Geplaatst November 2013
Je mocht weer op de foto! Wat vond je dat toch ook schitterend, je was echt een geboren model.. Poseren was peanuts, hoefde je alleen maar op de gewenste plaats te zetten, je op de camera te wijzen en jij deed de rest! Maar bij deze fotoshoot brak de oude, geleende ketting....en stond ik naast je met Nashwa. Oeps... Gelukkig was eten vééél interessanter dan een merrie.
Je vond jezelf niet veel later heeeel zielig. Ik vond je al zo tammetjes en ontdekte dat je een heus fietsenrek had!
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-KGLAMDLF.jpg
December
Wat begon je mooi uit te zwaren... Je werd een echte stoere kerel!
En man man....de hormoontjes waren niet van de lucht. Je begon langzaam vervelender te worden. Werd een gevaar voor jezelf. Hoewel je altijd heel erg voorzichtig was met de mensen om je heen kon je compleet flippen van een steentje tegen het hek of tegen je hooibak, waarop je die vakkundig in elkaar trapten. We begrepen het niet, vonden het raar, maar weten het aan de hormonen en noemden je gewoon een beetje mal.
Je kreeg je eerste hoofdstelletje, wat stond het je stoooeeerr! Meestal is het raar om zo'n jonkie, dat je op hebt zien groeien, ineens met 'volwassen kleren'' aan te zien, maar bij jou stond het geweldig, het voegde gewoon!
Januari
Je liep weer eens niet lekker. Ik keek het een tijdje aan en schakelde vervolgens mn smid maar in voor een eerste indruk. Die concludeerde dat het uit je schouder kwam, wat ik ook al dacht te hebben gezien, en dat het niet heel ernstig was. Je moest rustig aan doen, want jouw idiote gedrag in de paddock en bak was er vermoedelijk de oorzaak van. We zetten de bak steeds voor de helft af zodat je geen vaart kon maken om vervolgens als een volleerd westernpaard op centimeters voor het hek in de ankers te gaan en je knapte langzaam maar zeker op. Voor de afwisseling en om je mentaal bezig te houden mocht ik je een klein beetje longeren. Ik vond het reuze spannend maar tjee wat was je geweldig braaf!
Februari
Je gedrag werd langzaam maar zeker steeds erger. Hoewel je echt lastig begon te worden hield ik vol dat jouw karakter fantastisch was. Stiekem begon ik wel een plan te trekken voor castratie. Ik zou je eerste veulen aankijken en je gedrag als je meer aan het werk mocht, en op basis daarvan beslissingen maken. Het moest toch ook léuk zijn samen... Je happen werd steeds heftiger en de ene dag kon een kind je bij wijze van spreken buiten zetten terwijl je de andere dag zowat een hek in rende. Om je van punt A naar punt B te verplaatsen moesten we eerst alles uit de weg halen waar je maar ruzie mee kon krijgen. En toch heeft niemand ooit meer dan wat spierpijn overgehouden aan jouw capriolen...
Er bekroop me een naar gevoel dat ik al tijden onderdrukte. Het gevoel dat jouw oude blessure je meer parten speelde dan de dierenartsen me hadden verteld. Maar je was zo levendig, liep goed... Wel minder dan je kon, zodra je echt wilde gaan bewegen viel je in galop, maar ja, je was jong....hormonen....
Ik liet er wéér een arts naar kijken die me zei dat er best ''een klein beetje'' artrose in kon zitten. Moest kijken hoe je het op zou pakken onder het zadel en wilde ik het écht zeker weten even een fotootje laten trekken. Maar je liep goed...
Maart
Zie je wel? Ik stelde me gewoon aan, het was gewoon de groei waardoor je minder liep!
En wat droogde je mooi op!!!
