Geplaatst Mijn hart bonkt in mijn keel, tranen biggelen over mijn wangen, mijn handen beginnen te trillen en even hap ik naar lucht. Collega's vragen verschrikt wat ik in hemelsnaam te horen heb gekregen; Lichtelijk geshockeert staar ik even voor me uit "Mijn beste vriend... Mijn.... Oh neeeeee". Al snel volgt mijn ratio, en realiseer ik me dat er simpelweg een tijd is van komen en gaan en dat je soms alleen maar kunt accepteren dat je afscheid van je geliefde moet nemen. Wat een angstvallige nuchterheid terwijl ik spreek over mijn beste vriend, mijn leermeester, ik schrik er zelf van.
Het waren de nieuwe eigenaren van mijn ZZ-Z wedstrijdpaard; Hij was op, total-loss, niet meer te redden, verrot... Een pijnlijke en niet te herstellen peesblessure, artrose & insuline resistent. Mijn Lagune was na verkoop in aan particulieren in 2007 geëindigd als manege-paard en kon het zware werk niet meer aan. De enige remedie was de kogel, naar de slacht; Of ik nog afscheid van hem wilde nemen. "Dear God... "
Het is een winterse dag in 2003 als ik als 14 jarig meisje Lagune cadeau krijg van mijn moeder: Een clown in omgang, een tank om te rijden, maar wint om een mystrieuze reden toch elke wedstrijd. Tijdens trainingen neemt hij veel mensen in de maling, mij niet. Hij is binnen de korste keren mijn allerbeste vriend.
Lagune is een paard met een bijzonder karakter, hij dwingt op zijn manier respect en waardigheid af. Het is een gentlemen en voornamelijk mijn leermeester geweest in de "Grote paardenwereld". We voelen elkaar perfect aan, wat hem al met al in mijn belevenis een heel bijzonder paard maakt. In de loop der jaren schaaft en schuurt hij mij tot de amazone die ik nu ben, maakt hij mij bewust van actie-reactie, maakt mij doordachter en leert mij intense waardering en respect te hebben voor de innige band die tussen mens en dier haalbaar is. Lagune leert mij iedere vorm van progressie te waarderen, fouten eerst te zoeken op rijtechnisch gebied en dan pas bij het paard, en misschien nog wel het allerbelangrijkste om succesvol te kunnen zijn: Engelen geduld en héél veel rust.
Drie keer per week rijden wij 300km naar Antwerpen voor onze dressuurtrainingen, maar helaas is het geluk nooit lang aan onze zijde. Dankzij mijn rug en bekkenproblemen moet ik Lagune enkele malen uitbesteden, en binnen no-time wordt hem een vreselijk hardnekkige peesblessure bezorgd. Maanden stappen we over asfalt en eenmaal genezen zat ik zelf opnieuw in de lappenmand. Hetzelfde tafereel herhaalde zich, weer een hardnekkige peesblessure. Zo hardnekkig dat volgens veeartsen Lagune's doodvonnis is getekend.
Eigenwijs als ik was heb ik zo mijn eigen gedachtengang losgelaten op Lagune, en word hij wonder boven wonder eind 2006 weer goedgekeurd als sportpaard. En zoals het nog steeds door menig veearts wordt genoemd (“Dat paard maakt het onmogelijke waar”).
Eind 2007 start ik met een nieuwe studie en is het financieel onmogelijk om Lagune nog langer te houden, ik moet hem verkopen aan particulieren. De verkoop gaat me erg aan het hart, zeker als ik niet veel later ontdek dat hij dagelijks velen uren werkt als manege-paard en dit zichtbaar ten kosten gaat van zijn gezondheid, humeur, paard-zijn. Het raakt mij tot het diepst van mijn ziel, en vanaf dat moment beloof ik hem: "Als jouw tijd is gekomen om met pensioen te gaan, weet dan dat je hier welkom bent en dat ik je zal verzorgen tot je allerlaatste bries..."
Na het telefoontje van de manege-eigenaren realiseer ik me dit laatste; De hele nacht loop ik door mijn woonkamer te ijsberen, en besluit ik diezelfde dag nog bij Lagune te willen gaan kijken; We hebben al eerder het onmogelijke waar gemaakt, misschien kan ik hem nog helpen.
