Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-06-04 12:46

[verhaal] Tara & Tijger

Geplaatst: 05-06-04 12:46

Omdat hier zoveel leuke verhalen op worden gezet, begon bij mij het schrijven ook weer te kriebelen en dus ben ik weer bezig een heel oud verhaal van mij ter herschrijven. Dit is een stuk halverwege het verhaal (ik ben nu maar eens in het midden begonnen), ik hoop dat het toch te volgen is en dat het niet verveelt (eerste deel heel kort: Tara vind erg lelijk en strontvervelend droompaard tijdens verkoop manege, ouders willen het niet kopen en het paard is niet te koop, dan vind ze hem later op een boerderij terug waar ze haar gaat verzorgen. Heel Penny dus. Haha!

). Op- en aanmerkingen zijn altijd welkom!

Diep in gedachten liep Tara door het bos. Krul sprong vrolijk naast haar mee en probeerde de muggen uit de lucht te happen die Tara steeds van haar armen sloeg.
'Nuttig beest!' lachte Tara en ze maakte de riem los. Ze waren nu toch al bijna bij de open plek en Krul kon best zichzelf vermaken. Met grote sprongen hupste de poedel weg. Stom konijn, dacht Tara glimlachend, terwijl ze de riem oprolde en in haar broekzak frummelde. Toen versomberden haar gedachten weer. Was Tijger ook maar zo gemakkelijk in de omgang. Ondanks alle aandacht en uren die Tara aan haar training besteedde, bleef de merrie koppig weigeren mee te werken. Een hoofdstel aan doen bleef een groot gevecht waarbij de pony halsstarrig de kaken op elkaar hield om ze pas na vijf minuten iets van elkaar te halen. En als het Tara dan niet lukte om het bit er tussendoor te frotten, kon ze er net zo goed meteen mee stoppen. Met halster trainen was dan de enige uitweg en dat verliep ook niet zonder problemen. Rijden was onmogelijk, omdat Tijger slechts twee versnellingen kende. De eerste was aan de grond genageld staan, de tweede bestond uit in een wilde galop wegspringen en met een vreselijk elastisch gekronkel Tara van haar rug verwijderen. Het vervelendste was echter dat Tara gaan enkele controle over het schakelen tussen die gangen had. Tijger deed wat ze wilde. Rustig blijven zitten en proberen aan boord te blijven zonder de merrie al te veel te storen had geen enkel effect, aangezien Tijger nog steeds naar believen tussen haar twee versnellingen wisselde, precies wanneer zij dat wilde en zich geen moer aantrok van suggesties over tempo en richting van Tara's kant. Haar met een zweep een flinke dreun verkopen als ze niet luisterde of er weer eens vandoor ging, had als enig resultaat dat de merrie met een ruk tot stilstand kwam en geen poot meer verzette. Één ding moest ze Tijger echter meegeven: ze was niet kwaadaardig. Ze weigerde gewoon om ook maar iets te leren. Tara zuchtte en schopte hard tegen een dennenappel, die met een grote boog door de lucht vloog. Meteen werd ze met een flinke dreun opzij geduwd door een inmiddels heel vies grijs beest, dat het hele bos in zijn vacht mee leek te slepen.
'Krul, idioot! Het is een dennenappel, geen konijn!' riep Tara geschrokken uit, terwijl de nu meer bruine poedel zich uitgelaten op de dennenappel stortte en die woest uit elkaar rukte, tot hij er zeker van was dat er niets meer bewoog.
Tara sloeg weer wat vliegen van zich af en besloot Krul wat dichter bij zich te houden, omdat het pad nu overging in de open boswei en daar misschien ook andere mensen hun hond aan het uitlaten waren. Het was stralend weer en omdat er op de open plek altijd wel een zuchtje wind was dat voor verkoeling zorgde en de vliegen verjoeg, verbaasde het Tara niet dat er iemand anders ook op het idee was gekomen om hier naartoe te gaan. Op het midden van de wei sprong een grote, glanzende herder enthousiast om zijn baas heen. Had Tara haar niet al eens eerder gezien? Terwijl ze Krul naar zich toe, draaide het meisje zich ook om en zwaaide even. Toen werd ook de kruk zichtbaar waar ze met haar rechterarm op leunde. Natuurlijk! Tijdens de buitenrit met Mijntje had Tara haar ook met de hond zien lopen. Het meisje draaide zich nu weer om naar haar hond, die nauwkeurig al haar bewegingen in de gaten hield. Nieuwsgierig kwam Tara wat dichterbij. Op tien meter afstand bleef ze staan, terwijl ze Krul bij de halsband vasthield.
'Pasja, zit.' Het commando werd nauwelijks hoorbaar uitgesproken, maar de hond had het duidelijk gehoord en zakte meteen neer.
'Down, meisje.' De hond lag, nog voor het commando voltooid was, al languit op de grond. Zijn staart bleef echter actief en sloeg enthousiast en met kracht het arme gras plat.
'En nu heel stil.' Even werd de goudbruine vacht nog opgeduwd door een diepe ademteug, toen liet de hond zich op zijn zij vallen en bleef met gesloten ogen doodstil liggen. Zelfs de staart leek opgehouden te zijn met leven. Ook het meisje bleef doodstil staan. Het enige dat nog bewoog, was het gras, dat langzaam weer overeind kwam.
De seconden tikten voorbij en Tara begon ongerust te worden, toen er plotseling alles tegelijk gebeurde. Er klonk een luide metalige knal, de hond vlóóg overeind en wierp zich bijna op het meisje, dat maar nauwelijks overeind bleef. Ook Krul werd in een klap wakker en gaf zo'n ruk aan zijn halsband dat Tara hem niet alleen losliet, maar bovendien languit in het gras geworpen werd. Een vlammende pijn schoot door haar rug, terwijl de hond zich met grote sprongen naar de herder en zijn trainster rende.

