Geplaatst Vandaag is er voor het eerst weer wat op papier gekomen sinds tijden; ontstaan uit best wel grote emoties.. Er mist zoveel aan
Het is afgekapt... Nee, ik ben er lang niet tevreden over Laat mij alleen
In ledige ruimte, terwijl duisternis me opslokt…
Door stilte tot waanzin gedreven.
Laat mij daar alleen, en doe geen poging,
Mij tot rede te brengen… en me te troosten….
Alsjeblieft
Laat me met pijn en schuldgevoelens leven…
Laat me slapen,
In een roes van onderwerping.
Terwijl tranen onbedwingbaar vloeien,
Laat me slapen
Alleen…
Een leven lang.
Zonder liefde,
Zonder genegenheid…
Want ik verdien dat niet,
Te leven,
Als een mens.