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-SSUVKSJZ.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-ZBOEOVU7.jpg
Je kon zo lief zijn....maar ook zo'n draak... Het werd allemaal steeds meer een avontuur om met je bezig te zijn, maar aan de longe was je er ineens weer, wat een werker!! In 2x longeren leerde ik je alle basisovergangen aan, incl schakelen in draf. Alle spieren gespannen, oortje mijn kant op, liep je dan te wachten wat je mocht doen.
Ik kreeg er vertrouwen in dat ik me echt gewoon aanstelde. Onderdrukte de groeiende angst voor het onderzoek in Utrecht dat half april gepland stond. Ik had geregeld dat naast het verplichte deel voor de HK ook jouw oude blessure op de foto gezet zou worden. Ik was zo bang voor die dag....
April
Half april was het dan zo ver! Op naar Utrecht! Je laadde moeilijk, maar dat begreep ik na bijna een jaar niet op de trailer wel. Met een beetje muesli liep je er vrij makkelijk op, al stond je erg nerveus. Onderweg bezorgde je me een serieus trauma... Ergens in een flauwe bocht, die ik zooo voorzichtig nam, brak de hel los achter me. Zo snel mogelijk probeerde ik langs de auto's naast me naar de vluchtstrook te komen want dit was echt mis. Maar voor ik er was hield de herrie op... Omdat we bijna in Utrecht waren besloot ik daar de schade te onderzoeken en die viel gelukkig mee. Enkel wat krassen op je achterbeen. We denken dat je bent gevallen maar jezelf weer overeind wist te hijsen.
En wat was je braaaaf in Utrecht! Natuurlijk vol vuur, maar hee, daarom was je ook mijn vriendje!!! En toch zo verschrikkelijk braaf bij de röntgenfoto's... Ik heb wel 3 keer gevraagd of je écht daarin moest, met al die spullen die je zou kunnen slopen. Maar zoals je normaal compleet uit je stekker kon gaan, zo braaf was je nu. Wat deed je goed je best...
Ik bleef bij je. Toen de foto's van je kogeltje werden genomen keek ik eens naar al die mensen die achter het muurtje naar het scherm keken. Een van hen keek op naar mij. De moed zonk me in de schoenen. Eigenlijk wist ik het op dat moment. Ik voelde het door de ruimte gaan en zag het in haar blik; het was mis.
Vol goede moed toch door naar de rest van de onderzoeken en je deed het zo goed allemaal!
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-NVYBROPO.jpg
Na 1,5e week vol spanning belde ik op voor de uitslagen. Eerst naar radiologie....''nee, die uitslagen geven we niet telefonisch, wacht u maar op de brief''. Huh, jullie zeiden dat ik mocht bellen? Dan maar voortplanting bellen en die bleken wel bereid me de uitslagen te geven. Alles was super, met vlag en wimpel geslaagd! Ik vroeg naar de foto's van zijn kogeltje.... Tsja, het was zijn vakgebied niet maar hij zou me de uitslag voorlezen. Ik onthield wat ik kon en ontcijferde wat van het jargon via google; er zat vocht in zijn kogel en dat zou niet meer weg gaan. Nouja, zo ver was ik na 2 jaar natuurlijk al... Maar niks over echte schade, wat was ik blij! En toch....toch zat het me niet lekker. Zo'n onbestemd gevoel. Had ik het in de röntgenruimte dan zo verkeerd geïntepreteerd?
Mei
Nee.
De brief viel op de mat. Mijn wereld stortte in.
Enkel de eerste regels bleken voorgelezen.... Om lastige vragen te vermijden? Om mijn wereld niet telefonisch in te laten storten? Ik weet het niet.
Het was nog meer medisch jargon....maar het was duidelijk genoeg. Diverse ernstige botwoekeringen, meerdere chips op diverse plaatsen. En...artrose klasse 4.
Ik ging met de brief direct naar mijn dierenarts voor uitleg. Ze schrok er van. Heel misschien recreatie was het oordeel. Maar wat kon mij dat rijden nou in Godsnaam schelen?? Dat maakte mij niet uit, ik wilde weten wat zijn prognose was!!! Wat ik er aan zou kunnen doen, hoe lang het goed zou blijven gaan!
