Citaat:
Hallo, ik ben Lizze. Ik ben nu 15 jaar, ik heb blond haar en blauwe ogen, een standaard meisje. Ik woon op het platteland in en omgebouwde boerderij. Erg saai zul je denken, maar dat is helemaal fout. Er gebeuren hier vaak vreemde dingen... Mijn vriendinnen heten Linda, Soof en Marie. En ik ben helemaal hopeloos verliefd op Stef, de leukste en aardigste jongen van de school. Maar me vriendinnen vinden hem maar een standaard jongen met stekels.
Vandaag ga ik naar school ik fiets rustig over een landweg als er een jongen uit het riet springt, hij is helemaal in paniek en ratelt iets over een ontvoering en een rat, ik snap er niet veel van. 'Praat eens rustig' zeg ik terwijl ik afstap. De jongen begint opnieuw 'Snel neem me mee, mag ik achterop? Hij wil me ontvoeren en bij een rat zetten, en hij wil me gebruiken als huishouder ofzo. Ik wil hier weg' zegt de jongen. Ik snap er weinig van maar hij mag mee, dus hij achterop. Ik fiets rustig weg. Hij zit ook rustig maar op een bepaald moment begon hij te schreeuwen en gek heen en weer te schommelen, ik keek naar hem, ik zag dat hij helemaal in paniek was. Hij schreeuwde dat hij er was. Maar ik zag alleen ergens in de verte een schim. Als die schim die man was waar de jongen het steeds over had, zou hij ons toch niet kunnen inhalen. Na een kilometer waren we in het dorp aangekomen. We stapten af, toen pas zag ik hoe erg hij eruit zag. Zijn kleren waren vies en gescheurd. Hij had krassen op zijn gezicht en zijn haar zat helemaal in de klit. Ik bedacht wat ik nu moest doen, ik kon hem moeilijk achter laten. Dus meenemen leek mij dan het beste idee, ik belde mijn moeder op die met de auto naar het dorp kwam. Toen ze na 10 minuten in het dorp was keek ze verschrik naar de jongen. Ze had kleren mee van me vader, veel te groot natuurlijk, maar beter dan wat hij nu aanhad. Ik ging naar school en mijn moeder nam de jongen mee naar huis. Op school kon ik niet echt bij de les blijven en de verhalen die Linda vertelde over haar vriendje interesseerde me ook niet zo veel, normaal wil ik alles over haar relatie weten. Na school ging ik meteen naar huis, toen ik thuis was zat hij op de bank. Hij had zich gewassen en had de kleren van mijn pa aan. Ik ging naast hem zitten en zei hem gedag,hij pakte me hand en keek me lief aan en hij zei zachtjes bedankt. Ik voelde me helemaal raar, ik had het gevoel dat ik zweefde. Mijn moeder riep me naar de bijkeuken, ze vertelde wat er allemaal was gebeurd met Dave, zo heette de jongen. Ik kreeg de tranen in me ogen, zijn ouders waren omgekomen in een auto ongeluk toen hij 6 jaar was een vervelende omstander had hem snel uit de auto gepakt en zich voor gedaan als zijn oom. Hij werd mishandelt en hij werd gebruikt voor de rotklusjes. Hij zou voorlopig bij hun blijven wonen, wat ze daarna zouden doen was onduidelijk.
Ik kon der niks aan doen, ik vond het zo zielig. In de logeerkamer zou hij voorlopig mogen slapen. We zouden de politie niet inlichten, dan zou hij waarschijnlijk terug gestuurd worden naar die man, waar hij zo bang voor was. Na een tijdje ging het gewoon weer goed in huis, hij leek gewoon me broer. Dave ging af en toe met mij mee naar school en volgde een lesje in mijn klas. Op een dag begon hij weer helemaal in paniek te schreeuwen en te rennen door het huis. Ik schrok me helemaal te pletter. Me moeder pakte hem en zei dat hij even rustig moest gaan zitten, mijn vader haalde een glas water voor hem. Toen hij op de bank zat zei hij 'Hij is hier, hij komt me pakken!' Me vader liep naar het raam en gluurde door de gordijnen. Het was donker en in het bosje wat voor ons huis was zou je geen schim kunnen onderscheiden van een boom. Me moeder ging met Dave naar zijn kamer en praatte met hem. Mijn vader ging op de bank zitten, want er gebeurde niks. Ik zat ook weer op de bank tv te kijken. Om ongeveer 10 uur ging ik naar bed. Ik kon niet slapen, ik dacht steeds aan Dave, wat zou hij allemaal hebben meegemaakt dat hij zo in paniek was... Toen rond 12 uur werd er aan gebeld, ik schoot rechtop in me bed en voelde me hart kloppen in me keel. Me ouders lagen al op bed. Er werd weer gebeld, ik liep sluipend uit mijn bed en keek door het raam. Er stond een lange man met een hoed op. Ik kon amper iets zien, want het was donker en de man had donkere kleren aan. Me vader ging naar benenden in de badjas van me moeder. Toen hij de deur open deed liep ik langzaam naar de trap. De man had een harde schorre stem. Hij zei op een enge toon ' Hebben jullie een jongen? Hij is me neefje, na een ruzie over de afstandbediening is hij weg gelopen. Ik wil hem terug' Mijn vader zei dat hij geen jongen had gezien en dat hij maar naar het dorp moest gaan, daar moest hij het maar vragen. De man liep het pad af, aan het einde van het pad keek hij om en zei' Ik weet het, jullie weten meer, jullie zijn niet van me af.' Ik rende naar me bed en kroop dicht onder de dekens. Ik was nog nooit zo bang geweest. Ik hoorde me vader tegen me moeder praten, even later hoorde ik iemand naar de logeerkamer gaan. Daar sliep Dave, ik liep naar de deur, en gluurde wat er gebeurde. Het was me moeder maar die even keek bij Dave. Gelukkig sliep hij. De volgende ochtend werd ik wakker van het geblaf van Sif, onze hond. Ik kleedde me aan, het was half 9 en dat op een zaterdag. Ik ging naar benenden, daar zaten me ouders op de bank. Ze vroegen of ik wat had gemerkt gister, ik zat te twijfelen of ik het moest zeggen of niet. Ik zei dat ik wel wat had gehoord maar niet echt wist wat er was. Me vader vertelde wat er was gebeurd, en dat ze nu echt moesten oppassen met waar Dave naar toe ging. Dave wist nog van niks, hij ging samen met mij mee de hond uitlaten. Hij had een pet en een zonnebril op zodat niemand hem kon herkennen. Sif was helemaal gek op Dave, want hij speelde altijd met hem. Dave en Sif waren echt maatjes. Ik dacht steeds aan die man van gisternacht, en zijn woorden 'jullie zijn nog niet van me af!' Ik zag Dave echt al een broer, Dave was mijn grote broer, hij was 16 jaar. Toen we terug kwamen gingen we ontbijten, me ouders zouden dan vertellen wat er was gebeurd gisteren. Dave had recht om het te weten, en zo kon hij weten dat hij ons kon vertrouwen, hij reageerde wel geschrokken maar niet zo heel erg in paniek als de vorige keren. Hij bedankten mijn ouders ervoor dat ze het eerlijk hebben verteld en de man hadden weg gestuurd. Toen ergens in de middag werd Dave nerveus, en een kwartier later kwam er een blanco envelop door de brievenbus. Ik pakte hem en maakte hem open, er zat een opgevouwen brief in. Ik vouwde hem open, het was een A4 en er stond: Ik ben nog niet klaar met jullie, geef hem nu of anders... Ik rende naar me vader en gaf de brief, ik was bang.. Ik omhelsde Dave en zei dat ik van hem hield als me eigen broer en ik hem zou beschermen. We waren in rep en roer door die ene brief met dat ene zinnetje, en we wisten niet wat er zou gaan gebeuren en dat was het engste...
