Geplaatst Ik heb lang getwijfeld om een topic te starten, maar aangezien het een leuke herinnering zal zijn en mijn paardje nu al 1 jaar is, heb ik het toch maar gedaan
Al heel lang wilde ik mijn eigen veulen kopen en zelf trainen en beleren. Tijdens stages ben ik er achter gekomen dat ik het heel leuk vind om met veulens te werken en sinds ik in contact ben gekomen met NH, heb ik hier ook heel veel geduld voor gekregen! Het is zo gaaf om te zien dat je zoveel tijd en energie in een jong beestje steekt en wat je er dan allemaal voor terug krijgt.
Dus, toen we verhuisd waren en de ruimte ervoor kregen, besloot ik om gericht te gaan sparen en wat rond te kijken! Ik heb vele veulens voorbij zien komen, maar ik was gewoon niet zeker wat voor veulen ik eigenlijk wilde. Stiekem wilde ik graag een merrie, waar ik uiteindelijk ook mee zou kunnen fokken. Gewoon een leuk ding met een makkelijk karakter, dat vond ik goed genoeg om mee te beginnen! Maar toen kwam Knud op mijn pad. En Knud was eigenlijk alles wat ik niet wilde: een hengst, een Fjord (ik heb jarenlang gereden op Fjorden en ik vind het hartstikke leuke paarden, maar ik had gezworen dat ik er nooit één zou kopen...) en een ontzettende draak!
Toen ik naar de manege ging waar ik jaren heb gereden om een merrie op te halen (ze ging met pensioen) hoorde de eigenaar dat ik op zoek was naar een veulen. Maar ik wilde juist wachten tot we die merrie zouden hebben, zodat zij het veulen in de kudde kan opvoeden. De twee ruinen die we al hadden staan, vertrouwde ik daar niet mee
De eigenaar vertelde mij dat hij nog wel wat veulens had staan. Dus voor ik het wist stonden we in het weiland naar 3 veulens te kijken. Een Groninger wilde ik sowieso niet, omdat die ik mijn ogen niet zozeer geschikt zijn voor western rijden, wat ik heel graag wil blijven doen. En daar stond ook Knud bij. Hij joeg iedereen weg bij het voer, trapte naar de eigenaar en hij was niet te pakken. Toen we hem op de trailer zette, sleurde hij me achter hem aan. Hij kende letterlijk niets.
En toch nam ik hem mee!
Knudje als veulen
Op de trailer met zijn 'peetmama'!
En hier was hij dan, eindelijk thuis na een rit van 3 uur!
Knud was op dit moment 6 maanden uit en net een week gespeend. Knud heeft op de keuring van het Fjordenstamboek een eerste premie behaald. Zijn moeder is Ulysses, zijn vader Sven. De moeder van zijn moeder is Feytje, en de vader van zijn moeder is Sverre. Al deze paarden hebben stuk voor stuk prachtige paarden op de wereld gezet en waren erg succesvol! En een leuk feitje, zijn moeder en zijn oma heb ik als klein kindje nog op gereden en waren mijn favoriete manegepaarden!
De eerste dagen waren moeilijk met de andere paarden. 's Nacht hebben we uiteindelijk de paarden nog moeten splitsen, omdat ze non stop achter elkaar aangingen. Een aantal dagen hebben we ze naast elkaar op het land gezet en ineens waren ze de beste vriendjes! En het duurde niet lang voordat Knud stiekem de kudde probeerde over te nemen van mijn andere paard, Heurby!
Helemaal in zijn hum in de kudde
In de rijbak begonnen we het leiden en stoppen op te pakken.
En ook zijn we, met zijn peetmama, begonnen met buiten wandelen. Gelukkig hebben we een heel rustig weggetje achter ons huis dat naar een bedrijf leidt.
Met momenten ging het goed, maar brutaler hij werd in de kudde, hoe brutaler hij werd tegen mij. Ik kon hem niet fatsoenlijk in de wei of paddock zetten zonder dat hij me mee sleurde. Ook tijdens het simpele leiden was hij geneigd om zijn hoofd weg te draaien en te rennen. Als ik hem corrigeerde, begon hij te steigeren, bijten en te trappen. Hoeveel hoeven ik heb moeten ontwijken zijn niet meer op 1 hand te tellen, evenals de trappen die ik niet heb kunnen ontwijken
De eerste twee weken dat ik hem had begon ik ontzettend te twijfelen. Waar iedereen zei dat hij het perfecte paard voor mij was, voelde ik helemaal geen klik met hem. De ene dag ging het zo goed en was ik zo trots, maar de volgende dag waren we weer vier stappen terug. Ik raakte gefrustreerd en ook vanuit zijn kant leek ik geen klik te zien. Als ik mijn E rijbewijs had, had ik hem misschien nog wel terug gebracht...
Maar ik hield vol, gelukkig, en wat is hij ineens veranderd! Stug ben ik doorgegaan met grondwerk. En elke keer als hij mij trapte als ik aan zijn benen kwam, elke keer dat hij de horsebar sloopte, elke keer dat hij los liep op het erf, ademde ik diep in en ging ik gewoon weer door. Er moest een oplossing zijn, ik moet alleen het juiste knopje nog vinden.
Ook heb ik iets heel anders gedaan dan wat ik normaal doe: ik heb het grondwerk achterwege gelaten en ik ben samen met hem en mijn ruin Heurby gaan loswerken. Ik vertrouwde hem nog niet volledig, maar in mijn ogen was dit de enige manier om hem iets bij te brengen, aangezien hij het grondwerk aan een touw helemaal niets vind. Een aantal dagen achter elkaar loswerken in de bak en wat een paard werd het. Van nul respect naar volgen in afstand in zowel stap en draf!
Dankzij het loswerken hebben we elkaar veel beter leren kennen en nu vertrouwen we elkaar volledig.
Eerste keer in de sneeuw
Waar ik hem eerst zo graag wilde laten castreren, is hij nu nog steeds hengst. Hij gedraagt zich voorbeeldig en het enige wat hij nog heeft van zijn 'probleemgedrag', is dat hij heel graag wat in zijn mond wilt hebben. Zij het een touw, zij het een paardenstaart, zij het een hand. Echt doorbijten doet hij gelukkig niet, maar we werken er hard aan.
Castreren is ook geen optie op dit moment, aangezien nog niet allebei zijn ballen zijn ingedaald. Mijn merrie dekt hij ook niet, zij bijt zo ongelofelijk goed van zich af, dat hij er niet aan durft te denken haha
Wel is hij ontzettend dapper! Ondanks dat er nog aardig wat meters tussen hem en de weg waar veel groot verkeer langs komt, is hij totaal niet bang als ze vlakbij naderen. Als hij in de berm staat en er een vrachtwagen langs komt, moet ik hem goed tegenhouden omdat hij er dolgraag naartoe loopt om te snuffelen! Natuurlijk is hij nog erg schrikachtig, maar hij gaat graag op onderzoek uit en dat is iets waar ik heel blij mee ben!
We hebben nog veel werk te doen en als ik eraan denk dat ik hem uiteindelijk moet gaan inrijden, krijg ik nog wel eens lichtelijk spijt haha. Maar ik zou hem niet meer weg kunnen denken en met zijn 1 jaar oud, wordt hij al een echt paard!
Ik kan niet wachten om te zien wat de toekomst voor ons in petto heeft!
hihi. Wel een mooi verhaal om te lezen en wat een band jullie al hebben opgebouwd 