Slechts enkele dagen later stond zijn eerste show gepland... Ga je dan. Verward en bang en verdrietig. Maar ik hoopte op nette punten, zodat hij een carrière als showpaard kon krijgen. Zodat we ons daarop zouden kunnen storten, hij iets te doen zou hebben zonder zwaar belast te worden.
Laden ging moeilijker dan naar Utrecht. Logisch vond ik wel, na die ervaring...
Onderweg wat gestommel maar meer niet. Zucht van verlichting. Bij aankomst bleek de bout die het tussenschot op zijn plaats hield losgetrild. Wat was hij braaf geweest!
Op het terrein was hij lastig.. IJsberen in zijn stal, ik begreep het niet. Zo kende ik hem niet. Maar goed....kwam vast wel goed met vaker doen. Maar ik miste mijn vriendje, die tegen dingen aan kon botsen omdat hij liep te dromen. Vuur is goed, maar dit was te veel.
Maar in de ring was hij er ineens weer...mijn held op sokken. Vreselijk onder de indruk maar wat deed hij knap zijn best!!!
Spannend!!
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-TCFBU8HE.jpg
Maar toch keurig opstellen...
Zeer nette punten voor een bang paard in een zware klasse volgden...ik was zo trots als een pauw. Hier konden we wat mee, alles kwam goed! Hij zou kunnen ''werken'' als showpaard. En ik zou gaan langelijnen, en wie weet dan ooit eens een keer erop klimmen, als het kon....
's Nachts stortte ik in. De spanning was weg en maakte ruimte voor de tranen.
Op de terugweg laadde hij verschrikkelijk. Ik begreep het niet goed meer, hij was juist altijd zo makkelijk te laden geweest en dit gedrag paste niet bij hem. Maar goed, keer gevallen, keer los schot....kwam daar vast van.
Twee weken later stond de premiekeuring op de planning en omdat we er toch waren had ik hem ook ingeschreven voor de amateurkeuring, voor de kilometers.
Laden was verschrikkelijk. Ten einde raad hebben we een merrie voor zijn deurtje gezet waarna hij, na enig aarzelen, toch naar binnen liep. Ik begon er steeds minder van te begrijpen.
In Houten was hij een ramp. Ik kon hem op den duur wel achter het behang plakken... Rammen tegen zijn stalwanden, stuiteren het terrein over....waar was mijn grote vriend gebleven??? Het deed me veel verdriet om hem zo te zien. Had ik het dan zo fout gedaan in de opvoeding? Wat was hier gaande???
Als eerste stond de rubriek op de planning.....en we wonnen!!!
Maar wat me meer waard was; hij wás er ineens weer... Ineens zag ik de concentratie weer in zijn ogen, was hij er weer bij... Zie je, het kwam wel goed!
De premiekeuring volgde.. Ze waren er vrij vlot uit; geen premie. Zijn voorbeen was niet goed, begon het mee. Ja, dat was bekend en gevolg van een ongelukje. Ja, maar zijn rechterachterbeen zette hij ook niet goed weg. Waarschijnlijk door dat voorbeen... En alle kogels waren overvuld. Ik weet dat altijd aan de ernstige mok die hij een jaar eerder had gehad maar vond ook dat ik niet met excuses aan kon blijven komen, niet goed is niet goed. Ook liep hij niet goed, al was dat op het zachte niet heel goed zichtbaar. De manier waarop het werd gebracht echter was verschrikkelijk....er werd nog net niet gezegd dat ik hem net zo goed meteen weg kon brengen (en ik heb daar naderhand ook een klacht over ingediend want zo zeg je dingen gewoon niet..). Ik was zo boos!! Uiteraard ook verdrietig dat hij geen premie had gekregen, maar vooral was ik boos door de manier waarop het was gezegd...