Na een tijdje was er nog niks gebeurd, en we moesten toch naar de supermarkt. Dave en ik liepen een beetje gespannen naar de supermarkt. Dave keek strak voor zich uit. En we liepen stevig door, ik wou zo snel mogelijk thuis zijn en Dave vast ook. Toen we bij de supermarkt waren werd er achter in de winkel geschreeuwd. Ik schrok en rende er heen met Dave achter me aan. De deur van het magazijn stond open, het gegil was nog steeds niet gestopt. Ik voelde me hart kloppen en toen liepen we naar binnen. Wat ik daar zag was te eng om waar te zijn. Dave pakte me stevig beet, hij liep te trillen en ik ook. Toen keek ik in het magazijn, net op dat moment stopte het geschreeuw. Ik keek naar Dave, zijn ogen waren groot. Hij zag wat er gaande was. Nu moest ik nog kijken, ik besloot rustig adem te halen en te gaan kijken. Ik telde van 3 naar 0 en keek zonder na te denken in het magazijn. Daar lag het hoofd van de caissière, even verderop haar lichaam. Toen keek ik verder, ergens achterin stond de man die Dave jaren gevangen had gehouden. Ik keek angstig naar hem en was doodsbang, hij lachte gemeen en zei 'Zo daar hebben we die etter weer met zijn stoere vriendinnetje.' Dave wou wegrennen, maar ik pakte hem vast. Hij moest nu bij me blijven, we moesten dit samen oplossen. Ik liep voorzichtig naar Rita toe, de caissière. Ik wou har lichaam weg halen bij die engerd. Terwijl ik naar haar lichaam liep bleef hij me volgen met zijn ogen. Die 3 stappen leken wel kilometers, toen ik knielde bij Rita's lichaam sprong hij op me en trok me overeind. Ik schrok en keek naar Dave, hij stond trillend bij de deur van het magazijn. Ik keek vragend naar hem, hij keek in de winkel er was niemand. Ik schreeuwde dat hij een telefoon moest zoeken, en 112 moest bellen. Op het moment dat hij weg zou rennen schreeuwde de man ' Jij gaat nergens naar toe, als je dat wel doet gaat je vriendin eraan!' en hij lachte gemeen. Toen trok hij een mes uit zijn zak en zette het op mijn keel, het zweet brak me uit. Ik dacht dat mijn laatste uur was geslagen. Ik zag Dave denken, op een moment dat de telefoon van de winkel ging raakte de man afgeleid en sprong Dave tegen hem aan. Ik was los, maar de man reageerde er snel en greep Dave en zette het mes tegen zijn keel. Ik huilde van angst en ik trilde. Ik kon nu weg als ik snel was, hij was met zijn gedachte bij Dave. Ik kon hem niet achterlaten en moest snel wat bedenken.
Toen begon Dave erg raar te ademen en zakte door zijn knieën. Hij ging in de armen van die verschrikkelijke vent. Ik liet me zakken tegen de muur en zat snikkend op de grond... We zaten echt in de problemen. Ik smeekte hem om ons los te laten, hij keek spottend en zei 'Jawoor, jullie laten gaan, na het jatten van mijn lieve ettertje.Laat me niet lachen.' Ik keek afwachtend naar Dave, hij werd langzaam weer rustig en kwam bij. Opeens keek hij me recht in mijn ogen en gebaarde dat we binnen drie tellen moesten wegrennen. hij telde met zijn vingers af van drie naar nul en stond op en rende weg. Ik rende er meteen achter aan. Ik durfde niet om te kijken, toen we bij de deur waren lande er net naast me het mes van de man. Ik schrok me helemaal te pletter. We bleven rennen zonder te stoppen. Het zweet liep in straaltjes van me voorhoofd af, ik was echt heel bang. Toen we bijna thuis waren gingen we rustiger lopen, toen pas merkte ik dat Dave een klein sneetje in zijn keel had staan, er liep een beetje bloed uit. Ik keek ernaar, en was helemaal vies. Toen we thuis waren keek mijn moeder angstig naar ons en vroeg wat er was gebeurd. We legde het hele verhaal uit, ze begon mij en Dave te knuffelen en had tranen in haar ogen. Dave werd er emotioneel van en begon te huilen, ik kon er ook niet meer tegen en begon ook te huilen. We waren een zielig stelletje zo, maar het luchtte erg op. Na het huilen verzorgde mijn moeder het wondje van Dave. Het deed erg zeer, maar hij hield zich groot en liet het niet zien. Ik had geen trek meer in eten, en Dave ook niet.
We waren samen naar mijn kamer gegaan en hadden nog wat tv gekeken. We zeiden bijna niks, maar ik voelde me weer veilig en ik wist dat hij dat ook voelde. Toen het ongeveer 10 uur was ging hij naar zijn eigen kamer, en ik probeerde te slapen. Om half 3 sliep ik nog niet, ik dacht steeds wat er die middag was gebeurd. Ik liep naar beneden om een glas melk te pakken. Toen ik door de kamer naar de keuken liep zag ik een schim voor het raam staan. Ik stond verstijfd van angst, toen ik knipperde met mijn ogen rende de schim weg. Ik hoefde meteen geen melk meer, ik rende naar boven naar mijn ouders om te vertellen wat ik had gezien. Ik was nog nooit zo snel boven geweest, ik rende de kamer van mijn ouders binnen. Ik schreeuwde dat ze wakker moesten worden en schudde mijn vader door elkaar toen hij nog niet wakker was. Mijn moeder zat na mijn eerste schreeuw al rechtop in bed, maar mijn vader bleef doorslapen. Gelukkig na een paar stevige rossen was hij wakker. Hij keek verbaasd naar me, en zei ' Je hoeft me niet zo ruig wakker te maken hoor' en hij wreef over zijn armen. Het was helemaal rood, zo hard had ik hem wakker geschud. Ik bood mijn excuus aan en vertelde dat er iemand rond ons huis liep, en ik hem had gezien omdat ik wat melk wou drinken. We besloten Dave ook wakker te maken. Mijn vader haalde hem naar de slaapkamer waar mijn ouders sliepen en vertelde wat er gaande was. Het was veiliger om nu in 1 kamer te blijven, met zijn alle. Als er iets was kon mijn vader ingrijpen. Ik lag naast het bed op een matras en Dave lag aan de andere kant van het bed ook op een matras. Ik probeerde te slapen, maar ik was te onrustig en Dave ook. Mijn vader lag wel, maar hij ging niet slapen. Mijn moeder lag al snel weer te slapen, ze maakte zich niet zo heel veel zorgen omdat mijn vader hem toch wel zou pakken. Na een uur sliep ik ook bijna, toen hoorde ik beneden gerammel aan het keukenraam. Ik wist dat het het keukenraam was, omdat daar een kattenbandje aan zat dat een vervelend belletje had. Ik vroeg aan mijn vader of hij dat ook hoorde. Mijn vader liep uit zijn bed en liep heel voorzichtig naar beneden. Dave maakte ondertussen mijn moeder weer wakker, en ik stond op de overloop te kijken naar mijn vader. Toen mijn vader bijna beneden was hoorde ik het geluid van brekend glas. Mijn vader keek omhoog naar mij en gebaarde dat we stil moesten zijn. Ik sloop weer naar de kamer van mijn ouders en fluisterde dat we stil moesten zijn. We moesten afwachten wat er nu zou gebeuren...