**Geplaatst**: 05-06-04 19:38

Geplaatst: 05-06-04 19:38

Niemand? Jammer, ik had graag gehoord of het iets is (of, of het niets is Haha!

). De poll is trouwens een beetje mislukt: Als je hem in wilt vullen dan erg graag, maar om de een of andere reden is mogelijkheid C (weet niet/geen mening) weggevallen toen ik het bericht verzond. Beetje dom Knipoog

**Geplaatst**: 05-06-04 21:46

Geplaatst: 05-06-04 21:46

Mooi verhaal, volgens mij ben ik geen spelfouten tegen gekomen. Ik ben benieuwd hoe het afloopt !

**Geplaatst**: 06-06-04 10:34

Geplaatst: 06-06-04 10:34

Ja hoor, ik heb m gelezen. Ik vind hem goed ende leuk. Je hebt in topic-titel gezet dat het een lang verhaal is. Dat schrok mij af. Want dit fragment is in ieder geval niet heel lang. Leuke cliffhanger. Ik vind het wel iets. Schrijf je alleen maar Penny-verhalen?

**Geplaatst**: 06-06-04 12:11

Geplaatst: 06-06-04 12:11

MargaV schreef:
Ja hoor, ik heb m gelezen. Ik vind hem goed ende leuk. Je hebt in topic-titel gezet dat het een lang verhaal is. Dat schrok mij af. Want dit fragment is in ieder geval niet heel lang. Leuke cliffhanger. Ik vind het wel iets. Schrijf je alleen maar Penny-verhalen?

Dat van die titel bedacht ik me ook pas toen ik een uurtje later weer op Bokt zat en het niet meer kon veranderen. Haha!

Maar het is een kort stukje uit een langere tekst, daarom zette ik voor de zekerheid lang erbij, omdat ik niet wist of ik de rest er ook bij zou (gaan) zetten. En die cliffhanger is eigenlijk behoorlijk knullig omdat daar helemaal geen cliffhanger was, de tekst loopt gewoon nog een pagina door voor de volgende alinea begint. Dus dit is gewoon tamelijk willekeurig de schaar erin gezet. Bloos

Maar ik schrijf ook wel andere dingen. Voornamelijk scripties voor mijn studie, en teksten over paarden trainen voor op mijn site. Op dit moment heb ik niet echt inspiratie om iets niet-paardigs te doen, gewoon omdat ik over paarden en paardenmensen schrijven heel erg leuk vind.

**Geplaatst**: 06-06-04 14:47

Geplaatst: 06-06-04 14:47

Kvind het goed en wil zeker een vervolg lezen

**Geplaatst**: 06-06-04 14:49

Geplaatst: 06-06-04 14:49

ik vind het geen penny verhaal

deze is leuker Knipoog

snap alleen het eind niet helemaal, trok die poedel het meisje nou omver?

**Geplaatst**: 06-06-04 15:31

Geplaatst: 06-06-04 15:31

Nou, eigenlijk achterover, maar toen ik het opnieuw las bedacht ik me dat als je hond vooruit springt, je eerder voorover valt dan achterover. Maar ik heb geen hond, dus dan zijn dat soort fouten begrijpelijk. Haha!

