Bokt.nl

Citaat:

Laat mij jou pijn voelen.

Ik heb een paard. Een paard dat pijn heeft. Maar waar die pijn zit, dat weet ik niet precies. Waardoor het komt. Dat zou ik ook graag willen weten. Maar ik weet het niet. En ik begrijp het ook niet.
Ik wil het paard helpen. Maar zonder te weten waar die pijn zit, en waardoor het komt zal dat moeilijk gaan.
Als ik genoeg geld had dan wist ik het wel. Dan liet ik onderzoeken doen. En als ik wist wat het was en ik kon er iets aan doen, dan deed ik het! Ook al koste het veel geld.
Maar jammer genoeg gaat dat niet. Daarom praat ik met haar. Ze zal het niet echt verstaan. Maar ze begrijpt me.
Als ik tegen haar praat gaat ze dingen doen.
Ze geeft me een knuffel als ze denkt dat ik die nodig heb. En eigenlijk altijd is dat dan ook zo.
‘Een paard dat knuffels geeft?!’ Zal je nu wel denken. Ja. Niet zoals mensen doen natuurlijk. Dat zal moeilijk gaan.
Maar ze druk haar hoofd eens goed tegen me aan en vraagt op de een of andere manier mijn armen bij zich. Zo voel ik dat tenminste. Dat ze dat graag heeft.
Eigenlijk geef ik haar dan toch nog een knuffel, maar zij begint ermee.
Ook legt ze wel eens haar hoofd op mijn schouder of op mijn benen als ik zit.
Zo wil ze volgens mij laten weten, dat ze bij me is en er voor me is als ik het eens moeilijk heb. Ze is er voor me. En dat wil ik ook voor haar zijn!

Ik zou graag willen dat ik haar pijn zou kunnen voelen. Dat ze me kan vertellen waar het zit. En dat ik er iets aan kan doen. Maar dat lijkt allemaal maar een droom die niet zal uitkomen.
En toch ga ik het proberen!

Toen ik bij haar in de stal zat begon ik tegen haar te praten.
‘Ik weet dat er iets is lieverd. En ik wil je helpen! Maar dan zal jij mij eerst moeten helpen. Ik zal niets kunnen doen, als ik niet weet waar de pijn die je voelt zit. En ik zal niet zoveel kunnen doen als ik zelf niet heb gevoeld hoe die pijn is.
Laat mij de pijn voelen die je voelt. Laat mij de plaats weten, waar jij de pijn voelt. Laat mij dat zo ondervinden en dan zal ik je eerder kunnen helpen.
Alsjeblieft…’
Lang keek ze aan en kwam toen naar me toe. Ze legde haar hoofd op mijn schouder. Een hele tijd zat ik daar, met haar hoofd nog steeds op mijn schouder.

Nu, een aantal maanden later heb ik nog steeds niks gevoeld.
Maar ik heb dingen ontdekt. Dingen die mij geholpen hebben.
Ik heb geluisterd naar mijn paard. Nee, ze kan niet praten zoals wij doen. Dat kunnen dieren gewoon niet.
En toch heeft ze mij dingen duidelijk gemaakt!
Ze heeft me laten weten dat ze om me geeft, ze heeft me dingen laten inzien.
Ze heeft me duidelijk gemaakt wat ik er tegen kan doen, wat ik anders kan doen en nog wel meer.
Zoveel dingen die ik eigenlijk al lang had kunnen weten. Als ik maar goed naar haar geluisterd had!
Naar haar manier van doen en bewegen.
Paarden vertellen zoveel zonder dat de meeste mensen dat weten. Als je nu eens goed op let; Op de dingen die een paard doet, en hoe een paard dat doet. Hoe een paard reageert op jou als jij iets doet. Hoe een paard de ene keer beweegt, en de andere keer. Iedere keer is wel iets anders. Dat kan je alleen zien en merken, door naar het paard te luisteren.

Ik wou dat ik alles vanaf het begin had begrepen. Alles wat ze me vertelde.
Maar wat kan ik eraan doen? Je kunt de tijd niet terug draaien. Wat zoals nu wel jammer is. Maar daar is niks aan te doen.
Al is het natuurlijk beter laat dan nooit.

Het vertrouwen tussen ons is meer geworden in die tijd. De band tussen ons, is anders. Hij is beter geworden.
Al die tijd heb ik gedacht dat ik nooit zou voelen wat mijn paard voelt als ze pijn heeft. Maar het heeft toch gewerkt. Datgene wat ik in de stal tegen haar gezegd heb enkele maanden geleden heeft ze begrepen! Dat weet ik zeker!