We mochten terug voor het kampioenschap junior hengsten van de show. Toch nog een lichtpuntje dan. En ja hoor, we wonnen!!!!
Ik was zo verschrikkelijk trots!!! Ik had altijd de wens gehad het kampioensliedje ''simply the best'' te horen voor mijn paard....en daar was het dan!!!
Een ereronde volgde.....en er knapte iets. Nu weet ik dat op dat moment de pijn sterker werd dan hij. Toen begreep ik het niet, dan alleen dat er ergens iets echt mis was gegaan. We kwamen zonder kleerscheuren de ereronde door en terug in de voorring stond hij ineens al maaiend op zijn achterbenen. Ik was compleet van mn stuk gebracht. Wat was er met mijn grote vriend gebeurd???
Terug voor best of show maar dat we het zouden moesten afleggen tegen een prachtige merrie wist ik eigenlijk van tevoren al.
En ja, toen weer laden..... Op 10 meter voor de trailer staakte hij al. Uiteindelijk moest hij er met 4(!) man in worden gezet. Ik kon wel huilen.
Thuis stapte ik de trailer in en Umoyax kon alleen nog maar om zich heen happen. Van de trailer naar stal was.....moeilijk. Ook mijn stalhoudster begreep het niet meer. Hij was dan wel raar en vaak een ongeleid projectiel, maar dit was gewoon idioot.
De volgende dag belde ik een trainingsstal. Deels omdat ik het idee had dat er qua show meer in zat dan ik er uit zou kunnen halen, maar toch ook in de hoop dat hij wat makkelijker zou worden in handen van een zeer ervaren paardenman.
Het duurde 3 dagen voor Umoyax zichzelf weer was. 3 dagen van happen en steigeren en......het klopte niet. Ik belde de dierenarts met het verhaal van de premiekeuring, ik wilde een prognose. Ik moest weten waar ik aan toe was, wat ik nog kon doen met hem. Ze gaf aan ons verhaal in het systeem te zetten. Dat zodra ik er aan toe was ik kon bellen en dat ze zouden komen zonder verdere vragen. Volkomen ontredderd hing ik op. Dit was niet wat ik had willen horen.
Zodra hij zichzelf was ging ik naar mn dierenarts. Ik wilde pijnstillers. Ik wilde mijn onderbuikgevoel, dat ik feitelijk al een kleine 2 jaar aan het onderdrukken was, nu eindelijk eens volgen.
Ze zei nog; als hij pijn had gehad zou hij wel kreupel lopen.
Binnen 2 dagen verloor ik de laatste hoop die ik nog had.
Daar was hij weer....mn gompie, mn vriendje... Nog altijd een felle kikker, maar toch zó goed te leiden. Aan een lang touwtje langs de merries. Lekker over het erf sjokken. Op een dag kwam mijn stalhoudster thuis en trof hem over het hek naar de merries kijken aan, ze was de staldeur vergeten goed dicht te doen. Zonder problemen manouvreerde ze hem achteruit tussen kruiwagens door. En vooral; hij kéék blijer.
Het happen dat zo was toegenomen was op slag verdwenen. Hij was zo relaxt....
Ik belde klinieken om de mogelijkheden voor een operatie te overleggen. Utrecht gaf aan dat hij er niet slechter van zou worden. Op mijn vraag of hij er béter van zou worden antwoordden ze negatief. Toen ik aangaf dat de optie dan verviel noemden ze me realistisch en vooral eerlijk naar mijn paard toe. Ik stuurde de foto's zelfs naar klinieken in Israël, maar ook daar gaven ze aan geen hoop te zien voor hem. Al wat restte was bidden dat de pijnstillers stiekem niks deden, dat hij gewoon ineens het licht had gezien qua gedrag.
Ik maakte de voorgeschreven periode af. Elke dag verloor ik een beetje hoop. En toen we stopten kon ik niet meer ontkennen wat ik eigenlijk al zo lang vermoedde; hij had pijn. Veel pijn.