Maar ik zal vanavond eens kijken of ik het vervolg erop kan zetten als ik weer bij mijn computer ben het vervolg erop zetten. En beterschap trouwens! Scheve mond

**Geplaatst**: 06-06-04 19:12

Geplaatst: 06-06-04 19:12

Vervolg:

Ook Krul werd in een klap wakker en gaf zo'n ruk aan zijn halsband dat Tara hem niet alleen losliet, maar bovendien languit in het gras geworpen werd. Een vlammende pijn schoot door haar rug, terwijl de hond zich met grote sprongen naar de herder en zijn trainster begaf. Die negeerde hem echter volkomen en liep bezorgd op Tara af.
'Wat stom van me! Heb je je pijn gedaan?' vroeg ze, terwijl ze haar hand uitstak naar Tara, die moeizaam uit het lange gladde gras overeind krabbelde. 'Ik wist niet dat je ook clickerde! Anders had ik wel mijn tong gebruikt. Sorry.'
Dankbaar pakte Tara de hand en hees zich omhoog. Het meisje mocht dan aardig zijn, gestoord was ze duidelijk wel.
'Oeps, sorry, ik ben trouwens Sandra en dat daar is Pasja.'
'Het geeft niet,' mompelde Tara terwijl ze de laatste restjes gras en vieze beestjes van zich af sloeg, 'Ik ben Tara. Ik schrok van die knal en Krul is gewoon een onopgevoed monster dat precies doet waar hij zin in heeft.'
Sandra's gezicht werd een groot vraagteken. 'Je schrok?'
'Natuurlijk! Het was doodstil en opeens die luide knal. Zag je de honden niet, die beesten schrokken zich rot!'
Tot Tara's grote verbazing klapte het vreemde meisje bijna dubbel van het lachen en moest ze zich aan haar kruk vasthouden om niet om te vallen. 'Gaat het wel goed met je?' vroeg ze bezorgd, hoewel het wel duidelijk was dat er meer dan één steekje los zat bij het vreemde kind.
'Er was helemaal geen knal!' grinnikte het meisje nog na, 'Het was de clicker! En daarom reageerden de honden zo fel, ze zijn er allebij mee getraind!' Ze greep in haar broekzak en pakte toen Tara's hand. 'Hier! Kijk zelf maar.'
In Tara's hand lag een klein, wit plastic doosje met een blauwe onderkant waar een groot gat in zat. Daaronder zag ze een brede metalen strip zitten. Vragend keek ze Sandra aan, die haar ongeduldig toeknikte. 'Toe dan, druk met je duim op de strip.'
Tara haalde haar schouders op en drukte op het metaal. Meteen klonk de korte heldere knal weer over de boswei en plotseling zaten er twee grote, nog nahijgende honden voor haar voeten die haar met wel heel grote ogen aankeken.
'Hier heb je twee hondensnoepjes, geef ze dat maar.' zei Sandra kordaat terwijl ze Tara de bruine brokken in de hand duwde. Verdwaasd stak ze ze uit naar de honden, die ze meteen uit haar handen gristen en er met een gelukzalige blik op kauwden. Niet begrijpend keek Tara naar het doosje met de plastic veer en gaf het toen weer terug aan Sandra. Die keek haar nieuwschierig aan.
'Je hebt geen flauw idee wat hier net gebeurde, is het niet?' vroeg ze.
Tara grinnikte hulpeloos. 'Geen flauw idee. Wat is dit, zo'n soort magisch hondenfluit dingetje waar alle honden op reageren?'
'Nee,' kwam het antwoord aarzelend, 'het is een clicker. Ik wil je best over clickertraining vertellen, maar dat kost wel wat tijd en ik weet niet of ik zo lang kan staan.'
'Dan gaan we zitten. Ik ben nu toch wel heel nieuwsgierig geworden. Nu de eerste schrik voorbij is dan.' Antwoordde Tara lachend, terwijl ze weer op de grond plofte. Sandra volgde opgelucht haar voorbeeld en liet zich moeizaam op de grond zakken, waarna ze de kruk naast zich legde. Het was nu bijna middag en de zon scheen warm en broeierig op de boswei. De honden, die nu ook wel doorhadden dat er niets meer te verdienen viel, geeuwden loom en gingen lui en met half gesloten ogen liggen soezen.
'Arme beesten, zo hard gewerkt,' lachte Sandra goedmoedig, terwijl ze Pasja over haar rug aaide, 'Maar nu de clickertraining. Clickertraining is een verfijnde vorm van gewoon beloningstrainen, waarbij je je beest wat voer geeft als hij het goed doet en je hem wilt laten merken dat je tevreden over hem bent.'
'Dat probeer ik ook met Krul.'
'Hmm,' zei Sandra voorzichtig, 'het kan geen kwaad om op die manier een dier te trainen, maar het is niet erg efficiënt omdat je hond nooit weet waar hij precies voor beloond wordt. Stel, je hebt een jonge pup die je wilt leren zitten. Je duwt hem zachtjes op de rug en zodra hij ook maar een beetje door zijn achterbenen zakt stop je om te belonen. Je pakt wat voer uit je zak en geeft dat aan hem. Dat lijkt heel duidelijk, maar intussen is je pup al lang weer gaan staan en waggelt vrolijk afgeleid verder. Dan krijgt hij een brokje aangeboden, wat hij enthousiast opeet. Maar hij heeft geen flauw idee dat hij het brokje krijgt omdat hij een paar seconden geleden netjes ging zitten. Hij weet alleen dat hij toen hij net weer onnozel en enthousiast door de kamer waggelde er een hand met een brokje uit de lucht kwam vallen. Terwijl jij denkt dat je voor het zitten beloont, denkt hij juist dat hij voor het kamer verkennen beloond wordt.'
