Bokt.nl

Citaat:

Daar ben ik dan, ik zal jullie leiden door dit verhaal. Ik ben een tovenaar, ooit heb ik in Vacaria gewoond. Toen ik er nog woonde was het een schitterend land waar de mooiste wezens leefden en waar harmonie heerste. Naast Vacaria was een ander land, Sighni. In Sighni leven de griezeligste en gevaarlijkste wezens, de verwoesten en vermoorden alles. Vacaria en Sighni leefden voor vele jaren in harmonie met elkaar.
Maar nu heeft de meest slechte man Vacaria over genomen. Al het mooi in Vacaria heeft hij kapot gemaakt en de harmonie heeft hij verscheurd.
Ik ben toen ontsnapt uit Vacaria. Ik ben naar Sighni gegaan. Ik was daar nog nooit geweest maar op de een of andere manier wist ik de weg naar het verlaten kasteel. Hier begint mijn verhaal.

Daar liep ik dan, uitgeput, maar plots zag ik het kasteel in een keer opdoemen. Hoe ben ik hier gekomen, dacht ik bij mezelf. Opeens kwamen er grote donderwolken aan en het begon te regenen. Met mijn laatste krachten ben ik naar het kasteel gerent. Ik opende de deur…Stilte. Opeens hoorde ik een geluid aan mijn rechterkant, schichtig keek ik om, maar ik zag niks. Toen hoorde ik het geluid aan mijn linkerkant, het geluid werd luider, ik hoorde het duidelijk dichterbij komen. Ik was eigelijk te bang om te kijken, maar mijn nieuwsgierigheid overwon. Angstig draaide ik mij langzaam om.. “Nee” schreeuwde ik. Het wezen dat ik had gehoord sprong op mij. Toen verloor ik mijn bewustzijn. Ik was flauw gevallen.

Citaat:

De volgende morgen opende ik mijn ogen. Ik keek om mij heen. Ik was in een oude ooit schitterende kamer. Ik lag op een bed waarvan de lakens allemaal aan flarden waren gescheurd. Ik vroeg mij af waar ik was, op de een of andere manier dacht ik dat ik nooit meer in Sighni kon zijn. Sighni is altijd al een verschrikkelijke plek geweest, hoe kan zoiets moois daar zijn geweest. Ik heb daar uren gelegen, de kamer vanuit het bed onderzocht, toen ben ik in slaap gevallen.
Ik werd weer wakker en merkte dat er iemand in de kamer was, mijn hart sloeg over. “Wie is daar?” vroeg ik met trillende stem. “Ik ben Rouzer en wie ben jij? Jij hoort hier niet, jij hoort in Vacaria” zei Rouzer. “Ik ben Grundura, ik ben ontsnapt uit Vacaria” zei ik met een normalere stem. “Waarom zou je Vacaria willen verlaten en naar deze verdoemde plek willen komen?” schreeuwde Rouzer. Ik begon te vertellen; “Vacaria is aangevallen en overgenomen door Barica.” “Barica?! Je bedoelt dat DING dat uit de diepste dieptes van Drooming komt?” zei Rouzer. Ik keek hem aan en knikte ja. Rouzer schok en keek de kamer angstig door alsof Barica in de kamer was. Ik ging verder met mijn verhaal. “Barica’s leger was te sterk en meedogenloos en Vacaria heeft de strijd verloren. Barica was naar het koninklijk kasteel gegaan, hij moordde en martelde iedereen op z’n weg. Hij stormde het kasteel in en liep naar de koning. Cruchi was zat nog in zijn troon, trots met zijn kroon op zijn hoofd en zijn scepter in zijn hand. Vanachter een pilaar heb ik dit allemaal gezien en gehoord.” Verzekerde ik Rouzer “Barica zei: ik heb je leger uitgemoord en je kan niet meer winnen, dus je geeft je over en we doen je vrouw en kinderen niks. Zonder enige angst in zijn stem zei Cruchi toen: Oké ik geef je mijn troon, mijn kroon en mijn scepter. Ik zal doen wat je mij ook opdraagt, maar doe mijn vrouw niks.”
Opeens stond Rouzer op en ik keek hem aan, maar hij keek niet terug. Rouzer liep naar het raam en opende de gordijnen. Hij keek bedroeft naar buiten. Het viel mij op dat je Vacaria’s kasteel vanuit het raam kon zien. Rouzer keek naar het kasteel en zei “Wat is er toen gebeurt, ik weet zeker dat Barica zijn woord niet heeft gehouden.” “Nee” antwoordde ik “Hij martelde de kinderen en dwong Cruchi te kijken. Hij liet Mai bij de kinderen maar ze kon niks meer doen, ze zijn gestorven in haar armen. Cruchi was gebroken. Ik kan Barica nog horen lachen. Toen zei hij: Cruchi je zei dat je alles zou doen wat ik je zei als ik je vrouw maar niet vermoord. Nou dat heb ik niet gedaan, dus beveel ik je, dood je vrouw. Mai en Cruchi bevroren bijna. Wat er toen is gebeurd weet ik niet, want ik werd ontdekt en ben gevlucht, zo ben ik hier dus gekomen. Maar wat heeft jou hier gebracht?” Rouzer lag op de grond, hij verroerde zich niet, ik keek naar hem. “Rouzer?” zei ik. Ik knipte met mijn vingers, klapte in mijn handen maar nog steeds geen reactie. Ik stond op en plotseling pakte Rouzer mij vast. Ik schreeuwde van schik en keek naar beneden, Rouzer keek mij vragend aan. Hij begreep niet waarom ik schreeuwde. “Wat is er?” vroeg Rouzer. “Je reageerde op niks, heb je wel gehoord wat ik zei?” Vroeg ik. “Ja ja, ik heb alles gehoord maar ik was aan het proberen mij voor te stellen hoe het voor Cruchi zou zijn geweest. Het was alsof ik hem was, ik kon mij niet bewegen. Het moest zo vreselijk voor hem zijn geweest, hoe kan een man zo meedogenloos zijn? Kent hij geen greintje liefde? Hij maakt mij zo boos, ik ga naar Vacaria en ik vermoord hem. Hij heeft het recht niet een man genoemd te worden, waarom laat God hem leven?” schreeuwde Rouzer. “Rustig aan, we hebben de kracht niet om hem te doden. Ja wij, jij en ik. Ik laat jou hem niet doden dat zou niet eerlijk zijn. Voor we naar Vacaria gaan moeten we sterk zijn en een leger hebben.” Zei ik. “Maar vertel mij nu eerst je echte naam en wat je hier doet?” “Hoe weet je dat Rouzer niet mijn naam is?” vroeg Rouzer. “Omdat je me aan iemand doet herinneren.” verklaarde ik. “Nou oké, Mijn echte naam is Luniron” “Ik wist het” schreeuwde ik en enthousiasme.

