Citaat:
Hallo, ik ben Lizze. Ik ben nu 15 jaar, ik heb blond haar en blauwe ogen, een standaard meisje. Ik woon op het platteland in en omgebouwde boerderij. Erg saai zul je denken, maar dat is helemaal fout. Er gebeuren hier vaak vreemde dingen... Mijn vriendinnen heten Linda, Soof en Marie. En ik ben helemaal hopeloos verlieft op Stef, de lekkerste jongen van de school. Maar me vriendinnen vinden hem maar een standaard jongen met stekels.
Vandaag ga ik naar school ik fiets rustig over een landweg als er een jongen uit het riet springt, hij is helemaal in paniek en rattelt iets over een ontvoering en een rat, ik snap er niet veel van. 'Praat eens rustig'zeg ik terwijl ik afstap. De jongen begint opnieuw 'Snel neem me mee, mag ik achterop? Hij wil me ontvoeren en bij een rat zetten, en hij wil me gebruiken als huishouder ofzo. Ik wil hier weg' zegt de jongen. Ik snap er weinig van maar hij mag mee, dus hij achterop. Ik fiets rustig weg. Hij zit ook rustig maar op een bepaald moment begon hij te schreeuwen en gek heen en weer te schommelen, ik keek naar hem, ik zag dat hij helemaal in paniek was. Hij schreeuwde dat hij er was. Maar ik zag alleen ergens in de verte een schim. Als die schim die man was waar de jongen het steeds over had, zou hij ons toch niet kunnen inhalen. Na een kilometer waren we in het dorp aangekomen. We stapten af, toen pas zag ik hoe erg hij eruit zag. Zijn kleren waren vies en gescheurd. Hij had krassen op zijn gezicht en zijn haar zat helemaal in de klit. Ik bedacht wat ik nu moest doen, ik kon hem moeilijk achter laten. Dus meenemen leek mij dan het beste idee, ik belde mijn moeder op die met de auto naar het dorp kwam. Toen ze na 10 minuten in het dorp was keek ze verschrik naar de jongen. Ze had kleren mee van me vader, veel te groot natuurlijk, maar beter dan wat hij nu aanhad. Ik ging naar school en mijn moeder nam de jongen mee naar huis. Op school kon ik niet echt bij de les blijven en de verhalen die Linda vertelde over haar vriendje intresseerde me ook niet zo veel, normaal wil ik alles over haar relatie weten. Na school ging ik meteen naar huis, toen ik thuis was zat hij op de bank. Hij had zich gewassen en had de kleren van mijn pa aan. Ik ging naast hem zitten en zei hem gedag,hij pakte me hand en keek me lief aan en hij zei zachtjes bedankt. Ik voelde me helemaal raar, ik had het gevoel dat ik zweefde. Mijn moeder riep me naar de bijkeuken, ze vertelde wat er allemaal was gebeurd met Dave, zo heette de jongen. Ik kreeg de tranen in me ogen, zijn ouders waren omgekomen in een auto ongeluk toen hij 6 jaar was een vervelende omstander had hem snel uit de auto gepakt en zich voor gedaan als zijn oom. Hij werd mishandelt en hij werd gebruikt voor de rotklusjes. Hij zou voorlopig bij hun blijven wonen, wat ze daarna zouden doen was onduidelijk. Ik kon der niks aan doen, ik vond het zo zielig. In de logeerkamer zou hij voorlopig mogen slapen. We zouden de politie niet inlichten, dan zou hij waarschijnlijk terug gestuurd worden naar die man, waar hij zo bang voor was. Na een tijdje ging het gewoon weer goed in huis, hij leek gewoon me broer. Dave ging af en toe met mij mee naar school en volgde een lesje in mijn klas. Op een dag begon hij weer helemaal in paniek te schreeuwen en te rennen door het huis. Ik schrok me helemaal te pletter. Me moeder pakte hem en zei dat hij even rustig moest gaan zitten, mijn vader haalde een glas water voor hem. Toen hij op de bank zat zei hij 'Hij is hier, hij komt me pakken!' Me vader liep naar het raam en gluurde door de gordijnen. Het was donker en in het bosje wat voor ons huis was zou je geen schim kunnen onderscheiden van een boom. Me moeder ging met Dave naar zijn kamer en praatte met hem. Mijn vader ging op de bank zitten, want er gebeurde niks. Ik zat ook weer op de bank tv te kijken. Om ongeveer 10 uur ging ik naar bed. Ik kon niet slapen, ik dacht steeds aan Dave, wat zou hij allemaal hebben meegemaakt dat hij zo in paniek was... Toen rond 12 uur werd er aan gebeld, ik schoot rechtop in me bed en voelde me hart kloppen in me keel. Me ouders lagen al op bed. Er werd weer gebeld, ik liep sluipend uit mijn bed en keek door het raam. Er stond een lange man met een hoed op. Ik kon amper iets zien, want het was donker en de man had donkere kleren aan. Me vader ging naar benenden in de badjas van me moeder. Toen hij de deur open deed liep ik langzaam naar de trap. De man had een harde schore stem. Hij zei op een enge toon ' Hebben jullie een jongen? Hij is me neefje, na een ruzie over de afstandbediening is hij weg gelopen. Ik wil hem terug' Mijn vader zei dat hij geen jongen had gezien en dat hij maar naar het dorp moest gaan, daar moest hij het maar vragen. De man liep het pad af, aan het einde van het pad keek hij om en zei' Ik weet het, jullie weten meer, jullie zijn niet van me af.' Ik rende naar me bed en kroop dicht onder de dekens. Ik was nog nooit zo bang geweest. Ik hoorde me vader tegen me moeder praten, even later hoorde ik iemand naar de logeerkamer gaan. Daar sliep Dave, ik liep naar de deur, en gluurde wat er gebeurde. Het was me moeder maar die even keek bij Dave. Gelukkig sliep hij. De volgende ochtend werd ik wakker van het geblaf van Sif, onze hond. Ik kleede me aan, het was half 9 en dat op een zaterdag. Ik ging naar benenden, daar zaten me ouders op de bank. Ze vroegen of ik wat had gemerkt gister, ik zat te twijfelen of ik het moest zeggen of niet. Ik zei dat ik wel wat had gehoord maar niet echt wist wat er was. Me vader vertelde wat er was gebeurd, en dat ze nu echt moesten oppassen met waar Dave naar toe ging. Dave wist nog van niks, hij ging samen met mij mee de hond uitlaten. Hij had een pet en een zonnebril op zodat niemand hem kon herkennen. Sif was helemaal gek op Dave, want hij speelde altijd met hem. Dave en Sif waren echt maatjes. Ik dacht steeds aan die man van gisternacht, en zijn woorden 'jullie zijn nog niet van me af!' Ik zag Dave echt al een broer, Dave was mijn grote broer, hij was 16 jaar. Toen we terug kwamen gingen we ontbijten, me ouders zouden dan vertellen wat er was gebeurd gisteren. Dave had recht om het te weten, en zo kon hij weten dat hij ons kon vertrouwen, hij reageerde wel geschrokken maar niet zo heel erg in paniek als de vorige keren. Hij bedankten mijn ouders ervoor dat ze het eerlijk hebben verteld en de man hadden weg gestuurd. Toen ergens in de middag werd Dave nerveus, en een kwartier later kwam er een blaco envalop door de brievenbus. Ik pakte hem en maakte hem open, er zat een opgevouwen brief in. Ik vouwde hem open, het was een A4 en er stond: Ik ben nog niet klaar met jullie, geef hem nu of anders... Ik rende naar me vader en gaf de brief, ik was bang.. Ik omhelsde Dave en zei dat ik van hem hield als me eigen broer en ik hem zou beschermen. We waren in rep en roer door die ene brief met dat ene zinnetje, en we wisten nietw at er zpu gaan gebeuren en dat was het engste...Na een tijdje was er nog niks gebeurd, en we moesten toch naar de supermarkt. Dave en ik liepen een beetje gespannen naar de supermarkt. Dave keek strak voor zich uit. En we liepen stevig door, ik wou zo snel mogelijk thuis zijn en Dave vast ook. Toen we bij de supermarkt waren werd er achter in de winkel geschreeuwt. Ik schrok en rende er heen met Dave achter me aan. De deur van het magazijn stond open, het gegil was nog steeds niet gestopt. Ik voelde me hart kloppen en toen liepen we naar binnen. Wat ik daar zag was te eng om waar te zijn. Dave pakte me stevig beet, hij liep te trillen en ik ook.
Toen keek ik in het magazijn, net op dat moment stopte het geschreeuw. Ik keek naar Dave, zijn ogen waren groot. Hij zag wat er gaande was. Nu moest ik nog kijken, ik besloot rustig adem te halen en te gaan kijken. Ik telde van van 3 naar 0 en keek zonder na te denken in het magazijn. Daar lag het hoofd van de cassiere, even verderop haar lichaam. Toen keek ik verder, ergens achterin stond de man die Dave jaren gevangen had gehouden. Ik keek angstig naar hem en was doodsbang, hij lachte gemeen en zei 'Zo daar hebben we die etter weer met zijn stoere vriendinnetje.' Dave wou wegrennen, maar ik pakte hem vast. Hij moest nu bij me blijven, we moesten dit samen oplossen. Ik liep voorzichtig naar Rita toe, de cassiere. Ik wou har lichaam weg halen bij die engerd. Terwijl ik naar haar lichaam liep bleef hij me volgen met zijn ogen. Die 3 stappen leken wel kilometers, toen ik knielde bij Rita's lichaam sprong hij op me en trok me overeind. Ik schrok en keek naar Dave, hij stond trillend bij de deur van het magazijn. Ik keek vragend naar hem, hij keek in de winkel er was niemand. Ik schreeuwde dat hij een telefoon moest zoeken, en 112 moest bellen. Op het moment dat hij weg zou rennen schreeuwde de man ' Jij gaat nergens naar toe, als je dat wel doet gaat je vriendin eraan!' en hij lachte gemeen. Toen trok hij een mes uit zijn zak en zette het op mijn keel, het zweet brak me uit. Ik dacht dat