Eenmaal in stal tref ik een zielig hoopje ellende aan, zijn rechterachterbeen is bijna verdubbeld qua omvang en kan hij nauwelijks belasten, zijn hoeven staan samengeknepen rondom op beslag (formaat van een C-pony hoefje), stijf en stram strompelt hij uit zijn stalletje, geen levensvreugd, geen gentleman. Bijna een uur zit ik naast hem in het stro. Oh mijn lieve vriendje, wat moet ik nu toch doen... wil je dat ik je laat gaan? Is dat het beste? Zijn mooie zachte neus komt zachtjes briesend naderbij, en Lagune legt zijn hoofd te rusten op mijn schouder. Zachtjes likt hij één van mijn tranen weg met zijn tong... Voor mij is de boodschap dubieus, hij is op... ik twijfel... Mijn gevoel zegt dat hij het wil proberen *zucht* In worsteling met mijn gevoelens vertrek ik naar huis om te overleggen met het thuisfront, 3 paarden kan ik onmogelijk betalen... Ik besluit mijn sportmerrie te verleasen om zo ruimte te creëeren. Urenlang overleg ik met mijn dierenartsteam en hoefsmid, en dan rijkt mijn hand naar mijn telefoontje om de manege-eigenaren te bellen.... "Maak de papieren maar in orde, ik koop hem"
Het is kerstavond '11 als na uren wachten eindelijk een trailer de bocht om komt, ik kan niet in woorden uitdrukken hoe gelukkig ik ben zijn zachte gehinnik in veiligheid op mijn erf te horen...
Aankomst Lagune:
Een zichtbaar verdrietig paard op de foto's:
Gesponsord met zijn nieuwe deken van de Hyporama, al iets vrolijker:
http://i20.photobucket.com/albums/b210/ ... oen004.jpg
Tweede kerstdag starten we de revalidatie met o.a. diepgevroren coolpacks:
http://i20.photobucket.com/albums/b210/ ... n001-1.jpg
Uren en dagenlang stappen we onze wandelingetjes, en geven we kapitalen uit aan rubber matten, beenbescherming, coolgels, coolpacks, pijnstillers, supplementen, medicijnen, dierenarts, hoefsmid. We verwijderen zijn orthopedisch beslag om zijn veels te kleine hoefjes weer wat ruimte te geven...
7 Januari '12; Meneer krijgt weer praatjes "Kijk baas, grasspriet daaaar!!"
De zwelling in zijn been is al een heel stuk geslonken
http://i20.photobucket.com/albums/b210/ ... oen011.jpg
En dan is het winter en krijg je een enthousiaste wilde hengst
Precies zoals wij samen zijn
En dan leven we alweer in eind maart en blijken de velen zorgen de moeite waard zijn geweest. De hoefsmid en veearts komen langs en geven ons Groen licht om het rijden weer op te gaan bouwen, wel heb je ooit??????????? Daar gingen we dan op ons eerste bosritje achter de mooie valkkleurige dames aan JIHAAAA;
We zijn er nog lang niet, maar we hopen Lagune zover te krijgen om nog 1x even te laten zien wat hij kan. Om nog één keer aan de hippische wereld te bewijzen dat men zich niet zo snel neer moet leggen bij een oordeel van de dierenarts, al is het maar om één ander paard zoals Lagune een tweede kans te geven. Belangrijk is om altijd objectief en eerlijk te blijven naar je dieren en te kiezen in HUN belang.
Lagune is de afgelopen 5 maanden bijna 125kg afgevallen om het gewicht op zijn artrose-benen en hoeven te verkleinen en zijn insuline resistentie in te dammen, hij loopt tegenwoordig blootvoets, krijgt een onderhoudsdosis glucosamine en een kleine hoeveelheid duivelsklauw om hem soepel te houden, en wordt gesponsord door velen particulieren en bedrijven met o.a. dekens, bijdrages en medicijnen. Hij is gelukkig, straalt en binnenkort verhuist hij samen met zijn pony-vriend naar een stal waar hij elke dag velen uren naar buiten mag om te spelen.
Blijven jullie mijn lieve vriendje volgen?
Rijp voor de slacht? ik dacht het niet. 