'Je bedoelt dus dat het voer eigenlijk altijd te laat komt? Als het goede gedrag alweer voorbij is, zodat je je hond eigenlijk steeds voor het verkeerde gedrag beloont?'
'Yep, precies dat. Een dier heeft gemiddeld een associatietijd van 3 seconden. Dus als je pup op je bed plast en je zegt binnen die drie seconden 'Foei!', dan zal hij het op het bed plassen en jouw irritatie met elkaar koppelen en waarschijnlijk besluiten dat hij voortaan een andere plaats moet vinden om zijn behoefte te doen. In je schoenen bijvoorbeeld,' lachte Sandra. 'Maar als je pas ziet dat op je bed geplast is als je tien seconden na de misdaad de kamer binnenkomt en dan pas 'Foei!' roept, dan is de pup al lang weer met iets ander bezig en is het hele bedplassen vergeten, omdat dat meer dan drie seconden geleden is gebeurd. Hij denkt nu dat hij gestraft wordt voor iets waar hij nu mee bezig is, bijvoorbeeld in zijn mand liggen. Hij leert er dus niets van. En zo werkt het ook met beloningen. Als die te laat komen, zodat je hond de beloning niet meer met zijn gedrag in verband kan brengen, dan leert hij niets. Of in elk geval veel minder snel.' Sandra pauzeerde even. 'Wordt het al saai?' voegde ze verontschuldigend toe.
'Nee, ik vind het wel interessant. Het probleem is dus dat veel beloningen niet op tijd komen zodat je beest meer moeite heeft om te snappen wat precies beloond wordt? En daar komt jouw clicker om de hoek kijken?'
'Inderdaad! De clicker is niets magisch. Het is gewoon een plastic doosje met een metalen veer en als je daar op drukt, hoor je een duidelijke klik. Dat is alles wat het doet. Bij clickertraining leer je je hond dat de click een beloning aankondigt. Click betekent voer, en dat wordt al snel een wet voor ze, want elke beloning wordt nu vooraf gegaan door een click. Het grootste voordeel van zo'n beloningssignaal is dat je dat precies kunt geven op het moment dat je hond beloond moet worden. Terwijl je vroeger er minstens een minuut over deed om je voer te pakken en je puppy al lang weer opgestaan was voor hij zijn beloning kreeg, geef je nu de click precies op het moment dat hij even door de achterpootjes zakt. Nu zal je pup enthousiast opspringen en ongeduldig op zijn voer wachten. Dat hij direct weer opspringt is niet erg, want de clicker heeft al het moment gemarkeerd waar de beloning voor bedoeld is. De puppy ging zitten en hoorde het signaal dat voedsel aankondigt. Tien tegen een dat hij na het brokje voor de grap nog eens door zijn achterpootjes zakt, misschien zelfs iets dieper, om te zien of er misschien een tweede beloning volgt. En die volgt natuurlijk!'
'Wacht even.' Tara probeerde langzaam alle informatie die ze net had gekregen te verwerken, 'De clicker zelf is dus geen magisch ding dat honden automatisch een beloning vinden. Het is puur een beloningsaankondiger. En met een click zeg je 'Goed zo beest, nu doe je het goed, hiervoor krijg je je beloning. Doe je het nog een keer of nog beter, dan krijg je nog een click en nog een beloning'. Klopt dat?'
'Precies.'
'Dus… Als ik nu je clicker zou jatten en een click geef op het moment dat Pasja net luidruchtig snurkt, dan leert ze dat luidruchtig snurken heel voordelig is en gaat ze dat vaker doen?'
'Ja. Tenminste, als je haar na die click wel haar beloning geeft. En als ik jou mijn clicker geef. En die kans is nu heel klein geworden.' lachte Sandra.
'En jij denkt dat dit grijzige poedelmonster ook geclickertraind is?'
'Dat weet ik wel zeker. Honden die de clicker niet kennen reageren niet op het geluid of zijn er bang van. Honden die het wel kennen rennen direct naar de trainer - of de persoon met de clicker in dit geval - om hun beloning te komen innen. En jouw hond was wel héél enthousiast. Die zal dus ver doorgetraind zijn.'
Tara keek met vernieuwd respect naar de grijze pluizenbol die naast haar in het gras lag te dromen. Natuurlijk had Krul al een aantal heel bijzondere dingen voor haar gedaan. Hij had haar geholpen om Tijger te vangen en had haar bovendien teruggevonden op de boerderij. Maar dat had ze afgedaan als jachtinstinct of gewoon het hebben van een goede neus. Maar nu… Nu bleek dat de hond wel degelijk hersens had en dat die waarschijnlijk ook nog eens flink aan het werk gezet konden worden. Als je maar wist hoe. Plotseling begon zich een gedachte in Tara's hoofd spinnen.