Pas geleden toen ik bij mijn paard in de stal zat kreeg ik iedere keer als ik mijn been een beetje bewoog een erge pijn opkomen vanuit mijn enkel door mijn hele been heen. Mijn linkerbeen.
Ik weet nog, dat ik toen even ben blijven zitten en een manier probeerde te vinden om de pijn te laten weg gaan. Maar dat lukte niet goed.
Met de pijn in mijn been ben ik opgestaan. Lopen deed pijn, en weer probeerde ik een manier te vinden om de pijn weg te laten gaan. Maar de pijn ging niet weg.
Ik ging liggen in het stro en ben toen slaap gevallen.
Toen ik wakker werd voelde ik de pijn niet meer. Ik keek langs me en zag dat mijn paard met haar hoofd over mij heen gebogen stond. Rustig stond ik op. Nog steeds deed het geen pijn. Totdat ik meer gewicht op mijn linkervoet zette. Ik voelde de pijn weer komen en nam snel het gewicht van de voet af.
De pijn ging weer weg.
Voorzichtig zette ik mijn been weer neer. Ik voelde niets. ‘Gelukkig!’ dacht ik toen. Maar toen ik wat meer gewicht op mijn voet zette kwam de pijn weer.

Ik zag mijn paard naar me kijken. Ik zag de blik in haar ogen en ik moest doorzetten! Ik weet nog heel goed dat ik toen tegen haar gezegd heb dat het goed was, en dat ik het aankon.
Toen ik probeerde te lopen voelde ik iedere keer als ik meer gewicht op mijn linkerbeen zette voelde ik weer pijn.
Maar iets vertelde me dat ik door moest gaan. Ik heb een tijdje gelopen, misschien wel 10 min.
Goed lopen kon ik niet, dat deed te veel pijn. Steeds weer zocht ik een manier om geen pijn te krijgen onder het lopen. Maar dat lukte niet.
De pijn ging alleen weg als ik niks deed. Rust.
Ik ben in de stal gaan zitten. En heb met mijn paard gepraat. Ik heb haar dingen verteld, die ik niemand anders ooit zal vertellen. Het voelde allemaal zo vertrouwd. Iets wat eerder nooit zo erg is geweest.
’s Middags was de pijn minder. Ik kon normaal lopen. Maar rennen kon ik niet. Dan deed het weer pijn.
Maar niets doen kon ik niet. Net zoals mijn paard. Ik wil altijd wat te doen hebben, wil bezig zijn. En niet zitten te niksnutten als ik toch wat nuttigs kan doen.
Ook al deed het dan soms pijn. Dat moest je er maar bij nemen dan.
Al werd de pijn, hoe langer en hoe meer ik iets deed steeds erger. Zo erg dat ik het ook weer met gewoon lopen terug kreeg.
Te veel belast. Alleen rust hielp.
En als ik geen pijn meer voelde ging ik weer door. Ik besefte wel dat het eigenlijk beter was om niets te doen. Maar dat wou ik niet, zo ben ik niet. Als ik ook maar even kan dan ben ik bezig.
En dat is mijn grote fout. En ook de grote fout van mijn paard.
Teveel doen is niet goed, maar het is moeilijk om dan ook precies de grens te weten tot hoever en hoeveel je iets kan doen. En als je die grens weet, zal je je er ook nog aan moeten houden. Het moeilijkste van allemaal.

En ineens was alles weg. Ik kon alles weer gewoon doen zonder dat ik ergens last van kreeg. Ik had mijn paard ondertussen al lang in de wei gezet en liep daar heen.
Toen ik daar was kwam ze naar me toe lopen, mijn grote vriendin. Mijn paard.
Een stuk voor me bleef ze stilstaan en keek me een tijd aan. Daarna kwam ze naar me toe en legde haar hoofd over mijn schouder.

Ik heb jou pijn gevoeld, ik weet nu wat ik eraan kan doen en hoe ik ervoor kan zorgen dat het weer over gaat, voor zover als ik kan doen. Ik weet het nu niet allemaal, maar ik weet tenminste iets. En daar ben ik blij mee!
Nu moeten we samen proberen om uit te vinden waar de grens is. En we zullen ons eraan moeten houden. Ik hoop dat het lukt, maar dat zullen we nooit weten als we het niet proberen.

Ik zie het nu eigenlijk als iets wat kapot word gemaakt door teveel doen. En door rust te krijgen, en vervolgens goede dingen toe doen kan het weer geheeld worden. Maar alles wat heel is kan stuk gaan.
En dat wat stuk is zal weer geprobeerd geheeld te worden. Maar of dat ook zal lukken is wat anders.
Zo gaat het door, zo is de cirkel. Misschien word die cirkel onderbroken, misschien ook niet. Maar ooit zal die cirkel stoppen.

The End.