Geplaatst dit verhaal gaat over mij en me verzorpaard mijn vriendin Alicia heeft dit verhaal geschreven misschien een beetje lang verhaal
vertel wat je er van vind.
Nik en Michel.
Michel Lens stond voor de spiegel met haar paardrijdkleren aan. Haar paardrijbroek werd te klein. Over een week was ze jarig, dan wist ze meteen iets om op haar verlanglijstje te zetten. Michel werd over een week dertien. Ze had donkerbruin, lang haar en bruine ogen. Ze had een slank figuur maar was redelijk klein voor haar leeftijd. Eigenlijk vond ze zichzelf heel lelijk, terwijl ze er juist heel leuk uitzag. Wat je zeker van haar kon zeggen was dat ze heel gek op paarden was. Ze sprintte naar de huiskamer en dronk haar melk op. Haar moeder kwam binnen toen ze 'paardrijbroek' op haar verlanglijstje schreef. "Je verlanglijstje is niet zo lang. Gossie, kun je nu niet iets anders bedenken dan paardenspullen? Moet je zien; hoevekrabber, halster, halstertouw, paardrijbroek...hé? Geen paard op je verlanglijstje?" Mevrouw Lens keek haar dochter vragend aan. Deze zei: "Ach mam, ik weet wel dat, dat niets uithaalt. Ik snap nu ook wel dat we dat niet kunnen betalen." Mevrouw Lens knikte glimlachend, en liep toen weg. Toen Michel op de manege aankwam werd ze meteen begroet door Miranda, haar rij-instructrice. "Hoi Michel! Raad eens? Nik is niet meer kreupel dus je kunt weer gewoon op haar rijden vandaag. ‘’Doe nog wel een beetje rustig aan. Oké?" Michel knikte blij. Nik was haar lievelingspony. Het was eigenlijk de pony van een ander meisje, Lucia, maar die reed niet meer nadat ze een keer gevallen was. Toch wilde zij Nik niet zomaar wegdoen. Daarom liet ze Michel op haar rijden. Nik had een tijd geleden een trap tegen haar achterbeen gehad en was kreupel geworden. Maar nu was ze weer helemaal beter. In de stallen aangekomen hinnikte Nik haar meteen toe. Michel was elke dag langsgekomen om haar in de watten te leggen. "Hoi meisje! Wat zit je nu toch aan mijn jas te snuffelen? Oh, ik snap het al! Je ruikt de suikerklontjes die ik meegenomen heb voor jou, hè schoonheid?" Nik was een sneeuwwit paard met lange witte manen en staart. Ze had een zachte roze neus en ogen die altijd vriendelijk stonden. Echt het mooiste, en dan ook nog eens het liefste paard dat er bestond. Michel verbeelde zich soms dat het haar eigen paard was, fantastisch zou het zijn als het echt zo was. De les ging erg snel voorbij, veel te snel naar Michel haar zin. Zoals altijd bleef ze nog de hele middag bij Nik om haar te borstelen. Tja, het was nu eenmaal een wit paard, en die krijgen heel snel gele plekken. Michel hield van borstelen, dus besteedde er veel tijd aan. Daarom was bij Nik geen enkel geel plekje te vinden. Nu stond Michel ook weer al zingend Nik te borstelen. "Hallo Michel." hoorde ze ineens achter zich. Ze draaide zich om. Achter haar stond Lucia. "Hoi, Lucia! Kwam je bij Nik kijken? Het gaat heel goed met haar, hoor!" zei Michel opgewekt. Lucia glimlachte flauwtjes. "Daar ben ik blij om, Michel. En ik vind het heel fijn dat je haar zo goed verzorgd hebt, maar het is nu niet meer nodig. Ik wil weer gaan rijden, ik ben niet bang meer. En het verzorgen neem ik ook weer zelf over." Michel stond een paar seconden als versteend. Had ze dat nu goed gehoord? Mocht ze Nik niet meer verzorgen? "maar...maar..." stamelde ze. Maar Lucia onderbrak haar: "Het is nog steeds mijn paard, en ze hecht zich te veel aan jou. Dat wil ik niet, niet nu ik zelf weer ga rijden. Je kan beter gaan, ik borstel haar zelf wel verder." Ze pakte resoluut de borstel uit Michel’s handen en keerde haar de rug toe, terwijl ze Nik begon te borstelen. Michel rende naar