Geplaatst 
En wat gebeurt er dan? Je gaat door verschillende fases heen: ontkenning, woede en tenslotte acceptatie. Zie hier hoe dat proces verliep! 
Je voelt het als paard direct aankomen; dit gaat helemaal de verkeerde kant op...
Eerst komt de ontkenning.
"This is not happening, this is NOT happening
".
"Gewoon je ogen sluiten voor de situatie, werkt goed hoor!
"
"Gewoon heel, heel hard rennen, weg van dat enge mens.
"
"Ga weg, griezel, zit je er nou nog? "
"Hoe harder ik ren, hoe eerder de rit voorbij is!
"
"Tralalalala het is zo voorbij.
"
"Mijn stalletje, snik, wat doe ik hier, zo ver van huis?
"
Dan komt langzaamaan de woede opzetten...
"Wat ik ook doe, ze blijft altijd op de achtergrond aanwezig...als een stille sluipmoordenaar.
"
"De blik zegt genoeg...
"
"Ik vind dit he-le-maal niet leuk, ik wil hier niet zijn, snap je het nou nog niet?
"
"Ze zit niet op me, ze zit niet op me, ze zit niet op me...
Dit kan gewoon niet echt waar zijn. "
"Ga weg, creep! "
En vervolgens kwam de acceptatie...
"Ik denk dat ik niet van haar af kom...
"
"Arme ik...
"
Amo is zoals je ziet helemaal afgebeuld, dat arme beest heeft hier geen leven, en hij beseft dat zelf iets te goed.
Jammer voor hem denk ik toch iets anders over de situatie, en ben ik heel blij dat Alinda hem vandaag voor me wilde rijden, omdat ik daar zelf even niet toe in staat ben. 
Alinda heeft al een tijd niet gereden, en nog nooit op Amo, maar ik vond het hartstikke goed gaan. 