Ik zat op mijn moeders bed dicht tegen mijn moeder aan en Dave zat aan de andere kant van mijn moeder. Het was even stil en toen hoorde we een harde schreeuw van mijn vader. Er klonk weer een brekend glas... Ik keek mijn moeder aan, ze had ons stevig tegen haar aangedrukt. Toen was het even stil, ik vroeg me af wat er beneden gebeurde. Het bleef nog steeds stil. Opeens klonk er zo een harde, oorverdovende klap gevolgd door een raar geritsel. Dave keek mij met grote ogen aan. Toen klapte de voordeur kijkhard dicht en het was weer stil. Mijn vader kwam een paar seconden later de trap op, toen hij de kamer in kwam zagen we een grote bloed vlek op zijn been. Mijn moeder stond meteen op en omhelsde mijn vader. Ik vroeg wat er was gebeurd, mijn vader antwoordde dat er een man via het keukenraam naar binnen was gekomen en hem bekogeld had met de limonade glazen. En 1 van de glazen had zijn been geraakt, en er was een scherf in gekomen. Daarom bloede het, en de oorverdovende klap was een geweers schot die mijn vader net kon ontwijken. De kogel was de houten tafel in gegaan. Dave trilde helemaal, mijn vader liepen naar hem toe en zei ' Dave, het komt allemaal goed.' Dave keek mijn vader aan maar zei niks. We liepen toen met zijn allen naar beneden, ik was bang, bang dat er nog iemand beneden was. Dat we weer aangevallen zouden worden. Mijn vader liep voor, daarna ik, achter mij Dave en tot slot mijn moeder, voor het geval er iemand van achter zou komen. Hoewel de kans klein was dat er iemand van boven ons zou aanvallen keek ik toch steeds achter me. Toen we beneden waren keek mijn vader de kamer en de keuken rond. Er was niemand. Het tochten wel erg, het raam van de keuken was kapot. mijn vader haalde een vuilniszak en plakte die voor het kapotte keukenraam. Mijn moeder en Dave stonden naar de kogel te kijken die een heel deel van de tafel versplinterd had. Mijn moeder stond met tranen in haar ogen te kijken. De tafel was een erfstuk van mijn opa, de vader van mijn moeder. Ik voelde aan de kogel, hij was zelfs nog een beetje warm. Dave liep naar de bank en plofte erop neer en keek naar ons. 'Waarom wil hij mij toch zo graag hebben?' vroeg Dave zich hardop af. We keken alle drie naar Dave en zeiden tegelijk 'Geen idee' Ik betrapte mezelf erop dat ik stond te trillen. Ik besloot om ook maar even te gaan zitten. Mijn moeder was bezig met de wond van mijn vader, en daar had ik geen zin in omdat ook nog te zien. Ik kon absoluut niet tegen bloed. Daar had ik echt een hekel aan. Mijn moeder vroeg of we wat te drinken wouden. Ik had wel trek in melk net zo als ongeveer een uur geleden, Dave had trek in thee en mijn moeder ook. Mijn vader had geen dorst. Het begon te onweren, net als in een griezelfilm. Normaal hou ik van onweer, en kijk ik altijd naar de bliksem, maar nu niet. Er liep een rilling over mijn rug. Ik keek naar buiten, naar de weilanden en het bosje. Daar ergens, daar zat de enge man...
Ik wou maar niet meer naar buiten kijken, stel je voor dat ik iets zou zien. Dan was er weer paniek. Maar steeds had ik de drang weer door het raam te kijken. Ik zou nog 1x kijken en dan ophouden met denken aan het raam. Ik keek en daar liep iemand, heel ver weg in de weilanden... Ik zei het, mijn vader liep naar het raam en zag hem ook. Hij pakte een verrekijker om te kijken of het de man was. Hij keek aandachtig en zei ' Ja dat is de boosdoener, maar hij loopt richting het erf van boer Hasper.' Ik vroeg of we boer Hasper niet even moesten bellen, maar mijn vader vond dat onnodig, hij had het tenslotte op ons gemunt. We zaten nog een kwartiertje beneden en gingen toen we naar onze eigen kamers en probeerde te slapen. Ik viel in slaap. Toen om ongeveer half 8 ging de telefoon. Ik scheen de enige te zijn die wakker was want niemand reageerde. Ik rende me bed uit en pakte de telefoon op. Het was boer Haspel. Hij zei ' Hallo Lizze, er is vanacht bij ons ingebroken, en mevrouw Haspel is meegenomen!' Ik hoorde dat hij huilde... 'Ik haal mijn vader' zei ik. Mijn vader was al snel wakker en rende aar de telefoon. Ik hoorde het gesprek vanaf mijn vaders kant. 'Ja, wat erg' en 'We starten een zoekactie met honden' dat soort dingen zei mijn vader. Mijn moeder was ook wakker geworden. Ze stond met een slaperig hoofd bij de keukentafel. Ze besloot thee te zetten. Toen hing mijn vader de telefoon op en zei met een fronsend gezicht dat we een zoekactie hebben naar mevrouw Haspel. Ze is ontvoerd vannacht, ze hoorde geluid beneden en zou even gaan kijken. Ze is niet meer boven gekomen en toen boer Haspel even ging kijken was alles weg, ook mevrouw Haspel. Dus trek jullie kleren aan en maak Dave wakker, we gaan zoeken. Toen Dave wakker was en iedereen aangekleed was verdeelde mijn vader de taken. Ik en Dave moesten langs de huizen om mensen op de hoogte te stellen van de ontvoering van mevrouw Haspel. Mijn vader ging zoeken met de hond van de familie Haspel en de boer zelf. Mijn moeder ging met de buurvrouw advertenties maken met een foto van mevrouw Haspel. Toen iedereen druk bezig was ging bij ons de telefoon, er klonk een verdraaide stem. ' Alles is goed met mevrouwtje, maar als jullie dat vervelende joch niet snel geven, is het ook afgelopen met dit mevrouwtje... Hahahaha, kom nu naar De Klis, daar wacht ik met dit mevrouwtje op jullie...' Het gesprek werd geëindigd met een bulderend gelach dat erg nep klonk, maar wel eng. We gingen met een hele groep naar De klis. Daar zat mevrouw Haspel vast gebonden echter het gebouw. Toen mijn vader en boer Haspel naar haar toe wouden gaan, sprong de griezel ervoor. Hij had een pistool, en die stond gericht op ons, we mochten niet dichterbij komen...