Citaat:

Luniron keek mij aan en ging verder “Ik weet niet hoe je mij kent, maar ik ben de laatste van de Skyrons. Mijn vader en moeder waren koning en koningin van Skyron. Ik was de jongste van vijf, maar niet veel mensen wisten dat we met z’n vijven waren. In Skyron gebeurde hetzelfde als in Vacaria. Barica vermoorde mijn broers en liet mijn vader mijn moeder doden. Ik had geluk gehad dat niet veel van mijn bestaan wisten. De adviseur van mijn vader hielp mij ontsnappen. Hij zei dat hij me als het kon zo snel mogelijk weer terug zou halen. Maar hij is nooit op komen dagen, ik vrees dat hem iets vreselijks is overkomen. Het is nu al zeven jaar geleden.” “Ik snap het niet” zei ik “Skyrons zijn de meest krachtige wezen, hoe is Barica’s leger erin geslaagd jullie te overmeesteren?” Luniron keek me weer aan en barste in tranen uit. “We waren verraden door ons eigen leger! Toen Barica aanviel deden ze niks, in tegenstelling zelfs ze hielpen hem! Barica kennende was hij niet eerlijk, hij heeft ze allemaal vermoord. Hij had alle soldaten in een grote kamer gelokt, en toen heeft hij de enigste spreuk die een Skyron kan doden uitgesproken. Ze waren allemaal dood, uit elkaar geblazen. Het was vreselijk, ik weet dat ze ons verraden hebben maar zo’n dood verdienden ze niet.” Zei Luniron tussen zijn snikken door. “Maar waarom hebben ze jullie verraden?” vroeg ik. “Ik heb echt geen idee” Zei Luniron. “Ik bedoel mijn vader was een prima koning, hij deed niks fout, hij deed niemand kwaad. Hij was de enigste koning die geen oorlog voerde. Er was totaal geen geweld onder zijn gezag. Het is onzinnig om er over te praten of denken, het is gebeurt dat is een feit. We kunnen niet terug in de tijd om het te veranderen, we kunnen alleen wraak nemen. Dus dat is mijn verhaal.” Ik keek naar hem met m’n mond open, er kwam een stilte. Ik voelde de koude wind vanuit het raam. Ik ging met mijn handen door mijn haar, ik kon het niet geloven al die schitterende wezens. Dood. Een van de oudste soorten die ooit op Aristora hebben geleefd. Als Luniron overlijdt zal de soort voor altijd verdwenen zijn. Ik hoopte vurig dat Luniron niet de enigste was die kon ontsnappen. “We moeten een leger krijgen.” Zei ik “Het is de enigste kans om Barica te verslaan.” Luniron keek mij vol ongeloof in zijn ogen aan. “We doen het.” Zei hij. “Maar eerst gaan we eten.” Dat had ik dus totaal niet verwacht, maar toen merkte ik pas hoe laat het al was en dat ik toch honger begon te krijgen.