'En dat Krul zich anders als een kip zonder kop gedraagt, naar niemand luistert en precies doet wat hij wil, komt dat doordat ik geen clicker heb?'
'Als het goed is niet.' Sandra zag Tara's uitdrukking verdonkeren en ging snel verder, 'Ik bedoel, de clicker heb je alleen nodig om nieuw gedrag aan te leren, zoals het zitten. Zodra je hond dat eenmaal kan en je het op commando hebt gezet, bouw je het clickeren af door nog maar af en toe te clicken en er vervolgens helemaal mee te stoppen. Als je hond zonder clicker niet luistert, kan dat betekenen dat hij nog niet zo ver is in het leerproces. Maar dat geloof ik niet als het om Krul gaat. Poedels zijn hyperintelligente beesten en staan bekend om hun eigenzinnigheid. Als ik zie hoe hij op de click reageerde, dan denk ik eerder dat hij het vertikt om ook maar iets te doen als hij onder dwang wordt gezet. Vragen is prima, maar dwingen, ho maar.'
'Nou ja, dwingen,' verontschuldigde Tara zich terwijl ze zich rood voelde worden, 'ik bedoel, als hij weer eens aan de lijn trekt, geef ik een ruk terug. Ik sla hem niet in elkaar of zo.'
'Zo worden de meeste dieren inderdaad getraind. Jij straft hem op het moment dat hij iets fout doet. Maar een straf vertelt maar een ding: wat jij niet wilt zien. Wat je wel wilt zien moet je hond vervolgens zelf maar uitzoeken en als hij het fout heeft, komt er een volgende ruk aan die lijn, net zolang tot hij het goede antwoord heeft geraden en netjes met je meeloopt. En aangezien er een miljoen mogelijkheden zijn, is de kans dus een op een miljoen dat een hond na een ruk netjes stopt met trekken. En dan nog, dan doet hij het eindelijk goed, en wat doe jij dan?'
'Dan laat ik de lijn natuurlijk weer losser. Als beloning.' Voegde Tara snel toe.
'Dus jouw beloning bestaat uit een gebrek aan straf?' zei Sandra fel, 'Dus stel, ik wil dat jij opstaat. Ik pak je arm en knijp in een velletje, en blijf dat net zo lang vasthouden tot jij bedenkt 'Oh, ze wil dat ik ga staan!'. Hoe groot is de kans dat jij dat binnen vijf minuten bewust denkt? Waarschijnlijk geef je mij een schop terug of ren je hard weg, maar alleen omdat ik je pijn doe, niet omdat je door hebt dat ik wil dat je gaat staan. Door met straffen te werken ben je heel negatief bezig: je legt extra de nadruk op de fouten en doet alsof het goede vanzelfsprekend is en beloont daar dus niet voor. En bovendien zegt die correctie niet wat je dan wel wilt zien van de hond. Zo wordt leren pas echt een straf.' Sandra zweeg met een rood hoofd en staarde over de boswei.
Ook Tara voelde zich niet helemaal op haar gemak na deze uitbarsting. Natuurlijk snapte ze dat je het leren leuk moest maken, en dat steeds corrigeren daar niet bij hielp. Maar gewoon netjes aan de lijn lopen, of stomweg een bit innemen, dat was toch vanzelfsprekend? Moest je daar dan elke keer dankbaar voor zijn? Nee toch? Of… toch wel? Moest je je paard niet juist bedanken voor iedere keer dat hij zijn mond wel opendeed en de hond braaf met je mee ging? Moest je ze niet juist enthousiast maken over het meewerken en ze helpen met de juiste antwoorden op jouw vragen te vinden? Niet door met een straf het foute antwoord af te keuren, maar door met beloningen het beest op weg te helpen naar het goede antwoord? Dus Krul had zich al die tijd zonder dat ze dat gemerkt hadden tegen een op straffen gebaseerde leermethode verzet, door stomweg niet te luisteren. Dus Tijger…
'En dat clickeren, dat kan ook met andere beesten dan honden?'
'Natuurlijk!' riep Sandra opgelucht, 'Clickertraining is zelfs ontworpen voor een andere diersoort, namelijk dolfijnen. Dolfijnen zijn op geen enkele manier met dwang te trainen. Dus moesten mensen uit dolfinaria in 1950 op zoek naar een andere methode, toen ze de dolfijnen kunstjes wilden leren om het publiek beter te kunnen vermaken. En de resultaten waren zo goed dat ook andere diertrainers hierop over stapten. Verzorgers in dierentuinen leren op deze manier neushorens, olifanten, leeuwen, van alles en nog wat om bepaalde houdingen aan te nemen die de dierenarts tijdens het werk veel gemakkelijker maken. Ik ken mensen die hiermee hun katten kunstjes leren, vogels, kippen…'
'Paarden?' onderbrak Tara haar.
'Ja,' zei Sandra aarzelend, 'paarden ook, er zijn hele boeken over geschreven, maar…'
'Dan heb ik een fantastisch idee, en jij kunt me daarbij helpen.'