Mevrouw Haspel keek zo bang. Mijn vader praatte rustig en vriendelijk tegen de man, hij probeerde de man te kalmeren. Ondertussen liep boer Haspel helemaal om het grote gebouw heen om zo achter de man te komen. Het duurde heel erg lang, ik werd ongerust. Net op dat moment verscheen zijn hoofd om de hoek, hij liep naar mevrouw Haspel toe en maakte voorzichtig het touw los waarmee ze zat vastgebonden. Toen ze los was bleef ze even zitten. Mijn vader praatte nog steeds. Boer Haspel telde af 3,2,1, nu en hij sprong achterop de rug van de man. Hij begon te schreeuwen, mijn vader en nog een man uit het dorp pakte de griezel vast, de man uit het dorp, Frank heette hij, pakte het pistool af en gooide het naar mijn moeder. Die pakte het snel op en richtte het met een trillende hand op de enge man. Ze zei met een boze stem dat als hij niet op hield met stalken en het stelen van Dave ze hem door zijn hoofd zou schieten. Ik keek naar mijn moeder en dacht ' dat zou ze toch niet menen?' Maar mijn moeder keek heel vast besloten. Mijn vader keek met grote ogen naar mijn moeder, en zei dat ze kalm aan moest doen... 'Niks daarvan, ik ben dit gedoe meer dan spuugzat, nachtelijke vechtpartijen, spionage en enge brieven en telefoontjes. Ik wil dat dit afgelopen is, en als dit de enige manier is dan moet dat maar' zei ze met een ijzige stem. Dave keek naar mij, hij fluisterde 'dat doet e toch niet he?' Ik probeerde zo kalm mogelijk nee te zeggen, maar diep van binnen twijfelde ik. Ik had haar nog nooit zo gezien. Boer Haspel zat ondertussen boven op de rug van de griezelige vent. Zijn handen en benen waren vast gebonden met het touw waarmee mevrouw Haspel een paar minuten geleden nog mee vast zat. Mijn moeder had nog steeds het pistool op de man gericht. Iedereen keek naar mijn moeder, ze keek nog heel even verschrikkelijk gemeen en zei ' Dit doe ik echt, hoor je me' ze ging steeds harder praten,' dus het is aan jouw, of dit is afgelopen of jouw leven is afgelopen!' Ik liep naar mijn moeder toe, en keek haar recht in haar ogen en zei ' Dit wil je niet, je word opgepakt en gaat de cel in. Zo ben je niet dus stop hiermee...' Langzaam liet ze haar handen zakken, toen viel het pistool op de grond en zakte ze zelf ook op de grond... Ze begon te snikken, een paar mensen gingen om haar heen zitten. ' Dit wou ik echt niet, maar ik was zo woest dat ik het als een dreigement zag, maar later begon ik het te menen. Als Liz niet naar me toe was gekomen had ik niet zeker geweten of ik niet zou schieten' zei ze snikkend. Ik ging tegen me moeder zitten en zei dat ze heus niet had geschoten... Iedereen haalde opgelucht adem, de man zat vast, mevrouw Haspel was vrij en mijn moeder het pistool had laten vallen. Langzaam liepen er een paar mensen naar hun huis. Sommige waren op de fiets. Frank had ondertussen de politie gebeld. Een paar minuten later waren ze hier. We gaven het pistool en hadden besloten om maar niks te zeggen van de actie van mijn moeder. De man werd in het busje geladen, hij kreeg geen boeien om maar werd met zijn benen vast gemaakt aan de vloer van de bus. Hij kreeg een schrift met pen om zijn verhaal op te schrijven. Hij schreef dat alleen niet op hij schreef: IK KRIJG JULLIE NOG WEL!!! WACHT MAAR AF.... GEEN POLITIE!!! Even later toen we thuis waren kregen we telefoon van de politie, ze zeiden dat hij voorlopig op vrije voeten was. Dat was iets wat volgens ons niet kon. We wisten nu niet wat er zou gebeuren.
Ik kon het niet geloven, hij was op vrije voeten! Straks vallen er nog doden door zijn stomme, onnozele gedrag. Mijn vader liep te vloeken, hij was echt heel boos. We hadden hem voor niks gevangen... De dag verliep verder rustig. Ik ging alvast mijn schoolboeken in mijn tas doen. Morgen moesten Dave en ik weer naar school.
De volgende dag had ik het eerste uur vrij. Mijn moeder bracht ons met de auto, dat er onderweg niets zou kunnen gebeuren. Toen we op school aankwamen liep Stef op me af. Toen hij voor me stond gaf hij me een knuffel. Ik dacht dat ik zweefde, hij keek mij aan en zei ' Waar was je al die tijd ik heb je gemist...' Ik stotterde ' Ik.. Ik.. ehh.. ehm.., nouja, ons gezin had wat problemen' zei ik snel. Ik zag Soof en Marie en eindje verderop staan, ik liep erheen. Dave ging met Richard mee, ze waren grote vrienden. Bij Soof en Marie aangekomen vertelde ik wat er afgelopen week was gebeurd. Ze hebben me niet een keer onderbroken. Terwijl als we wat aan elkaar vertellen onderbreken we elkaar om de zin. Ze keken me afwachtend aan. Na het hele verhaal bleef het even stil. Toen zei Soof ' Het moest even tot mij doordringen. Dat jij dit allemaal mee hebt gemaakt.' Linda zei ' Ik ook...' Toen ging de bel. We liepen het school gebouw binnen. Opeens toen we bijna bij het lokaal waren pakte iemand mijn hand. Ik keek wie het was, het was Stef. Ik keek hem even aan en liep weer verder. Hij liet mijn hand weer los. In het lokaal vroeg Meneer Kroeser of ik erover wou praten in de klas. Mijn ouders hadden de school gebeld over wat er was gebeurd. Ik zei dat hij het mocht vertellen, ik had er geen zin in. Toen iedereen op zijn plaats zat pakte Meneer Kroeser en lijst en begon te voor te lezen. Hij had alles op papier gezet dat er geen foute dingen werden verteld. Ik voelde dat iedereen naar mij keek. Ik voelde de ogen gewoon in mijn rug. Ik hoopte dat niet iedereen na de les naar mij toe zou komen, maar het was beter dat ze het wisten.
Helaas, toen de bel ging kwamen er al een paar naar mij toe. Ze vroegen van alles. 'Hier heb ik geen zin in' zei ik en probeerde door te lopen. Stefanie, een meisje waar ik het absoluut niet mee kon vinden, hield me tegen en keek me kattig aan en zei ' Ja, Lizze moet weer iets zieligs hebben. Maar dame, je gaat me nu alles vertellen wat ik wil weten.' Ik keek haar vuil aan en zei kort 'Nee' en ik liep weg. Linda begon te lachen, 'haha, dat had ze niet verwacht.' Ze denkt dat ze de koningin is zei Soof er snel achteraan.
We liepen door de gang naar de volgende les, we hadden biologie. Daar aangekomen zag ik mevrouw Semmer staan. Ze lachte vriendelijk en zei dat als ik er geen zin meer in had of mijn gedachte er niet bij kon houden ik wel even weg kon gaan. Ik knikte en ging zitten. Soof zit naast mij, maar ze was haar boek vergeten en keek dus met mij mee. We hadden het over mensen die niet goed ontwikkeld waren en veel aandacht nodig hebben. Toen mevrouw Semmer dat zei krijste Stefanie meteen ' Net zoals Lizze met haar stomme verhaal!' Maar niemand lachte zoals gewoonlijk als Stefanie iets zei. Ze keken haar boos aan. Stefanie keek raar de klas in en ging toen meteen aan het werk. Stef stond op en liep naar Stefanie toe, hij gaf haar en tik en zei ' Kan je nou niet een keer zo bekakt doen? Ik word er gek van en die pesterige opmerkingen kun je ook wel voor je houden!' Mevrouw Semmer keek verbaast op van haar bureau. Ze stond op en vroeg wat er aan de hand was. Stef legde het uit. Stefanie begon te ontkennen dat het helemaal niet zo was. Linda en Suzanne stonden op en zeiden dat het wel waar was. Steeds meer mensen begonnen te zeggen dat Stefanie loog over wat ze zei. Mevrouw Semmer stuurde haar de klas uit. Iedereen moest weer aan het werk.