In zijn achterbeen, dat steeds dikker werd, bleek ook artrose te zitten. Gezien zijn reacties op alles aan zijn rug van de laatste periode vermoeden we dat daar ook slijtage op aan het treden was, allemaal gevolgen van 2,5 jaar overcompensatie. Er was geen redden meer aan..
Juni
En daar sta je dan. De liefde van je leven, met zo veel pijn... Hij was alles wat ik ooit heb gezocht in een paard. Zo vol vuur, zo meewerkend... Vaak vroeg ik hem dingen gewoon woordelijk en hij gehoorzaamde. Ik verklaarde mezelf zeker een jaar voor gek tot ik er niet meer omheen kon; op de een of andere manier kwam de boodschap over. Mijn vriendje, hij wist altijd precies wat ik nodig had. Hielp me als ik zenuwachtig was of pijn had. Daagde me uit, haalde het beste uit me.
En ik kon niks meer voor hem doen... Zelfs alternatieve artsen zagen er geen heil meer in. En dan? Wat blijft er dan nog over?
Huilend zat ik bij hem in de wei, voor zijn paddock. Want ik wist het antwoord....ik wist wat ik nog kon doen voor hem....maar ik wilde het niet. Ik kon het niet.
We dekten Nashwa nog met hem. Wat deed hij het knap... En wat deed het me zeer.. Zo lang gewacht op dat moment. Maar in plaats van blijdschap was er nu verdriet. Ze bleek niet drachtig. Achteraf misschien maar beter, het is nog steeds niet duidelijk hoe hij zo jong aan zulke ernstige artrose is gekomen.
Hij begon af te vallen. Verloor zijn glans. En op een goede dag deed hij wat ik hem had gevraagd; hij vertelde me dat het niet meer ging. Dat hij op was.
En ik deed het enige wat ik nog kon doen; ik maakte de afspraak.
Fotoshoots volgde, en ik ben zo onnoemelijk dankbaar voor alle steun die ik heb gekregen... Mensen die fotoshoots voor me regelden...
Eerst kwam Mirjam, van Jenkinsstyle.
Het werd me duidelijk hóe op hij was....zelfs poseren deed hij niet meer. Nooit eerder had het zo veel moeite gekost om hem leuk op de foto te krijgen.
Reindert Jansen volgde, met zeer grote dank aan CNC Arabians, en legde hem (en ons) prachtig vast...
En tijdens deze shoot liep hij slechter dan ooit...ik kon wel huilen. Toch gaf hij alles wat hij had, alsof hij het wist, alsof hij het voelde...
Als laatste was er PIM Photo's
En weer gaf hij alles wat hij in zich had. Al 2 jaar had ik hem niet meer zo zien lopen. Tot de camera weg was en hij weer op 2 benen stond...
Juli
En veel te snel kwam 1 juli. Ik poetste hem, kreeg nog een keer flink op mn donder omdat ik mn emoties probeerde weg te stoppen. Zette hem op een mooie wei aan de zijkant van het erf. Gaf hem liters en liters slobber vol met wortels. Genoot, nog heel even....
En toen was de auto er. Veel te snel.... Het touw aanklikken, nog een knuffel geven van iedereen die me had gevraagd dat te doen. En ik voelde het, al die liefde, ik voelde het....en ik hoop alleen maar dat hij het ook voelde. En dan is alles wazig...onscherp. Sta ik ineens met het puntje van het touw nog in mn handen terwijl de dierenarts hem eigenlijk vasthoudt om hem naar de grond te begeleiden. Maar ík wilde hem vasthouden, ik moest bij hem blijven! En daar lag hij dan... Zijn hoofd op mijn schoot genomen. ''het is goed vriendje, het is goed zo. Het is goed zo. Het is goed zo''. Ik zie zijn oog wegdraaien en weet dat het voorbij is, dat hij weg is.... De dierenarts bevestigt dit even later. Klopt me nog een keer op mn schouder en zegt ''goed besluit''.
