Geplaatst Hmmm... ik mopperde wat... Moet dat nou? Precies als ik met een klant aan de telefoon zit? Had dat niet 2 tellen kunnen wachten?
Nou goed, ik hing op en we gingen naar achteren, want we hadden de merries met veulens en de jaarlingen op het achterste land gezet. Lekker vers gras en lekker de ruimte.
Eenmaal bij het hek aangekomen zag ik de merries al in de verte staan. Ze hadden uiteraard de meest verre uithoek van het land gekozen om even Siesta te gaan houden. Oke, op hoop van zegen! Ik riep de dames. Meestal komen ze dan wel in actie.
En ja hoor, de kudde kwam in beweging en in volle galop kwam alles naar voren... behalve Una en Fortuna. Fortuna bleef liggen.
Als je goed naar de foto kijkt zie je de (Fort)Una's achterin de weide.Nog een keer riep ik en daar kwam Una al in actie, in volle galop, maar zonder haar veulen.
Dat is raar? Fortuna is een pittige dame die normaliter haar moeder juist voorbij rent, maar nu bleef ze toch nog even liggen.
Ah gelukkig, het duurde niet lang of ook Fortuna kwam in actie! In volle galop!
Maar stokkreupel... Oh oliebol...
Op dat moment krijg je een flashback, zelfde been, onder de knie, gezwollen en zo kreupel... Ik kan mij Sun nog als de dag van gisteren herinneren. Het zou toch niet een breuk zijn? En het riedeltje 'met een gebroken been rennen ze niet', gaat voor mij helaas niet op. Ik zal nooit die hengst vergeten die een klap in de wei had gehad van een ander paard en die in volle galop met ontblote tanden op mijn Sundance af kwam rennen om die nog even te grazen te nemen. Dat beeld staat nog vers op mijn netvlies gebrand.
Oke, even nadenken... merrie met veulen vangen en naar voren halen. Maarja... Koningin Una had andere plannen met haar dag en was vastberaden haar nieuwe 'wereld' niet achter te laten. Dus die liet zich natuurlijk niet zo maar pakken. Wat een drama, Una die steeds wegschoot en Fortuna op 3 benen er achter aan. Uiteindelijk besloten we Fortuna te pakken en dan zou Una wel mee komen en zo geschiedde met wat tactisch denk- en sluitwerk...
Mee naar voren dan maar, zo goed en kwaad als dat gaat op 3 benen. Op de weg terug meteen de dierenarts gebeld, want dat dit foute boel was, was toch wel direct duidelijk.
Mijn mooie Fortuna... wat was ik verdrietig... Dit zou mij toch niet gebeuren?
De dierenarts was er eigenlijk heel snel bij. Meteen vroeg ik haar of ze dacht aan een fractuur, want het been was zo raar dik. Ze schudde wat met haar hoofd en zei: "Tis wel heel erg dik he..." het was inmiddels alweer dikker als in de wei en dat is wel verontrustend natuurlijk. Meteen ook de temperatuur opgenomen, waarvan ik gelijk al zei: "Die zal wel koorts hebben!"en ja hoor... 40.7... Ze had koorts...
De dierenarts dacht in eerste instantie aan een naar binnen geslagen infectie en eigenlijk direct al met een grote kans van betrokkenheid van het betreffende gewricht.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat de grond onder je voeten wegzakt als jouw dierenarts je de volgende vraag stelt...
"Wat is ze je waard..."
Ook al weet je wat ze bedoelt met die vraag, vraag je het toch: "Hoe bedoel je dat?"
"Tja... mijn advies nu is opladen en naar de kliniek. Meteen op tafel... " dus vroeg ik haar: Oke... en wat is mijn alternatief?"
... Inslapen...