Een paar minuten werden Soof,Stef en ik omgeroepen via de intercom.
We moesten komen naar de conrector. We stonden verbaast op en liepen naar zijn kamer. Daar zat een woedende Stefanie met haar armen over elkaar. Ik moest eigenlijk wel lachen hoe dat daar zat, maar ik hield me in. 'Ga daar maar even zitten' zei hij, en wees naar een bank. Ik ging zitten en Stef een Soof ook. ' Nou zeg het maar' zei hij tegen Stefanie. Ze zei niks en keek alleen heel erg boos mijn kant op. De conrector keek Stefanie streng aan en zei ' Je zegt het nu of je krijgt een strafmiddag, want dit gaat hier niet door de beugel en dat weet je!' Hij ging steeds harder praten. Toen hoorde ik zacht een gemompel dat op 'Sorry' leek. 'Harder' zei hij. Toen keek ze naar mij en zei 'ok-ee, sorry, nou goed?' 'Nu zonder ok-ee en nou goed' zei de conrector weer. 'SORRY' zei ze hard. 'Juist' zei hij, hij keek weer naar ons en zei dat we weer naar de les mochten gaan. Daar had ik geen zin in, we liepen naar de kantine. 'Het blijft een raar kind' zei Stef. Toen we bijna bij de kantine waren rende er iemand uit de kantine, ' Kijk uit! Iemand met een pistool' schreeuwde hij.
Ik greep Stef vast en Soof ging achter ons staan. Ik dacht bij mezelf ' Had ik toch de les maar in gegaan...' Maar daar was het nu te laat voor, hij had ons gezien. We rende weg zo hard als we konden. Maar waar renden we heen? Ik had geen idee, we kwamen langs het biologie lokaal, engels en toen kwamen we langs de conciërge. We besloten daar te stoppen en Stef begon te vertellen wat er was. De conciërge riep via de intercom dat iedereen naar het binnenplein moest gaan en absoluut NIET langs de kantine mocht gaan. Het galmde nog even na in de school. Alle deuren gingen open en het leek wel een mieren nest. Al die kinderen in paniek, toen rende er een paar leraren naar de schuifdeuren in de gangen, ze werden op slot gedaan. De gek met het pistool kon zo nergens heen. Niet veel later kwamen er 3 politiewagens het schoolplein opgereden. Er renden 11 agenten uit de wagens. Een paar daarvan hadden een pistool. Meneer Broeier en meneer Achterhuik liepen met de agenten mee om te laten zien waar de man zat. Toen er een schuifdeur open werd gemaakt en naar de kantine liepen roken ze een verbrande lucht. Eenmaal in de kantine aangekomen zat de man rustig op de bar een appel te eten. Een van de agenten richtte zijn pistool. De man nam rustig nog een hap van zijn appel en gooide die daarna tegen het hoofd van de agent.
Even later hadden ze de man geboeid. Hij liep gewoon alsof er niks aan de hand was mee naar buiten. Hij zwaaide naar de kinderen met zijn voet. Iedereen deinsde achteruit toen hij langs kwam lopen. Na een paar minuten konden we gewoon de school weer in. Maar ik meldde mij en Soof ziek. We hadden het even gehad en zouden even lekker naar de stad gaan. Toen we in de stad waren gingen we die Woman's Mode in. Soof had daar een erg leuk shirtje gekocht. Een rode met de tekst : I'm not a bitch, I'm THE bitch. We liepen weer verder, toen gingen we naar de Girls Inside. Ik kocht daar een leuke broek en een geel vest. Om ongeveer 3 uur kregen we wel trek in iets lekkers, we besloten een patatje te halen. De man van het snackhuis keek ons erg onvriendelijk aan, maar toen hij mij herkende van een foto uit de krant kregen we gratis een ijsje. Erg grappig. Toen we weer naar huis gingen kwamen we Dave tegen. Hij was bij het voetbal veldje met een paar jongens uit de buurt aan het voetballen. Toen we langs fietsen kwam er en tegen ligger. Hij reed een beetje raar, hij leek wel dronken. We fietsen er met een boogje omheen, Soof zei zacht ' Wat een gek zeg, zo stap je toch niet op je fiets?' De man had het gehoord en fietste op ons af en reed zo tegen Soof, ze viel, de man reed snel weg. Hij was niet dronken, want nu fietste hij gewoon recht en erg hard. Soof keek mij aan, haar gezicht zat vol schrammen en een beetje bloed.
Ze vroeg of er iets op haar gezicht zat, ik zei dat er schrammen en bloed op zat. Ze klopte haar handen af en voelde aan haar hoofd. Ze stond op, ik pakte een papieren zakdoekje en veegde haar gezicht af. Ze werd duizelig en bleef even zitten. Ik ging gewoon naast haar zitten. We zaten er ongeveer een half uurtje. Toen ging mijn telefoon, ik nam op. 'Met Liz' 'Ja' 'Nu meteen?' 'Ok-e, kom eraan' en hing weer op. Ze hielp Soof overeind, 'Ik moet nu naar huis, we gaan zo naar mijn oma.' Op de fiets zeiden we niet veel. 'Het praten doet zeer' zei Soof. We fietste snel door. Toen ik thuis was kleedde ik me snel om en nam een mandarijntje uit de fruitmand. Mijn mobiel ging weer, ik nam op 'Hoi,met Liz' er werd snel opgehangen. "vast verkeerd verbonden dacht ik." Ik deed mijn telefoon weer in mijn broekzak. Een paar minuten later ging mijn mobieltje weer. Ik nam weer op 'Met Liz' weer opgehangen. 'Verdikke, dacht ik.' Een beetje geïrriteerd deed ik mijn telefoon weer terug ik mijn zak. Na 2 minuten ging mijn telefoon weer, ik dacht 'Zal ik opnemen of niet?' Toch pakte ik mijn telefoon weer. 'Met Liz' Gelukkig het was Soof. 'Mijn neus staat scheef' zei ze met een treurige stem. 'Oh, wat erg. Wat nu?' vroeg ik. Ze vertelde dat ze naar het ziekenhuis moest om het goed te laten zetten. Ik moest ophangen. 'Doei Soof, ik zie je wel weer.' Mijn moeder stond onderaan de trap, ze riep mij. ' Liz, we gaan, kom je beneden. En wil je nog even een sweater voor Dave pakken?' Ik liep naar de kamer van Dave en pakte zijn rode sweater. Die vond ik hem leuk staan. Ik rende naar beneden. Mijn vader en Dave zaten al in de auto. Mijn moeder pakte een tas voor de bos bloemen voor mijn oma. In de auto was ik in slaap gevallen. Toen we er bijna waren maakte Dave mij wakker. Eenmaal in de straat waar mijn oma woont begon mijn vader te toeteren. Oma kam naar buiten en zwaaide. Ik stapte snel uit en rende naar mijn oma en gaf haar een dikke knuffel. 'Zo wat ben jij gegroeid in die 3 weken dat k je niet heb gezien' zei ze. Toen liep ze naar Dave en gaf hem een knuffel. 'Leuke sweater heb je aan.' zei ze tegen hem. Tot slot mijn vader en moeder. Toen we binnen waren rook ik de lekkere geur al, ik vond het in mijn oma's huis altijd zo apart ruiken, maar toch lekker. Een soort bloemen geur. Mijn oma pakte een mooie vaas voor onze bloemen. Ze zette ze midden op tafel. Het kleurde mooi, die blauw en paarse kleuren bij dat rood-achtige kleedje dat op de tafel lag. Ik ging zitten en Dave plofte naast mij. 'Wat willen jullie drinken?' vroeg mijn oma. Ik had trek in een cola. Mijn moeder liep mee naar achter, ze hielp mijn oma eventjes in de keuken.
