Lotte vroeg wat er aan de hand was, ik keek volgens haar nogal geschrokken. “Oh, niks hoor.”, zei ik en we gingen de trap op naar de kantine. We keken naar twee paarden die los in de bak stonden. “Ik zag net dat hier een Castro heeft gestaan. Klopt dat?”, vroeg ik. “Volgens mij wel. Er schijnt een verhaal over hem de ronde te gaan”, zei Robin. “Waar ging dat over?”, vroeg ik nieuwsgierig. “Dat weet ik niet precies. Het schijnt zo te zijn dat hij een aantal jaar geleden is gestorven aan koliek, meer weet ik niet”, zei Robin. “Ik hoor wel eens een paar meiden in de stal over hem praten, maar ze staan altijd te fluisteren, dus ik kan nooit zo goed horen wat ze zeggen”, zei Lotte. “Wouw! Klinkt erg geheimzinnig…”, zei ik. “Ja tof! Zullen we gaan uitzoeken wat er met Castro is gebeurd?”, zei Robin enthousiast. “Cool! Maar hoe gaan we dat aanpakken?”, vroeg ik. “We kunnen aan die meisjes vragen of zij het verhaal weten”, zei Robin. We sprongen op en gingen weer naar de stallen.
Zoals gewoonlijk stonden er vier meisjes te smoezen. We liepen erop af. “Sorry dat ik jullie onderbreek, maar we wilden graag weten of jullie het verhaal van Castro weten”, zei Lotte. “Natuurlijk kennen we die! Kom mee naar de lege box, dan vertellen we het”, zei Karleen. “Castro was een heel braaf paard. Hij deed bijna nooit iets verkeerd. Maar wel jammer dat de eigenaar van de manege de paarden niet zo behandeld als ze verdienen…”, zei Kimberley. “Wat bedoel je daarmee?”, vroeg ik. “Nou…Castro was ziek. Niemand wist wat hij had, want er was nooit een dierenarts bij geweest. Ze vonden het te duur om hem te laten onderzoeken. Op een avond werd hij losgegooid in de bak, zonder dat er iemand bij bleef, terwijl hij zo ziek en verzwakt was”, zei Simone. “Wat zielig!”, riepen Lotte, Robin en ik tegelijk. “Ja, dat was het zeker. Hij is uiteindelijk om 9 uur ’s avonds gestorven…zielsalleen in de bak…”, zei Tessa. “Castro was het zelf ook niet eens met de manier waarop hij het aardse leven heeft moeten verlaten. Ze zeggen dat zijn geest hier over het terrein rondwaart. Nou, ik geloof er eigenlijk niet veel van. Geesten enzo”, zei Simone. Tessa, Kimberley en Angela geloofden er ook niks van. “Oké, bedankt. We waren nieuwsgierig naar wat er met Castro was gebeurd”, zei Robin.
Toen Lotte, Robin en ik even later in de bus zaten, kwamen we terug op het verhaal. “Denk jij dat het waar is over die geest?”, vroeg Lotte. “Nee, ik denk niet dat geesten bestaan. Jij Kay?”, vroeg Robin. “Nou, ik weet het niet. Het zou best kunnen hoor”, zei ik. Lotte en Robin lachten. Diep van binnen wist ik wel zeker dat het waar was. Die dromen, die had ik niet voor niets gehad. Ik heb Castro nooit gekend, maar toch droomde ik over hem. Het was duidelijk dat er iets niet klopte. Wat had Castro’s dood met mij te maken? Waarom zocht Castro mij steeds op in mijn dromen?
Nog steeds spannend? Als er veel leuke reacties komen zet ik deel 3 er ook nog op
Groetjes Kayleigh