mijn laatste uur was geslagen. Ik zag Dave denken, op een moment dat de telefoon van de winkel ging raakte de man afgeleid en sprong Dave tegen hem aan. Ik was los, maar de man reageerde er snel en greep Dave en zette het mes tegen zijn keel. Ik huilde van angst en ik trilde. Ik kon nu weg als ik snel was, hij was met zijn gedachte bij Dave. Ik kon hem niet achterlaten en moest snel wat bedenken. Toen begon Dave erg raar te ademen en zakte door zijn knieen. Hij ging in de armen van die verschrikkelijke vent. Ik liet me zakken tegen de muur en zat snikkend op de grond... We zaten echt in de problemen. Ik smeekte hem om ons los te laten, hij keek spottend en zei 'Jawoor, jullie laten gaan, na het jatten van mijn lieve ettertje.Laat me niet lachen.' Ik keek afwachtend naar Dave, hij werd langzaam weer rustig en kwam bij. Opeens keek hij me recht in mijn ogen en gebaarde dat we binnen drie tellen moesten wegrennen. hij telde met zijn vingers af van drie naar nul en stond op en rende weg. Ik rende er meteen achter aan. Ik durfde niet om te kijken, toen we bij de deur waren lande er net naast me het mes van de man. Ik schrok me helemaal te pletter. We bleven rennen zonder te stoppen. Het zweet liep in straaltjes van me voorhoofd af, ik was echt heel bang. Toen we bijna thuis waren gingen we rustiger lopen, toen pas merkte ik dat Dave een klein sneetje in zijn keel had staan, er liep een beetje bloed uit. Ik keek ernaar, en was helemaal vies. Toen we thuis waren keek mijn moeder angstig naar ons en vroeg wat er was gebeurd. We legde het hele verhaal uit, ze begon mij en Dave te knuffelen en had tranen in haar ogen. Dave werd er emotioneel van en begon te huilen, ik kon er ook niet meer tegen en begon ook te huilen. We waren een zielig stelletje zo, maar het luchte erg op. Na het huilen verzorgde mijn moeder het wondje van Dave. Het deed erg zeer, maar hij hield zich groot en liet het niet zien. Ik had geen trek meer in eten, en Dave ook niet. We waren samen naar mijn kamer gegaan en hadden nog wat tv gekeken. We zeiden bijna niks, maar ik voelde me weer veilig en ik wist dat hij dat ook voelde. Toen het ongeveer 10 uur was ging hij naar zijn eigen kamer, en ik probeerde te slapen. Om half 3 sliep ik nog niet, ik dacht steeds wat er die middag was gebeurd. Ik liep naar beneden om een glas melk te pakken. Toen ik door de kamer naar de keuken liep zag ik een schim voor het raam staan. Ik stond verstijfd van anst, toen ik knipperde met mijn ogen rende de schim weg. Ik hoefde meteen geen melk meer, ik rende naar boven naar mijn ouders om te vertellen wat ik had gezien. Ik was nog nooit zo snel boven geweest, ik rende de kamer van mijn ouders binnen. Ik schreeuwde dat ze wakker moesten worden en schudde mijn vader door elkaar toen hij nog niet wakker was. Mijn moeder zat na mijn eerste schreeuw al rechtop in bed, maar mijn vader bleef doorslapen. Gelukkig na een paar stevige rossen was hij wakker. Hij keek verbaasd naar me, en zei ' Je hoeft me niet zo ruig wakker te maken hoor' en hij wreef over zijn armen. Het was helemaal rood, zo hard had ik hem wakker geschud. Ik bood mjin excuus aan en vertelde dat er iemand rond ons huis liep, en ik hem had gezien omdat ik wat melk wou drinken. We besloten Dave ook wakker te maken. Mijn vader haalde hem naar de slaapkamer waar mijn ouders sliepen en vertelde wat er gaande was. Het was veiliger om nu in 1 kamer te blijven, met zijn alle. Als er iets was kon mijn vader ingrijpen. Ik lag naast het bed op een matras en Dave lag aan de andere kant van het bed ook op een matras. Ik probeerde te slapen, maar ik was te onrustig en Dave ook. Mijn vader lag wel, maar hij ging niet slapen. Mijn moeder lag al snel weer te slapen, ze maakte zich niet zo heel veel zorgen omdat mijn vader hem toch wel zou pakken. Na een uur sliep ik ook bijna, toen hoorde ik beneden gerammel aan het keukenraam. Ik wist dat het het keukenraam was, omdat daar een kattenbandje aan zat dat een vervelend belletje had. Ik vroeg aan mijn vader of hij dat ook hoorde. Mijn vader liep uit zijn bed en liep heel voorzichtig naar beneden. Dave maakte ondertussen mijn moeder weer wakker, en ik stond op de overloop te kijken naar mijn vader. Toen mijn vader bijna beneden was hoorde ik het geluid van brekend glas. Mijn vader keek omhoog naar mij en gebaarde dat we stil moesten zijn. Ik sloop weer naar de kamer van mijn ouders en fluisterde dat we stil moesten zijn. We moesten afwachten wat er nu zou gebeuren...