Citaat:

Luniron stond op en liep de kamer uit. “Hé, kom je nog?” Riep hij. Ik rond op en liep de kamer uit, ik liep de trap af en kwam in een enorme hal. Ik keek om mij heen en het viel mij op dat de hal ook al zo prachtig moest zijn geweest. Het was een groot vertrek, zonder ramen. Het enigste licht wat er was kwam van de magische kaarsen. Ik liep naar een klein kaarsje en raakte het aan. “Auw!” Schreeuwde ik. De kaars vond het blijkbaar niet zo leuk dat ik hem aan wou raken. Hij had zijn vurige staart naar mijn gezicht gezwiept en dat deed flink pijn. Luniron rende naar mij toe. “Wat is er gebeurd” vroeg hij. “Die kaars viel mij aan” antwoordde ik. ”Oh ja, ze houden er niet van als je ze aanraakt, ze zijn bang dat iemand ze uit doet. Als je ze eenmaal kent zijn ze zeer aardig” zei Luniron. Een kaarsje sprong op Luniron’s schouder. “Kom we gingen eten” zei Luniron. We liepen door de hal en kwamen in de bibliotheek. Het was een enorme kamer met muren vol boeken in alle maten. Ik liep naar een muur en keek naar de boeken. Altijd had ik al een zwak voor boeken gehad, ik wou ze allemaal lezen en als er tijd voor was zou ik dat doen ook. De boeken stonden niet op alfabetische volgorde, maar volgens mij hadden ze dat wel ooit gedaan. Ik pakte het boek ‘De magie van Vacaria’. “Zou ik dit boek mogen lezen?” vroeg ik aan Luniron. “Natuurlijk mag dat” zei hij “Als je wil mag je ze allemaal lezen, maar kunnen we nu gaan eten, ik sterf van de honger.” We liepen verder tot we in de dineerkamer kwamen. Zoals alles in het kasteel was deze ook enorm en ook ooit prachtig geweest. Er stond een tafel bijna zo lang als de gehele kamer. En er brandde dezelfde kaarsen als in de grote hal. Luniron klapte met zijn klauwen en de rechtermuur spleet open en kleine wezentjes brachten eten. Het zag er heerlijk uit. Er was vanalles, van Crundas tot Flownors van Hirews tot vlierers en nog veel meer. Luniron nam plaats in een grote stoel. “Neem jij daar plaats” zei hij wijzend naar de plek naast hem. Hij maakte een gebaar in de lucht en een andere enorme stoel verscheen. De kleine wezentjes zette het eten op de tafel en wouden ook plaats nemen. Toen zag ik pas de kleine stoeltjes op de rand van de tafel, ik was verbaasd. “Hé” zei Luniron “Vergeet de Brandvuries niet” “Sorry meneer” zei 1 van de wezentjes “Vergeef ons, u was zo laat en wij beginnen ook honger te krijgen” Hij klapte in zijn minuscule molachtige klauwtjes en de groep stond op en liep terug door de muur. Ik reikte naar een brood. “Je stelt mij teleur, ik dacht niet dat je zo onbeleefd was” zei Luniron plots. Ik schaamde mij diep “Sorry” mompelde ik. “We eten niet tot iedereen er is” zei Luniron. Ik wou nog iets zeggen maar de muur speet weer open en de wezentjes waren weer terug. Luniron maakte een raar geluid en de Brandvuries kwamen overal vandaan. De kleine wezentjes zette het eten op de grond en de Brandvuries begonnen te eten. Hoe ze dat deden was mij een raadsel.

