Op 15.11.2002. is ons Roosje ingeslapen. Zij was 45 jaar oud, ik heb haar over 21 jaar gekregen, omdat ik zoveel verdriet had over de dood van ons eerste paard (een kanjer van een paard) Ik kan je vertellen, Roosje had een vriend, een poes, welke altijd op haar rug zat, samen waren zij de beste vrienden, als je in de stal kwam, zong Roosje, en de poes liet zich ook altijd horen. Voor Minnie en mij, was Roosjes dood zo erg, nu zoekt Minnie na een jaar vriendschap met een ruin, welke in opvang staat, en dit schijnt goed te lukken. Ons Roosje liep altijd tesamen met de paarden, nooit hebben zij last gehad van bloedwormen. Een ezel lijkt stom, maar zijn zo slim, lief, en geweldig in ondeugende streken, haar staldeur deed ze zelf open, nooit zal ik haar vergeten, en ik vraag steeds aan iedereen die op vakentie gaat, stuur geen kaaartje met vakantiezicht, alleen karten van ezeltjes. Roosje haar deken zal nooit verdwijnen en zeker nooit mijn liefde voor haar, ze wilde nog zo graag leven, maar het ging niet meer.