Geplaatst 
Tarek is van een goede vriendin van mij, ImkeTarek hier op bokt. Imke wilde graag een jaar naar Australië en vroeg mij of ik voor Tarek wilde zorgen. Natuurlijk wilde ik dat! Direct naar de eigenaar van de wei waar ik sta maar er mocht geen shetlander bij. Hij vond het teveel werk met de draden, zelfs als we het zelf zouden doen. We begrepen niet waarom maargoed, op zoek naar een ander plekje. Vlakbij mijn huis is een paddock met 2 stallen en een stuk wei. Dus de stoute schoenen aangetrokken en daar gaan vragen, en ja hoor, hij mocht daar staan. Lange tijd ging dat gewoon goed. De oudste merrie moest wel even wennen aan Tarek maar we hadden verder niks te klagen. Imke vertrok met een gerust hart naar Australië.
Na ongeveer 3 maanden waarin alles gewoon soepel verliep kreeg ik een appje, Tarek heeft een trap gehad tegen zijn kaak. Ze kon niks aan hem zien maar ze wilde het even melden. Toch direct gaan kijken. Hij stond er een beetje wazig bij maar nadat ik zorgvuldig gevoeld had en geen pijnreactie kreeg ging ik er vanuit dat het de schrik moest zijn en ben ik weer naar huis gegaan. De volgende dag nog steeds niet helemaal helder, hij stond een beetje zielig om zich heen te kijken. Weer geen pijnreactie op druk en ik voelde verder niks bijzonders. Op dat moment kon ik alleen maar denken dat hij een enorme deuk in zijn ego had opgelopen. De dag erna begon het op te vallen dat hij niet wilde eten. Hoewel het geen échte shetlander is in zijn eetgedrag (eten interesseert hem niet zoveel) is 2 dagen niet eten toch opvallend. Dierenarts, die ook tandarts is, gebeld om te vragen of hij even kon kijken. Misschien een tand of kies die ongelukkig geraakt is en pijn doet? Ook hij kon eigenlijk niks vinden, geen wiebelende tanden ect. Ik kreeg pijnstillers voor de komende 3 dagen mee om te kijken of het dan beter ging en hij weer wilde gaan eten. Zelfs met die pijnstillers en brok tot pap kregen we hem die dagen niet aan het eten. Dierenarts opnieuw gebeld en toen zijn we naar de kliniek gereden om een foto te maken, hopelijk konden we zo wat meer ontdekken.
En ja hoor, iets waar je wel in je achterhoofd rekening mee houdt, maar toch vanuit het diepst van je hart wenst dat het niet zo is. Kaak gebroken. En niet een klein beetje... Ik zal niet zeggen dat het verbrijzeld was maar het was flink kapot. Wat ik dan niet begrijp is dat die pony geen kik gegeven heeft. Wat een bikkel zeg.... Het was zo danig kapot en gebroken dat we ontzettend op moesten passen. Nog een tikje er tegenaan en alles zou van elkaar loskomen, en dat zou het eind betekenen.
Dat betekende complete boxrust, hij mocht zich nergens aan kunnen stoten of bezeren. Ondanks dat de eigenaar van ons land het eigenlijk niet wilde hebben we Tarek toch bij ons neergezet. Op het andere plekje kon hij niet op stal en mijn paarden gebruikte hun stal alleen om er in te poepen, dus die konden ze best even missen. En omdat we daar toch al elke dag zijn is dat wel handiger als continu langs 2 stallen te moeten racen. Ook direct een flink aantal zakken senioren slobber gehaald. Hij mocht geen pijnstilling om te voorkomen dat hij het ging over belasten. Het duurde nog enkele dagen maar uiteindelijk begon hij te eten (godzijdank). Hij had er in de dagen daarvoor wel een beetje op gesabbeld maar niet echt gegeten. Een flinke berg slobber in een grote flexibele emmer tegen het knoeien. Eet maar jochie, zoveel je kan. Inmiddels was hij zoveel afgevallen dat hij nog maar 80 kilo woog. Dus ik was heeel blij toen hij een hap nam!