Citaat:

De kleine wezentjes namen weer plaats aan de tafel. “Nu kunnen we genieten van het eten” zei Luniron. “Eet smakelijk” zeiden de wezentjes in koor. “Wat zijn dat voor wezentjes” vroeg ik zacht aan Luniron. “Dat zijn Pryns” antwoordde hij. “Het zijn een soort slaven maar worden niet zo behandeld. Ze doen wat ik zeg, maar als ik ze slecht behandel gooien ze mij het kasteel uit. Maar ze zijn zeer aardig en je kan veel tegen ze zeggen voor ze je onbeleefd vinden. Alleen nu vinden ze ons onbeleefd, volgens hen hoor je niet te praten onder het eten. Dus wees stil want ik vind het hier prettig.” Ik keek naar de Pryns die allemaal stilletjes aan het eten waren. Ik pakte ook eten en begon eraan. Toen iedereen was uitgegeten stond Luniron op en zei “Mag ik even jullie aandacht? Ik en mijn vriend bieden onze excuses aan voor het praten onder het eten. Het was mijn fout, door al het gepraat was ik vergeten te vertellen dat er niet gepraat werd onder het eten.” “Het is al goed” zei de Pryn. “Wie is hij” vroeg ik aan Luniron. “Hij is de koning van de Pryns” antwoordde hij. “Hij beslist wat er wel en niet gebeurt. De andere kunnen er tegenin gaan maar alleen met reden. Maar dat heeft nog niemand gedaan sinds ik hier ben. Ze vinden hem een goede koning en daar ben ik het mee eens.” “Zouden ze mee willen helpen Barica te verslaan” vroeg ik hoopvol. “Dat zouden ze graag doen, maar ik zou het niet eens durven vragen. Ze zijn niet sterk en dan jaag ik ze de dood in.” Zei hij. Hij stond op en liep naar de plek waar de Brandvuries hadden gegeten. “Kan ik van iemand even een zak krijgen?” Vroeg hij. Een van de Pryns stond op en liep weer door de muur. Een paar tellen later was hij terug met een zak die hij aan Luniron gaf. “Dankje” zei Luniron. Hij pakte zwarte dingen van de grond en deed ze in de zak. “Dat zijn Crisens” Zei hij. Hij had me al aanstalten zien maken om het te vragen. “De Brandvuries eten hun eten en alles wat ze niet gebruiken branden ze in deze dingen. Ze zijn zeer zeldzaam en heel waardevol. Het zijn een soort zwarte kristallen en heel sterk. Nouja, echt zeldzaam zijn ze niet, normaal gesproken wel maar hier zijn er heel veel. Meer dan 95% van alle Brandvuries leven in dit kasteel. Normaal gesproken maken ze die maar 1 keer in hun leven. Maar door het goede voedsel hier maken ze ze elke dag! Ook als ze sterven veranderen ze in een Crisen. Eerst worden ze zwart en dan veranderen ze. Hier in dit kasteel is 1 zwarte brandvurie, maar hij zal nooit sterven. Hij heeft het eeuwige leven. Ook is hij de enigste Brandvurie die ook nog tovenaar is, hij is zeer krachtig maar houd niet van vechten. Maar ik zou hem kunnen vragen mee te doen. Hij is de ook nog eens de enigste die kan praten” Luniron stond op “Kom we gaan slapen, neem dat boek van net maar mee, morgen praten we verder.”

Citaat:

Ik stond op en maakte een kleine buiging naar de Pryns. Toen liep ik terug richting de kamer met het boek onder mijn arm. In de hal sprong de kleine Brandvurie, die mij had aangevallen, op mijn schouder. Hij krulde zich op als een kat en ging slapen. Misschien zijn ze toch niet zo erg dacht ik bij mezelf. Ik iep de trap op en liep de kamer in. Ik haalde de Brandvurie van m’n schouder en zette hem naast mijn kussen. Ik had mij niet eens uitgekleed, ik liet mij op het bed vallen en viel in slaap.

