Bokt.nl

Citaat:

“Dit is de voicemail van Pascal….” Nog voor ze de rest van het bericht kon horen verbrak Larissa de verbinding. Ze was woedend, dit was de zoveelste keer dat die hufter haar liet zitten, hij flikte het iedere keer weer! En het stomste is dat ze er iedere keer toch weer in trapte, terwijl ze diep in haar hart heel goed wist dat hij haar toch weer zou kwetsen…

Myriam zag het gelijk aan haar gezicht toen ze bij haar vriendin terugkwam. “Hij komt niet hè?” Larissa schudde haar hoofd. “Sterker nog, hij neemt niet eens op, dus hij heeft me weer laten zitten! Zelfs gewoon als vrienden kan ie niet normaal met me omgaan. Het is toch normaal als je een afspraak hebt en je bent later of je kan niet komen, dat je dan even belt ofzo om dat te laten weten?! Of verwacht ik nou weer te veel?!” “Nee dat vind ik niet, normale mensen zouden dan ook even wat van zich laten horen, maar hoe normaal is Pascal?” Daar dacht Larissa even over na. Myriam had eigenlijk wel gelijk, ze kende hem nu al zowat 3 jaar en hij bleef verbazen, zo wereldvreemd als die jongen soms overkwam… De normaalste dingen vond hij vreemd, en dingen die ontzettend vreemd waren in de ogen van Larissa vond hij juist weer heel normaal. En toch, toch bleef ze hem leuk vinden, kon ze hem maar niet uit haar hoofd zetten…

Toen ze Pascal had leren kennen, zo’n 3 jaar geleden, had ze nooit kunnen vermoeden dat hij nog zo’n grote rol in haar leven zou gaan spelen. Veertien was ze toen, ze wist het nog heel goed. Veel van haar vriendinnen gingen op stijldansen, eigenlijk mocht ze nog niet maar ze moest en zou ook op les. Daar zaten ze dan, met z’n vieren aan de kant, en geen danspartner… Gelukkig was daar Stefan, die Sanne ten dans kwam vragen. Dat had ie geweten, want de rest van de les hadden ze omstebeurt met hem gedanst, want er waren verder geen danspartners beschikbaar… Gelukkig vond ie het niet erg, en uiteindelijk had Larissa via hem haar danspartner gevonden voor de volgende 2 jaar, zijn neef Jarno. Dat was trouwens ook nog een verhaal apart geweest, hij bleek haar nogal leuk te vinden en aangezien het een jongen was van het type ‘bord voor zijn kop’ kwam ze ook niet meer van hem af… Het maakte het natuurlijk niet makkelijker dat ze zijn danspartner was, zodat ze elkaar minstens 1x in de week zagen. Hoe vaak Larissa ook zei dat ze hem niet leuk vond, hoe bot ze ook deed, hij bleef achter haar aanlopen. Het had wel 2 jaar geduurd voor ze eindelijk van hem af was, zij ging nu door naar het 4e jaar van stijldansen, en hij stopte ermee. Maar het leek wel alsof hij nog steeds niet over haar heen was, hij bleef haar aanspreken, hopen dat ze hem leuk vond… Hopeloos vond Larissa zulke figuren, maar eigenlijk was ze op dit moment met precies hetzelfde bezig…

Shanna16 schreef:

Ik ken hem al ik ken hem al

In commentaar ben ik niet zo goed, dat had ik je al gezegd.

Maar ik wil wel meer

Got, heerlijk om dat eens bij iemand anders te kunnen zeggen!

Citaat:

De tweede stijldansles stond in haar geheugen gegrift, toen zat er ineens een jongen aan de kant die er de week daarvoor niet geweest was. Dat wist ze heel zeker, want zo’n knappe jongen in de les, dat moest gewoon opvallen. Donker haar, beetje een bloempotkapsel maar dan leuk, blauwe ogen, rond de 1.80m, zo te zien aardig gespierd, leuke kleren… Dat zag er dus echt uit als een ideale jongen, precies de beschrijving die Larissa altijd gaf als ze haar droomboy moest beschrijven… Helaas zat ie daar met een meisje, wat dus zijn danspartner bleek te zijn. Aangezien Stefan nog steeds de enige jongen was voor 4 meiden raapte Larissa al haar moed bij elkaar en stapte na een poosje op die jongen af, of ze ook even met hem mocht dansen. Hij vond het goed, z’n danspartner ging aan de kant zitten en toen mocht Larissa… Die ervaring vergat ze nooit meer, het eerste wat aan hem opviel toen ze zo dichtbij hem stond was dat hij onwijs lekker rook. Geen idee welk luchtje, maar wat ze wel wist was dat het erg lekker rook! Het tweede wat opviel was dat ie dus niet kon dansen… Maatgevoel leek totaal te ontbreken, zijn voeten leken een geheel eigen leven te leiden en een aantal keer moest ze snel haar voet wegtrekken om te zorgen dat haar tenen gespaard bleven. Maar toch was het een prettig gevoel, zijn hand in haar hand, zijn hand op haar rug en zo dichtbij dat ze de kleur van zijn ogen goed kon zien. Ze danste niet, ze zweefde, voor zover dat mogelijk was met al die risico’s die ze liep. Daardoor duurde het even voor ze doorhad dat hij tegen haar praatte. “Sorry, wat zei je?” vroeg Larissa. Ze bloosde, betrapte zichzelf erop dat ze nu al had lopen dromen, terwijl ze hem nog niet eens kende! Ze wist niet eens hoe hij heette, maar gelukkig werd dat probleem gauw opgelost. Haar danspartner herhaalde zijn vraag: “Hoe heet je eigenlijk?” “Larissa” stamelde ze, met nog steeds een hoofd als een tomaat, tenminste, zo voelde het. En gelijk daar achteraan kwam “En hoe heet jij?” “Pascal” antwoordde de jongen. Pascal… Dus nu had ze een naam bij die fantastische jongen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Ze wist verder niks van hem, niet hoe oud ie was, waar ie woonde, waar ie op school zat… Maar er moest een manier zijn om daar achter te komen!

Larissa lachte hardop toen ze bedacht hoe dat ook alweer gegaan was. Er was inderdaad een manier geweest om daar achter te komen, Vera, een klasgenootje, had een overbuurmeisje die hem kende, en via haar was ze achter het mailadres van Pascal gekomen. Wat was ze toen nog jong en onbezonnen, ze vertelde toendertijd aan iedereen die het horen wilde wat voor leuke jongen ze had ontmoet, het kwam niet bij haar op dat dat wel eens niet zo slim zou kunnen zijn. En dat het wel heel verdacht zou kunnen overkomen dat ze hem ineens uit het niets toevoegde op MSN. Maar daar stond ze toen helemaal niet bij stil, ze was maar al te blij dat ze tenminste íets had waardoor ze met hem in contact zou kunnen komen. Er was al een behoorlijke tijd overheen gegaan voor ze dat mailadres te pakken had, dus ze had de hoop inmiddels al een beetje opgegeven. Natuurlijk zag ze hem wel iedere week op dansles, maar met hem dansen lukte amper, meestal wisselde zijn danspartner met iemand anders dus was haar kans verkeken. Larissa durfde ook niet zo goed iedere keer op hem af te stappen, bang dat het zou opvallen. Waar ze inmiddels wel achter was, was dat hij vlakbij haar vader woonde. Ze danste op zaterdag en aangezien ze eens in de 2 weken een weekeinde bij haar vader zat, kwam ze hem wel eens tegen als ze naar huis fietsen. Natuurlijk fietsten ze niet samen, zij liet hem voorgaan en ging er dan gauw met Esther, een lesgenootje, achteraan. Ze ging zelfs zo ver dat ze Esther achter hem aan stuurde om te kijken welke kant ie op ging, maar daar werd ze niet veel wijzer van, ze wist nu een richting, meer niet. Zo’n leuke jongen had vast geen oog voor haar, dacht Larissa altijd. Maar als ze dan zo naar huis fietste richting haar vader en Pascal fietste voor haar, dan keek hij wel opvallend vaak om. Dus heel misschien had ze toch nog een klein kansje, hoopte ze tenminste. Maar toen ze hem op een feest in een gymzaal in de buurt zag zoenen met een ander meisje vervloog dat laatste beetje hoop ook. Wist zij toen veel dat dat wel vaker gebeurde, dat een jongen en een meisje voor 1 avondje zoenden… Haar avond was verpest, ze dacht dat ze nu helemaal geen kans meer maakte. Ach, toen was ze nog maar 15, gelukkig had ze in de loop der jaren geleerd dat zo’n avondje zoenen meestal niks voorstelde!