik nog niet. Ik heb namelijk niet zo veel verstand van paarden! Misschien vinden ze mij wel dom, denk ik bij mezelf. Daarom besluit ik om alleen eventjes rond te kijken..

Citaat:

Anne:
Het is alweer bijna een week geleden dat Fury weg is gegaan. De merrie op Bokt was helaas niet mijn mooie, lieve Fury. Een golf van verdriet gaat er door mij heen omdat ik Fury kwijt ben. Contact met eigenaar zal ik nooit krijgen, Fury is naar een handelaar. Ze is naar een handelaar gegaan omdat niemand haar schijnbaar wilde kopen en ze moest nu toch echt weg! Door al mijn gepieker ben ik een beetje laat! Snel pak ik mijn spullen en met mijn fiets cross ik als een gek door de stad, want ik wil wel op tijd komen!
Op school is het weer gezellig, ik klets veel met de andere meiden en vanmiddag ga ik mee naar hun verzorgpaarden. De schooldag wil vandaag niet opschieten, ergens heb ik heel erg zin om paard te rijden, maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik geen lol mag hebben met een ander paard, dat zou niet eerlijk zijn. Wanneer de schooldag eindelijk voorbij is fietsen we met zijn allen naar het huis van mijn oma, snel pak ik mijn rijspullen bij elkaar en dan fietsen we richting de paarden. Daar aangekomen zie ik ze al in de wei staan. Het zijn stuk voor stuk mooie paarden, twee friezen en twee tinkers. Een heel ander soort als Fury! Ik krijg een tinker aangewezen, die ik vandaag zal verzorgen en rijden. Voorzichtig loop ik op haar af en pak haar bij het halster. ‘Dag meis, hoe heet je?’ vraag ik liefdevol aan haar. ‘Ze heet Bibi,’ antwoord Marlies. ‘Paardenfluisteraar,’ voegt ze er achteraan met een knipoog. Ik lach naar haar en neem Bibi mee naar het hek, waar de andere paarden al vast zijn. Bibi lijkt me wel een heel lief paard. Ik bedenk me dat ik gewoon lol moet maken met Bibi, dat zou Fury ook willen.. Liefdevol ga ik aan het werk. Netjes borstelen en de hoeven uit krabben. Een halfuurtje later zijn we klaar met poetsen. ‘Zo, jij kan goed borstelen!’ roept Kim uit. ‘Zo schoon heeft Bibi er nog nooit uitgezien,’ Joyce legt uit dat ze maar af en toe op Bibi rijden, ze rijden altijd op het vaste paard en Bibi rijden ze twee keer per week. Als we uitgepraat zijn zadelen we de paarden op. En even later lopen we naar het erf om op te stijgen. ‘Zo, dit zit wel even anders,’ zeg ik tegen de meiden. ‘Het went wel,’ zegt Kim, die lachend in het zadel van de fries Famke zit. Een paar minuten later rijden we met zijn vieren door het bos. Ik krijg wat complimentjes over hoe ik Bibi rijd, schijnbaar rijd ik erg goed met haar. Na een tijdje ben ik gewend aan Bibi en galloperen we met zijn allen over het brede pad. Het geeft me een kick om weer lekker te galloperen door de bossen. Ook al is het kort geleden dat ik voor het laatst reed. Ik heb het toch al gemist!
Ongeveer een uur later komen we weer aan op stal. ‘Hoe vond je Bibi,’ vraagt Joyce, als we de paarden afzadelen. ‘Geweldig,’ antwoord ik. ‘Als je wilt, mag je Bibi voortaan wel verzorgen,’ zegt Marlies. ‘Wij doen toch weinig met haar en de eigenaar zou het echt wel tof vinden!’ Een ogenblik weet ik even niet wat ik moet zeggen. Nog geen week weg van Fury en dan krijg ik alweer een nieuw verzorgpaard aangeboden! ‘Natuurlijk wil ik dat!’ roep ik uit en op mijn gezicht prijkt een grote glimlach. ‘Oké, dat is geregeld,’ antwoord Joyce. ‘Zullen we zo even langs de eigenaar? Kan je ook even kennis maken!’ We verzorgen de paarden nog even, voeren ze en dan gaan we richting het huis, voor de kennismaking met de eigenaar.