De volgende morgen werd ik wakker gemaakt door de Brandvurie Ik stond op en liep naar het raam. Ik opende de gordijnen en keek naar Vacaria’s kasteel. Zacht zei ik “Waarom Vacaria? Waarom zou iemand zoiets moois willen breken? Waarom de onschuldige?” Plotseling keek ik op met vuur in mijn ogen en schreeuwde “Barica ik zal je vinden ik zal je ten onder brengen ik zal je verslaan al is het het laatste wat ik zal doen!” Ik liep de kamer uit. De kleine Brandvurie keek omhoog en haastte zich, haalde mij in een nestelde zich weer op mijn schouder. Ik keek naar hem en aaide hem. “Vandaag ga je weer op je eigen” Zei ik. Ik liep de trap af en ging terug naar de bibliotheek. Ik keek naar de boeken. Alle titels die ik las had ik nog nooit gezien of ook maar van gehoord. ‘Het grote koninkrijk Sighni’ ‘De geheimen van kastelen’ ‘Wezens en planten’ ‘1000 manieren om in Vacaria’s kasteel te komen’ ‘Hoe veel “WAT” schreeuwde ik. Ik keek terug “Ja ik heb het goed gezien” Ik pakte ‘1000 manieren om in Vacaria’s kasteel te komen’. Ik opende het boek en begon te lezen. Na een uur of 2 had ik het boek uit. “Kleine Brandvurie kun jij Luniron voor mij zoeken en halen?” vroeg ik.

Citaat:

Even later kwam Luniron aangerent “Wat is er?” vroeg hij verschikt. “Nou ik vond een boek”, zei ik. “Een boek? Jij laat mij uit mijn slaap halen voor een paar blaadjes”, zei hij een beetje boos. “Niet zomaar een paar blaadjes”, zei ik kalm. Ik liet het boek zien. Lunirons ogen werden groot en er kwam een grote grijns op zijn gezicht. “Heb je het al gelezen?” vroeg hij “Ja”, zei ik “en ik was er zo doorheen, best bruikbare informatie stond erin. Maar nu je toch wakker bent hoelang ben jij eigelijk al niet meer buiten geweest?” “Nou dat zal wel een jaartje of 5 zijn nu”, antwoorden hij. “Hé, wat is dit” Luniron pakte een boek uit de kast. ‘Sighni’s Varambo kasteel’ “Dat is hier”, zei hij. We lazen het boek door. Toen het 10 uur was klapte Luniron het boek dicht. “Nou jij je zin, we gaan zo meteen naar buiten, maar nu even ontbijten en dan laat ik gelijk de kaart even kopiëren”, zei hij.
We liepen weer naar de dineer kamer, het eten stond al op tafel. Luniron klapte weer met zijn klauwen en de Pryn koning kwam uit de muur. “Zou je aan Lolevena willen vragen of ze dit even wil kopiëren?” vroeg Luniron hem. “Met alle plezier”, verzekerde de koning hem. “Wij eten trouwens niet mee. Het is weer schoonmaak dag.” We gingen zwijgend eten. Toen we klaar waren kwam een vrouwelijke Pryn de muur uit met het boek en een blaadje. “Dankje Lolevena”, zei Luniron. Lelevena keek hem aan en liep weer terug. “Ze kan niet praten”, zei Lunirond tegen mij. Hij stond op en we liepen terug naar de bibliotheek. Hij zette het boek ergens neer en we liepen naar de hal. We gingen naar buiten.
Lunirond stond versteld “Het is zoveel veranderd sinds ik dit voor het laatst zag”. We liepen een stukje verder draaide ons om en volgens mij was het voor ons beide dat de eerste keer dat we zo iets moois zagen. De eerste keer dat ik het zag was het donker. Maar het kasteel had wel iets angstaanjagends over zich heen. Het was echt een schitterend gebouw. “Laten we er omheen lopen”, stelde ik voor. Dus begonnen we te lopen. Met de kaart erbij zodat we wisten waar we waren, opeens zagen we een stuk dat niet op de kaart stond. “Hé, wat is dit nou weer?” zei ik. “Ik heb geen idee”, antwoordde Luniron. “Het is achter, hm…even kijken, MIJN KAMER”. “Dat gaan we dan straks eens zoeken. Eerst even de ronde afmaken”, zei ik. We liepen verder tot achter het kasteel. Opeens werd het heel donker alsof iets ons verbood daar te zijn. Het bos achter het kasteel was pikdonker. Het drong ineens tot mij door dat er geen geluid van vogels of andere dieren waren. We waren dan wel in Sighni maar de kraaien waren er nog wel altijd geweest hebben altijd wel lawaai gemaakt. Maar nu…niks. Toen, een geluid. Het geluid van een tak die word gebroken onder een zwaar gewicht. Ik keek Luniron aan en zag dat hij het bos in keek. Ik keen naar de plek waar hij naar staarde. En zag daar twee parel witte rondjes. Het waren ogen. Opeens waren ze weg en Luniron keek mij aan. “rennen”, riep hij in paniek. We renden terug over het pas. Naast ons het bos. Ineens stopte ik. “Waarom stop je nou?”, schreeuwende Luniron. “Ssst”, siste ik. “Het komt ons niet achterna”. Daar had ik ongelijk, ik had der woorden nog maar net uitgesproken of bomen ritselde, takken braken het leek wel een aardbeving. Het kwam in volle vaart op ons af. Ik was verstijft van angst. Luniron rende naar mij toe nam mij in zijn armen en stoof vlak boven de grond weg. Het geluid, en dus het wezen, bleef ons achtervolgen.

