Geplaatst de Mens & Paard. Zij had ons opgegeven voor deze rubriek, en vorige maand ging alles in sneltreinvaart. Ik werd
geïnterviewd, en 17 februari kwam de fotografe langs om ons zo mooi en natuurlijk mogelijk vast te leggen. Omdat
mijn hondje altijd met ons mee gaat mocht hij ook op de foto, en eigenlijk is hij het meest fotogeniek van ons alledrie.
Ons verhaal laat zich raden, en is voor sommigen wel bekend. Voor wie nieuwsgierig is geworden zou ik zeggen: Kijk
in Bit, later deze maand zet ik het stukje misschien ook in mijn profiel.
Het verhaal uit de Bit.
Trouwe Springfjord
''Koop eens een echte pony', werd er vroeger vaak tegen mij gezegd. Dat deed pijn. Trix is alles voor mij.
Gelukkig waren er ook mensen die zagen dat ik trouw aan haar ben. Ik rijd inmiddels zeventien jaar op Trix.
Ze heeft karakter. Ze is stronteigenwijs, maar ook heel trouw. Op school had ik het niet altijd makkelijk.
Trix was een uitlaatklep voor mij. Ik heb haar zelfs laten vereeuwigen. Ik ben geen type voor een tatoeage,
maar ik heb haar naam op mijn voet staan, op die manier heb ik haar altijd bij me. Hoe anders begon het.
Als achtjarig meisje leerde ik Trix op Manege de Liemers kennen. Ik wilde niet op haar rijden. De eigenaresse
van de manege was resoluut: ,,Of je gaat op Trix, of je gaat naar huis en vertelt je moeder dat je niet wilt rijden''.
Gelukkig ging Trix er met mij niet vandoor. Die reputatie had ze namelijk en dan ging ze op de bult staan grazen.
De eerste keer rijden vond ik verschrikkelijk, maar al snel reed ik iedere week op haar. Toen de manegepaarden
en pony's na twee jaar werden verkocht, kwam Trix bij opa Oortveld, de vader van de manege-eigenaren op stal.
Opa reed aangespannen met Trix, maar gevoelsmatig was ze van mij. Uiteindelijk heb ik Trix van opa gekregen.
Trix wordt volgende maand 31 jaar oud. Ik rijd haar om de dag een half uurtje in het bos. Mijn hondje diesel
gaat dan mee. Als ik met het zadel aankom, heeft Trix haar oortjes al naar voren. Het mooiste wat ik met haar
heb meegemaakt was het ponykamp in Zeeland, in 1999. Wat was dat prachtig! Ik kan er nog emotioneel van worden.
Ze genoot er zo van. Vroeger deden we mee aan wedstrijden op de manege. Springen en crossen vonden we het leukst.
Trix heeft nooit een balk aangeraakt. Ik ben wel realistisch. Ik weet dat het zo een keer voorbij kan zijn. Trix geeft het
wel aan wanneer het niet meer gaat. Ik weet al waar ik haar laat cremeren. Ik stel mijn hoop iedere keer bij.
Eerst hoopte ik een vriend te krijgen die Trix nog zou meemaken, nu hoop ik zelfs dat onze toekomstige kinderen
haar nog zien. Ik ga voor de veertig! Of er na Trix ooit weer een fjord komt, weet ik niet. Zelf had ik nooit een fjord
gekozen, Trix heeft mij uitgekozen. Zoals Trix is er maar eentje.''
Hier dan de foto waar ik enorm blij mee ben:
Er zijn nog meer foto's gemaakt, maar deze is natuurlijk niet voor niets uitgekozen. Vind hem toch wel zo mooi dat
ik hem een plaatsje alleen wil geven
.Foto gemaakt door http://www.amke.nl
. 
wauwwww
