Geplaatst Julius was een bijzonder paard. Hij was erg mooi met veel uitstraling. Maar daarom was hij niet zo bijzonder. Hij was mijn maatje. Mijn beste vriend. De band die ik had met Julius heb ik nooit eerder gehad met iemand anders. Dat is niet erg. Karan bijv. is gewoon anders. Niet minder.
Ik heb Julius gehad vanaf dat hij drie was. Samen hadden we dikke pret. We deelden alles. Ook als het minder ging. Want wat kon hij soms lastig zijn. Hij bokte erg veel. Altijd als ik ging rijden. Klein voorbeeldje; Op een gegeven moment ging ik buitenrijden. En Julius begon flink te bokken. Ik begreep niet waarom. Maar had het snel door. Er was een blaadje op zijn kont geland.
Het opzadelen moest volgens een vast stramien. Eerst het hoofdstel. Dan ging hij zelf in de hoek van zijn stal staan. En kon ik het zadel erop leggen. Manen onder zijn zadel uit, omlopen en de singel omlaag doen. Deed ik het anders dan was hij niet te genieten. Als ik eerst met het zadel de stal in ging dan draaide hij zijn kont naar me toe, en sloeg me desnoods de stal uit.
Julius is ook het eerste paard waar ik niet van kon winnen. Als hij bokte en ik gaf hem nog een tik met de zweep dan bleef hij doorgaan totdat het gevaarlijk werd. Verschillende instructeurs gehad die alemaal hetzelfde zeiden. Zweep tegen hem aanleggen en dus een compromis sluiten.
Op wedstrijd liet hij me nooit in de steek. Ik heb een keer bij het losrijden gehad dat ik alle hoeken van de losrij bak gezien heb. Steeds verkeerde galop, racen en bokken. Toen moest ik toen de ring in.Ik baalde een beetje. Maar hij was daar heel braaf en deed alles heel netjes. Tussen de proeven was het hetzelfde feestje.
Helaas is Julius veel te vroeg overleden. Ik plaats het verhaal wat ik destijds geschreven heb wel onderaan neer. Maar hier wat foto's
Hier was hij aan het rennen. Hij stond 2 seconden stil en toen is deze foto gemaakt.
Mijn eerste officiele wedstrijd. We werden tweede
Net drie jaar oud
Ook ingespannen
Verkleed rijden.
Julius als eenjarige op de jeugdhengstenkeuring in Ermelo. Hij is kampioen geworden.
In Ermelo als zevenjarige. 4 maanden later is hij overleden.
Op de keuring
Dit was op de dag dat hij ingeslapen is.
We sprongen ook graag. Wel heel onduidelijk, maar om een of andere vreemde reden heb ik geen springfoto's
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
dinsdag 28 oktober
Vandaag ga ik Met Julius naar de kliniek in Someren. Ik dacht dat het een verkoudheid zou zijn of slijm in de longen. Ik wilde het zeker voor het onzekere nemen en ga dus met Julius op pad naar de kliniek. Eenmaal aangekomen mag Iressa eerst worden behandeld. Zij ging namelijk mee want ze was al een tijdje kreupel. (Ik ging alleen maar naar de kliniek omdat zij toch moest) Dan is Julius aan de beurt. Ik vertel wat er aan de hand is. (Ik heb het idee dat er iets is want hij is niet meer zo voorwaarts als normaal. En hij ademt zo snel.) De dierenarts luistert en verteld mij dat hij ernstige problemen heeft. Zijn hart is niet goed. Hoogstwaarschijnlijk twee lekkende hartkleppen. Het is heel ernstig met hem. Ik mag zeker niet meer rijden en het is beter als hij onderzocht wordt in Utrecht. Daar hebben ze beter apparatuur. Dan komt een andere dierenarts binnen (Smeenk) die luistert ook en vloekt. Hij zegt dat dit geluid zo overduidelijk aanwezig is dat je het gewoon niet kan missen. Hij zegt ook dat het hoogstwaarschijnlijk niet aangeboren is. Hij heeft Julius vorig jaar nog onderzocht. Toen was dit geluid en zeker niet. Nu had hij en hartslag van 80. (normaal 40) ze dachten twee lekkende hartkleppen, gaatje in de kamerwand, vocht in zijn longen en in zijn buik….niet best dus Hij vertelde me dat ik op het ergste voorbereid moet zijn. Maar in utrecht kunnen ze meer vertellen want daar hebben ze de juiste apparatuur. Ik val Julius huilend om de nek. Zou dit het einde zijn? Moet ik afscheid gaan nemen? Dat kan toch niet…..
Maandag 4 december
Op vier december had ik de afspraak met de kliniek in Utrecht. We gingen al om half negen op pad. Julius nog even gepoetst. Ik wilde dat hij schoon daar naar toe ging. Wilde dat iedereen hem mooi vond. Ik had de dag ervoor zelfs zijn hoefjes gedaan. En zijn staart uitgepluist.