Citaat:

We vlogen naar de deur. Luniron liet mij los, ik opende de deur en we stoven naar binnen. Snel sloten we de deur achter ons. BAM. Het wezen knalde tegen de deur. Het beest bleef tegen de deur beuken. Luniron en ik stonden tegen de deur aan. Nagels hoorde we op het hout. Toen stilte. We hoorden takjes kraken. Nog een uur hadden we daar gestaan, met onze rug tegen de deur, maar er kwam niks meer. “Hoe laat is het?” vroeg ik. “Geen idee, uur of 12 schat ik”, zei Luniron. “Wat gaan we nu doen?” vroeg ik. “Naar buiten durf ik nu echt niet meer”. Luniron zakte door z’n benen en lag bewusteloos op de grond. Toen pas zag ik dat hij een hoop veren van zijn gigantische vleugels miste en hij flink bloedde. Ik tilde hem over mijn schouder en zo schrompelde ik naar zijn kamer. De trap op, moeizaam maar het lukte. “Bakstaaf”, vloekte ik. Zijn deur was op slot. Mijn kamer maar. Ik gooide de deur open en legde hem op bed. Zo goed en kwaad als het ging maakte ik het Brandvurie lokgeluid. Het klonk voor geen meter, maar ze hadden het begrepen. Een hoop Brandvuries kwam mijn kamer in. “Ga rond het bed zitten”, zei ik. Het kleine Brandvurietje dat mij al eerder had geholpen vroeg ik de Pryns te halen. Het wezentje spurde weg en ik ging Lunirons rug onderzoeken. Helaas zijn Skyrons immuun voor magie dus zo kon ik hem niet helpen. De Pryn koning kwam uit mijn kast. Verbaast was ik niet meer. Toen hij Luniron zag liggen rende hij weer de kast in. Daardoor werd ik wel verbaast. Hij kwam terug, op de voet gevolgd door Lolevena en de tovervurie. Ze rende naar mijn bed. Toen zag ik pas de rest, vele klauwtjes droegen verband, bakjes water, sponzen en veel meer. Ik maakte plaats voor ze zodat ze alles goed neer konden zetten. Lolevena en de tovervurie begonnen aan Luniron. Ze maakte zijn wond schoon, deden er verband overheen en gaven hem medicijnen. BAM hoorde ik ineens van beneden. Ik schok mij dood. De deur had het begeven.

Citaat:

Ik hoorde haastige uitglijdende klauwen over het gladde marmer. Het beest kan niks zien dacht ik bij mijzelf. Alle Brandvuries zijn hier. Ik had weer eens ongelijk.Ik hoorde het wezen met volle vaart de trap op stormen ik hoorde deuren open slaan. Denken ging niet meer er was geen tijd. Het zou ons allemaal pakken. Ik hoorde hem bij mijn deur, alles in mijn kamer bleef stil en stokstijf staan. Ik hoorde het beest snuiven. “Aaaah”, schreeuwde Luniron ineens van pijn. Hij was wakker geworden. Het beest deed een paar stappen achteruit, zette zich af en knalde de deur open. Een wolfachtig wezen keek naar mij. Witte ogen, zwarte vacht, poten als schalen en een bek vol vlijmscherpe tanden. Hij ging op zijn achterpoten staan. Hij was zo groot als een beer. * Toek * zijn kop stootte hij tegen het plafond. “Moet ik helpen?” vroeg hij plots. Versteld dar iedereen was. Luniron begon kei hard te lachen. Nu keek iedereen hem versteld aan. “Jij valt mij aan en nu wil je helpen?” zei hij tussen het lachen door. “Oh ik heb u niet aangevallen heer”, zei het wolf wezen. “Dat was mijn broer, hij voelde zich bedreigd door u. Sinds Sighni zo is worden wij vaak aangevallen met de gevolgen in dien”. “We rende weg!” zei ik tegen hem. “Ja maar mijn broer is een tikje agressief tegen mensen die hij niet kent. En als u wel een aanvaller was zouden we van u af zijn en ons weer een beetje veiliger voelen”, zei hij. “Jou hulp is niet nodig”, zei Luniron bot. “Hier nu niet”, zei ik snel. “Maar we kunnen uw hulp goed gebruiken”. Deze keer was het mijn beurt dat iedereen mij verbaast aankeek. “Zou iedereen zo vriendelijk willen zijn de kamer te verlaten? En zou u, meneer, uw broer willen halen?” zei ik.