(Nu dus wel wat langer Bloos

Nog steeds is alle commentaar, opmerkingen en kritiek trouwens welkom!)

**Geplaatst**: 07-06-04 11:31

Geplaatst: 07-06-04 11:31

Ha! Leuk! En educatief verantwoord! Ik krijg meteen helemaal behoefte om mijn kat af te richten...
Ehm, kritiek..... Even denken hoor.... Af en toe klinkt Sandra wel heel erg als een reclamefolder voor een clicker. Het mag best iets meer spreektaal zijn, denk ik.

Verder, leuk!

**Geplaatst**: 07-06-04 20:28

Geplaatst: 07-06-04 20:28

In het volgende stuk wordt de spreektaal in praktijk gebracht met het beest in kwestie. Als ik tijd heb (en als er belangstelling is) zet ik dat er morgen wel op. Maar ik vroeg me inderdaad ook af of het niet iets te was. Een overload aan informatie. Bovendien is het niet echt mijn doel om zieltjes te winnen voor clickertraining, het speelt natuurlijk wel een rol in het verhaal, maar daarnaast gebeurt ook nog het een en ander met Tara, Sandra, Tara's zusje en haar pony en niet te vergeten Tijger.. Haha!

(En katten trainen is trouwens best leuk, bij gebrek aan hond clicker ik ook wel eens met onze poes en ze pakt het heel aardig op. Als ze gaapt lijkt er schrikbarend weinig ruimte in dat koppie over te blijven voor hersenen, maar wat ze heeft gebruikt ze toch best behoorlijk. Haha!

)