Na het drinken verveelde ik me een beetje. Dave en ik gingen even voetballen op het veldje achter mijn oma's huis. Ik stond 3-2 voor toen iemand vroeg of hij mee mocht doen. Dat mocht dus hij ging bij Dave in de partij, omdat ik voor stond. Alleen schoot hij zo hard dat hij dwars door de schutting mijn oma haar tuin inschoot. Toen hij dat deed rende hij hard weg. 'Nouja' zei Dave ' hij had best even kunnen wachten hoor, oma eet hem niet op.' We gingen naar binnen vertellen wat er was gebeurd. ' Ach, die schutting moest er toch uit.' zei ze lachend. Mijn vader spijkerde een paar planken voor het gat, zodat niet iedereen naar binnen kon kijken. Na een uurtje gingen we weer naar huis.
Thuis aangekomen horen we Sif blaffen. Ik rende snel naar het raam, maar ze blafte tegen een regenjas aan de kapstok. 'Wat een muts,' dacht ik bij mezelf. Ik tikte op het raam, Sif keek om en rende met kwispelende staart naar de deur. Dave pakte meteen de hondenriem en we gingen even wandelen in het parkje vlakbij ons huis. Mijn moeder gaf ons wat oud brood mee. 'Voor de eenden' zei ze. Toen we in het park waren zagen we twee kleine meisjes en een moeder. Ze zaten te kijken bij de eendjes. 'Zal ik die meisjes ons brood geven?' vroeg Dave. Ik vond het goed dus hij liep naar de meisjes, die het dolblij aanpakte. We liepen verder naar een veldje waar meer honden liepen. Ik gooide een balletje, Sif en een andere hond gingen erachteraan. Sif had de bal al eerste en kwam weer aanrennen met de bal in zijn mond. Ik gooide de bal weer, alleen gooide ik scheef en belande de bal in de vijver. 'Oeps' zei ik. Sif stond bij het water, Dave zei 'Ga maar vooruit, toe maar.' Sif keek en liep ze het water in, naar de bal. Alleen als ze er vlakbij was dreef de bal steeds iets verder. Het werd steeds dieper en dieper. Ik begon te denken of we haar niet terug moesten roepen. Ze liep door en toen werd het al weer minder diep. Ze was nu over de helft van de vijver. We liepen om de vijver heen, toen kwam Sif, met de bal, ook weer uit het water. Ze schudde zich uit. We zaten onder de spetters van het water. Lachend liepen we verder.
Toen we thuis waren ging Dave Sif even afdrogen en kammen. Ze zat namelijk onder de klitten en was erg nat. Ik voelde me niet zo lekker en ging even zitten op de bank. Na een kwartier kwam mijn moeder, ze voelde aan mijn voorhoofd. ' Je hebt hoge koorts Liz, je voelt hartstikke warm aan. Ik denk dat je beter naar bed kunt gaan.' Ik liep naar boven, boven aangekomen was ik verschrikkelijk duizelig en ging snel liggen. Ik viel al gauw in slaap.
Ik kreeg enge dromen, ik stond in een vieze kelder en er waren een heleboel spoken en andere monsters. Ze kwamen steeds dichter en dichter bij mij. Ik begon te gillen, maar ik hoorde niks. Ik stopte en probeerde weg te rennen. Steeds als ik een stap deed kwam de muur dichterbij en werd de vloer zachter. Ik dacht er niet bij na en rende rond. Na een tijd liep ik in drijfzand en toen ik bijna met mijn neus niet meer kon adem halen maakte mijn moeder me wakker. 'Wat heb je gedroomd, je lag heel erg hard te gillen en te schreeuwen. En je kon maar niet stil blijven liggen.' zei mijn moeder. Ik was helemaal nat van het zweet. Mijn pyjama plakte aan mijn lijf. Ik deed mijn pyjama uit en ging even in een bad lauw water liggen. Mij moeder zat ondertussen in de badkamer kleren te wassen. Voor het geval ik weer helemaal gek zou doen. Ik voelde me wel wat beter, maar ik had nog hoge koorts.
Toen ging de telefoon beneden, mijn moeder liep even weg. 'Wel wakker blijven he.' zei ze met een grappige stem. Ik hoorde haar beneden praten. Toen kwam ze boven, 'Liz, Soof aan de telefoon.' 'Hallo' zei ik. Ze vroeg waarom ik zo moe klonk. Ik vertelde dat ik ziek was. 'Oh,' zei Soof 'dat is balen, ik wou je vragen om mee te gaan naar de discotheek...' Ik vond het jammer zei ik. We praten nog even en toen hing ik op, ik voelde me niet zo goed. En besloot uit het bad te gaan. Ik droogde mij af en kleedde mij aan. Ik liep naar beneden, alles begon te draaien toen ik op de trap liep. Ik pakte me vast aan de leuning, maar het hielp niet. Ik kon niet goed onderscheiden waar ik was. Toen werd alles zwart....
Toen werd ik wakker, ik keek om me heen. Er stond een vreemde man naast mij, in een wit pak. Aan de andere kant stonden mijn ouders. Ik keek rond. Ik was in het ziekenhuis, er werd mij wat meer duidelijk wat er was. Mijn moeder huilde. Zacht zei ik ze gedag. Op mijn vader zijn gezicht verscheen een lach, en mijn moeder stopte met huilen. De dokter keek mij aan. 'Hallo Lizze, ik ben dokter Jansens. Ik heb jouw hier 2 dagen verzorgt. Je hebt in een soort van coma gelegen. We wisten niet of je eruit kwam. Daarom huilde je moeder net. Je hoeft je nu geen zorgen meer te maken. Alles komt goed.' Ik keek verbaast naar mijn ouders. Mijn moeder pakte mijn hand vast. Ik keek erna en zag dat ik allemaal slangetjes in mijn arm had. Ik volgde een van de slangetjes, die kwam uit een zak die hing aan een soort van standaard naast mijn bed. 'Wat is dat?' vroeg ik aan dokter Jansens. 'Dat was je voeding, we moesten je zo voeden anders zou je overlijden..' Ik antwoordde kortaf met 'Oh'. Ik draaide me om en viel weer in slaap.