Toen we daar aankwamen moest ik me melden bij de balie. Daar kreeg ik een label die ik aan Julius zijn halster moest maken. Ik zei dat Julius mijn pakje was voor sinterklaas. Ik zei dat ik dan nog steeds heel blij was. Toen mocht hij naar de onderzoeksruimte. De grond was van zwart gietrubber en Julius vond dat en beetje eng. Toen kwam er een vrouw met een wit pak aan. (dierenarts) Zij luisterde en klopte op zijn hoofd. Er waren ook een jongen en een meisje bij in een groen pak. Deze vroegen mij van alles.
De dierenarts ging weg. De aanvraag voor de echo vast indienen. De jongen en het meisje (studenten natuurlijk) moesten bij Julius luisteren en hun diagnose opschrijven. De dierenarts(specialist?!) kwam terug en vroeg wat aan de studenten. Daarna werd Julius weer geklopt. Op zijn hoofd en ook op zijn buik. Dit werd gedaan met een metalen plaatje. Daar sloeg ze met een hamertje op. Je kon aan het geluid horen waar de longen ophielden. Ze konden ze zien of de longen vergroot waren. Het kloppen op het hoofd was om de holtes daar te onderzoeken. De temperatuur werd gecontroleerd. Twee maal zelfs. En zijn mond werd bekeken. Ik ving op dat het mondslijmvlies ontstoken was. Ik ving ook iets op over systolische en diastolische bewegingen.
Ze wilde weten hoeveel verschil er was. Dat konden ze nu wel horen maar tijdens de echo zou alles veel duidelijker worden. Eindelijk mocht Julius terug naar stal. Ik wist nog niets meer. Alleen dat het ernstig was.
Hij mocht in de koliekbox. Dat was een stal van wel zes bij zes? meter. Erg groot dus. Ik was twaalf uur en ik dacht dat het voor Julius beter was als ie even alleen kon zijn. Zonder allerlei mensen. We gingen naar de kantine maar na een kwartier had ik het gezien en wilde terug. Toen ik bij zijn stal kwam schrok ik een beetje. Het was er hartstikke druk. Allerlei studenten luisterde aan Julius. Blijkbaar was hij heel interessant. Dat zei ook een student. "ze vertelde dat hier een intressant geval stond" en "Zo dit kan je gewoon niet missen" Ik werd er eigenlijk heel verdrietig door. Dit geval was mijn Julius! Ook al waren ze erg aardig. Dat moet ik erbij zeggen.
Toen mocht ie naar de echo. Op dit moment was Julius al erg veel slechter geworden. (in een paar uur...)Hij leek nog sneller te ademen. Leek erg moe. En had flink gehoest. Dat had ie nog niet gedaan thuis. Hij liep heel braaf achter me aan naar de echo ruimte. We kwamen bij een brandslang die gelekt had. Julius wilde daar natuurlijk niet doorheen. Eenmaal bij de echo ruimte aangekomen wilde hij eigenlijk niet naar binnen. Hij moest in een klein 'hokje' gaan staan. Toen gingen ze hem scheren (hij was ongelofelijk braaf..het was de eerste keer)
Toen kreeg hij allerlei knippen op hem gezet. Dit was voor de e.e.g oid. In ieder geval om zijn hartslag te meten. Die was nu 120! Normaal 40! Op de scan was van alles te zien maar ik begreep het natuurlijk niet. De ene na de andere arts kwam kijken. Ook de expert werd erbij gehaald. Na een langdurig onderzoek Mocht hij terug naar zijn stal. De artsen zouden even met elkaar overleggen.
Eenmaal op stal moesten we maar even wachten. Er kwam weer een andere specialist naar Julius luisteren. Julius was nu echt bekaf. Hij kreeg heel weinig lucht en was werkelijk naar adem aan het happen. Je zag hem per uur slechter worden. Dat kwam natuurlijk ook een beetje door de spanning.
De specialist vertelde me wat ik eigenlijk niet wilde horen. Op dit moment mocht hij niet op de wagen. Dat was te gevaarlijk. Ook voor ons omdat hij gewoon in kon storten. Zijn hart was erg aangetast. Ik begreep het niet goed maar probeer op te schrijven wat ik onthouden heb. Ik hoorde alles maar verstond het niet. Was met mijn gedachten erg ver weg.
Hij had twee lekkende hartkleppen, een lekkende aortaklep, vocht in de longen en vocht in de buik. Verder was er een hartklepje afgescheurd. Dat klapperde steeds tegen de hartwand. Het bloed kon dus nooit meer goed stromen De specialist vertelde me dar er heel weinig kans was dat dit kon genezen. Ze kon de hartklep namelijk niet vervangen. En die waren toch wel erg beschadigd. Het hart moest nu erg hard rondpompen waardoor de kleppen weer meer gingen lekken. Er waren wel medicijnen maar de kans dat ze zouden aanslaan was heel erg klein. Ik geloof zelfs minder dan vijf procent. Maar ze moest de mogenlijheid aanbieden. Zelfs met medicijnen zou Julius toch altijd ziek blijven. Ik zou er zeker nooit meer op kunnen zitten. En dan was er nog altijd het gevaar dat hij zou stikken of neerstorten.