**Geplaatst**: 07-06-04 20:30

Geplaatst: 07-06-04 20:30

mooi verhaal hoor leuk geschreven Lachen

**Geplaatst**: 08-06-04 22:04

Geplaatst: 08-06-04 22:04

'Dat is Tijger.' Tara wees naar het grijszilveren paardenbeest dat aan de andere kant van het weitje stond en de meisjes onvriendelijk aanstaarde.
'Ze… Ze lijkt niet zo'n goed humeur te hebben.' Zei Sandra aarzelend.
'Dat heeft ze nooit. Dat is juist het probleem. Ze weigert mee te werken en hoewel ze niet kwaadaardig is, laat ze duidelijk merken dat ze schijt aan alles heeft. Ik krijg haar gewoon niets geleerd. Voetjes geven, hoofdstel omdoen, met beloningen of juist met straffen, ze weigert mee te werken en als ze dat wel doet, dan lijkt ze alles direct weer vergeten te zijn zodat ik weer helemaal opnieuw kan beginnen.'
'En dus wil je haar clickertrainen?' vroeg Sandra bezorgd, terwijl Tara zich al met een halster in de hand door het prikkelraad wurmde en naar de merrie toe liep.
'Waarom niet? Jij hebt me net verteld dat dieren een soort leerblokkade kunnen opwerpen als de methode hen niet zint. En dus Oost-Indisch doof worden.' ze had het halster al om gedaan en trok de grijze merrie nu achter zich aan sleurde naar het hek. 'Dus, hoe leer je een paard clickeren?' Vroeg ze enthousiast toen ze eindelijk het hek bereikt hadden waar Sandra licht van terugdeinsde. Tijger hief haar hoofd en keek minachtend met de oren naar achteren op de meisjes neer.
'Eh… Ik heb wel over paarden trainen gelezen, maar het nog nooit gedaan. Het principe is hetzelfde als bij honden natuurlijk, maar…'
'Je bent bang voor paarden.'
'Niet bang! Ik moet gewoon voorzichtig zijn,' ze wees hulpeloos naar haar kruk, 'vanwege mijn been bedoel ik. En daarnaast vind ik het heel vervelend om met een dier te werken dat zo'n duidelijke afkeer van werken heeft.'
'Maar dat gaan we nu dus juist veranderen! Je helpt me toch wel? Asjeblieft? Niet voor mij, maar voor Tijger. Ze lijkt gevangen te zitten in een neerwaartse gedachtespiraal en ik kan haar niet helpen. Jij misschien wel.'
Sandra keek besluiteloos om zich heen. Toen zuchtte ze. 'Okee, ik help je. Maar jij doet het werk. Jij wordt uiteindelijk toch haar trainer dus het heeft geen zin als ik nu zelf met haar aan de slag ga.' Ze keek naar de haveloze boerderij waar Tijger stond. 'Heb je misschien ergens een kleiner veldje waar we kunnen trainen? Omdat we haar vrijwillig mee willen laten werken moet ze namelijk wel weg kunnen lopen, maar als ze zo ver weg kan als hier gaat de training wel heel erg langzaam.'
Tara dacht even na. 'Voor de stal is een soort buitenstalletje van drie bij drie meter onder het afdak. Is dat goed?'
'Perfect.'
'Okee dan. Stap, Tijger.' De merrie bleef staan tot het halstertouw zo strak stond dat ze wel moest lopen. Toen liep ze met afgemeten passen achter Tara aan, richting de stal. Sandra had nog nooit zo'n onvriendelijk en ongeïnteresseerd paard gezien. Er leek een soort koude minachting van haar grijzige vacht te slaan die iedereen heel duidelijk liet weten dat ze haar volkomen koud lieten. Als ze nu tenminste nog boos of wild was, dan kon Sandra zich misschien wel in haar gedrag inleven. Maar dit… Sandra huiverde.
'Je hebt wat voer? Okee. Dan hebben we nu een target nodig. We moeten haar eerst leren dat een click een beloning aankondigt. Targetten is de snelste manier en daar heb je gewoon een klein voorwerp voor nodig, maakt niet uit wat. Liefst wel iets met een beetje opvallende vorm.'
'Dit?' Sandra hield een kleine plastic oranje-wit gestreepte pion omhoog.
'Perfect. Eerst gaan we even kort haar interesse in de clicker opwekken. Click maar gewoon een keer en geef haar dan meteen wat voer. En kom eerst aan mijn kant van het hek staan.'
'Waarom kan ik niet bij haar in de omheining?' vroeg Tara verbaasd.
'Omdat je niet weet hoe ze op voedselbeloningen reageert. Misschien drukt ze je uit enthousiasme wel plat tegen de muur. En bovendien kan ze zich op die manier toch nog teveel onder druk gezet voelen.'
Tara wurmde zich weer tussen de draad door naar buiten en ging naast Sandra staan. Nu was het eindelijk zover. Als dit niet werkte, wist ze het ook niet meer. Asjeblieft, Tijger, werk asjeblieft mee! Ze voelde zich misselijk worden van de spanning. Sandra leek niets te merken. 'Okee, click en geef je beloning. Een keer of vijf, zou ik zeggen, dat moet genoeg zijn en dan gaan we targetten.'
Tara clickte en strekte meteen haar hand met de beloning door het hek naar de pony. Toen ze het geluid hoorde, hief Tijger kort het hoofd op met de oren in de nek, maar rende niet weg. Minzaam nam ze de brokjes van Tara's hand.
'Zo?'
'Ga door.'