Ik werd wakker toen ik iets hoorde. Ik deed mijn ogen open. Ik zag dat er een zuster een dienblad op mijn kastje zette. Toen ik zag dat er eten op stond wou rechtop gaan zitten, maar het lukte niet. Ik vroeg of de zuster mij wou helpen. Ze gaf me een soort afstandsbediening. Ik klikte op het pijltje omhoog. Er klonk een zacht gebrom en mijn bed ging omhoog. 'Je moet op dit knopje klikken' en ze wees naar een knopje met een stoel. Ik klikte daarop en mijn bed ging in stoelstand. De zuster gaf mij het dienblad. 'Lekker' zei ik en ik begon wat van mijn aardappels te eten. Toen ik het eten op had kreeg ik een bakje vla. Na het eten klikte ik op een knopje met het bed, het bed ging weer normaal, in een horizontale stand. Ik deed mijn ogen dicht en viel weer in slaap. Ik heb heel lang geslapen, de volgende dag toen ik wakker werd was het al half 12. Mijn ouders zaten naast mijn bed. Mijn vader was een boek aan het lezen en mijn moeder zat in een tijdschrift te bladeren. 'Goedemorgen' zei ik vrolijk. Mijn moeder zei 'Ook goedemorgen, wat ben je vrolijk vandaag.' Ze lachte. Mijn vader vroeg of ik trek had in wat ontbijt. Ik dacht even na en zei toen snel dat ik wel trek had in een broodje of een bakje yoghurt. Mijn vader liep weg. Ik vroeg aan mijn moeder wat er eigenlijk allemaal gebeurd was, waarom ik hier was. Ze haalde diep adem en vertelde dat ik van de trap was gevallen. Toen Dave een kabaal hoorde liep hij naar de trap. En daar lag jij, omdat je erg raar lag haalde hij mij. Ik tilde je op, want je was buitenbewust zijn. Je vader was toen bij boer Hasper, aan het helpen bij een bevalling van een koe. Dave rende naar je vader om die te halen. Ik had jouw ondertussen op de bank gelegd en een koud washandje op je voorhoofd gelegd. Maar je kwam nog steeds niet bij, ondertussen waren Dave en je vader er al. Toen tilde we je op de achterbank van de auto. Dave bleef bij boer Hasper. In het ziekenhuis aangekomen werd je meteen onderzocht. Het bleek dat je in coma lag, het was erg onduidelijk hoe het met je ging. Je werd meteen aan allerlei apparatuur gelegd, zoals die slangetjes in je arm. Zo konden ze controleren of alles nog goed ging. Toen op de dag dat je wakker werd waren we al vroeg bij je. De doktoren hadden jouw de hele nacht in de gaten gehouden. Je ademde heel erg onregelmatig en je hart klopte niet zoals het moest. Die dag werd ons verteld dat het niet zeker was dat je uit de coma zou raken. Maar wonder boven wonder werd je een aantal uren later wakker. Je vader en ik waren ontzettend blij.
Ik dacht na, ik had bijna dood kunnen zijn. Ik had in coma gelegen, en ik wist er niks meer van.
Toen kwam mijn vader binnen, hij had een lekker broodje hagelslag en een bakje yoghurt mee. Ik at het lekker op. Toen ik het op had, had ik nog meer trek. 'Mag ik nog een broodje?' vroeg ik. 'Nee' zei mijn vader 'Je ligt nog aan een voedsel-infuus en anders krijg je teveel eten binnen zei de dokter tegen mij, net in de keuken.' Toen kwam er een zuster, ze had een hele stapel enveloppen. Ze zei opgewekt 'He, jij ziet er vrolijk uit vandaag! Kijk er zijn 12 enveloppen voor jouw.' Ze gaf ze, ik maakte ze open. Ik had van Soof, Linda en Marie een lieve kaart gekregen, er stonden 3 jonge katjes op de voorkant. Ik had ook een kaart van mijn oom en tante uit België. En nog meer mooie kaarten. Mijn vader hing ze allemaal aan een koortje boven mijn bed. Ik werd weer moe en ging even liggen. Ik voelde me weer zweverig. Ik pakte mijn moeders hand vast. 'Ik wil niet weer in coma raken' dacht ik bij mezelf. Ik probeerde rustig adem te halen. Mijn vader had een zuster gehaald, die kwam meteen met een dokter binnen. Ik kreeg een prik ik mijn arm en een medicijn. Ik werd slaperig en viel in een hele diepe slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker. Ik voelde niet echt super goed, maar ook niet zo slecht meer. Ik had al ontbijt staan, ik ging in stoelstand met mijn bed en at het lekker op. Toen ik het op had zette ik mijn tv aan en keek een paar tekenfilms. Toen kwam Dave binnen 'He, gaat het al wat beter'? vroeg hij vrolijk. 'Ja, het gaat lekker.' antwoorde ik, ook vrolijk. Hij vertelde dat pap en mam zo zouden komen. Ze moesten even met Sif naar de dierenarts voor zijn jaarlijkse controle en hadden hem vast bij het ziekenhuis afgezet. Ik kreeg een puntzak met verschillende dropjes en een gids. Ik keek in de gids of er wat leuks was op tv. Dat was er niet, dus had ik hem uitgezet.
Er kwam een dokter, ik vroeg waarvoor de prik en het medicijn van gisteravond voor waren. 'Nou' begon hij 'Jouw bloed werd alsmaar dikker. Als het iets dikker is is dat niet zo heel erg, maar het werd te dik om goed rond te stromen in de aders. Dus hebben we jouw een prik gegeven om te zorgen dat je bloed dun word. Als je nu een wondje krijgt bloed het heel erg. Maar dat is niet zo erg. Het medicijn was ervoor dat je in slaap viel. Van de prik word je namelijk misselijk en duizelig. Het is beter dat je dan slaapt, dan voel je dat niet.'
'Oke, is goed.' antwoordde ik. De dokter liep weer weg. Dave bekeek mijn kaarten die ik had gekregen. 'He, daar hangt mijn kaart.' zei hij.
Even later kwamen mijn ouders binnen. 'Ze keken blij.' Ik vroeg waarom ze zo blij keken. 'We krijgen puppy's!' zei mijn moeder. Ik was blij. 'Houden we er ook eentje?' vroeg ik. Het mocht, we mochten er eentje houden, een meisje. Anders zou Sif gedekt kunnen worden door haar zoon. Toen kwam er weer en zuster binnen.'Jij hebt veel bezoek' zei ze. 'Je mag naar een andere kamer, met nog een meisje van jouw leeftijd. Ze heet Marissa en heeft iets met haar rug.' Ik keek verrast op. Gelukkig niet meer alleen als er geen bezoek is, dacht ik bij mezelf. 'Dat vind ik echt leuk, wanneer mag ik naar die kamer?' vroeg ik. 'Straks kun je er wel heen hoor, maar eerst gaan we die slangetjes uit je arm halen.' zei de zuster. Ik keek vies, hier had ik geen zin in. 'Uhm.. doet dat erg zeer?' vroeg ik. Ze zei dat het alleen en raar gevoel had, maar het deed geen zeer. Dat luchtte me op. Ik kon niet tegen bloed en slangetjes en dat soort dingen. 'Oke, want ik vind het maar vies hoor.' zei ik. 'Wat vind je vies?' zei de zuster. Ik vertelde dat ik niet zo tegen bloed en al dat soort dingen kon. Toen pakte ik mijn moeders had. De zuster liep naar mijn arm en zette een klipje op het slangetje, op ongeveer 10 centimeter vanaf mijn arm. Toen pakte ze het slangetje vast en trok het heel langzaam uit mijn arm. Ik keek snel de andere kant op. Toen voelde ik dat hij eruit was. Ik keek weer naar mijn arm. Ze plakte er een grote pleister overheen. Ik liet mijn moeders had weer los.