Mijn dames waren wel jaloers op zijn bakje dampende slobber!
Een paar dagen later kwam daar ook nog eens een ontsteking bovenop. In een holte die ontstaan was in het bot is het gaan ontsteken, de huid is daar open gebroken en er kwam een hoop rommel uit, ik zal jullie de details en de foto's besparen. Kliniek gebeld en antibiotica opgehaald.
Helaas ging het alleen maar slechter van de antibiotica. Maar we moesten ermee doorgaan om de ontsteking weg te krijgen. Na 3 maanden antibiotica was ik het zat, Tarek ging steeds harder achteruit. Hij kreeg rare kale plekken en zijn haren begonnen in plukken los te laten.
Even de beentjes strekken en een eindje wandelen met de hond erbij. Halster zo laag mogelijk en touwtje in een boog. Hier is overigens niks meer van die kleine trotse pony over..... Het deed me zeer maar ik kon er weinig aan doen op dat moment. Machteloos voelt dat!
Inmiddels zijn we nu 6 weken later. We moesten op controle komen. De vader van imke had een schapentrailer kunnen lenen die achter hun auto mocht. Tot overmaat van ramp zijn we toen ook nog eens aangevallen door een doorgedraaide rottweiler. De trailer stond in de berm en tijdens het inladen kwam er vanuit het niets ineens een hond aangerend die vrijwel direct in de staart van Tarek ging. Het is een ontzetten lang verhaal dus dat zal ik jullie in dit topic niet aandoen. Voor diegene die wel geïnteresseerd staat het verhaal in dit linkje > http://nl.tinypic.com/r/28vd3b5/9
Nog natrillend op onze benen toch naar de kliniek gegaan en foto's laten maken.
De breuk zag er 'goed' uit, voor zover een breuk mooi kan zijn.... Het was nog niet geheeld maar het heelde wel zoals het normaal zou moeten.
Langzaam ging het weer ietsjes beter, hij keek weer wat frisser uit zijn ogen en werd alweer wat vrolijker.
Na een tijdje mochten ze eindelijk lekker de wei op, daar knapte hij zienderogen van op!
Eind mei, de laatste controle foto! Behalve dat de ontsteking nog steeds af en toe opspeelt gaan het met de breuk goed, het is zo goed als geheeld, nu kan er eigenlijk niks meer fout gaan. Nog steeds even rustig aan doen natuurlijk maar hier viel een enorme last van mijn schouders.
Stoere man staat daar ontzettend braaf, zonder verdoving, met alle gekke apparaten om zich heen. Toch wel een trots momentje.
En met zo'n verhaal zijn we de dierenartsen allemaal heel erg dankbaar! Dat vraagt om een "op de foto met je lievelingsdierenarts"-foto
Juni, een ontzettend mooie dag, dus shampoo uit de kast en eens flink in de sop.
En dan moet je als Tarek zijnde weer net pech hebben dat precies dan de wolken voor de zon schuiven en je dan overdreven erg moet bibberen van de kou. Bij gebrek aan een fleece dekentje, dan maar mijn eigen fleece deken om zijn hals binden.
Het gaat weer goed met de kleine man, pfoeh wat heeft hij ons laten schrikken! We zijn nog niet klaar maar wat zijn wij dankbaar dat hij nog bij ons is! Kleine vechter
http://boktimg.nl/img/m/MHsIvb.jpg
Januari vorig jaar begon alle ellende, en nu een jaar later zijn we nog steeds niet klaar. De ontsteking wil nog niet helemaal weg maar we weigeren er nog eens antibiotica in te stoppen. Hij ging er zo kapot van, dat doen we hem niet nog eens aan. Gelukkig is het wel heel rustig en heeft hij er eigenlijk geen last van. De angst dat het een chronische ontsteking zou zijn was er al wel een beetje, maar we zetten toch alles op alles om te zorgen dat het toch verdwijnt. Supplementen, kruiden, poeders, druppels ect. Als iemand nog een goede tip heeft hoor ik het heel graag! Voor nu zijn we gewoon ontzetten blij dat hij weer (bijna) de oude is!!
Respect als je het allemaal gelezen hebt!