Citaat:

Iedereen liep de kamer uit. “Wat wil je met die twee nou doen?” vroeg Luniron toen iedereen de kamer uit was. “Nou ze zijn aardig sterk en we kunnen ze goed gebruiken tegen Barica”, verklaarde ik. Er kwam een grijns op Lunirons gezicht. “Alleen als die broer zijn excuses aanbied”. Ik hoorde weer klauwen uitglijden op het marmer en had wel medelijden met ze. Er kwam gestommel en toen hoorde ik iemand brullen. Ik rende naar buiten. Ik zag 1 van de wolf achtige wezen aan de trap naar beneden kijken. Ik liep naar hem toe en hij begon kei hard te lachen. “Wat gebeurde er?” vroeg ik. “Mijn broer viel van de trap”, zei hij. “Hé kom je nog?” riep hij naar beneden. “Ja ja ik kom al”, zei een andere stem. Hij kwam de trap op. We liepen naar de kamer. Ik ging naast Luniron op het bed zitten. De broer begon te huilen. “Het spijt mij zo mijn heren. Ik heb onschuldige wezens aangevallen”, snikte hij. “Het is al goed”, zei Luniron die medelijden met de broer kreeg. “Ik zal mij even voorstellen, ik ben Grundura”, zei ik. “En dit is” “Luniron”, onderbrak Luniron mij. “Ik ben Sonata”, zei de zwarte wolf. “En ik ben Ano”, ze de broer. Het viel mij op dat Ano een witte staart had waaraan ik hem kon herkennen

Citaat:

“Waar kon u ons voor gebruiken?” zei Sonata. “Nou wij zijn hierna toe gejaagd door Barica die alles in onze landen heeft verwoest”, zei ik. “Nu willen we wraak en onze landen nog redden wat er te reden valt”. “Zeer graag doen wij mee”, zei Sonata. “Wij zijn hier ook naar toe gejaagd vele jaren terug, wij komen uit Aroke” “Dat is toch het 2e land dat Barica heeft veroverd”, zei Luniron. “Ja klopt, maar wij zijn niet altijd zo geweest zoals we er nu uitzien. Vroeger waren we Vikers. Nu eigelijk nog steeds alleen heeft Barica ons veranderd”. Luniron en ik keken elkaar aan. “Zo maakt Barica zijn leger groter, hij veranderd de bewoners in sterke wezens waar niemand tegen op kan en veranderd hun innerlijk in bloeddorstige wezens”, zei Ano. “Hoe doet hij da dan?” vroeg ik. “Nou eerst dood hij ze en dan laat hij ze als levende doden weer terug komen zodat ze bloeddorstig zijn en naar hem luisteren. Levende doden luisteren naar degene waardoor ze zijn opgeroepen. Dan veranderd hij ze in sterke wezen”, legde Ano uit. “En jullie dan?” vroeg Luniron. “Wij hadden geluk, wij waren niet dood maar deden ons dood voor. Met geluk dan, we waren bewusteloos. Ano eigelijk niet meer maar je moet minstens een uur dood zijn voor je naar je meester gaat luisteren. Ano hier had net zijn laatste adem uitgeblazen en werd toen weer tot leven gewerkt. Vandaar dat hij iets feller dan mij is. Nou en toen werd ik ook weer wakker, Barica veranderde iedereen en daar hebben wij een graantje van meegepikt. Opzich best makkelijk behalve dat we nu geen duimen meer hebben. Tja dat was het zo’n beetje”, zei Sonata. “Dat is mij het verhaal wel”, zei ik. “Maar hoe zijn jullie hier gekomen?” vroeg Luniron. “Nou wij deden alsof we zoals de rest waren, onder barica’s bevel. Toen hij Sighni aanviel zijn wij hier gebleven. Niemand die ons mist. Het leger is niet slim als ze eenmaal dood zijn geweest, op sommige na dan. Dood je er 1 naast een ander denkt hij dat die dode slaapt. Of als er een wacht is verdwenen gaat een ander er staan denken dat hij daar heen moest. Het is zo makkelijk daar iemand weg te halen”, zei Ano. “Maar jullie doen dus mee?” vroeg ik voor de zekerheid. “ja natuurlijk, maar niet als we maar met z’n vieren blijven”, zei Sonata. “Hahaha nee dan ga ik het niet eens proberen”, zei ik. “Zijn er hier nog meer wezens in de bossen?” “Nou niet dat ik weer, misschien wel maar ik heb ze nog nooit gezien of gehoord”, zei Sonata. Plots sprong Luniron op. Ik stond weer versteld.