En daar zit je dan.... Het hoofd van je meest kostbare bezit, van je allerbeste vriendje, de liefde van je leven, op je schoot. En nu dan?
Nashwa heeft afscheid genomen van hem. Ik heb een boterbloem door zijn manen gevlochten, op de een of andere manier hoorde dat gewoon bij hem.
En daar ga je dan... Een afgeknipte staart op schoot. En dan ineens is hij weg. Voor altijd.
Augustus
Puur voor mezelf liet ik een reading doen. Ik stond echt versteld... Enkele citaten:
Wat een karakter ook, jee, wat een aanwezigheid, wat een wilskracht en wat een doorzettingsvermogen ook, deze jongeman is erg graag erbij, dat is wel duidelijk.
En wat voel ik veel emoties ook bij hem en vooral ook veel klachten.. zo jong nog.. dit is niet goed, dat was ook het eerste wat ik doorkreeg bij hem.. dit is niet vol te houden
Hij doet zijn best om niets te laten merken en probeert door veel te bewegen zijn klachten te vergeten, dit moet ook voor jou opgevallen zijn bij hem, een beetje zenuwachtig, soms wat afwezig ook, maar hij wil zo graag iets voor je betekenen, dat hij dan maar alles opzij zette en door ging.
Heb ook het idee dat het paard zelf wist dat hij niet lang zou hebben, en dat hij daarom waarschijnlijk een grote indruk achter wilde laten, zodat hij niet vergeten zou worden. Apart ook dat hij dit ook heel duidelijk laat weten.
Hij had pijn, veel pijn.. en nu begrijp ik ook je vraagstellingen in je mail.. of je het goed hebt gedaan, waarschijnlijk bedoel je of je de juiste beslissing hebt genomen.. en ja, je bent op tijd erbij geweest en hem verder lijden bespaard, dat is wel duidelijk.
November
En daar ga je dan.... Het ontwerp voor de armband is goedgekeurd en nu stuur ik de spullen op. Voor het eerst in maanden jouw staart weer in mijn trillende handen. De staart die ik met liefde heb verzorgd, waar ik strootjes uit heb geplukt en die me soms om de oren vloog. De staart waarin ik zo veel kleuren en glittertjes in kon ontdekken. De staart die ik van een veulenpluisje heb zien uitgroeien tot een mooie, volle, lange staart. Daar ga je dan... Straks krijg ik m terug in een keurige vlecht, samen met de tand die ik bij je uittrok omdat je er zo veel last van had... Daar ga je dan...
Zo veel herinneringen. Het is zo oneerlijk. Veel te kort.
Bijna exact 3 jaar geleden, onze eerste ontmoeting:
Ik had je al aanbetaald. Want al toen ik jouw foto zag wist ik het, jij hoort bij mij. En ik had gelijk. We hoorden bij elkaar. Samen was de wereld zo mooi, zo...echt! Wat is het een speciale reis geweest met jou. Wat heb ik verschrikkelijk veel van je geleerd. Wat mis ik je....
Een paard zo bijzonder.....je wisselt een stukje van je ziel uit. Je krijgt een stukje, en je geeft een stukje terug. En nu hij weg is, ben ik dat stukje van mijn ziel voor altijd kwijt. Het is bij hem, bij de liefde van mijn leven.
Until we meet again.
''There were moments in which the man's mind wedded itself to the animal's body to form something greater than the sum of both parts.”
pfoe, moeilijk om te lezen zonder tranen in je ogen te krijgen.
ik weet zeker dat je de goede keuze hebt genomen en dat je vriendje daarboven met een grote glimlach op zijn mond naar je zal kijken. Je mag trots zijn op wat je hebt gehad en nog steeds hebt! Veel sterkte met het verdriet en alles wat erbij hoort maar weet dat je dat hebt gedaan wat het beste was... 