’En mam! Nu kan ik dus heel vaak rijden en verzorgen en Bibi is best wel lief!’ zeg ik tegen mijn moeder. Ik vertel haar net het hele verhaal. ‘Ik ben blij om je weer gelukkig te zien,’ zegt mijn moeder. ‘Maar je weet het, je huiswerk mag er niet onder lijden hè.’ ‘Nee natuurlijk niet, dat weet ik mam,’ antwoord ik, ‘Oké, dan is het goed. Ga nu maar gauw op MSN, om het je vriendinnen te vertellen,’ Ik ren naar de logeerkamer en start de laptop op. Op MSN vertel ik het aan mijn vriendinnen van de vorige school. Ook zij zijn blij voor mij! Daarna start ik Bokt weer aan. Sinds ik Bokt heb gevonden op internet, ben ik er elke dag te vinden. Ik heb nog bijna niks geplaatst. Alleen even voorgesteld, maar verder nog niks. Snel kijk ik rond. VP! Dat zocht ik! Ik ga er heen en open een nieuw topic: Een verzorgpaard! Doe ik als titel snel begin ik het bericht te typen:
Hey iedereen!
Vanwege diverse redenen heb ik mijn eigen NRPS merrie moeten verkopen. Dat was bijna een week geleden, maar vandaag ben ik met mijn nieuwe vriendinnen naar hun verzorgpaarden gegaan en nu mag ik ook één van die paarden verzorgen! Ik ben zo blij!
Xxx Anne.
Snel druk ik op verzenden en maak daarna even wat huiswerk, want dat moet ook gebeuren. Als ik weer in het topic kijk zie ik dat ik al wat reacties heb:
Wat leuk voor je! Gefeliciteerd en veel plezier ermee! Heb je wat meer informatie over het paard en een foto?
Behalve dat berichtje zijn er nog een aantal berichten die er op lijken. Ik typ enthousiast weer een bericht terug:
Dankje! Ik ben echt zo blij!
Het is een tinkermerrie en ze heet Bibi. Ze is nu acht jaar!
Foto’s heb ik nog niet, maar die zullen vast snel komen!
Xxx Anne.
Als ik op verzenden heb gedrukt hoor ik mijn moeder roepen: ‘Kom eens van die laptop af! We gaan eten!’ Gehaast loop ik naar beneden en vrolijk ga ik aan tafel zitten. ‘Wat zie jij er vrolijk uit kindje!’ zegt oma blij. Opgewekt vertel ik haar het hele verhaal. ‘Ik ben blij voor je,’ beantwoord ze mijn verhaal met een glimlach. Voor het eerst deze week heb ik ook weer een keertje honger! Ik schep mijn bord vol en begin als een gek te eten.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word is het al elf uur! Gelukkig hoef ik niet naar school toe! Zoals gewoonlijk kijk ik eerst op mijn mobiel. Drie gemiste oproepen van Marlies. Snel bel ik haar terug. ‘Hehe slaapkop! Eindelijk wakker?’ zegt Marlies zodra ik opneem. ‘Ja.. Ik ben wakker,’ antwoord ik. ‘Maar je had gebeld?’ ‘Ja, ga je vanmiddag weer met ons mee naar de paarden? Even wat springen in de bak?’ ‘Is goed,’ antwoord ik. We spreken nog even een tijd af en dan ga ik snel douche en aankleden.
Als de meiden aanbellen sta ik al in mijn rijkleding bij de deur. Snel fietsen we richting de paarden. ‘Anne, we weten trouwens niet of Bibi wel kan springen! Dus dit is een grote test voor haar,’ zegt Joyce. ‘En een uitdaging voor jou, als je het durft,’ voegt Kim er aan toe. ‘Uitdaging aangekomen,’ lach ik. Als we bij de wei zijn ziet Bibi mij al, met grote passen komt ze op mij af, alsof ze mij nu al herkent. Ik wacht tot ze bij mij is en geef haar een knuffel. Daarna voer ik haar een stukje van een appel die ik had meegenomen van huis. Ook de andere paarden krijgen een stukje. Tijdens het borstelen kan ik zien dat Bibi er echt van geniet. Aandacht, dat is wat ze wil! Ondertussen klets ik een beetje tegen haar aan en ik schrik als Marlies ineens aan de andere kant van Bibi opduikt. ‘Klaar om te gaan zadelen?’ vraagt ze. Ik knik en loop mee om de spullen te halen.
Tien minuten later zitten we allemaal in het zadel en stappen in de bak. De eigenaar is ook in de bak, hij zal de hindernissen voor ons opzetten. Wanneer we over de balkjes draven merk ik dat Bibi het wel leuk vind. Met haar oortjes naar voren kijkt ze naar de balkjes. Even later rijden we op een kruisje af. Ze probeert naar voren te stormen en met moeite kan ik haar houden. Met een soepele beweging komen we over de hindernis heen. We gaan steeds hoger en hoger tot een meter. En nog steeds komen we er soepel over heen. De andere meiden zijn al gestopt, hun paarden kunnen niet zo hoog. Met grote verbazing kijken ze naar mij en Bibi. ‘Jullie zijn een goede combinatie,’ zegt de eigenaar. ‘Bedankt,’ stamel ik. Ik stap haar goed uit en verzorg haar daarna nog helemaal. Als we klaar zijn vertrekken we op de fiets richting huis. ‘Morgen weer?’ vraagt Kim. ‘Zeker wel,’ antwoord ik.
Wanneer ik thuis ben wacht mijn moeder me op. ‘Ik moet je wat vertellen,’ zegt ze. Ik kijk haar aan. Haar gezicht laat niet zien of het goed of slecht nieuws is. Dus ik ga uit van slecht nieuws. ‘Ik heb een baan gevonden, hier in de stad. Dus binnenkort kunnen we een eigen huis kopen,’ zegt mijn moeder. ‘Wow! Tof!’ roep ik uit. Maar in mijn hart hoop ik wel dat we niet naar de andere kant van de stad hoeven, want kan ik dan nog wel voor Bibi zorgen? Of moet ik er dan alweer mee stoppen en weer een liefde kwijt raken?