Citaat:

“Tja een Skyron heelt snel”, zei hij met lichtjes in zijn ogen. “Maar wat gaan we nu doen. De kans dat ik nog een keer een tovenaar en twee, hé wat zijn jullie nu eigelijk?” vroeg hij Sonata en Ano. “Geen idee”, zei Ano. “Hm, oke dan ga ik jullie Wolbers noemen, dat zijn vanaf nu wezens die veranderd zijn door Barica maar die nog normaal zijn gebleven”, ging Luniron verder. “In ieder geval, er zal geen 2e keer komen dat er een tovenaar en 2 Wolbers hier komen. En als dat wel zo zou zijn is het nog de vraag of ze vriendelijk zijn”. Luniron spreidde zijn vleugels “Auw”, schreeuwt hij opeens. “Oops, het verband is aan je veren vast gemaakt”, zei ik. “Fijn”, zei hij. Ik haalde het verband eraf, hij spreidde zijn vleugels opnieuw en schudde ze uit. “Dat voelt goed”, zei Luniron. “Nou Sonata, Ano jullie kunnen hier blijven slapen. Volgens mijn plan blijven we nog 3 nachten hier en gaan we dan op pad, oké?” “Oké”, ging het in koor. “Uhm Luniron”, zei ik. “Wat is je plan?” “Nou we gaan zo eten, dan vraag ik de Pryns het zilverwerk en de doeken te verzamelen. Dan maken we mantels van de doeken en van het zilver maken we zilveren zwaarden”, zei hij. “Of laat je die maken?” grapte ik. “Ja dat eigelijk”, zei hij. “Kom we gaan naar de bibliotheek”, zei ik. We liepen naar beneden. “Oja”, zei Ano. “Jullie waren dit verloren”. Hij gaf ons de getekende kaart. “Luniron we moeten nog kijken naar de kamer achter jou kamer”, zei ik. “Oja, dat klopt”, zei Luniron. Sonata en Ano keken ons aan. “Toen we buiten liepen kwamen we een stuk van het kasteel tegen dat niet op de kaart staat”, zei ik. We liepen weer terug naar boven. Luniron deed zijn deur open. Wekeken rond, nergens zag ik iets dat op een deur leek. “Misschien achter de kast”, zei Ano. “Nee hier, ik heb het al”, zei Sonata. Hij stond bij een muur maar ik zag geen deur. “Waar dan?” vroeg ik. “Kom dan”. We liepen naar hem toe. “Zie je hier die gleuven? Volgens mij is dat de deur?”, zei hij. “Dan moet hier ergens een schakelaar of iets zijn”, zei Luniron. “Trek, buig, duw, beweeg alles wat je ziet”. Daar gingen we dan. Alles werd meerdere keren bewogen, maar zonder resultaat. “Arg, rotding ga nou open of sterf”, zei Ano. Knarsend ging de muur open. Er was niks te zien, het was pikkedonker . “Het is een tunnel, denk ik”, zei ik. “Grote kans daarop ja”, zei Luniron. “Maar zonder licht en wapens ga ik er niet in”. Ik maakte een gebaar en een vuurbol verscheen in mijn hand. “Het is niet het beste lichtbronnetje maar het zal er mee moeten, anders trekken we misschien te veel aandacht van hetgeen dat erin zit”, zei ik. Iedereen pakte een kandelaar en Luniron trok een zwaard van de muur. “Kom we gaan”, zei Sonata en hij stapte de gang in. Iedereen volgde hem. “Er hangen hier best wel een paar spinnenwebben”, zei Ano. Plotseling een hoog krijsend geluid, het kwam van achter ons. We keken om maar zagen niks alleen de der die geluidloos dicht ging. “Hm, probleempje”, zei Sonata