Ik moest NU de beslissing nemen. Of medicijnen of een andere kant op gaan denken. Dus laten inslapen. Ik moest een hele moeilijke beslissing maken en eigenlijk heel makkelijk. Ik wilde voor Julius het beste. Ik kon hem toch niet laten stikken? Letterlijk en figuurlijk) Ze konden hem nog oplappen zodat hij de dag erop misschien naar huis kon met de trailer. En dat ik dan een moment koos om hem in te laten slapen. Maar of hij zo de nacht redde wisten ze niet. Dan zouden ze hem laten inslapen maar eerst bellen. Julius was die dag heel erg achter uit gegaan. Van een redelijk frisse Julius was weinig over. Hij stond te happen naar adem. Ik wilde het niet langer rekken en dus koos ik ervoor om hem in te laten slapen.
Dat kon daar of thuis. Dan zouden ze hem zo goed mogenlijk oplappen. Twee en een half uur op de trailer. Dat leek me geen pretje voor Julius. Hoe moeilijk het was ik moest aan HEM denken. Daarbij was het niet eens zeker dat hij de nacht zou redden. Ik wilde het echt niet langer trekken.
Ik wilde wel dat hij nog medicijnen kreeg zodat het laatste uurtje prettiger voor hem was. Dat hebben ze gegeven en toen had ik de tijd om rustig afscheid te nemen. Ik moest me melden als ik weg ging en dan zouden ze hem meteen in laten slapen. Ik mocht er bij zijn maar dat raadde ze mij niet aan. Dat wilde ik ook niet. Ik hoefde hem ook niet dood te zien. Ik vertrouwde de artsen helmaal. Ze waren de hele dag erg aardig.
Ze vroegen nog of ze pathologisch onderzoek mochten doen. Dat vond ik heel moeilijk toen ze dat vroegen. Gaan snijden in mijn mooie, lieve Julius? Uiteindelijk wel gedaan. Dood is dood en ik krijg hem niet meer terug. Laat ze maar van hem leren. Maar ik heb er niet meer verder over nagedacht en dat doe ik nu ook niet.
Na het medicijn werd hij veel rustiger en leek hij weer op de Julius zoals hij die morgen was. Ik heb hem een hele tijd vastgehouden terwijl hij snuffelde in zijn stro. Ik heb en plukje van zijn voorpluk afgeknipt en ik heb een vlechtje van zijn manen geknipt. Zo geknipt dat je er niets van zag. Dat wilde ik niet.
Ik heb zijn halster afgedaan en ben toen gegaan. Nog een keer over de deur gekeken. Julius keek naar me en liep op me af. Hij had ondertussen een hele vieze neus van het vele hoesten. Dik slijm kwam er met straaltjes uit. Hij keek me aan en ik had het idee dat hij teen me zei"Het is goed zo" en toen draaide hij om weer wat stro te knabbelen. Ik zei "Rust zacht lieve Julius" en ben gegaan. Met lood in mijn schoenen….
Dinsdag 5 december
Vandaag een dag geleden. De terugreis met de trailer was erg moeilijk. Het op stal komen en een lege stal zien was nog moeilijker. Vandaag was ik naar stal geweeste en weer zag ik die lege stal. Wat mis ik hem enorm. Ik heb vandaag gedenkkaartjes gemaakt die ik uitdeel aan bekende.
Wat was het nou? Vragen veel mensen zich waarschijnlijk nu af. Ze weten het niet zeker. Het was in ieder geval niet aangeboren. Een theorie is dat er een wormpje geweest is die tot in het hart is doorgedrongen. Die heeft daar iets beschadigd. Het hart moest toen harder gaan werken en daardoor zijn de kleppen gaan lekken. Daardoor ging het hart harder werken en daardoor lekte de kleppen nog meer. Totdat zelfs een hartklep afscheurde. Ze zitten namelijk met een soort van draadjes vast. Ik wil wel nog even zeggen dat ik altijd goed ontworm. Ieder paard heeft wormen maar die komen meestal niet in het hart. Dat is gewoon erg zeldzaam. 1 geval per jaar. Julius had gewoon pech dat het hem overkwam.
Hier eindig dus ook het dagboek van Julius. Door alle verhalen hebben jullie hem misschien een beetje leren kennen. Het was een prachtbeest die me zoveel meer heeft gegeven dan alleen maar rijplezier. We hebben heel veel meegemaakt en Julius heeft me uit een diep dal getrokken. Hij was er altijd voor me. Ik hou met heel mijn hart van hem en mis hem enorm. Dit verdriet zal gaan slijten maar ik vergeet hem nooit. Als ik aan hem terugdenk dan krijg ik een glimlach op mijn lippen…Als afscheid heb ik een gedicht geschreven
Vind de reactie nogal ongepast...
Wat erg... ik moest haast wenen van dat verhaal... 