haar fiets, en fietste met een waas van tranen voor haar ogen naar huis. Voordat ze de trap op kon stormen hield haar moeder haar tegen. "Michel, wat is er gebeurd?" Michel liet zich tegen haar moeder aanvallen. "Lucia is er weer..." snikte ze, om vervolgens te roepen. "Ik mag Nik niet meer verzorgen!" Michel’s moeder maakte zich in de dagen daarna erg zorgen om haar dochter. Ze at bijna niet meer, sliep niet meer, zat de hele dag stilletjes op haar kamer. De plannen voor haar verjaardag waren ook al helemaal in duigen gevallen. Michel wilde haar verjaardag niet eens meer vieren. Dat haar ouders toch allemaal nieuwe plannen aan het maken waren, wist ze niet. Op een dag hield ze het niet meer uit en besloot ze naar Nik te gaan kijken. Op de manege aangekomen liep ze regelrecht naar de stallen. Maar Nik zag ze niet. Ze liep alle stallen langs, maar in geen één stal stond Nik. "Michel! Je bent er weer!" riep Miranda haar toe, toen deze Michel had opgemerkt. Michel schonk er geen aandacht aan. "Staat Nik in de wei?" Miranda’s gezicht betrok. "oh...Michel, maar..." Michel keek haar geïrriteerd aan. "Ja, ik weet wel dat ik haar niet meer mag verzorgen, maar ik wil haar alleen maar even zien!" Nu keek Miranda nog verschrikker. "Maar Michel...wist je dan niet dat Nik verkocht was? Gisteren!" Stomverbaasd keek Michel haar aan. "Vijf dagen geleden verteld Lucia me dat ze Nik weer zelf wil rijden en verzorgen en nu is ze ineens verkocht?" Miranda knikte, en haalde tegelijkertijd haar schouders niet-begrijpend op. Michel sloeg kwaad en verdrietig tegen een staldeur. Nu kon ze Nik helemaal nooit meer zien! Op de ochtend van haar verjaardag was het buiten stralend weer. Maar Michel bleef slecht gehumeurd in haar bed liggen. In haar verjaardag had ze helemaal geen zin, vandaag. Zuchtend stond ze op. Toch maar een beetje normaal doen, om haar ouders een plezier te doen. Die konden er ook niks aan doen dat ze Nik kwijt was. Beneden aangekomen zaten haar ouders haar stralend aan te komen. "Gefeliciteerd lieverd!" Michel glimlachte zo goed en zo kwaad als het ging. Haar vader stond plechtig op. "Je cadeau kan elk moment arriveren." Niet-begrijpend keek Michel hem aan. Arriveren, wat bedoelde hij daar nu weer mee? Moest het over de post komen soms? Een trailer reed het erf op. "Aha, daar is ze al!" riep Michel’s moeder. De schrik sloeg Michel om het hart. Ze hadden toch geen paard voor haar gekocht? Ze wilde helemaal geen paard! Ze wilde alleen maar Nik! Maar dat kon ze toch moeilijk zeggen? Michel’s vader maakte de trailer open. "Ben je er klaar voor, lieverd?" riep hij naar de toekijkende Michel. Ze knikte bedeesd. Uit de trailer kwam een sneeuwwit paard die luid naar Michel hinnikte. Michel sperde haar ogen wijdopen. "Nik!" riep ze bij het zien van haar lieveling. Ze vloog het paard om de hals. "Van mij? Is ze echt van mij?" Haar moeder sloeg een arm om haar schouder. "Ja, helemaal van jou. Zie je, we wilden haar al heel lang voor je verjaardag kopen, omdat we dachten dat Lucia haar aan jou wel zou willen verkopen. We schrokken geweldig toen we hoorden dat ze weer was gaan rijden. We hebben heel lang met haar gepraat. En na lang denken belde ze ons op om te zeggen dat ze Nik zou verkopen.Ze werd er toch iets te groot voor." Michel sloeg haar armen nog iets steviger om de hals van Nik. Van nu af aan zouden ze voor altijd samen zijn!
einde!
Edit Sizzy: tag toegevoegd.
)
maar het verhaal heeft al 1000X in de penny gestaan, misschien dat ze zelf een onderwerp had kunnen kiezen, want meteen al bij de eerste regel wist ik al hoe het verhaal zou gaan en af lopen, erg jammer... maar hij was ook wel leuk hoor!