Liefste Abigal.
In de straat is het druk.
het wemelt er van de politie auto's en er staan drie ziekenwagens.
er is iets gebeurd, ik weet niet wat.
er staan dranghekken om te voorkomen dat de vele mensen die staan te kijken naar voren dringen.
een vrouw, begin de dertig staat te huilen en te schreeuwen.
Dat zie ik aan haar gezicht, ik hoor het niet.
ik hoor niets.
zelfs de radio die te hard, dat zie ik ook, hoor ik niet.
ik voel me roezig.
ik zie de figuren,die vaag beginnen te worden.
ik weet niet meer waar ik gister was, Abigal.
echt, ik weet het niet meer.
Waarschijnlijk was ik dronken.
ik heb tegen je gelogen, Abigal.
Ik weet wel waar ik gister was, Abigal.
ik weet het heel goed.
ik ben gemeen geweest.
ik had het niet moetten doen.
Het spijt me.
het spijt me.
maar het was perfect, Abigal.
eindelijk iets wat perfect was.
Perfect is mooi.
het was mooi.
Je houd van me, he?
je houd van me, dat heb je gezegd.
dus is het zo, je houd van me.
liefs, Ann
----------------------------------------------
ze....
even knipperde ze met haar ogen, en toen kreeg ze door wat er aan de hand was.
ze lag, alleen, in het grote tweepersoonsbed.
dat bed had ze nog van haar moeder gekregen, het was eerst van haar geweest.
het was dus al een oud bed, eigenlijk net zo oud als alle andere spullen in hun huisje.
maar het bed lag nog confortabel, alleen kraakte het als ze zich omdraaide,
of as ze zich op het bed liet vallen na een dag lang werken.
toen hoorde ze beneden de sleutel in het slot.
daar is hij, dacht ze.
met hij bedoelde ze jon, de man met wie ze nu dik 2 jaar samen woonde.
ze keek op de klok, al wist ze zelf ook wel dat het na 11 uur moest zijn.
hij had vast weer moeten "overwerken" bedacht ze, en ze betrapte zich erop dat ze het bijna leuk begon te vinden, dat hij
steeds diezelfde smoesgebruikte.
natuurlijk wist ze zelf heel goed, dat jon niet overwerkte.
jon was niet zo iemand, die alles deed voor zijn werk.
beter gezegd: hij werkte bijna niet.
altijd verzon hij wel een smoes om niet te hoeven gaan.
hij had hoofdpijn ( maar ging wel naar de kroeg) hij had buikpijn ( maar zoop zichzelf wel ladderzat).
ze hoorde zijn voetstappen dichterbij komen, en ze wachtte tot hij in bed zou stappen,
en hij zijn lichaam tegen haar aan zou drukken.
met open ogen wachte ze in het donker.
de volgende ochtend werd ze vroeg wakker.
ze voelde gelijk dat er iets ontbrak, en toen ze rond keek, zag ze dat er ook echt
iets ontbrak.Jon was er niet.dat was raar, normaal was hij altijd laat thuis, maar lag hij ook
tot laat in de ochtend, vroeg in de middag in bed.
ze stapte uit bed, waarbij het natuurlijk kraakte, en trok haar versleten ochtendjas aan.
op het moment dat ze zichzelf in de keuken wat koffie inschonk, viel haar oog op een witte enveloppe
met 'hanna'erop.
zei was hanna, schoot haar binnen, dus die enveloppe was voor haar.
en ze wist wat erin zou staan, en van wie hij was.
met trillende vingers maakte ze de enveloppe open.
