Een lieve vrouw. Altijd stond ze voor ons klaar. Al kan dat nu niet meer. Nu zal ze rusten. En geen pijn meer hebben. Nu horen we haar stem niet meer. Zacht sussend in je oren als ze je wat verteld. Nu voelen we haar niet meer. Niet mijn hand dat in de hare sluit. Nu zien we haar niet meer. Ze was de perfecte vrouw, moeder, vriendin en oma. En vooral mijn oma. Ze zal altijd blijven leven in ons hart. Ook al is ze er niet meer. We hebben goede herinneringen. Laten we ze één voor één koesteren. En nooit vergeten wat ze voor ons was. Dag lieve oma...
"Tenslotte ben ik niet tevreden over mijn gedachten. Ik zou wel eens iets heel anders willen denken. Maar wat? Ja, als ik dat wist, dan dachtik het wel."
Niet mijn hand dat in de hare sluit. Volgens mij moet dat veranderd worden in die. Verder mooi gedicht! Gevoel mooi beschreven. Persoonlijk vind ik het meer wat er steeds in voorkomt een beetje storend maar het heeft toch ook wel weer wat. Maar iig dat eerste wat ik zei veranderen. Voor de rest zo laten... Misschien opdelen in alinea's?
Laatst bijgewerkt door March op 06-09-04 07:45, in het totaal 2 keer bewerkt