Weer clickte Tara en stak meteen haar hand door het hek met wat voer erin. Tijger's oren bleven in de nek, maar ze nam het voer wel iets sneller uit de hand. Dat bleef zo tot de vijfde click.
'Ik denk niet dat het werkt.' zei Tara mismoedig.
'Juist wel!' zei Sandra geestdriftig, 'Ze wil het je niet laten merken, maar ze lijkt al door te hebben dat ze na de click voer krijgt. Zie je niet dat ze steeds iets sneller reageert? Het is heel subtiel, maar als je een dier traint moet je juist op die hele subtiele veranderingen letten. Die ga je later immers belonen!'
'Maar ze blijft zo ongeïnteresseerd, ze lijkt er geen greintje plezier in te hebben.'
'Dat komt wel. Met het targetten. Waar had je die pion gelaten?'
Sandra liep de schuur in om de pion te halen die ze daar weer in had gegooid. Toen ze weg was draaide Tijger ineens haar hoofd naar Sandra en keek haar langdurig en koel aan. Toen zette ze een stap naar het hek en keek naar de schuurdeur waar Tara door verdwenen was. Toen die weer buiten kwam, zag ze verbaasd een brede grijns op Sandra's gezicht. 'Wat?'
'Dat merk je vanzelf wel,' antwoorde ze geheimzinnig, 'Hou de pion in je ene hand met de clicker en hou in de andere wat voer klaar. De pion hou je vlak bij haar neus, zodat ze maar een klein beetje hoeft te bewegen voor ze hem aanraakt. En dan click je en beloon je zo snel mogelijk. Hup!'
Tara stak twijfelend de pion uit tot die vijf centimeter voor Tijger's koel grijze neus hing. De merrie keek er afkeurend naar en stootte het ding minachtend weg.
'Nu!' riep Sandra, iets voor de click kwam. 'En belonen! Goed zo. Je moet nog iets sneller clicken, precies op het moment dat ze de pion net aanraakt, anders ben je te laat en heeft ze zich alweer weggedraaid. En dan beloon je niet meer voor het pion aanraken maar voor het wegkijken.'
'Okee, herkansing.' Tara stak de pion met clicker weer naar voren. Tijger stootte geïrriteerd tegen de pion. Click! Voer.
Weer werd de pion voor haar neus gehouden. Weer gaf ze er een dreun tegenaan. Click! Beloning. En weer kwam de pion. Weer duwde Tijger hem weg, en weer kwam de click en het voer. Tijger nam de beloning uit Tara's hand en draaide zich toen om en liep naar de andere kant van het hek. Daar bleef ze staan en keek naar het bos.
'Wat nu?' vroeg Tara twijfelend. Dit leek helemaal niet zo'n succes als ze had gehoopt.
'Wachten. Ze heeft nu een hele hoop informatie tegelijk te verwerken gekregen. Ze moet leren dat de click een beloning aankondigt, en dat ze die beloningsaankondiger moet verdienen door bewust een pion aan te raken. Als een volwassen dier voor het eerst in zijn leven bewust mee mag werken aan het leerproces, kan dat een grote verandering voor ze zijn die ze even moeten verwerken. En dan lopen ze even weg. Daarom mag je ze ook niet vastbinden tijdens de eerste training. Op die manier hebben ze geen keus meer en worden ze weer gedwongen om mee te werken.' Tara was niet overtuigd en hing met de pion in haar hand bungelend teleurgesteld over het hek.
Tijger stond in haar hoekje langzaam te kauwen en keek naar het bos achter het erf. Toen zuchtte ze en krabte met haar tanden aan haar voorbeen. Ze keek kort naar de meisjes en wendde daarna haar aandacht weer naar het bos. De seconden tikten langzaam voorbij terwijl de merrie helemaal op leek te zijn gegaan in iets onzichtbaars en onhoorbaars tussen de bomen. Niets bewoog. Toen draaide ze zich traag om en liep terug naar het hek waar Sandra en Tara stonden. Doelbewust liep de merrie naar Tara, aarzelde even, stak toen voorzichtig haar hoofd door de afrastering en raakte de pion aan.
"O Tijger!' Tranen sprongen in Tara's ogen toen ze clickte en de voerzak pakte Dit werd de grootste beloning ooit!

**Geplaatst**: 09-06-04 10:28

Geplaatst: 09-06-04 10:28

Nog steeds leuk!

"Neerwaartse gedachtenspiraal" vind ik niet bij het taalgebruik van Tara passen en ook raar om over een paard te zeggen.

Ik vind dit stuk een heel natuurlijk hoofdstuk. Prima onderhoudend en een leuk einde. Ik kan me voorstellen dat je dit verhaal best kunt verkopen aan een paarden-blad.

**Geplaatst**: 09-06-04 14:17

Geplaatst: 09-06-04 14:17

MargaV schreef:
Nog steeds leuk!

"Neerwaartse gedachtenspiraal" vind ik niet bij het taalgebruik van Tara passen en ook raar om over een paard te zeggen.

Toen ik het even doorlas voor ik het op Bokt zette, struikelde ik daar zelf ook over. Ik heb het maar laten staan omdat ik even geen beter alternatief vond (beter zou zijn dat Tara zegt dat Tijger in zichzelf opgesloten lijkt te zitten, of iets dergelijks). Maar leuk dat dat dus ook anderen opvalt. Bloos

Wat vind je van dit verhaal?