Geplaatst Vandaag besloten om me niet te laten weerhouden door storm en regenbuien, maar in plaats daarvan gekozen om van de nood een deugd te maken. Stormachtig weer is het pérfecte weer voor een mini schriktraining, omdat wapperend plastic juist dan zo heerlijk spannend wappert.
Dus met 2 hindernispalen, longeerzwepen en wegenlint een provisorische "wapper-boog" gemaakt, een plastic zak aan een carrotstick gebonden, een ton in de waterplas gezet én wat cavaletti geplaatst en mijn mini schrikparcours was klaar voor mijn Connemara's: De vierjarige Punzel en haar grote "broer" Jou-Jou ( fonetisch: Zjoe-Zjoe)
Punzel mocht als eerste de bak in en ik was erg benieuwd hoe ze zou reageren op de spullen in de bak.
Tja...
Niet dus...
Mevrouw liep door de bak alsof er geen wegenlint aan het wapperen was, en ze leek zich af te vragen wat we er eigenlijk deden:
Waarop ze een poging deed het lint op te eten, wat ze van mij niet mocht:
Dus maar een poging gedaan om het spannender te maken: met een uitbundig wapperend stuk plastic aan de slag van een longeerzweepje naar haar toe, en naast, boven, voor en onder haar gehouden.
Ook dat maakte indruk...
Nou ja..
Dan maar via de waterplas naar de opvallend blauwe, door de wind wat rollende ton..:
Die dus zorgvuldig geïnspecteerd werd op eventuele voedsel resten, en daarna niet meer interessant was. Vervolgens werd er geroutineerd over de neergelegde cavaletti heen geklotst ( dat was echt voor het eerst voor haar dat ze cavaletti zag, maar ze liep er overheen alsof ze het al honderden keren gedaan had):
Kortom: voor Punzeltje had het hele bouwen van het parcours niet gehoeven. Ze vond het niet héél interessant...
Daarna was het de beurt aan dressuur Connemara Jou-Jou, en hoewel hij best "cool" is, en hij op concoursen nergens naar kijkt vond hij het eigenlijk toch best spannend allemaal:
Hij deed alles erg braaf, maar hij vond er overduidelijk het zijne van:
Met hem dus even wat langer doorgeoefend, ook met het aan de zweep zwevende stuk plastic:
Maar uiteindelijk is Jou-Jou ook gewoon een Connemara, en al heel snel vond ook hij het allemaal wel ok:
Voor Jou was er vervolgens de ultieme beloning: lekker mijn zijn neus door de langharige vacht van de collie van een vriendin. Er is níets wat hij zo lekker vind en normaal doet hij dit bij mijn eigen hond, echter nu was dus de collie van een vriendin de klos:
Kortom:
Rotweer bestaat niet, wat een héérlijke ochtend heb ik gehad vandaag!!
), kom je met je pony in de bak en volgt er gewoon GEEN reactie...