'Helaas Liz, je moet weer een medicijn, met wat voor drinken wil je hem? Fruitmix, appelsap, sinasappelsap of taxi?' Doe maar taxi, ik slikte hem door en dronk snel mijn glas leeg. 'Jakkes' dacht ik bij mezelf. 'De drinken maakt de smaak wel minder, maar de smaak van dat pilletje proef je nog steeds. Toen kwam dokter Jansens weer. 'We hebben wat veranderd aan je toekomst hier' zei hij lachend. 'Je mag morgen weer naar huis, je moet om de week even terug komen. We gaan je dan controleren of alles nog goed gaat enzo. Niks engs ofzo hoor' Ik was blij, ik kon niet wachten tot het morgen was. 'Mooi zo, dan ben ik thuis als de puppy's komen!' zei ik blij. 'Zeker weten.' zei mijn moeder.
Dokter Jansens zei dat ik wat moest gaan lopen. Ik ging zitten op mijn bed en rekte mij even helemaal uit en sprong toen van mijn bed af. Ik verloor mijn evenwicht en viel op de grond. Mijn ouders en Dave moesten lachen. Ik begon ook te lachen en stond weer op. Mijn vader ondersteunde me even. Toen liepen we door de gangen van het ziekenhuis. Mijn vader bleef even bij een kamer staan praten. De vrouw die daar lag was bleek een collega van mijn vader te zijn. Ze heet Mien en was mijn een assistent van het bedrijf waar mijn vader werkte. Ik liep langzaam verder samen met Dave en mijn moeder. Toen kwamen we bij de deur. Mijn moeder had een pasje om de deur open te doen. Dat was ervoor dat de patiënten niet weg konden lopen. We liepen naar buiten. 'Lekker, weer frisse lucht.' zei ik. 'Ja, dat is alweer ongeveer een weekje geleden dat je buiten was.' zei mijn moeder. We liepen naar het parkje dat vlakbij het ziekenhuis was. We hoorde een belletje rinkelen. 'He, dat is de ijsboer.' zei Dave 'Mogen we een ijsje halen?' Mijn moeder pakte haar portemonnee en gaf hem aan Dave. 'Haal maar drie ijsjes, voor mij graag een aardbeiensmaak.' zei ze. 'Welke smaak wil jij, Liz?' 'Doe maar chocolade' zei ik. En weg was hij. Na een half uur was hij nog niet terug, en we zagen de ijsman ook nergens meer. Mijn moeder maakte zich zorgen. 'Waar blijft hij nou?' zei ze bezorgt. 'Ik ga even kijken, blijf jij hier maar.' zei ze en ze liep snel weg. Ik zat een beetje te kijken naar de eenden die rondliepen bij het bankje waar ik op zat. Mijn moeder bleef 20 minuten weg, ik wist niet wat ik moest doen? Hier blijven of terug naar het ziekenhuis en mijn vader waarschuwen. Ik besloot nog 5 minuten te wachten en dan terug naar het ziekenhuis te gaan. Ik keek onrustig om mij heen. Toen kwamen er een echtpaar langs lopen, ze kwamen van de kant van mijn moeder en Dave. Ik vroeg ze of ze iets verdachts hadden gezien. 'Nee hoor meisje.' ze de man. 'Hoezo vraag je dat?' vroeg de vrouw. Ik zei dat mijn broer en mijn moeder al een tijdje weg waren, en ze snel terug zouden komen. Ik keek op mijn horloge, 2 minuten voorbij. Toen ging ik maar op het bankje staan. Ik zag niks, en besloot op de rugleuning te gaan staan. Ik verloor mijn evenwicht en viel met een smak op de grond. 'Auw!' zei ik. Ik zuchtte en stond op, ik klopte mijn kleren af.
'Nog 1 minuut, dan ga ik naar het ziekenhuis terug.' dacht ik. Maar ik liep al weg. In die ene minuut kwamen ze toch niet terug... Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen kwam ik mijn vader tegen. Hij zou net naar ons toe lopen. Ik vertelde dat mama en Dave al minimal 3 kwartier weg waren terwijl Dave alleen een ijsje zou gaan halen. 'Oh nee, niet weer!' zei hij met een geschrokken stem. Aan zijn ogen zag ik dat hij zenuwachtig werd. Hij liep met mij op zijn rug naar het park. Ik kon niet goed lopen en zat dus achterop zijn rug. Daar aangekomen zagen we ze gewoon zitten, alleen deden ze heel zenuwachtig. 'Waar waren jullie?' schreeuwde ik. 'Nou' begon mijn moeder 'We kwamen iemand tegen.' Mijn vader vroeg wie ze tegen kwamen. 'Die man die Dave wil.' fluisterde ze. 'Waarom fluister je?' vroeg ik. Dave vertelde fluisterend dat hij naar ons keek, en ons waarschijnlijk ook kon horen. Ik keek om me heen, maar zag nergens iemand in de bosjes of iets dergelijks. 'Waar zit hij?' vroeg mijn vader terwijl hij ook om zich heen keek. 'Ik zie niks.' 'Achter de bosjes bij het derde bankje van het kunstwerk.' zei mijn moeder 'Oh... maar dan kan hij ons helemaal niet horen.' zei mijn vader weer met zijn gewone stem. 'Kom, we gaan naar het ziekenhuis.' zei ik. We stonden op en liepen eerst rustig het park uit en daarna ging ik weer bij mijn vader op zijn rug en rende we terug naar het ziekenhuis. Daar belde we de politie en vertelde dat die man in het park was en ons had bedreigt. Ze kwamen er meteen aan zei de man die mijn moeder aan de telefoon had. Ondertussen gingen we via een omweg naar mijn kamer. Mocht hij achter ons aan komen zou hij helemaal om moeten lopen en zou hij niet weten waar hij heen moet als hij mij een keer zou komen opzoeken.
Toen we in mijn kamer waren was de politie er. Ze waren met 16 agenten. 'Wat veel zeg, voor een man.' zei mijn vader. Een andere agent zei dat die ene man wel een topcrimineel was. Ik schrok me helemaal ondersteboven. 'Wat een topcrimineel?' dacht ik geschrokken.
Toen kwamen er 3 agenten onze kamer binnen. Een daarvan ging op het voeteneind van mijn bed zitten en vertelde dat ze de man hadden gevangen. Hij zou nu in de gevangenis blijven tot de rechter zijn straf heeft geoordeeld. Jullie moeten getuigen tegen hem, zo krijgt hij een langere straf. 'Jullie hebben nog geluk gehad' zei de andere agent 'Hij heeft een keer een kleuter en zijn moeder vermoord.' Dat is wel al 25 jaar geleden. Toen was het een jongen van 17 jaar. 'We hebben zeker geluk gehad.' zei mijn vader.
In de avond waren er nog steeds agenten in het ziekenhuis, om mensen gerust te stellen en dat soort dingen. Ik ging slapen, en dacht 'Morgen mag ik weer naar huis.'
De volgende dag was ik al vroeg wakker, ik wou naar huis. Wachten tot Sif haar puppy's kreeg.
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
